ไม่ได้ตั้งใจ

ชายหนุ่มลุกขึ้นยืนแล้วเดินไปจ่ายเงินที่เคาน์เตอร์โดยไม่สนใจคนที่กำลังยืนอยู่ พอชำระค่ากาแฟเรียบร้อยก็เดินออกไปจากร้าน

"ผิง!! ใครอ่ะเสี่ยเลี้ยงแกหรอ!!" พนักงานในร้านสามคนวิ่งเข้ามาเกาะไหล่แล้วเอ่ยถามเธอ

"ไม่ใช่หรอกค่ะ ใครก็ไม่รู้"

"หรอ..แล้วเขาฝากโน๊ตไว้ให้ทำไม แถมยังให้ติ๊บพี่ตั้ง 2,000!!" พนักงานสาวคนนึงยื่นกระดาษใบสีฟ้าให้เธอ เธอจึงหยิบมา มันยิ่งทำให้เธอมึนงงเข้าไปใหญ่ทำไมต้องทิ้งโน๊ตไว้ด้วย

"เปิดอ่านเลยๆ!!" เธอเปิดอ่านด้วยความอยากรู้ว่าเขียนอะไรไว้ถึงเธอ

'ห้ามเกิน 20:00 อย่าหาว่าไม่เตือน’

เธอมองดูนาฬิกาที่ข้อมือปรากฏว่าขณะเวลาปาไปหนึ่งทุ่มตรงแล้ว

"ว๊าย!! สายแล้วหนูต้องรีบไปแล้วนะพี่น้ำ!"เธอถอดผ้ากันเปื้อนยื่นให้คนตรงหน้า จนพนักงานสาวงงงวยไปตามๆกัน

"ปัดโธ่ แล้วบอกไม่ใช่เสี่ยเลี้ยง แต่ถ้าเสี่ยหล่อขนาดนี้ให้ฟรีเลยค่ะ คริๆ”

@Demon club

สาวน้อยผู้ใส่เสื้อยืดสีฟ้าอ่อนสวมกางเกงยีนส์ขายาวสีเข้มรัดรูปและรองเท้าแตะสีเหลืองแสนสบาย ตอนนี้เธออยู่ที่ Demon clup คลับที่ใหญ่และได้รับความนิยมที่สุดในกรุงเทพมหานคร เธอได้ก้าวขาเข้ามาในที่แห่งนี้ไม่รู้ต่อกี่ครั้งแต่เวลาผ่านมาหลายปีเธอก็ไม่เคยเห็นเจ้าของคลับแห่งนี้ตัวเป็นๆเลยสักครั้ง เพราะส่วนมากจะเจอแต่ในรูป แต่พอวันนี้ได้เจอตัวเป็นๆแล้วดวงตาของเขากลับเต็มไปด้วยความดุร้าย และมีพลังเหลือล้นใครได้มองก็ต้องสยบทุกราย

"ใช่คุณผิงไหมครับ" หนุ่มลูกครึ่งผิวขาวผมสีเทาควันบุหรี่สวมใส่ชุทสูทสีดำสุดเท่เดินเข้ามาหาเธอด้วยความเป็นมิตร

"เอ่อ.. ค่ะ ใช่ค่ะ" เธอเอ่ยเสียงแผ่วเบา

"ผมแดนนะครับ พอดีว่าคุณเวลสั่งให้ผมมาบอกคุณ​ว่าอยากเจอคุณ​สักหน่อย"

"อยากเจอฉันหรอคะ" เธอเอ่ยถามเพื่อความแน่ใจ

"ครับ เชิญ​ทางนี้เลยครับ" ชายหนุ่มผมสีเทาผายมือเพื่อเชิญเธอตามมารยาท

หญิงสาวเดินขึ้นไปยังชั้นสองด้วยความหวาดกลัวเพราะเธอรู้สึกสังหรณ์ใจแปลก เหมือนว่าเรื่องร้ายๆกำลังจะเกิดขึ้นกับเธอ

"เอ่อ..คุณแดนคะ ทำไมวันนี้ถึงไม่มีลูกค้าสักคนเลย" เธอเอ่ยถามเขาด้วยความแปลกใจ เพราะปกติแล้วคลับแห่งนี้คนเข้าออกเป็นว่าเล่น

"พอดีวันนี้คุณเวลเขาสั่งปิดคลับ เพื่อเลี้ยงฉลองต้อนรับเนื่องในโอกาสที่เขาจะกลับมาบริหารธุรกิจที่ไทยอย่างเป็นทางการไงครับ"

"อ่อ อย่างนี้นี่เอง" หญิงสาวเดินมาถึงหน้าห้องทำงานของ เวล เจ้าของคลับDemonสุดหรู และยังเป็นคนที่มีอิทธิพลระดับต้นๆของประเทศ มันจึงทำให้เธอหวาดกลัวไม่น้อยเลยที่มาพบเขาอีกครั้ง

"เข้าไปสิครับ" เธอสะดุ้งเฮือกด้วยความตกใจ

"คะ ค่ะ" หญิงสาวสูดลมหายใจเข้าไปจนเต็มปอดแล้วถอนหายใจยาวออกมาเพื่อคลายความตื่นเต้น

เอี๊ยด!!

หญิงสาวค่อยๆเปิดประตูออกกว้าง เธอเพ่งสายตาไปมองคนที่นั่งบนเก้าอี้แล้วเหยียดเท้าทั้งสองข้างไว้บนโต๊ะพร้อมกับทำท่าทางเหมือนไม่พอใจอะไรในตัวเธอ สาวน้อยกลืนน้ำลายดังเฮือกและรู้สึกว่าตอนนี้ตัวเองกำลังจะถูกเสือตัวใหญ่ขย้ำ!

"เธอมาสายสองนาที!!" คำแรกที่เริ่มการสนทนาหลุดออกมาจากปากของอีกฝ่ายหลังจากดูนาฬิกาข้อมือ

"แค่สองนาทีเองคุณ"

"แค่สองนาทีที่ไหน ตั้งสองนาทีต่างหาก เธอรู้ไหมว่าเวลามีค่าทุกวินาที ถ้าเกิดว่าเธอจมลงไปใต้น้ำนานถึงสองนาทีเนี่ย! เธอคิดว่าเธอจะรอดไหม??" เธออึ้งไปชั่วขณะเมื่อได้ยินประโยคที่สองของการสนทนาร่วมกับเขา ชายหนุ่มทำหน้าจริงจังเหมือนกับว่าเรื่องแค่นี้จะมีคนตาย

'แช่งให้เราตายด้วย ซีเรียสขนาดเลยหรอ'

"แต่ฉันยังไม่ได้จมน้ำ??" เธอยอกย้อนเขา เหมือนจะลองถ้าทายอำนาจ

"นี่เธอเถียงหรอ!" เขาเอ่ยเสียงแข็ง

"ไม่ค่ะ ไม่ได้เถียงเลย"

"ก็ดี ในเมื่อวันนี้ทำงานที่นี่ ก็เท่ากับว่าเป็นลูกจ้างของฉัน เพราะฉะนั้นเวลาเป็นสิ่งสำคัญมาก เพราะแค่เพียงเสี้ยววินาทีก็อาจเกิดเรื่องมากมายได้สำหรับที่นี่ เพราะฉะนั้นฉันจึงเกลียดคนที่ไม่ตรงเวลาอย่างเธอมาก" จึก! คำพูดของเขาเหมือนคมมีดที่ทิ่มแทงเข้าไปในหัวใจของเธออย่างไม่ปราณี ทุกคำ ทุกประโยค มันช่างบาดลึกซะเหลือเกิน

"ฉันขอโทษก็แล้วกันนะคะ ครั้งต่อไปจะไม่สายอีกแล้ว" ชายหนุ่มลุกขึ้นจากเก้าอี้แล้วเดินมุ่งหน้ามาหาเธอพร้อมกับเพ่งสายตาดุร้ายเพื่อข่มขวัญสาวน้อยตรงหน้า เมื่อเขาเห็นสีหน้าและท่าทางหวาดกลัวของเธอ เขาก็อดที่จะยิ้มมุมปากไม่ได้...

"เธอกลัวฉันหรอ?"

"..." เธอไม่ตอบเพราะตอนนี้เธอกำลังหูอื้อและไม่ได้ยินสิ่งที่เขาพูด

ชายหนุ่มเดินเข้ามาใกล้เธอมากขึ้นกว่าเดิม แล้วโน้มหน้าเข้าไปใกล้ๆ จนใบหน้าของทั้งสองห่างกันเพียง 3 เซนติเมตร กลิ่นน้ำหอมอ่อนๆของชายหนุ่มเมื่อบวกกับลมหายใจอุ่นๆที่รดใบหน้านั้น ทำให้สาวน้อยผู้ไร้เดียงสาผู้นี้เคลิ้มไปกับห้วงเวลาที่ไม่เคยได้สัมผัสมันมาก่อน

ตึกตึก ตึกตึก ตึกตึก ตึกตึก

เพี๊ยะ!

ฝ่ามือเล็กๆฟาดไปบนใบหน้าอันหล่อคมของชายหนุ่มอย่างสุดแรง เมื่อเธอได้สติกลับมาและพลั้งมือตบเขาอย่างไม่ตั้งใจ เธอโผล่เข้าไปหาเขาทันทีเมื่อรู้ว่าตัวเองทำอะไรลงไป

"ขะ คุณฉันขอโทษฉันไม่ได้ตั้งใจนะ!!" ชายหนุ่มค่อยๆหันหน้ามาอย่างช้าๆ และเผยให้เห็นรอยนิ้วมือทั้งห้านิ้วเด่นชัด

คนตัวเล็กเบิกตากว้างอีกครั้งเมื่อเห็นผลงานปฏิมากรรมชั้นเลิศของตัวเองบนใบหน้าเขา มันยิ่งทำให้เธอตัวสั่นเข้าไปอีก

"นี่คือไม่ได้ตั้งใจ?"

"กะ..ก็ฉันกลัวนิ" เธอพูดตะกุกตะกักแล้วก้าวถอยหลังห่างจากเขาสามก้าวเพื่อความปลอดภัย

"โอเค เข้าเรื่องเลยละกัน พอดีวันนี้ฉันสั่งปิดคลับเพื่อเลี้ยงลูกน้องของฉันทุกคนที่ชั้นห้า เพราะฉันอยากให้พวกเขาทุกคนได้สนุกอย่างเต็มที่ ฉันก็เลย..จ้างคนนอกอย่างเธอมาทำงานแทน" สาวน้อยพยักหน้าด้วยความเข้าใจถึงเหตุผลของผู้เป็นเจ้านายชั่วคราว

"แล้วจะให้ฉันทำอะไรคะ"

"วันนี้ฉันมีนัดคุยเรื่องสำคัญกับคุณ ธเนศ นธิศิริโช​ติ และลูกสาว ฉันก็เลยอยากให้เธอเป็นเลขาตามติดฉันสักสองชั่วโมง" ดวงตากลมโตเบิกกว้างขึ้นทันทีเมื่อได้ยินชื่อของ ธเนศ นิธิศิริโชติ ซึ่งเธอรู้ดีว่าคนคนนี้คือใคร

"ธเนศ นธิศิริโช​ติ หรอ?"

"ใช่ ทำไม?"

"ฉันไม่ทำงานกับคุณแล้ว ฉันขอตัวกลับก่อน ลานะคะสวัสดีค่ะ" สาวน้อยหันขวับเดินมุ่งหน้าไปที่ประตูอย่างรวดเร็ว แต่มือหนากลับคว้ากระเป๋าสะพายข้างสีชมพูอ่อนของเธอไว้ทัน

หมับ!

"นี่คุณเอากระเป๋าฉันคืนมานะ!!" เขาไม่ได้ใส่ใจในคำพูดของเธอเลยแม้แต่น้อย เขาเฉยชาไร้ความรู้สึกสงสาร

"แดน!! เข้ามาหาฉัน" สิ้นเสียงคำสั่งของผู้เป็นนาย ลูกน้องอย่างแดนก็รีบวิ่งเข้ามาหาเขาทันที

"ครับคุณเวล"

"พาผู้หญิงคนนี้ไปแต่งตัว ฉันให้เวลา 10 นาที" เธอเริ่มลนลานทำอะไรไม่ถูก และตอนนี้เธอก็กลัวเขาขึ้นมาอีกแล้ว

"เอากระเป๋าฉันคือมา ฉันจะกลับแล้ว!!"

"ไม่ ถ้าวันนี้เธอทำงานไม่เสร็จ ฉันก็ไม่มีวันปล่อยเธอกลับหรอก แดนลากตัวออกไป!!"

"ครับ!!" แดนลากตัวเด็กสาวออกไปจากห้องอย่างไร้ความปราณี โดยไม่สนว่าเธอจะเจ็บตัวหรือไม่

เมื่อสาวน้อยออกไปพ้นจากห้องแล้ว ชายหนุ่มก็กลับมานั่งที่เก้าอี้เหมือนเดิม พร้อมกับถือวิสาสะแอบเปิดดูกระเป๋าของเธออีกด้วย

เขาค่อยๆรูดซิปกระเป๋าออกช้าๆ แล้วพบของในกระเป๋ามีแค่เครื่องสำอางเล็กๆน้อยๆและกระเป๋าตังค์

"ผู้หญิงสมัยนี้เขาพกเครื่องสำอางน้อยขนาดนี้เลยหรอ หึ" เขาหัวเราะในลำคอเมื่อเห็นเครื่องใช้ส่วนตัวของเธอที่มีเพียงเล็กน้อยต่างจากน้องสาวสุดที่รักของเขามากที่เธอมีข้าวของเครื่องใช้เยอะแยะมากมาย

หลังจากที่เขาสำรวจดูเครื่องใช้ส่วนตัวของเธอเสร็จแล้ว ก็ไปสะดุดตากับกระเป๋าสตางค์รูปหมีสีเหลืองสดใสจนแสบตา เขาจึงหยิบขึ้นมาดูอย่างพิจารณา

"หึ นี่รูปยัยวิวกับเด็กนี่หรอ?" เขาเปิดกระเป๋าสตางค์แล้วเจอรูปสองสาว

ม.ปลายผมเปีย หน้าตาสดใสไร้ที่ติเมื่อมองหน้าตาเด็กสาวคนที่ชื่อ ผิง คนนี้ทีไรหัวใจแทบจะละลายเป็นไอติม

ชายหนุ่มดูรูปทั้งสองคนจนพอใจแล้วก็ใส่เก็บไว้ที่เดิม แต่สายตาของเขากับไปสะดุดที่บัตรประชาชนของเด็กคนนี้ เพราะเธอนั้นชื่อ นางสาวผกามาศ นธิศิริโชติ ซึ่งเธอนั้นนามสกุลเหมือนกันกับแขกที่เขากำลังจะไปพบในคืนนี้ มันบังเอิญเกินไปหรือเปล่า.....

"ทำไมยัยเด็กนี่นามสกุลเดียวกันกับคุณธเนศ หรือว่ายัยเด็กนี่จะ.....หึ! คุณธเนศคงไม่เอาตัวลูกสาวมาเข้าแลกเหมือนกับเจ้าสัวธนัทหรอกนะ

แต่ถ้าเป็นแบบนั้น เราควรที่จะสนองให้เขามั้ยล่ะ อุตส่าห์เลือกตัวจี๊ดมาขนาดนี้ ปล่อยไปก็คงเสียดายน่าดู โธ่ แม่กวางน้อยผู้น่าสงสาร..."