ตอนที่ 3 อยากกินของดี[1]

หลังจากจัดปาร์ตี้ข้าวเหนียวไปพวกเขาก็นั่งพุงกางกันที่ห้องของภาคินต่อ เพราะเป็นช่วงปิดเทอมจึงว่างงานกันอยู่แล้ว

“อะแฮ่ม!”

ขณะที่อาวิณณ์กำลังนั่งเลือกแผ่นเกม เตวิชก็กระแอมไอเรียกความสนใจจากเพื่อนคนอื่น

“เป็นไรมึง อะไรติดคอ เดี๋ยวช่วยเอามือฝรั่งล้วงออกให้” ภาคินเอ่ยอาสาอย่างมีน้ำใจ และแน่นอนว่ามือฝรั่งคือชื่อเรียกของส้นเท้า

“ข้าวเหนียวติดคอ ถุย! ไม่ใช่เว้ย อย่าเพิ่งขัดดิวะ คนกำลังจะพูดเรื่องสำคัญ” พ่อหนุ่มหัวแดงโวยวายอย่างไม่จริงจังนัก

“ก็เข้าประเด็นสักที แพล่มอยู่นั่น” อาวิณณ์ตัดความรำคาญโดยไม่ละสายตาออกจากกล่องใส่แผ่นเกม

“ไอ้วิน ไอ้ฟ้า” เกริ่นชื่อมาสองทั้งที่มีกันอยู่สาม สร้างความแคลงใจให้กลุ่มเพื่อนพอสมควร “คือกูต้องขอโทษมึงสองคนด้วยนะ”

“อะไร ขอโทษอะไรวะ” หญิงสาวขมวดคิ้วเข้าหากัน พูดแบบนี้เหมือนมันไปทำความผิดอะไรมาอย่างนั้นแหละ อาวิณณ์ไม่ได้ซักไซ้แต่ก็คาใจพอกันกับพรฟ้า

“เพราะว่ากูใกล้จะออกจากชมรมคนโสดแล้ว” พูดจบก็ทำหน้าตากรุ้มกริ่มชวนให้ทุกคนในวงสนทนาหมั่นไส้

เริ่มแรกมีเพียงภาคินที่สถานะไม่โสด ซึ่งไม่ใช่เรื่องแปลกเพราะเจ้าตัวโพรไฟล์ดีเลิศขนาดนั้นต้องโดนหมายปองเป็นธรรมดา และเจ้าตัวก็เพิ่งตกลงคบหากับสาวคนหนึ่งไปเมื่อตอนปีสองนี่เอง

“ไม่ต้องมาขอโทษกู กูไม่ได้อยากเริ่มใหม่กับใคร เอาที่มึงสบายใจเลย ไอ้ฟาย”

ทุกคนมองอาวิณณ์ด้วยแววตาเห็นใจ ก่อนนี้อีกฝ่ายเคยมีแฟนที่รักมาก แต่สุดท้ายก็แยกทางแถมยังจบไม่สวย ผ่านมาสองปีแล้วยังไม่มีวี่แววว่าแผลเก่าจะหายสักที

“ใครเป็นผู้โชคร้ายวะ” ภาคินถามเพื่อเปลี่ยนบรรยากาศ

“น้องเบลไง” กล่าวถึงแค่ชื่อไม่พอ เขาหยิบโทรศัพท์มือถือมาเปิดรูปให้เพื่อน ๆ ได้ดู “คนคุยกูเอง”

“อ๋อ น้องคนนี้” พรฟ้าพอจะนึกหน้าออก หญิงสาวในรูปเป็นนักศึกษาของมหาวิทยาลัยข้างเคียง หน้าตาน่ารัก ผิวขาว ตัวเล็ก ดัดฟัน ตรงสเปกของผู้ชายส่วนใหญ่ น้องคนนี้จึงถือว่าเป็นที่นิยมไม่เบา เพราะมีผู้ติดตามในบัญชีโซเชียลแตะหลักหมื่นอยู่เหมือนกัน

“แน่ใจนะว่าจะเป็นได้มากกว่าคนคุย” หญิงสาวไม่มีเจตนาจะตัดกำลังใจเตวิช แต่ไอ้เพื่อนคนนี้มันก็ชอบคนง่ายเหลือเกิน เธอแค่กลัวมันจะไปโดนคนอื่นหลอกเอา

“เฮ้ย ๆ อย่ามาอิจฉากันครับ” เจ้าหนุ่มผมแดงหรี่ตามองเพื่อนสาวคนเดียวในกลุ่มพร้อมยัดข้อหาให้เสร็จสรรพ

“ฟ้า มึงปล่อยมัน” อาวิณณ์เอ่ยแทรก ถ้าถามว่าในกลุ่มใครเป็นคนชอบช็อตฟีลชาวบ้าน คำตอบคือเพื่อนคนนี้ไม่ผิดแน่นอน

“ให้มันเรียนรู้ด้วยตัวเอง…” ท้ายประโยคเหมือนเสียงจะหายไปในลำคอ เขาไม่ได้รำคาญแต่แค่นึกย้อนถึงเรื่องตัวเอง เคยมีคนเตือนแล้วไม่ฟังใครแบบนี้ สุดท้ายก็เจ็บปางตายเหมือนหมาถูกรถชนข้างถนนไม่มีผิด