Chapter 5 : ความลับของคนแอบรัก

คำถามที่เคยคาใจได้รับคำตอบเสียที มิลินจ้องมองแววตาเป็นประกายแห่งความสุขของเขา ด้วยใบหน้ากระอักกระอ่วนใจ

"เราเอง... ก็มีเรื่องจะมาสารภาพกับนายเหมือนกัน"

คำพูดของเธอทำให้เขาตั้งใจฟัง ด้วยใบหน้าที่เปี่ยมไปด้วยความหวัง

"ตั้งแต่เลิกกับแฟนเมื่อหกปีก่อน เราก็ไม่เคยคบกับใครอีกเลย จนลืมไปแล้วว่าการมีแฟนมันรู้สึกยังไง"

.

.

"จนเริ่มมาทำงานเขียนจริงจัง เวลามีความรักฉันจะหมดแพทชั่นหมดไฟไปเลย จำตอนที่แชทไปปรึกษานายได้หรือเปล่าล่ะ"

เขาพยักหน้าเบาๆ ยังจำได้ดีที่เธอมาถามเขาเรื่องทัศนคติของชายแท้ที่มีต่อ LGBTQ แถมยังให้เขาอ่านฉาก NC 20+ ของนิยายวาย และช่วยเสนอแนะบทเหล่านั้นกับเธออีกด้วย

"เรารักงานของเรา และเราก็ไม่อยากเสียนายไป"

"หมายความว่ายังไง...เสียเราไป?"

"เราเลือกนายกับงานเขียนแค่เพียงอย่างใดอย่างหนึ่งไม่ได้"

.

.

"แล้วก็ทำสองอย่างไปพร้อมกันไม่ได้เหมือนกัน"

คิ้วเข้มของบรู๊คแทบขมวดเป็นปม แต่มันก็ถูกเธอใช้ปลายนิ้วเล็กๆ ให้คลายออกจากกัน

"ร...เราไม่เข้าใจเลยมิลิน..."

จนกระทั่งตอนนี้เขาก็ยังไม่เข้าใจเธอ รู้เพียงแต่ว่ามิลินโลกส่วนตัวสูงมาก และเธอก็ไม่ยอมเปิดใจให้ใครง่ายๆ

"เราดูแลนายแบบคนรัก ทุ่มเท คอยเอาใจใส่ความรู้สึกของนายไม่ได้"

"มิลิน..."

"เราไม่มีเวลา ไม่มีความสามารถมากขนาดนั้น"

'เพราะเวลา 24 ชั่วโมงของนักเขียนมันน้อยกว่าคนอื่น แค่เงยหน้าขึ้นมาจากคอมก็หมดไปครึ่งค่อนวันแล้ว'

'อีกไม่นานหรอกเดี๋ยวนายก็จะรู้เอง...ว่าฉันหมายความว่ายังไง'

และสิ่งที่คอยค้ำจุนจิตใจของเหล่านักเขียน ก็คือคอมเม้น และกำลังใจจากนักอ่าน สิ่งเหล่านั้นแรงผลักดันที่มีค่า ทำให้เธออยากสร้างผลงานออกมาเพื่อตอบแทนพวกเขา และตอนนี้ไฟในการทำงานให้ต่อเนื่อง และมีประสิทธิภาพคือสิ่งที่เธอต้องรักษาไว้ เพื่อจะได้ก้าวไปเป็นนักเขียนที่นักอ่านยอมรับในอนาคต

"เราเป็นเพื่อนกันแบบเดิมน่ะดีแล้ว"

"!!?"

ใบหน้าที่ตื่นตระหนกระคนผิดหวัง ทำให้มิลินเริ่มเป็นห่วง

"บรู๊ค"

.

.

"นายโอเคไหม?"

'ไม่มีใครโอเคกับเรื่องแบบนี้ได้หรอก!!'

.

.

'แม้แต่ตัวเราเอง'

'เป็นไงล่ะไอ้บรู๊ค'

' *วยกับเงินของมึง ทำให้มิลินหันมารักไม่ได้หรอก'

.

.

'ขนาดมึงเอาหัวใจที่แอบรักเธอมาตั้ง 8 ปีมาวางไว้ให้ เธอก็ยังไม่แม้แต่จะแลมันด้วยซ้ำ'

"มิลิน แต่เรารัก...เธอ"

เสียงเข้มที่แหบพร่าแผ่วปลายลงด้วยความเจ็บปวด และหลับตาลงเมื่อถูกฝ่ามือคู่เล็กประคองใบหน้าที่ก้มต่ำ พยายามกลั้นน้ำตาของตนเอาไว้

"เรา... ถูกเธอปฏิเสธอย่างนั้นสินะ"

เขาเอ่ยอย่างขมขื่น เมื่อผลลัพธ์ในตอนนี้มันแตกต่างจากเมื่อวาน ที่เขาจินตนาการไว้ลิบลับ

"ก็เราไม่อยากเลิกกับบรู๊คนี่"

"ถ้าคบกันแล้วเราจะไม่เลิกกับมิลิน ไม่มีทาง!"

"ไม่มีใครหยั่งรู้อนาคตได้หรอก"

หญิงสาวเอ่ยอย่างดึงดัน และเฝ้ามองเขาด้วยใบหน้าเจ็บปวดไม่แพ้กัน

"และเราเชื่อว่า บรู๊คก็ไม่มีทางรู้ว่าเราจะได้มากอดกันแบบนี้...ใช่ไหม?"

"ใช่...มันเหมือนไม่ใช่เรื่องจริงเลย ...อย่างกับความฝัน

"เราเองก็ไม่อยากทำลายฝันนี้ลง เพราะงั้น.."

.

.

"ถ้าไม่คบ ก็จะไม่มีวันเลิกกัน"

.

.

"เราต่างทำหน้าที่ของตัวเองให้ดีที่สุดก็พอแล้ว"

เธอเอ่ยและยันกายที่เปลือยเปล่าลุกขึ้นจากอกของเขา แม้ว่ามือที่คว้าเอวคอดจะพยายามเหนี่ยวรั้ง แต่เธอก็ไม่สนใจและดูเย็นชากับเขาเหลือเกิน

"มิลิน อย่าเพิ่งไป"

อ้อมแขนแข็งแกร่งโอบช้อนจากด้านหลังของกายเล็ก พร้อมกับคางมนของเขาเกยอยู่บนบ่าลาด ที่เต็มไปด้วยรอยจูบที่เขาฝากเอาไว้เมื่อวาน จนกระทั่งถึงตอนกลางคืนเขาก็ยังหว่านล้อมให้เธอนอนด้วยกันที่ห้อง และทำลามกกับเธออีกตั้งหลายรอบ

"เมื่อคืนเราไม่ได้ปั่นนิยาย เป็นเพราะนายคนเดียวเลย!"

เธอร้องงอแงและยังบ่นว่านี่แหละ คือผลกระทบของการมีแฟน และเขาก็เพิ่งรู้วันนี้เองว่าความต้องการของตัวเอง มันมีมากมายอย่างเหลือล้น และหลงมัวเมาไปกับสัมผัสจากกายนุ่มของเธอจนโงหัวไม่ขึ้น

"ขอโทษนะ"

"นี่ขนาดเป็นเพื่อนนะ ถ้าตกลงเป็นแฟนเราคงไม่ต้องทำอะไรกินแล้วล่ะ"

"ไม่ต้องทำก็ได้นี่"

"ไม่ได้หรอก!"

เธอเอ็ดเขาเสียงดัง เมื่อมือซนกำลังลูบไล้เรียวขาของเธอสูงขึ้นมาทุกที

"พอก่อน เราต้องไปทำกับข้าว..."

เสียงหวานเงียบลงพลัน เมื่อสายตาเหลือบไปเห็นห่อถุงยางที่แกะแล้ว หล่นกระจัดกระจายอยู่ข้างเตียง

' 2 , 3 ...4'

.

.

'เ*ย...4 ชิ้น!!?'

'ไปอดอยากปากแห้งมาจากไหนเนี่ย!?'

.

.

'แล้วถ้าจะเยอะขนาดนี้...มันก็ต้องมีพลาดบ้างแหละวะ!'

มิลินเผลอยกมือขึ้นกุมท้องตัวเองอย่างลืมตัว

'แล้วจะทำไงดีอ่ะ!?'

ความกังวลแล่นเข้ามาในหัวของเธอ และเริ่มหาวิธีจัดการกับเรื่องนี้ เพื่อไม่ให้เขาเกิด 'พลาด' อยากสะกิดตอนเมา แล้วลืมใส่ถุงจนทำให้เธอท้องไส้ขึ้นมา

'ต้องกินยาคุมเพื่อป้องกันอีกทาง... แต่เราโคตรขี้ลืมเลยนี่หว่า!?'

.

.

'เอาไงดี!?'

'งั้นก็... ฝังยาคุมเลยแล้วกัน'

มิลินตัดสินใจเองคนเดียวอย่างเด็ดขาด เพราะไม่อยากให้เกิดเหตุไม่คาดฝันขึ้น และตั้งใจว่าวันนี้หลังจากที่เขาออกไปบริษัท เธอก็จะไปหาคุณหมอที่โรงพยาบาล

แต่ก่อนอื่น...

ต้องหาทางหลุดออกไปจากมือหนวดปลาหมึกเขาให้ได้ก่อน

"หิวยัง?"

"ก็...นิดหนึ่ง"

"งั้นเช้านี้กินข้าวต้มอุ่นๆแล้วกันเนอะ"

ร่างเปลือยเปล่าที่ทำให้เขาแทบคลุ้มคลั่งเมื่อคืน ลุกขึ้นจากเตียงและหยิบเสื้อคลุมอาบน้ำของเขามาสวมไว้ลวกๆ ก่อนจะรีบเดินออกจากห้องไป

เหลือเขาอยู่ในห้องนี้เพียงลำพัง กับกองถุงยางที่กระจัดกระจายไปทั่ว แม้ว่ามันจะมีความสุขที่ได้กอดและครอบครองร่างกายของเธอ

แต่ทำไมในใจ มันถึงได้รู้สึกเคว้งคว้างขนาดนี้...?

'นี่ไอ้บรู๊ค... มึงเห็นแล้วใช่ไหม?'

.

.

'ต่อให้มึงนอนกอดเธอทั้งคืน จนเธอร้องขอให้หยุด'

'มึงก็เป็นได้แค่เพื่อนเขาจำไว้'

.

.

'แ*งเอ้ย!!!'

'นี่มัน FWB ชัดๆ!!!!!?'