ตอนที่ 6 เวรกรรมของกู[2]

21.07 น.

กิจกรรมรับน้องรอบล่ารายชื่อจบไปแล้ว หลังจากนั้นหนึ่งสัปดาห์พวกเขาก็จัดกิจกรรมถัดมาคือการสังสรรค์กันระหว่างรุ่นพี่รุ่นน้อง และจะมีการประกาศผลผู้ได้คะแนนล่ารายชื่อสูงสุดที่งานนี้ด้วย

คืนวันศุกร์พวกรุ่นพี่จองโต๊ะของร้านเหล้าละแวกมหาวิทยาลัยเพื่อใช้เป็นสถานที่จัดงาน เนื่องจากแต่ละคนมีเงินถุงเงินถังทางร้านเลยปิดโซนหนึ่งไว้รับรองพวกเขา ถือว่าเป็นส่วนตัวและมีอาหารเครื่องดื่มครบครัน

กระแต เอิร์น ภาคิน และพรฟ้ารับหน้าที่รอต้อนรับน้อง ๆ ทางด้านหน้า ส่วนคนอื่นเตรียมงานส่วนของตัวเองอยู่ด้านใน ซึ่งตอนนี้มีน้องปีหนึ่งทยอยมาหลายคนแล้ว

“ฟ้า” ภาคินเขยิบไปใกล้เพื่อนสนิท สายตาเขาเจือความห่วงใยอย่างเห็นได้ชัด “มีอะไรเกิดขึ้นหรือเปล่า”

ชายหนุ่มสังเกตเห็นตั้งแต่ตอนอยู่บนรถแล้วว่าอีกฝ่ายดูเซื่องซึมและตาก็เหมือนจะบวมอยู่เล็กน้อย

“ไม่มีอะไรมากหรอก” คนถูกถามยิ้มเจื่อนก่อนจะส่ายหน้าเบา ๆ ภาคินมักรู้เสมอเวลาเธอมีเรื่องไม่สบายใจ

“ขอบใจนะคิน” เธอไม่อยากเอาปัญหาของตัวเองไปโยนให้เพื่อนเพราะภาคินก็มีปัญหาของเขาเหมือนกัน แค่ได้รับน้ำใจเธอก็ขอบคุณอีกฝ่ายมากแล้ว

“กินข้าวมายัง?”

“จะเป็นลมมั้ย ไปหาไรกินก่อนฟ้า?”

กระแตกับเอิร์นถาม พวกเธอก็เห็นเหมือนกันว่าสีหน้าเพื่อนสาวไม่ค่อยจะสู้ดี

“กินมาบ้างแล้ว สบายมาก” เธอยิ้มให้ทุกคนสบายใจ

“พี่ ๆ คะ” เสียงสดใสดังแทรกขึ้นมา

“หวัดดีค่ะพี่คิน หวัดดีค่ะพี่ฟ้า หวัดดีค่ะพี่เอิร์น หวัดดีค่ะพี่แต” เด็กสาวยกมือไหว้ทุกคนอย่างนอบน้อม ทั้งที่พวกเธอไม่ได้บังคับว่าต้องไหว้รุ่นพี่แต่อย่างใด

เจ้าของเสียงคือรุ่นน้องคนหนึ่งที่พี่ปีสองและปีสามแอบเรียกกันลับ ๆ ว่า ‘ตัวตึง’

“จ้า สวัสดีจ้ะน้องไอวา” ทุกคนทักทายกลับ เด็กคนนี้ไม่ได้มีนิสัยเกเรหรือดื้อดึง แต่น้องเป็นคนใสซื่อและพูดตรง หลายครั้งโพล่งไปแล้วทำให้คนฟังชะงักไปเหมือนกัน

“มา เดี๋ยวพี่ไปส่งหนูที่โต๊ะเอง” พรฟ้าอาสา เธอรู้สึกถูกชะตากับน้องคนนี้เป็นการส่วนตัว

“พี่ฟ้าคะ”

“หืม อุ้ย!”

หญิงสาวอุทานด้วยความตกใจที่จู่ ๆ อีกคนก็กอดตัวเองแน่นแล้วคลายวงแขนลงในไม่กี่วินาทีต่อมา

“ไอวาเห็นพี่ฟ้าหน้าเศร้า ๆ เลยอยากกอดค่ะ” รุ่นน้องส่งยิ้มกว้าง “แต่ถ้าไม่ได้เศร้าก็คิดว่าไอวาอยากกอดเฉย ๆ ก็ได้ค่ะ แหะ ๆ”

“ขอบใจนะจ๊ะ” พรฟ้ายิ้มตอบ ถึงจะมีนิสัยแมน ๆ ถึงไหนถึงกันแต่กับเรื่องครอบครัวทำเธออ่อนไหวอยู่เสมอ การปลอบโยนจากคนไม่สนิทช่วยปัดเป่าอารมณ์หม่นหมองออกไปได้บางส่วน

“ไอ้วิน” พรฟ้าเรียกเพื่อนอีกคนที่นั่งอยู่ด้านในร้าน ส่วนไอวาเมื่อเข้ามาด้านในก็ยกมือไหว้กราด

เพราะนิสัยโลกส่วนตัวสูงแถมยังปากหมา คนเลยไม่ค่อยกล้ายุ่งกับอาวิณณ์นัก โต๊ะที่นั่งเลยมีแค่มันกับเพื่อนร่วมรุ่นและน้องปีสองผู้ชายที่นิสัยคล้ายกัน รวมแล้วมีแค่สี่คน ที่เหลือไปเฮฮากันโต๊ะอื่น

“อะไร”

“ฝากน้องด้วย เดี๋ยวกูจะไปอยู่ข้างนอกต่อ น้องยังมากันไม่ครบ” เธอดันไอวาไปทางชายหนุ่ม ต่อให้ไม่เต็มใจก็ต้องรับช่วงต่อเพราะเธอต้องออกไปแล้ว

“ไม่เอา” อาวิณณ์ปฏิเสธทันที

“ไอวาจะไม่ดื้อค่ะ” สาวรุ่นน้องยิ้มแย้มแล้วนั่งลงข้างอาวิณณ์แบบไม่รอให้ใครเชิญ

“เหอะ” ชายหนุ่มรู้สึกว่าวันนี้เขาต้องปวดหัวอย่างแน่นอน ตอนอยู่มหาวิทยาลัยก็โดนอีกฝ่ายตามติดราวกับอึของปลาทอง “เฮ้ย ไอ้ฟ้า มีงานอื่นให้กูทำมั้ย”

“มีงานแนวพิธีกรอะ มึงจะออกไปพูดมั้ยล่ะ” อีกไม่เกินสองชั่วโมงรอให้รุ่นน้องมากันครบก่อน ถึงจะประกาศรายชื่อผู้โชคดีที่ได้คะแนนล่ารายชื่อสูงสุด

“ไม่เอา”

“ก็ดูแลน้องไป ไม่ต้องอิดออด” พรฟ้าเริ่มไม่สบอารมณ์ นั่นก็ไม่ดี นี่ก็ไม่เอา

“อย่าชิ่งนะ เราชวนน้องมาที่แบบนี้ต้องดูแลให้ดี” ช่วงเปิดโหวตสถานที่ หลายคนลงความเห็นให้มาร้านนี้เพราะอาหารอร่อย ถึงจะใกล้มหาวิทยาลัยแต่ก็เป็นร้านเหล้า เธอเลยอดเป็นห่วงรุ่นน้องผู้หญิงทุกคนไม่ได้

“เออ ๆ ไปไหนก็ไปปะ” อาวิณณ์โบกมือไล่ เขายอมรับชะตากรรมแล้ว ส่วนคนข้างตัวนั่งยิ้มน้อยยิ้มใหญ่