Chapter 4 : หวนคำนึง

กระทั่งตอนนี้เขาก็ยังนึกเสียใจอยู่ลึกๆ และทำได้เพียงโน้มใบหน้าลงมาประทับจูบลงบนแก้มของเธอเบาๆ โดยไม่เคอะเขินใดๆอีกต่อไป

ทุกสิ่งในตอนนี้ทำให้เขาอดไม่ได้

จนเผลอหวนนึกถึงความทรงจำเมื่อ 8 ปีก่อน

ช่วงเวลาที่แวดล้อมไปด้วยเพื่อนฝูงมากมาย และเธอที่คอยเคียงข้าง เป็นทั้งคู่แข่ง และที่ปรึกษาเรื่องโปรเจคต่างๆให้เขา ยัยห้าวผมม้าและตาโตคู่ใส ที่มักจดจ่ออยู่กับสิ่งที่ทำตรงหน้าโดยไม่สนใจเสียงรบกวนสมาธิใดๆ แม้กระทั่งเสียงของเขา...

แต่ดูเหมือนว่าวินาทีนี้ เสียงพูดกวนประสาทในความทรงจำอันเลือนรางของตนจะค่อยๆจางหายไป และถูกแทนที่ด้วยเสียงหัวเราะ สัมผัสจากฝ่ามือเล็กที่ตีอกเขาเบาๆยามที่ปล่อยมุกทะลึ่ง มันยังเป็นมือคู่เดียวกับที่รับส่งลูกบาสจากเขาทุกเย็น และรั้งเสื้อเชิ้ตสีขาวไว้แน่น ยามเมื่อเธอซ้อนรถมอเตอร์ไซค์ของเขากลับบ้าน

'ใช่... ฉันเคยไปส่งเธอตอนปีสุดท้าย'

'ก่อนที่เราจะแยกจากกัน'

ในหัวของเขาคิดเรื่องนี้ไม่ตกถึงความตั้งใจอันแน่วแน่ของมิลิน ที่เลือกเรียนมหาลัยรัฐบาล แทนที่จะไปเรียนมหาลัยเอกชนกับเพื่อนอีก 6 คน

'อยากรู้จัง...'

.

.

'มันเป็นเพราะอะไรนะ?'

ท่ามกลางสายลมแรงที่ปะทะผ่านลำตัวไป เขาฟุ้งซ่านจนคิดจะตะโกนบอกว่าชอบเธอนับร้อยนับพันครั้ง แต่ก็ทำได้เพียงแค่คิดอยู่ในใจ

โดยหวังว่าสักวันหนึ่งเธอจะรับรู้ถึงมันได้...

แต่จะรับรู้ได้ยังไง ในเมื่อตอนนั้นข้อความของเขาที่ส่งไปถามตอนเธอหยุดเรียนเพราะป่วย เธอก็ไม่เคยเปิดอ่าน เพลงรักที่ส่งไปนั้นมีเนื้อหาว่า 'เธอคือทุกอย่าง' มิลินก็ไม่แม้แต่จะเข้าใจความหมายของมัน แถมยังชวนคุยไปถึงเรื่องหน้าตากวนๆของพระเอกมิวสิกวิดีโอ

'มิลิน'

คือยัยติงต๊องที่ชอบทำเรื่องเหนือความคาดหมาย ให้เขาวิ่งไล่ตามไม่เคยเบื่อมาตลอดสามปี

จนในที่สุดการวิ่งไล่ของเขาก็มีอันสิ้นสุดลง เมื่อรู้สาเหตุที่เธอเลือกไปเรียนมหาลัยนั้นคนเดียว ก็เพราะต้องการตามผู้ชายคนหนึ่งไป ..คนที่เธอคุยด้วยในปีสุดท้าย  ก่อนที่พวกเราสองคนจะแยกย้ายกันไปเรียนต่อนั่นแหละ

ในวันที่เขารู้คือวันที่สั่นคลอนที่สุดในชีวิต เพราะกำลังถือใบลาออกที่ยับย่นในมือ และหมายมั่นว่าจะซิ่วไปเรียนต่อกับเธอในตอนกลางเทอม  ก็คือวันที่ได้รู้ความจริง และเห็นเธออัปเดตรูปภาพคู่กับชายคนนั้น

จนในที่สุดหัวสมองที่มึนชาของเขา ก็ทำให้ตัวเองย้ายไปมหาลัยอื่นโดยไม่ได้หาข้อมูลสักนิด แต่ยังไม่วายเลือกมหาลัยเอกชนที่ตั้งอยู่ในจังหวัดเดียวกับเธอ แต่ไกลกันเกือบร้อยกิโลเมตร

และคอยเฝ้าดูความเคลื่อนไหวของเธอจากในโซเชียล จนกระทั่งทุกคนขึ้นมหาลัยปี 3 เทอม 2

.

.

เธอและเขาคนนั้นก็เลิกกันในที่สุด

(ถึง : กลุ่ม F*ck ya my friend)

Me : 'เดือนหน้าไปขึ้นเหนือกัน รถกูน้ำมันกู เอาตังไปแดกกันก็พอ'

แน่นอนว่าทุกคนตื่นเต้นกันมาก ที่จะได้ *Reunion อีกครั้ง จนกระทั่งใกล้วันจริงเข้ามา ก็มีเสียงข้อความในกลุ่มดังขึ้น...

(กลุ่ม F*ck ya my friend)

(ข้อความใหม่จาก : Milawan)

Milawan : 'พวกเมิง!!!!'

Rizzii : 'เสียงมึงนี่ลอยออกมาจาก text เลยอิมิลิน ?'

'ว่าไงคุณหัวหน้าห้อง' : Me

Milawan : 'นี่ไปเหนือด้วยไม่ได้แล้วว่ะ'

Milawan : 'ติดสอบเสนอหัวข้อวิจัย'

Rizzii : 'ฉิบหายละ!?'

Beevii : 'จารไม่ได้บอกก่อนเหรอ?'

Milawan : 'บอก แต่มหาลัยมีประชุมใหญ่เรื่องแต่งตั้งคณบดี เลยเลื่อนขึ้นมา ?'

Ponsiri : 'โคตรเสียดายอ่ะ?'

Rizzii : 'จริงๆ กูก็ไม่ค่อยว่างนะ จะบอกพวกมึงอยู่ว่าอาจกลับก่อนวันหนึ่ง'

Rutcha : 'ว่าไงมึงไอ้บุ๊ค มะรืนแล้วนะ'

'งั้นก็' : Me

'ไว้คราวหน้าแล้วกัน' : Me

Junior : 'อ้าวเพิ่งมา ไม่ไปแล้วบ่!?'

Rutcha : 'กูว่าละ ตาขวาเขม่นแปลกๆ'

Beevii : 'อ่าๆ เอางั้นก็ได้นะ'

Beevii : 'ไปกันแค่ 4 5 คนมันจะไปสนุกอะไร'

Junior : 'ใช่ๆ ไม่มีมิลินอยู่ใครจะทำกับข้าวให้กูกิน!?'

Milawan : 'กูมีประโยชน์แค่นี้?'

Junior : 'มีอีกแต่กูคิดไม่ออก'

Milawan : 'ซึ้งจนน้ำตากูจะไหล!'

Ponsiri : 'เออๆ ไว้คราวหน้าละกัน ต้องกรีดเลือดสาบานเลยนะเว้ย'

Rutcha : 'อดไปกินหมูทะบนดอยเลย'

Rizzii : 'มาแดกที่บ้านกูมา!'

และแน่นอนว่าตลอด 5 ปีที่ผ่านมา

มันก็ไม่เคยมีคำว่า 'ครั้งหน้า' อีกเลย...

5 ปีต่อมา

(ข้อความใหม่จาก : Milawan)

'บรู๊ค ที่บ.มีตำแหน่งว่างให้ทำเปล่า เห็นวิวบอกนายติดประกาศหาคนในเฟส แต่พอจะเข้าไปดูก็ลบแล้ว'

แต่จู่ๆ

ธอก็เดินกลับเข้ามาในชีวิตเขาอีกครั้ง มาแบบงงๆไม่ให้ตั้งตัวเสียด้วย

'และตอนนี้...'

.

.

'สิ่งที่เรากำลังทำอยู่ มันก้าวกระโดดมากกว่าที่คิดฝันไว้มาก'

'จังหวะชีวิต...กับเจ้าเวลา'

'ฉันต้องขอบใจพวกนายแล้วล่ะ'

เช้าวันต่อมา

"หลับสบายไหม"

เขากระซิบถามร่างเล็กเปลือยเปล่าในอ้อมกอด มิลินทำเพียงแค่พยักหน้าและอ้าปากหาว

จนเขานึกมันเขี้ยวขบเม้มริมฝีปากล่างของเธอเบาๆ จากที่ต้องการแกล้งก็กลายเป็นจูบที่ดูดดื่ม แม้แต่เธอเองก็ไม่อยากผละริมฝีปากออกมาจากเขา

"อืม~ เดี๋ยวก็มีอารมณ์หรอก"

คำขู่ของเขาทำให้เธอรีบเบือนหน้าหนี เม้มปากแน่นด้วยความเขินอาย

"นี่เหรอ... งานที่ผู้ช่วยของบรู๊คเขาทำกัน?"

"เราไม่เคยมีผู้ช่วยมาก่อน"

.

.

"มิลินคือคนแรก"

และถ้าเป็นไปได้ ก็อยากให้เป็นคนสุดท้ายด้วยซ้ำ

"บรู๊ค..."

"หืม?"

"ถ้าจะไปต่อ... เราต้องคุยกันนะ"

"ได้สิ มิลินต้องการอะไรบอกเราได้เลย"

"เราแค่อยากแน่ใจว่าที่ทำอยู่คือมาทำงานจริงๆ เราไม่ได้เอาตัวเข้าแลกเงินแปดหมื่นของบรู๊คเพราะฉะนั้น..."

.

.

"ให้เราทำงานมากกว่านี้ก็ได้"

เขาพยักหน้าและลูบศีรษะของเธอเบาๆ อย่างแสนรัก มิลินยังเป็นคนเดิมเสมอและรักในศักดิ์ศรีของตัวเองมาก ดีแค่ไหนแล้วที่เธอไม่เกลียดเขาที่ทำแบบนี้จนหนีไป

แสดงว่าเธอกำลังลำบากแบบสุดๆ

'เพราะงั้น... เรายังมีความหวังใช่ไหม?'

"เข้าใจแล้ว ถ้างานเราล้นมือไว้จะเรียกให้มาช่วยนะ"

"อืม ขอบคุณนะ"

เขาและเธอตัดสินใจทำข้อตกลงกัน ว่าระหว่างที่อยู่ด้วยกันห้ามทำร้ายร่างกายแบบ *SM โดยไม่เต็มใจ ห้ามข่มขืน และที่สำคัญข้อสุดท้าย

...ถ้าหากอยู่ข้างนอกหรือไปทำธุระด้วยกัน เธอขอให้เขาคงสถานภาพเพื่อนเอาไว้

"แต่ถ้าอยู่ในบ้านมิลินเป็นเมียบรู๊คแล้วนะ"

"ไม่ได้นะ!"

คำปฏิเสธเสียงแข็งของเธอทำให้เขาหน้าเจื่อน พยายามหาคำพูดมากมายหว่านล้อมเธอทุกวิถีทาง

"ทำไมล่ะ... ก็เรานอนด้วยกันแล้วบรู๊คก็ชอบมิลินมาก"

"บรู๊ค...!?"

"เราชอบเธอมาตั้งแต่สมัยเรียนแล้วรู้ไหม"

เขาตัดสินใจสารภาพรักกับเธอ นั่นทำให้หญิงสาวถึงกับนิ่งอึ้ง น่าแปลกที่เธอไม่ได้ร้องไห้ดีใจด้วยความปลาบปลื้ม เหมือนอย่างสาวคนก่อนๆของเขา

"มัน..."

.

.

"นานขนาดนั้นเลยเหรอ?"

"ก็... เกือบ 9 ปีแล้วล่ะ"