ตอนแรก

ปึ่กๆๆๆๆ

"กรี๊ด! ไวน์ บ..เบาหน่อยค่ะ"

เขาคือ ไวน์ ชายหนุ่มวัยสามสิบสามปี ผู้ที่มีนิสัยใจคอภายนอกเป็นมิตร ยิ้มแย้มแจ่มใส แต่ใครจะรู้ว่าถ้าเขาอยู่บนเตียงแล้วเขาจะแปลงร่างกลายเป็นปีศาจ เขามีใบหน้าที่งดงามราวกับรูปปั้นเยี่ยงเจ้าชายรูปงามในเทพนิยาย จมูกโด่งมีสันพุ่งปลายดวงตาสีดำสนิทเฉี่ยวเล็กน้อยตามฉบับลูกเสี้ยวจีน ริมฝีปากหนาสีชมพูระรื่นจิ้มลิ้มน่าจุมพิต

เพี๊ยะ!

"กรี๊ด! เธอรีนไม่ไหวแล้ว"

เสียงแซ้ที่มีขนาดยาวเหยียดฟาดลงไปยังร่างอรชรที่นอนดิ้นพล่านอยู่บนเตียงสีขาวขนาดใหญ่อย่างเลี่ยงไม่ได้เนื่องจากข้อมือทั้งสองข้างนั้นโดนมัดอยู่ ซึ่งตอนนี้มีรอยแดงเป็นริ้วๆแกลมเลือดซิบอยู่ทั่วตัวชนิดที่ว่าค่อนข้างสาหัสเลยทีเดียว แต่ร่างสูงที่อยู่บนร่างบางนั้นกลับฉีกยิ้มออกมาด้วยความพอใจที่เห็นคนใต้ร่างกรีดร้องออกมาด้วยความเจ็บปวดแบบนี้มันยิ่งทำให้เขามีอารมณ์มากขึ้น

"ไม่เอาน่าเธอรีนเธอต้องการแบบนี้ไม่ใช่หรอ ฉันก็จัดให้แล้วไง" ชายหนุ่มโน้มหน้าลงมาพ่นลมหายใจอุ่นๆรดหน้าเธอเพื่อเป็นการปลอบเบาๆมือหนาปัดเส้นผมสีน้ำตาลเข้มออกไปจากใบหน้าเรียวยาวก่อนที่จะสอดสายตาหวานหยาดเยิ้มออกมาอย่างพึงพอใจ

"ก็เธอรีนไม่รู้ว่าไวน์จะ..อึก!"

ปึ่กๆๆๆๆ

"อ๊าส์ จ..เจ็บ"

"อย่าอ่อนแอนักสิเธอรีนเธอไม่เด็ดเหมือนที่เธอพูดเอาไว้เลยนะ"

ครืดดดดดดดดดดด

ในขณะที่ชายหนุ่มนั้นกำลังมีความสุขสมกับสาวสวยคนไทยในต่างแดนอย่างบ้าคลั่ง ทันใดนั้นเองเสียงสั่นสะเทือนของมือถือราคาแพงที่วางอยู่บนโต๊ะหัวเตียงก็เกิดสั่นขึ้นเมื่อมีใครบางคนโทรมาจนไวน์ชะงักไปและก็หัวเสียไม่น้อยเพราะโทรมาขัดจังหวะการเสพความสุขของเขาที่ไม่ได้มีมาบ่อยๆ

"รอแป๊บนะคนสวย"เขาก้มหน้าลงไปกระซิบข้างหูของเธอจากนั้นก็คว้าเอาโทรศัพท์มือถือของตนเองขึ้นมากดรับสาย

"ฮือ..ฮึก!"

"ว่าไงลุค"

(พี่ไวน์ผิงคลอดลูกสาวแล้วนะพี่ บินกลับไทยด่วนเลย)

"ว่าไงนะ!!"

@บ้าน Demon

เพี๊ยะ!

มือหนาของเวลฟาดลงมายังมือของน้องชายฝาแฝดอย่างไวน์ด้วยความที่หวงลูกสาวในขณะที่ไวน์นั้นกำลังจะเอื้อมมือไปแตะจมูกน้อยๆของหลานสาวด้วยความเอ็นดู

"อย่ามาแตะลูกฉัน!"

"โธ่ ให้กูแตะสักหน่อยเถอะไอ้พี่ชายดูสิหลานน่ารักน่าชังเชียว"

"แต่นี่ลูกกูเว้ยกูหวง!"

"คุณเวลไม่เอาน่าแบ่งให้คุณไวน์เขาอุ้มบ้าง" ผิงพูดแทรกขึ้นมาระหว่างสายตาโหดเหี้ยมของสามีที่เพ่งมองน้องชายเพราะความหวงนี่ขนาดเป็นอากับหลานยังหวงขนาดนี้แฟนในอนาคตของลูกจะขนาดไหน

"แต่!"

"ลองอุ้มน้องนาวิสสิคะ" สิ้นเสียงเรียบนิ่งของภรรยาสาวพร้อมกับอุ้มลูกน้อยที่กำลังนอนตีพุงอยู่ที่เตียงนอนอยู่ จากนั้นเธอก็ทำการยื่นให้คุณอาอุ้มหลานเป็นครั้งแรก ไวน์จ้องมองหลานสาวแววตาระยิบระยับเปี่ยมไปด้วยความรักความเอ็นดูส่วนคนตัวน้อยก็มองคุณอาสุดหล่อทำตาแป๋วเพราะไม่เคยเห็น จากนั้นหนูน้อยก็คลี่ยิ้มเล็กๆให้กับเขา ซึ่งรอยยิ้มนี้มันทำให้ชายหนุ่มใจละลายเป็นไอติมอยากจะลักพาตัวหนูนาวิสไปเลี้ยงเอง

"หลานอาทำไมน่าเอ็นดูขนาดนี้นะอยากไปอยู่กับอาใช่ไหมลูก"

"มึงก็หาเมียสักคนสิวะ จะได้มีลูกเป็นของตัวเองบ้าง ไม่เห็นจะต้องมาแย่งกูเลย"

"มึงก็รู้ว่าไม่มีใครรับกูได้สักคน เนอะนาวิสเนอะ เอ๋เอ๊~"

"อย่ามองโลกในแง่ร้ายขนาดนั้นไอ้น้องชาย ต้องมีผู้หญิงที่รับมือมึงได้ล่ะน่า"

"แล้วใครล่ะ"

"ก็...สักคนบนโลกนี้"

"หึ คงจะมีหรอก ป่านนี้เกิดหรือยังก็ไม่รู้"

"ต้องมีสิคะ ผิงเชื่อว่าต้องมีคนคนนั้นสำหรับคุณ"

"ผมก็ขอให้เป็นแบบนั้นก็แล้วกันนะครับ"

"แล้วนี่มึงจะกลับอเมริกาวันไหน"

"ไม่รู้ ก็จนกว่าจะเปิดประเทศนั่นแหละ กูมันซวยไงบินมาปุ๊บปิดประเทศปั๊บ"

"เอาน่า อยู่ที่นี่ก็ไม่แย่นักหรอก"

"อืม"

@มหาลัยxxx

"มาเบลครับ"

เธอคือ มาเบล สาวนักศึกษาปีสี่ คณะบริหารธุรกิจสาขาบัญชีปีสี่ วัยยี่สิบสองปี เธอเป็นไฮโซสาวที่ชายหนุ่มทั่วมหาวิทยาลัยอยากครอบครอง เธอมีนิสัยอวดเก่งเป็นที่หนึ่งไม่เคยเกรงกลัวผู้ใด เธอพร้อมที่จะเล่นกับไฟอยู่เสมอ มาเบลมีผิวพรรณดีขาวอมชมพูตามฉบับหญิงสาวที่เจ้าตัวดูแลมาอย่างดี ใบหน้าเรียวเล็กปากกระจับสีชมพูอ่อนได้รูป จมูกโด่งมีสันปลายพุ่งเด่นชัด และเมื่อยิ่งบวกเข้ากับดวงตากลมโตของเธอแล้วเธอยิ่งเหมือนกับตุ๊กตาบาร์บี้ชนิดที่ว่าสวยจนเหมือนไม่มีอยู่จริงบนโลกใบนี้

"ให้ครับ"

บุรุษหน้าตาหล่อเหล่าผู้หนึ่งที่มีดีกรีเป็นถึงทายาทเพียงคนเดียวของท่านทูตยื่นดอกกุหลาบสีขาวให้กับเธอภายใต้อาคารขนาดใหญ่ต่อหน้าผู้คนนับร้อยชีวิต ที่เดินไปมาอยู่บริเวณนั้น

"เนื่องในโอกาสอะไร?"

"ให้เฉยๆเห็นว่ามาเบลเหมาะกับดอกไม้สวยๆ" มาเบลมองลึกลงไปในดวงตาของคนตรงหน้าเพื่อจะเค้นความจริงอะไรบางอย่างที่สื่อชัดออกมาจากดวงตา จนสาวน้อยสะดุดเข้ากับความรู้สึกบางอย่างที่สื่อออกมาเธอรับรู้ได้ว่าที่คนตรงหน้าทำแบบนี้ก็เพราะจะจีบเธอเพื่อประดับบารมีเนื่องจากครอบครัวของเธอมีฐานะร่ำรวยก็ไม่แปลกที่จะมีคนเข้ามาตลอด

"หึ กุหลาบขาวนี่น่ะหรอ?"

"ฉันไม่เหมาะกับมันหรอกนะ นายเก็บไว้ให้คนอื่นเถอะอย่ามาเสียเวลากับฉันเลย" พอจบประโยคที่เอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงเย็นชาคนที่ได้รับฟังก็หน้าชาทำอะไรไม่ถูก เพราะไม่คิดว่าหญิงสาวจะปฏิเสธโดยไม่เกรงใจเขาเลยสักนิด จากนั้นมาเบลก็เดินมุ่งไปหา รดา เพื่อนสาวคนสนิทเพียงคนเดียวของเธอที่ยืนกอดอกอยู่ที่หน้าคณะด้วยใบหน้าที่ไม่ประสบอารมณ์เท่าไหร่นัก

"อะไรของแกเนี่ย นั่นมันอคินลูกชายเพียงคนเดียวของท่านทูตเลยนะยังไม่ถูกใจอีกหรอ"

"ก็ฉันไม่ชอบนี่แกก็รู้ว่าหมอนั่นขี้อวดแค่ไหนหรือว่าแกชอบ"

"อืมก็จริงของแก"

"เออนี่ดาเย็นนี้เธอได้รับเชิญไปงานเปิดตัวเครื่องเพชรของแบรนด์xxxหรือเปล่า"

"จริงๆฉันก็ว่าจะไม่ไปแล้วนะพอดีว่าพี่ไวน์เขาไปแทนพี่เวลน่ะ และเขาก็เพิ่งกับมาถึงไทยวันนี้ด้วย คุณพ่อก็เลยมอบหมายให้ฉันไปเป็นเพื่อนพี่เขา"

"ไวน์คือใคร แฟนแกหรอ?"

"จะบ้าหรอ พี่ไวน์เขาเป็นน้องชายฝาแฝดของพี่เวลซึ่งก็เป็นลูกพี่ลูกน้องกับฉัน เป็นลูกชายของอดีตนายกฯไง"

"อ่อ ก็นึกว่าแกแอบมีแฟนก่อนฉันไปแล้วเสียอีก"

"จะมีได้ไงล่ะเพื่อนยังโสดฉันก็ต้องโสดด้วยสิ"

"ฉันว่าสายแล้วนะไปเรียนเถอะ"