Chapter 7 : ดูแล

แสงแดดของเช้าวันต่อมา  ลอดผ่านช่องว่างเล็กๆของม่าน  มันอบอุ่นกว่าทุกวันที่ผ่านมา  และกายที่ยังคงหนักอึ้งเพราะผลข้างเคียงของยาคุมกำเนิด  ก็ทำให้มิลินที่ยังคงปิดตาแน่นถอดใจที่จะลุกขึ้นจากเตียง

'วันนี้ต้องอัพนิยายนี่นา'

.

.

'ไม่ได้การล่ะ  จะมัวมานอนอยู่ไม่ได้'

'แต่มันปวดหัว  หนักตัวไปหมดเลย!!'

"ตื่นแล้วเหรอ?"

'..!?'

'ส...เสียงนี้มัน'

เสียงเข้มคุ้นหูที่ดังอยู่ใกล้ๆ ทำให้เธอต้องฝืนลืมตาขึ้นมาดู  และพบว่าใบหน้าคมคายที่นอนตะแคงหันมาหา  อยู่ใกล้เพียงแค่คืบเดียวเท่านั้น

"บรู๊ค..."

"เราเอง"

"จะกลับวันมะรืนไม่ใช่เหรอ  แล้วทำไม...?"

"ป้าเดือนบอกว่ามิลินป่วย  เราเลยนั่งเครื่องกลับมาก่อน"

"โธ่  นายจะทำแบบนี้ทำไม!?"

เธอพยายามพลิกตัวออกจากอ้อมแขนที่หนักอึ้งของเขา  ซึ่งเป็นต้นเหตุที่ทำให้เธอขยับตัวไม่ได้  ไม่ใช่เพราะพิษไข้แต่อย่างใด

"ทำไมถึงได้ทำอะไรตามอำเภอใจแบบนี้"

คำพูดของเธอที่เอ่ยออกมาทำให้คิ้วของเขาถึงกับกระตุก  และแววตาคู่เรียวที่เป็นห่วงค่อยๆแปรเปลี่ยนเป็นดวงตาวาวโรจน์ขึ้นมาทันที

"แล้วที่แขนของมิลินคืออะไร?"

"...."

เธอเผลอยกมือขึ้นกุมปลาสเตอร์แปะแผลสีขาวอย่างลืมตัว

"นี่เหรอคนที่มาบอกคนอื่นว่าอย่าทำอะไรตามอำเภอใจ"

.

.

"แล้วดูสิ่งที่ตัวเองทำสิ"

ใบหน้าหวานซีดเผือดเมื่อสายตาของเขา  กำลังจับจ้องอยู่ที่ต้นแขนของเธอไม่วางตา

"บรู๊ครู้อะไรมา!?"

"ป้าเดือนบอกเราหมดแล้ว  ว่าเธอไปฝังยาคุมเลยต้องนอนซมแบบนี้"

'ป้าเดือนนะป้าเดือน... ไหนสัญญากันแล้วว่าจะไม่บอกเขาไง!'

สายตาดุๆ ของเขาที่มองมา  และเสียงที่เริ่มดังขึ้นเรื่อยๆ  ทำให้เธอปวดหัวจนแทบอยากจะร้องไห้

"ทำไมไม่ปรึกษาเราก่อน  เกิดเป็นอะไรขึ้นมาหนักกว่านี้จะทำยังไง!?"

"มันเป็นแค่เอฟเฟคของยาเอง  ตอนเรากินยาคุมครั้งแรกก็เป็นแบบนี้แหละ... เดี๋ยวก็หายแล้ว"

"ยังไม่ตอบเราเลยนะ  ว่าเธอไปฝังยาคุมทำไม!?"

"ก็จะได้ไม่ท้องไง"

"เราใส่ถุงอยู่แล้ว"

"เราก็แค่กันพลาด  เผื่อบรู๊คเมากลับมาไม่มีสติแล้วลืมใส่จะทำยังไงล่ะ?"

เขามองดูเธอด้วยแววตาที่ยังคงคุกรุ่นไปด้วยความหงุดหงิด  และปวดจี๊ดไปถึงข้างในเมื่อได้ยินประโยคนั้นหลุดออกมาจากปากของเธอ

"พลาดแล้วทำไมล่ะ... มิลินไม่อยากมีลูกกับเราเหรอ"

"โถ่บรู๊ค  เราไม่อยากเถียงด้วยแล้ว"

.

.

"...เราเหนื่อยมากเลย"

สีหน้าของเธอไม่สู้ดีและเหมือนจะคลื่นไส้ตลอดเวลา  จนเขาต้องรูดซิปปากตัวเองลงด้วยความไม่พอใจนัก

แต่ปลายนิ้วของเขากลับลูบไล้ไปบนปลาสเตอร์แปะแผลของเธออย่างเบามือ

"มันเจ็บมากหรือเปล่า..."

"ฉีดยาชา  เลยไม่ค่อยเจ็บ"

แต่เขารู้ว่ามันไม่จริง  เมื่อเธอยังคงสะดุ้งดึงแขนหลบทุกครั้งที่เขาแตะโดนมัน

"คิดถึงใจเราบ้างก็ได้  อย่าทำอะไรลำพังแบบนี้อีก"

"..."

"ถือว่าเราขอ"

คำสั่งแกมขอร้องของเขาทำให้เธอทั้งหงุดหงิด  อ่อนล้า  และสับสนใจในเวลาเดียวกัน  แต่ก็ยอมพยักหน้าส่งๆเพื่อให้สิ้นเรื่องสิ้นราวไป

แต่ถึงอย่างนั้นก็ยังปฏิเสธอ้อมกอดของเขาอยู่ดี  เมื่อได้กลิ่นบุหรี่จางๆที่ลอยออกมาจากเสื้อของเขา  มิลินก็รีบยกมือปิดปากและพยายามจะลุกขึ้นหาอะไรบางอย่าง  จนกระทั่งสายตาของชายหนุ่มเหลือบไปเห็นถังขยะใบน้อย  ที่มีถุงพลาสติกสวมอยู่ด้านในเตรียมไว้

"โอ้กกกก!!"

แม้ว่าสิ่งที่ออกมาจะมีเพียงน้ำเปล่าที่ดื่มเข้าไป  แต่มันก็ทำให้บรู๊คที่กำลังลูบหลังให้เธอเริ่มคลื่นไส้ตาม  แต่ก็ยังยื่นแก้วน้ำให้เธอล้างปาก  

ก่อนจะเอนกายเล็กลงบนเตียง  โดยทำได้เพียงลูบศีรษะเล็กของเธอด้วยความเห็นใจ  และคงจะกอดเธอไม่ได้หากว่ายังไม่กำจัดกลิ่นไม่พึงประสงค์ออกไปให้หมด

"จะมาเป็นคนดูแล ไหงผมต้องมาดูแลคุณครับเนี่ย...หืม?"

เธอไม่ตอบและทำเพียงแค่หลับตาแน่นด้วยใบหน้าที่ยังพะอืดพะอม  พร้อมกับกุมมือของเขามาหนุนนอนข้างแก้ม

ท่าทีออดอ้อนของเธอแบบนี้  ทำให้หัวใจของเขาอ่อนยวบได้เสมอ  จนเผลอใจประทับจูบลงบนหน้าผากซีดเซียวของเธอ

'ยัยตัวแสบเอ๊ย...'

.

.

'หวังว่าครั้งนี้มันจะเป็นบทเรียน  ให้เธอหายดื้อขึ้นมาบ้างนะ'

2 วันต่อมา

จนกระทั่งตอนนี้ที่พระอาทิตย์กำลังจะตกดิน  บรู๊คก็ยังนอนกลิ้งเกลือกอยู่ข้างๆ  แม้แต่ตอนที่ป้าเดือนเช็ดตัวให้มิลิน  เขาก็ยังมาเฝ้าสร้างความสงสัยให้กับป้าเดือนไม่น้อย

"คุณหนูไม่ออกไปธุระที่ไหนเหรอคะวันนี้"

"บรู๊คยังไม่ได้ครับป้า  แต่เพื่อนชวนไปดื่มตอนเย็น"

"แต่ตอนนี้ช่วยออกไปก่อนได้ไหมคะ  ป้าจะได้เช็ดตัวให้หนูมิลินถนัดๆ"

"ไม่เป็นไรครับ  ผมหันหลังก็ได้"

"บรู๊ค..."

เสียงอ่อนแรงของเธอยังไม่เท่าความอ่อนใจที่มี  และทำได้เพียงแค่ทอดสายตามองแผ่นหลังกว้างของเขา  ที่กำลังนั่งหันหลังพิมพ์ข้อความอย่างตั้งอกตั้งใจ

จนกระทั่งผ่านไป 15 นาที

"เสร็จแล้วค่ะ"

"ขอบคุณนะครับป้า"

บรู๊คหันมาเอ่ยขอบคุณป้าเดือน  และเหลือบมองร่างเล็กที่นอนสิ้นฤทธิ์ไม่พูดไม่จาอยู่บนเตียง  แต่ยังไม่วายควานมือหาโน๊ตบุ๊คของตนที่วางอยู่บนโต๊ะข้างหัวเตียง

"อย่าแม้แต่จะคิด"

เขาเอื้อมไปหยิบฉวยโน๊ตบุ๊คมาถือไว้  และนำไปวางบนโต๊ะเขียนหนังสือ  ที่อยู่ไกลเกินกว่าเธอจะเอื้อมถึง

"ขอ 100 คำ"

"หมายถึงกินข้าว?"

"เขียนนิยาย"

"ไม่"

"แต่วันมะรืน..."

เธอก็ต้องอัพตอนใหม่แล้ว  จะมัวมาโอ้เอ้อยู่ไม่ได้

"งั้นพรุ่งนี้ไม่ต้องลงคอนเทนต์ให้เรา"

"ฮะ!?"

"เราจะให้แอดมินลงภาพถ่ายสปอยสินค้าตัวใหม่แทน"

"ต...แต่ลงสปอยมันอาทิตย์หน้าไม่ใช่เหรอ!?"

"เราจะลงพรุ่งนี้  ใครจะทำไม?"

หญิงสาวทำเพียงแค่อ้าปากค้างอย่างเหลือเชื่อ  เพราะในทางการค้าของบริษัทใหญ่ๆ  การกำหนดลงโปรโมทสินค้านั้นสำคัญ  และมีผลต่อกระแสและยอดขายมาก  โดยเฉพาะยุคที่โซเชียลและการสื่อสาร  เข้าถึงผู้คนได้เพียงแค่ปลายนิ้ว

"ถ้าเกิดคู่แข่งใช้โอกาสนี้มาตัดหน้า  ปล่อยสินค้าตัวใหม่ที่คล้ายกันออกมาจะทำยังไง!?"

"มิลินตั้งใจทำงานของตัวเองเถอะ  ไม่ต้องไปคิดเรื่องอะไรทั้งนั้น"

"...?"

"ระหว่างนี้...เราเองก็จะได้ไม่กวนเธอด้วย"

'ม... เมื่อกี้'

'เขาพูดว่าอะไรนะ!?'

.

.

'ไม่กวนเรา... อย่างนั้นเหรอ?'

"หายไวๆ นะ"

ดวงตาคู่โตจ้องมองหน้าเพื่อนของตนด้วยความรู้สึกยากจะอธิบาย  ขณะที่เขากำลังลูบศีรษะของเธอเบาๆ  และหันหลังไปตอบข้อความในโทรศัพท์ที่เพิ่งส่งเข้ามา  ไม่ได้หันกลับมาสนใจเธออีก

ทั้งที่ก่อนหน้านี้เธอรู้สึกโล่งใจที่เขาไม่อยู่  เพราะจะได้ไม่ทำลามกใส่  แต่พอเขาเอ่ยปากออกมาแบบนี้มันก็รู้สึกแปลกๆ