แกล้ง

ขณะนี้หญิงสาวกำลังนั่งทำการงานที่อาจารย์ประจำวิชาสั่งค้างไว้ตรงโต๊ะม้าหินอ่อนคนเดียวอย่างสบายใจ พอนั่งได้สักพักก็มีบุคคลที่สองเดินผ่านมาก่อนที่จะเอ่ยถามว่า

"อ้าวผิง ทำไมวันนี้นั่งคนเดียวล่ะ วิวไม่มาด้วยหรอ"

"พอดีคืนนี้วิวเขาต้องไปงานสัมนากับพ่อเขาน่ะ วันนี้เลยหยุดไปทำสปา" เธอเอ่ยไปตรงๆ

"เออ เป็นคนรวยนี่ก็ดีเหมือนกันเนอะ มีหยุดไปทำสปาด้วย ฮ่าๆ  เออๆ เราไปก่อนนะ"

"จ้า" พอเพื่อนร่วมห้องของเธอเดินผ่านไปเธอก็ก้มหน้าก้มตาทำงานต่อพอผ่านไปประมาณสิบนาที ก็เก็บข้าวของยัดใส่กระเป๋าแล้วรีบลุกออกไปรอรถแท็กซี่ที่หน้ามหาวิทยาลัย

"แท็กซี่!!" เธอโบกมือเรียกแท็กซี่ที่กำลังวิ่งมาเกือบจะถึง จนคนขับแท็กซี่เหยียบเบรคอย่างรุนแรงล้อแทบลุกเป็นไฟ เธอรีบเปิดประตูแล้วเข้าไปนั่งทันที

ปัง!

"ไปห้าง Demon mall ค่ะ"

@Demon mall

ตอนนี้ชายหนุ่มอยู่ที่โรงจอดรถของห้างสรรพสินค้าสาขาใหญ่ที่สุดในประเทศ นั่นก็คือห้างของเขาเอง ห้างนี้สร้างขึ้นได้ไม่ถึง 5 ปี แต่รายได้จากห้างแห่งนี้ก็ถล่มทะลายไม่น้อยเพราะด้วยความสามารถและความฉลาดในการบริหารของเขาจึงทำให้ตนเองประสบความสำเร็จในทุกๆวันนี้

ครืดดดดดดดดดด

วิว

"นี่ ฉันเพิ่งไปหาเมื่อกี้นี้ยังไม่หายคิดถึงอีกหรอ" เขาเอ่ยถาม

(เปล่าซะหน่อย ก็แค่จะโทรมาถามว่าจะไปห้างต่อไหม)

"ตอนนี้อยู่ห้าง อยากได้อะไรล่ะกระเป๋าใบใหม่หรอ แบรนด์ไหน" เขาพูดดักน้องสาวของตนเองเพราะเขารู้ว่าถ้าเธอไม่อยากได้กระเป๋าใหม่ก็คงไม่โทรมา

(ไม่อยากได้อะไรหรอก) แต่ครั้งนี้สงสัยจะคาดการณ์คลาดเคลื่อน

"แล้วโทรมาเพื่อ?"

(ไหนๆพี่ก็ไปห้างแล้ว พี่เลยไปรับผิงไปทำงานด้วยสิ ตอนนี้เธอทำงานอยู่ที่ร้าน Kavarna อยู่ชั้นล่างนี่เอง)

"แล้วทำไมฉันต้องไปด้วย!"

(อย่าใจดำนักเลยนะ นะ นะ)

"ไม่!" เขากดตัดสายโดยไม่ให้โอกาสอีกฝ่ายได้พูดอะไรต่อเลย

"หึ ทำไมฉันต้องไปรับยัยเด็กนั่นด้วย"

@Kavarna

"ลาเต้ปั่นของคุณลูกค้าได้แล้วค่ะ ทานให้อร่อยนะคะ" หญิงสาวยกถาดที่มีแก้วลาเต้ปั่นมาเสริฟให้ลูกค้า ด้วยใบหน้ายิ้มแย้มแจ่มใส่พูดจาไพเราะเสนาะหูเพื่อทำให้ลูกค้าหลงรักแล้วกลับมาซื้อสินค้าใหม่ ก็เป็นอย่างเขาว่าแหละ การที่จะทำให้ลูกค้าโฆษณาสินค้าเราปากต่อปากได้ก็ต้องพยามพูดจาเพราะๆบริการดีๆ

"พี่น้ำคะ วันนี้ผิงขอกลับเร็วหน่อยนะคะพอดีมีงานต่อ"

"ไปทำงานแทนคุณวิวอีกล่ะสิ ผิงพี่ขอเตือนเลยนะ อย่าตามใจเธอเยอะเกินไป เดี๋ยวเธอจะได้ใจ"

"ไม่เป็นไร ผิงเต็มใจ" เธอตอบด้วยน้ำเสียงนุ่มนวลและไม่คิดในแง่ลบว่าเพื่อนใช้ทำงานจนเคยตัว เพราะวิวเขาก็มีเหตุผลของเขาเธอเข้าใจดี

"แต่บ่อยๆมันก็ไม่ไหวนะ"

"ไม่เป็นไรจริงๆค่ะ วิวเขาจ้างผิงทำงาน ผิงก็ได้เงินไงคะ ผิงไม่ได้ช่วยเธอสักหน่อย"

"เอาเถอะๆ เดี๋ยวพี่จะบอกเจ๊ให้แล้วกัน"

"ค่ะ ขอบคุณนะพี่" เธอเอ่ยขอบคุณแล้วกลับไปที่อ่างล้างแก้วหลังร้านเพื่อช่วยพี่ๆในร้านล้างแก้วอีกครั้ง

กึ่ก! กึ่ก! กึ่ก!

เสียงรองเท้าOxfordกระทบกับพื้นเมื่อชายหนุ่มสูทสีแดงสง่าเดินเข้ามาในร้าน ความหล่อเหลาของเขาสามารถทำให้พนักงาน เด็กเสริฟ ในร้านแห่งนี้น้ำลายไหลไปตามๆกัน

"ขอกาแฟดำหนึ่งแก้ว" น้ำเสียงเข้มๆเอ่ยออกมาจากปากสีชมพูอันน่าลิ้มรส

"คุณ!"

"คุณ! ได้ยินไหม!!" พนักงานหน้าเคาน์เตอร์จิตใจล่องลอยไม่อยู่กับเนื้อกับตัวเพราะมองชายหนุ่มตรงหน้าจนเคลิ้ม แต่พอชายหนุ่มเรียกอีกทีเธอจึงได้สติ

"เอ่อ..ค่ะ..เอาอเมริกาโน่"

"กาแฟดำ!!"

"อ้อค่ะ...กาแฟดำหนึ่งแก้วนะคะเชิญนั่งรอที่โต๊ะได้เลยค่ะ เดี๋ยวดิฉันจะไปเสริฟให้ถึงที่เลย" เธอผายมือเป็นการเชิญให้ไปนั่งรอที่โต๊ะแต่เขากลับกวาดสายตามองไปรอบๆร้านอย่างพิจารณา

"เอ่อ...มีอะไรหรือเปล่าคะ"

"ไม่มี...."

"ร้านสวยดีนะ"

"ค่ะ ร้านเราจัดแต่งสไตล์ฝรั่งเศสจึงได้ความเรียบหรูดูแพงดึงดูดลูกค้าได้เป็นอย่างดีเลยค่ะ"

"แบบต้องขึ้นค่าเช่าแล้วล่ะ" เขาตกใจนิดนึงกับคำพูดที่หลุดออกจากปากตัวเองเมื่อคู่ เพราะพนักงานคงไม่รู้ว่าเขาเป็นเจ้าของห้างเลยเบิกตากว้างทำหน้าตกใจขนาดนั้น

"คะ?"

"เปล่า ไม่มีอะไร"

"แล้ว...ร้านนี้..มีคนชื่อผิงไหม"

"คุณ...เป็นเจ้าหนี้ผิงหรอคะ มะ ไม่มี๊!! ไม่มีค่ะ!" พนักงานสาวทำหน้าตกใจอีกครั้งเมื่อเขาพูดถึงชื่อเพื่อนของน้องสาว

"ฉันไม่ใช่เจ้าหนี้ ฉันแค่อยากให้เด็กคนนั้นมาเสริฟให้หน่อย อะ!" เขายื่นเงินใบสีเทาสองใบให้พนักงานสาวคนนี้ เธอตะคุ่บพึ่บ!! ทำตาลุกวาวทันทีเมื่อเห็นเงิน

"หูย!! โอเคค่ะ นั่งรอเลยนะคะ ลาภลอยจริงจริ๊ง!!!" ชายหนุ่มเดินไปนั่งที่โต๊ะตามคำสั่ง ฝั่งบาริสต้าก็รีบชงกาแฟดำหนึ่งแก้วแล้วจัดวางใส่ถาดรองอย่างสวยงาม ก่อนที่จะรีบวิ่งไปหาหญิงสาวที่ล้างแก้วอยู่ด้านหลัง

"ผิงจ๋า~ เสริฟกาแฟให้ลูกค้าหน่อยจ่ะ"

"อ้าวแล้วพี่แตล่ะ"

"แตไปเข้าห้องน้ำอ่ะ ไปเสริฟแทนแตหน่อยนะ"

"ก็ได้ค่ะ" สาวน้อยผู้ไร้เดียงสาน้อมรับคำบัญชาอย่างน้อบน้อม พอเธอเดินมายังหน้าร้าน เธอก็เจอกับผู้ชายคนนี้อีกครั้ง

'นี่มันพี่ชายของวิวนี่นา'

ปึก!!

ตึกตึกตึกตึกตึกตึกตึกตึก

'หลบไป!'

'เอ่อ..ขะ ขอโทษค่ะ'

แค่เธอคิดก็ยังขนลุกอยู่ไม่หายผู้ชายอะไรน่ากลัวจริงๆดุอย่างกะเสือ

"คนนั้นนะ สูทแดง"

"คะ...ค่ะ" เธอยกถาดกาแฟแล้วเดินไปเสริฟเขาด้วยความตื่นเต้นเล็กน้อยเลยส่งผลให้มือเธอสั่น ชายหนุ่มมองเธอด้วยใบหน้านิ่ง เย็นนชา และยังคงสไตล์มาดเข้มได้เป็นอย่างดี

"กาแฟได้แล้วค่ะ" เธอวางแก้วกาแฟไว้ที่โต๊ะตรงหน้าของเขาพอดี และไม่ยอมสบตาเขากับเขาตรงๆด้วยความที่กลัวว่าเขาจะต่อว่าเธอเรื่องเมื่อเช้านี้

"เธอทำงานที่นี่หรอ!!" เธอเบิกตากว้างเมื่อเขาเอ่ยถามเธอเป็นคำแรก

"เอ่อ..ค่ะ" เธอทำท่าว่าจะเดินออกไปแต่เขากับคว้าแขนเธอไว้

หมับ!!

"เดี๋ยวก่อน!!" เธอสบัดแขนเขาด้วยความตกใจเพราะปกติไม่เคยมีผู้ชายคนไหนมาทำลุ่มล่ามกับเธอ

"คุณจะทำอะไรฉันคะ!!"

"เปล่า!! ฉันจะทำอะไรเธอได้"

"ฉันก็แค่.....จะสั่งกาแฟเพิ่ม ขอลาเต้ 1 แก้วด้วย"

"ค่ะ รอสักครู่นะคะ" เธอเดินไปยังเคาน์เตอร์แล้วสั่งลาเต้กับบาริสต้า บาริสต้าก็จัดการชงให้และวางใส่ถาดเหมือนเดิม

"ได้แล้วค่ะ ลาต้าของคุณลูกค้า" เธอวางไว้ที่โต๊ะตรงหน้าเขาเหมือนเดิม เขาหยิบลาเต้แก้วโตขึ้นมาดื่มจนสำลักและทำหน้าไม่พอใจขึ้นมาทันที

"ทำไมมันหวานจัง!!"

"กะ..ก็..ลาเต้.."

"เอาอเมริกากาโน่ เอสเปรสโซ มอคค่า คาราเมลมัคคิอาโต คาปูชิโน่ อย่างละหนึ่งแก้ว ฟังทันไหม!!" เขาสั่งเธอไม่ยั้งจนคนตรงหน้าฟังแทบไม่ทัน และทำหน้าเหว๋อไปเลย

"ท..ทันค่ะรอสักครู่นะคะ" หญิงสาวรีบเดินไปสั่งกลัวว่าจะลืมสิ่งที่เขาบอกเมื่อกี้ พอถึงเคาน์เตอร์ก็สั่งให้บาริสต้าจัดการชงตามที่เขาสั่งทุกออร์เดอร์ พนักงานแต่ละคนได้แต่ยิ้มกรุ่มกริ่มเพราะนานๆทีจะมีลูกค้าสั่งเยอะขนาดนี้

แต่ผิดกับคนเสริฟที่ไม่ค่อยสนุกเท่าไหร เพราะทุกแก้วที่เธอเสริฟไปคำมักมีคำติว่า ขมไป หวานไป จืดไป เข้มข้นไป ไม่เข้มข้น จนในใจคิดว่าลูกค้าคนนี้แกล้ง แต่เธอก็ไม่ได้โกรธแค้นอะไรอย่างน้อยก็ขายได้หลายแก้ว เธอเดินวนเสริฟกลับไปกลับมาจนครบทุกแก้ว

"อเมริกากาโน่ เอสเปรสโซ มอคค่า คาราเมลมัคคิอาโต คาปูชิโน่ อย่างละหนึ่งแก้วครบทุกอย่างนะคะ" ชายหนุ่มยิ้มมุมปาก

"จริงๆแล้ว กาแฟร้านนี้ก็อร่อยทุกอย่างเลยนะไม่หวานเกินไปด้วย แต่ที่สั่งเยอะๆแบบนี้เพราะอยากทดสอบเธอว่าจะทนได้หรือเปล่าที่เจอลูกค้าเรื่องมากอย่างฉัน และก็เดินหลายรอบด้วย เธอไม่โกรธฉันใช่ไหมล่ะ!!"

'ว่าแล้วเชียวต้องแกล้งฉันแน่ๆ'

"ฮื่อ...ไม่โกรธเลยค่ะ" เธอกัดฟันพูดแล้วฝืนยิ้มให้เขา

"ดี! คืนนี้เจอกันนะ"

"คะ?"

"ก็ไปทำงานช่วยฉันไง! ในหัว...คิดอะไรอยู่หรอ" เขาชี้ไปที่ขมับแล้วพูดอย่างหน้าตาย

"เอ่อ..เปล่าค่ะ" หญิงสาวก้มหน้าแล้วเอ่ยออกไป

___________________________________

คิดอาราย ไม่มี๊!!!! น้องผิงเขาเป็นคนเรียบน้อย พูดน้อยจะตาย น้องจะคิดอะไรทะลึ่งๆได้ไง