Chapter 6 : ตัดสินใจ

มิลินหาข้อมูลการฝังยาคุมกำเนิดเพื่อประกอบการตัดสินใจ  และศึกษาถึงผลข้างเคียงของมัน  ไปพร้อมๆกับปิดตอนพิเศษของนิยายวายซึ่งเหลืออีกเพียง 5 ตอนสุดท้ายเท่านั้น 

ในช่วงที่บรู๊คไปประชุมต่างจังหวัด  คือช่วงที่จิตใจของเธอสงบสุขมากที่สุด  และเป็นช่วงที่หัวสมองไหลลื่นทั้งงานประจำและงานเขียน  จนแอบภาวนาว่า...

'อย่าเพิ่งรีบกลับมาเลยนะ... สาธุ'

และวันนี้เธอก็นั่งรถแท็กซี่ไปที่โรงพยาบาล  เพื่อไปรับการฝังยาคุมกำเนิดในวันที่ 5 ของรอบเดือนตามที่ข้อมูลบอก  และใช้เวลาเพียงแค่ไม่ถึง 10 นาที  แท่งยาเล็กๆก็ถูกคุณหมอสอดเข้ามาใต้ท้องต้นแขน  และปิดทับด้วยปลาสเตอร์และผ้าพันแผล

"หลังจากผ่านไป 24 ชั่วโมงสามารถนำผ้าพันแผลออกได้นะคะ  แต่ปลาสเตอร์ที่หมอปิดไว้ต้องรออีก 4 - 5 วัน จนกว่าแผลจะสมาน  ดูแลความสะอาดอย่าให้เชื้อโรคเข้าไปได้นะคะ"

"แล้วหลังจากนี้... เอ่อ"

"สามารถมีเพศสัมพันธ์ได้ทันทีเลยค่ะ"

มิลินพยักหน้าด้วยความเหนียมอายจนหน้าร้อนผ่าว  ขณะที่คุณหมอกำลังเขียนใบสั่งยาให้

"อีกสักพักยาชาจะหมดฤทธิ์  เดี๋ยวหมอจะให้ยาแก้ปวดไปทานเมื่อมีอาการนะคะ"

"ขอบคุณนะคะคุณหมอ"

ภารกิจในวันนี้ของเธอเสร็จสิ้นลง  และมีเวลลาเหลือที่จะแวะไปทักทายเพื่อนรักของตน  ที่เปิดร้านขายส่งในตลาดเก่าข้างโรงพยาบาลแห่งนี้

"ลมอะไรหอบมาจ๊ะ!?"

"จะมาบอกว่า... ฉัน - ได้ - งาน - แล้ว"

"ได้งานแล้ว!?"

"อืม  เพิ่งทำได้ไม่ถึงเดือน"

"กับบรู๊คอ่ะเหรอ!?"

มิลินพยักหน้าให้วิว  ขณะดูดชาเขียวนมในแก้วไปหลายอึกด้วยความกระหาย  แต่ไม่ได้ปริปากอธิบายอะไรเพิ่ม  รวมถึงไม่ได้บอกวิวด้วยว่าวันนี้เธอมาทำอะไรที่โรงพยาบาล

"ก็ดีนะ  มีอะไรจะได้ช่วยเหลือกัน  ตั้งใจทำงานเข้าล่ะขอให้ได้บ้านใหม่เร็วๆนะ"

"อืม  แกก็ด้วยล่ะลูกค้ามาโน้นแล้ว"

เธอเอ่ยขึ้นพร้อมกับหยิบกระเป๋าใบน้อยขึ้นมาพาดบ่า

"อ้าว  จะไปแล้วเหรอ?"

"ใช่  กลับไปทำงานน่ะ"

"เออ  กลับดีๆล่ะ"

ณ ภูเก็ต

ภายในห้องประชุมและจัดเลี้ยง  ของโรงแรมห้าดาวแห่งหนึ่งในตัวเมือง  การประชุมและสัมมนาของคณะผู้ติดตามในบริษัทใช้เวลาเพียงแค่ 3 ชั่วโมง  แต่การเจรจาระหว่างผู้บริหารและหุ้นส่วนดูเหมือนจะยืดเยื้อ  และกินเวลาไปจนถึงช่วงอาหารค่ำ

"ช่วงนี้น้ำมันขึ้นราคาแถมยังติดมรสุม  ชาวประมงเลยออกหาปลาไม่ได้ตามปริมาณที่เราต้องการ"

"แล้วเรือประมงลำใหญ่ในเครือของบริษัทล่ะ?"

"ผมก็หวังกับพวกเขาไว้มาก  แต่ทางการก็จับตาดูอยู่กลัวว่าเราจะลักไก่ลงอวนตาเล็ก"

"ฮึ  ใครมันจะไปตัดตอนแหล่งทำกินตัวเอง  บอกพวกของมันเองเถอะ"

"เบาหน่อยครับท่าน  พวกเราไม่ได้อยู่กันแค่ลำพัง"

เสียงพูดคุยที่เคร่งเครียดเหล่านั้น  ไม่ได้เข้าหูของเขาเลยแม้แต่น้อย  เพราะตอนนี้สายตาและจิตใจของเขา  กำลังจดจ่ออยู่กับข้อความที่ส่งไปให้มิลินเพื่อรอการตอบกลับ

'ทำไมไม่ตอบข้อความ...'

.

.

'เป็นอะไรหรือเปล่านะ?'

ไม่ว่าจะโทรหรือส่งข้อความไป  ก็ไม่ได้รับการติดต่อกลับจากเธอตั้งแต่เมื่อวานตอนบ่าย  ในตอนแรกเขาก็ไม่นึกแปลกใจเพราะเห็นงานเขียนของเธอ  มีการอัปเดตตอนใหม่ลงในเว็บไซต์  แต่นี่มันก็ผ่านมาเกิน 24 ชั่วโมงแล้วที่เธอเงียบหายไป 

"คุณบรู๊ค  ถ้าจบงานนี้แล้วเราไปล่องเรือกันดีไหมครับ"

'ไม่สบายหรือเปล่านะ?'

'หรือว่ามัวแต่เขียนนิยายจนไม่ได้กินข้าว  เป็นลมเป็นแล้งไปแล้ว?!'

"ภรรยาและลูกสาวของผมอยากพบคุณสักครั้ง..."

'ยัยตัวแสบ...'

'ทำไมถึงชอบทำให้เป็นห่วงแบบนี้นะ?!'

"ไม่ทราบว่าคุณพอจะสละ..."

"ค่อยว่ากันนะครับ  ผมขอตัวไปคุยสายสำคัญก่อน"

ประธานหนุ่มพยักหน้าให้กับเพื่อนหุ้นส่วนคนสนิทของตน  ขณะที่หุ้นส่วนร่างท้วมสูงวัยได้แต่พยักหน้าหงึกหงักอ้าปากพะงาบ  มองดูชายรุ่นลูกลุกขึ้นปลีกตัวออกไปจากโต๊ะอาหารด้วยท่าทีร้อนรน  

ทำให้ 'วิรุตน์'  เพื่อนสนิทของบรู๊ครีบเอ่ยขึ้น  เพื่อเอาอกเอาใจคู่สนทนาคนสำคัญ

"ล่องเรือยอชต์เหรอครับ  น่าสนุกจัง"

"เอ่อ  คุณบรู๊คเขา"

"เขาก็เป็นแบบนี้แหละครับ  อาจจะเป็นสายจากอากงของเขา"

ชายสูงวัยทำได้เพียงแค่พยักหน้าเบาๆ  ทั้งที่สายตายังคงสอดส่ายหาประธานหนุ่มไม่วางตา

"ตอนไปล่องเรือกัน  ถ้าไม่รังเกียจผมขอไป..."

"เอ่อ ...เรามาคุยเรื่องขนส่งกันต่อเถอะนะ!"

ฝีเท้าใหญ่ก้าวยาวๆ ไปตามระเบียงรับลมด้านนอกของร้าน  ขณะที่เขากำลังต่อสายหาป้าเดือนแม่บ้าน  เพียงแค่อึดใจเดียวเสียงคุ้นหูของป้าก็ดังขึ้น

[...ฮัลโหลค่า...]

"ป้าครับ  นี่บรู๊คเอง"

[...คุณหนูทำไมโทรมาดึกดื่น...เกิดอะไรขึ้นทางนั้นหรือเปล่าคะ?...]

"ผมโทรหามิลินไม่ได้  เธอไม่รับสายไม่รู้ว่าเป็นอะไรหรือเปล่า"

[...หนูมิลิน...หลังกลับมาจากธุระเมื่อวานก็นอนซมเลยค่ะ...]

"มิลินป่วย?"

[...ค่ะ...บอกว่าคลื่นไส้แล้วก็มีไข้ด้วยนะคะ...]

"!?"

[...แต่ป้าให้ทานข้าวทานยา... แล้วก็เช็ดตัวให้ตอนนี้คงหลับไปแล้วค่ะ...]

ข่าวร้ายที่ได้ยินนั้นแม้กระทั่งสายลมเย็น  ก็ไม่อาจดับความร้อนรุ่มในใจของเขาลงได้  

"บรู๊ค  คุณเนวินจะกลับแล้วนะ"

"ป้าครับ  พรุ่งนี้ให้ลุงสมรเตรียมรถมารับผมที่สนามบินด้วยนะครับ"

"ว...ว่าไงนะ!?"

"ใกล้ถึงเมื่อไหร่ผมจะโทรไปบอก"

เขาเอ่ยปิดท้ายก่อนจะกดวางสาย  ท่ามกลางใบหน้าตื่นตระหนกของวิรุตน์

"ล...แล้วล่องเรือพรุ่งนี้กับหุ้นส่วนล่ะ!?"

"ฝากนายด้วยแล้วกัน"

"้เฮ้ย!  ได้ไง!!"

.

.

"เดี๋ยวดิวะไอ้บรู๊ค ...ไอ้"

วิรุตน์รีบปิดปากลงพลันเมื่อลูกค้าคนอื่นเดินสวนมา  และร่างสูงโปร่งของเจ้าตัวต้นเรื่องก็รีบเดินหนีไป  ปล่อยให้เขาเผชิญหน้ากับความอึดอัดจากสายตาลูกค้าคนอื่นๆ  และภารกิจของพรุ่งนี้แค่เพียงลำพัง