2 ชะ…ช่วยด้วย!!

โฮก …

กรรร …

“เสียงอะไรน่ะ!!”

รู้ทั้งรู้ว่านี่คือเสียงเสือแต่หญิงสาวก็พึมพำเบาๆ ในใจ ตอนนี้ลิลินต่างยืนหน้าซีดตัวแข็ง พลางมองไปยังซ้ายทีขวาที มันเป็นป่า และที่น่าตกใจอีกก็คือ อาณาบริเวณรั้วรอบขอบชิดมันต่างมีสายลวด หรือที่เขาเอาไว้ปล่อยกระแสไฟเพื่อกักขังบริเวณสัตว์ หัวใจของหญิงสาวตอนนี้เต้นดังอึกทึกโครมคราม จนเจ้าตัวยังแทบได้ยินเสียงจังหวะของหัวใจตนเอง

และแล้ว ..

ไอ้เจ้าสองแสบก็ปรากฏตัว มันคือเสือโคร่งขาว และอีกตัวขนสีทองๆ เพราะจะว่าสีส้มก็ไม่ใช่ จะว่าสีเหลืองก็ไม่เชิง พวกมันยืนจังก้าจ้องหน้าลิลินเขม็ง

ความกลัวมันทำให้เธอแทบหมดสติ

‘ตกน้ำตายยังพอทน ไฟไหม้ตายก็แค่เหลือกระดูก แต่ถ้าโดนเสือขย้ำตาย ศพจะเป็นสภาพไหนกันนะ ‘แม้จะกลัวแทบตายแต่กลับพยายามคิดให้ตัวเองตลก เสียงคำรามดังใกล้เข้ามาเรื่อยๆ พวกเสือเวลามันจะขย้ำเหยื่อมันต้องตรวจสอบให้แน่ใจ ตอนนี้ทั้งคนทั้งเสือต่างห่างกันไม่ถึงสองเมตร พวกมันทำท่าจะกระโจนเข้าใส่หญิงสาวแปลกหน้า แต่แล้ว ลิลินก็จำได้ว่า อีวานบอกว่าพวกมันฟังคำสั่งของอนาเรย์เท่านั้น เมื่อมันเริ่มเดินมาใกล้จนหญิงสาวต้องทำอะไรสักอย่าง จู่ๆ เธอก็ร้องเรียกชื่อของอนาเรย์

“พี่เรย์!! อนาเรย์ … เรย์สั่งให้หยุด!! Ray say stop STOP!!” เธอพยายามทำทุกวิถีทางเท่าที่ผู้หญิงคนหนึ่งจะทำได้

แต่มันกลับยิ่งเดินมาดมหญิงสาวใกล้ๆ

…

“กรี้ดดด …”

…

“กานั่ว นัวก้า สต๊อป!!” กลับเป็นเสียงเข้มคุ้นเคยที่มีน้ำเสียงดุกว่าปกติสั่งให้พวกมันหยุด

…

พลึ่บ!!

ร่างสูงกว่า 192 เซนติเมตรรีบถลาเข้ามาช่วยพยุงร่างที่อ่อนปวกเปียกของหญิงสาว เธอทั้งตัวเล็ก ผอมบาง กับกลิ่นกายหอมอ่อนๆ จากเรือนร่างของเธอ คนที่เอาแต่คอยหลบหน้าหลบตาหญิงสาว แต่แล้ววันนี้ดันต้องมาโอบอุ้มเธอเอาไว้ในอ้อมกอด

“พะ … พี่เรย์ … ชะ … ช่วยลินด้วย …”

“ละเมอหรือนี่ … หึ!!”

สิ้นคำ อนาเรย์ก็ยังคงก้มลงมองใบหน้านวลสวยด้านหน้าอย่างไม่ตั้งใจ เขาลอบมองขนตาที่เป็นแพยาวดกดำ เคลื่อนลงมาสันจมูกน้อยๆ ที่ปลายเชิดมนของหญิงสาว แล้วสายตาก็พลันมาหยุดอยู่ตรงริมฝีปากคู่สวย

ตอนนี้เจ้าเด็กน้อยคนนั้นได้โตแล้ว เป็นสาวสวยซะด้วย และแล้วสายตาเจ้ากรรมก็ดันก้มลงมองตรงหน้าอกหน้าใจของหญิงสาวอยู่ชั่วครู่ เจ้ากานั่วกับเจ้านัวก้าก็เอาแต่ยืนทำตาปริบๆ มองผู้เป็นนาย

“มองอะไรเจ้าสองแสบ นี่ผู้หญิงของฉัน พวกนายห้ามยุ่ง” เสียงเข้มเอ่ยสั่งเสือโคร่งขาวกับเสือโคร่งสีทอง และเหมือนพวกมันจะรับรู้ได้ จึงค่อยๆ ถอยห่างเดินออกไปเล็กน้อย ทว่าเจ้าตัวสีขาวกลับเดินมาดมๆ หญิงสาว จนเขาค่อยๆ พาร่างของเธอวางลง และกวักมือเรียกเจ้าขนสีทองเดินมาดมดูด้วย

“เธอชื่อลิลิน เป็นผู้หญิงของฉัน นายและก็เมียนายห้ามทำอันตรายเธอ เข้าใจใช่มั้ย?”

แต่ไม่ทันที่เจ้าสองเสือจะคำรามตอบ ด้วยความชอบดมของสัตว์ มันกลับเอาหน้ามาดมใกล้ๆ ใบหน้าของหญิงสาว ซึ่งตอนนี้เธอก็กำลังจะฟื้นและได้สติพอดี และแล้วเรื่องไม่คาดคิดก็เกิดขึ้น เมื่อลิลินตื่นมา กลับเจอสี่ตาคมที่จ้องมองหล่อน มือของลิลินดันไปคว้าเอาอะไรบางอย่าง นั่นคือ .. เป้ากางเกงของเขา

ซี้ดดด …!!

ชายหนุ่มสูดปากพร้อมหลับตาปี๋ ขบกรามไว้แน่น

พลึ่บ!!

“จะปล่อยมือได้รึยัง”

สิ้นเสียงเธอก็หันมองที่มือของตัวเอง

“อุ๊!!” แต่แทนที่หญิงสาวจะตกใจ แต่เมื่อเห็นหน้าอนาเรย์เพียงเท่านั้น เธอกลับจำเขาได้แม่น แม้ว่าตอนนี้พี่ชายใจดีของเธอจะเปลี่ยนไปมาก ตัวสูง หน้าหล่อ แต่เขาก็ยังคงเป็นเขา ซึ่งเธอต่างจดจำมันได้ดี

“พี่เรย์ …”

ลิลินรีบคว้าตัวเขาเข้ามากอดด้วยความดีใจ เธอเองต่างก็บอกไม่ถูกเหมือนกัน แต่ไม่ว่าครั้งไหนๆ ที่เธอมีอันตราย พี่เรย์จะเหมือนเทพบุตรขี่ม้าขาวมาช่วยทุกครั้ง

“พี่เรย์ …”

“จะปล่อยฉันได้รึยัง!!”

หญิงสาวจึงยอมปล่อยมือตัวเอง และก็ตั้งใจจ้องหน้าเขา

“ลินไงคะ ลิลิน พี่เรย์จำลินได้ไหมคะ?”

“ไม่รู้ ไม่แน่ใจ” แทนที่จะตอบคำถาม แต่อนาเรย์กลับเริ่มเสียงดุใส่ “ทำไมมาอยู่ที่นี่ แล้วรู้มั้ยถ้าฉันไม่มาเจอ สภาพเธอจะเป็นแบบไหน!!”

“แต่พี่ก็มานี่คะ มาช่วยลินได้ทันด้วย ขอบคุณนะคะพี่เรย์ พี่ชายที่แสนดีของหนู”

“ใครคือพี่ชายของเธอกัน”

คำนี้ทำเอาลิลินถึงกับหน้าหงอย ก่อนจะเอ่ยเสียงอ่อยๆ ออกไป

“แต่ลิลินอยากเป็นน้องของพี่นี่คะ”

คำๆ นี้หรืออะไรมาสะกิดใจอนาเรย์ก็ไม่ทราบ เขารู้สึกหงุดหงิดขึ้นมาเมื่อรู้ว่าอีกฝ่ายอยากจะเป็นน้องสาวของตน อนาเรย์จึงลุกขึ้นพร้อมเดินไปยังเรือนหลังใหญ่ ซึ่งหญิงสาวต่างก็กึ่งเดินกึ่งวิ่งไปให้ทันคนร่างสูง เพราะกลัวว่าไอ้เจ้าสองตัวมันจะแอบย่องตามหลังมา แต่จริงๆ แล้วเจ้าเสือสองตัวมันดูออกแล้วว่าผู้หญิงคนนี้น่าจะพิเศษสำหรับนาย มันพากันห้นหลังกลับไปตั้งนานแล้ว

พลึ่บ!!

“ซี้ดด …” มือน้อยๆ ยกขึ้นมาปัดหน้าผากตัวเองออกไวๆ “ขอโทษค่ะ ก็พี่เรย์เล่นหยุดเดินแบบนี้ลิลินก็เบรคไม่ทันสิคะ”

“จะโทษว่าเป็นความผิดฉัน!!” พูดจบเขาก็เอี้ยวหน้าหันมามอง

“ป่ะ ปล่าวนะคะ”

“มานี่”

“อ๊ะ!!”

เขาดึงกระชากลิลินให้มาเดินด้านหน้าตนเอง

“เดินกลับห้องไปเลย”

สั่งเสียงเข้มพร้อมทั้งเดินตามก้นน้องสาวต้อยๆ เขาลอบสำรวจความสูงของหญิงสาว เธอน่าจะสูงราวๆ 160 เซนติเมตร หรืออาจจะไม่ถึง สะโพกกลมคอด เอวผาย ก้นน่าตี แต่ที่น่าตกใจคือตัวเล็กๆ แต่หน้าอกนี่เบ้อเริ่มชะมัด คนที่ไม่เคยเก็บเรื่องของผู้หญิงมาครุ่นคิดใส่ใจ ต่างเริ่มหัวเสียกับตัวเอง

แน่นอน ว่าเขาไม่แน่ใจว่าเขาเองชอบผู้หญิงหรือไม่!! แต่กับยัยคนนี้เขาเองต่างรู้สึกแตกต่างออกไป หรืออาจจะเป็นเพราะได้เจอน้องสาวที่พลัดพลากมานาน หรือเพราะความคุ้นเคยกับร่างเล็กบางมาก่อนกันแน่ ถึงอย่างนั้นเขาก็พยายามจะไม่ใส่ใจ

‘คนอะไรเนี่ย จะเดินตามไปถึงไหน หรือพี่ชายจะใจดีเดินไปส่งเราถึงที่ห้องนะ ‘

แต่พอมาถึงหน้าห้อง ลิลินที่กำลังจะหันหลังกลับไปขอบคุณเขา ทว่า .. คนร่างสูงกว่า 192 กลับเปิดประตูห้องที่อยู่ฝั่งตรงข้าม ก่อนจะเดินหายเข้าไป

“เฮ้อ … ที่แท้ห้องพี่เขาก็อยู่ตรงข้ามกับเรา ลิลินนะลิลิน คิดอะไรของแกเนี่ย”

กรึบ ….

ร่างหนาที่พอพ้นจากประตูเข้ามา ก็พลันนึกถึงใบหน้าของใครอีกคน นั่นคือคนเมื่อครู่ เขานึกย้อนไปที่เธอส่งเสียงเรียกให้ช่วย ภาพมันสลับตัดไปมาเมื่อตอนที่เขาช่วยเด็กหญิงต้นมะม่วง

“พี่ชายช่วยด้วย .. กรี้ดดด ..”

เขารีบเข้าไปช่วยเด็กหญิงตัวน้อยจนตัวเองได้รับบาดเจ็บ และตอนนี้รอยแผลเป็นที่ว่าก็ยังปรากฏอยู่ที่แผ่นหลังบริเวณด้านซ้ายของเขา ซึ่งนี่มันก็บ่งบอกได้ดีว่าพวกเขาเคยผ่านอะไรกันมาบ้างก่อนหน้านั้น แล้วจะปฏิเสธได้อย่างไรล่ะว่าคนทั้งคู่ไม่เคยรู้จักกัน ข้อนี้เขาต่างรู้ดี แต่ไอ้ที่ไม่เข้าใจก็คือความรู้สึกแปลกๆ นี่สิมันคืออะไร ตั้งแต่เด็กจนโตชีวิตของอนาเรย์เจอแต่ผู้ชาย เขาไม่เคยอะไรกับผู้หญิงมาก่อน

ดังนั้นการได้ใกล้ชิดกันอีกครั้ง มันทำให้อนาเรย์รู้สึกแปลกๆ เขาหารู้ไม่ว่านั่นคือรักแรกของเขาโดยที่เจ้าตัวพยายามปฏิเสธมาโดยตลอด แต่พอมาเจอลิลินในครั้งนี้มันกลับยิ่งตอกย้ำขึ้นมาอย่างชัดเจนว่าผู้หญิงคนนี้นั่นแหละที่ทำให้หัวใจเขาเต้นแรงทุกครั้งเมื่อได้เจอ แล้วยิ่งครั้งนี้เขายิ่งรู้สึกหัวเสียกับอาการบ้าๆ ของตนเอง คนที่นั่งคิ้วขมวดหน้าจอคอมโดยไม่รู้ตัวก็เอาแต่บ่นอุบในใจ พอนึกได้ก็โทรหาแม็กซ์ เพื่อนสนิทอีกคน

“อืม … ว่า?” ทันทีที่แม็กซ์ พีระดล หนุ่มลูกครึ่งไทย-ออสเตรีย กดรับสาย ทั้งคู่มีความสูงพอๆ กัน เขาเติบโตที่นี่ นครดูไบ จนหลายคนคิดว่าเขาคือคนเมืองนี้ไปซะแล้ว

“พรุ่งนี้นายว่างมั้ย? มาหาฉันหน่อย”

“ถามว่าว่างมั้ย แต่ก็ยังไม่รอคำตอบแต่กลับบอกฉันไปหาเนี่ยนะ เยี่ยม”

“อืม แล้วนายว่างรึเปล่าล่ะ?”

“ว่างก็ได้”

“ถามไอ้ธีร์มันด้วยว่าว่างมั้ย ให้มากับนายเลย”

“พรุ่งนี้มันมีเคสผ่าตัด …” พีระดลเงียบไปชั่วครู่ก่อนจะเอ่ยอีกว่า “ไอ้ธีร์มันบอกกูว่ามันตกหลุมรักผู้หญิงคนนึงว่า ชื่อ ลิ อะไรสักอย่าง”

“ฮ่าๆ ต้องแบบนี้สิไอ้เสือ คนจะได้ไม่เข้าใจผิดพวกเราสักที แม่งใครก็หาว่าเราเป็นเก้ง”

“อืม งั้นพรุ่งนี้ฉันเข้าไปคนเดียวนะ แกอย่าปล่อยสองเสือแกมาขยุ้มฉันล่ะ”

“เออๆ รู้แล้ว”