6 ขอนะคนดี nc

มือร้อนถึงได้ลูบไล้กลีบกายสาว สัมผัสเน้นนานรุ่มร้อนจนร่างน้อยฉํ่าหวาน เสียงทุ้มปลอบประโลมเมื่อดึงมือตัวเองออก สอดแทรกกายเข้าแทน บดเบียดเนื้อตัวได้ครึ่งทางก็เหมือนจะติด ด้วยความคับแคบจนแทบจะเดินหน้าต่อไม่ได้

“พี่ภัคเอาออกก่อนค่ะ..ไหมเจ็บ!” ถึงแม้จะมีแสงสว่างไม่มาก เมื่อเขาปล่อยริมฝีปากให้เป็นอิสระ เธอก็รีบบอกเขาเสียงสั่นเครือด้วยความกลัว

“พี่ภัคลำเส้นเกินไปแล้วนะ” ปรานไหมดิ้นรน แต่เธอก็สู้แรงเขาไม่ไหว ใบหน้าของเขาที่ก้มลงมาซุกไซ้ซอกคอ และเต้าอวบของเธอ ปรานไหมพยายามขอร้องแต่ไม่ได้ยินเสียงของเขาเลยภัคพงศ์เลย

“ถ้าพี่ภัคไม่หยุดปรานจะฟ้องคุณพ่อกับคุณแม่นะคะ”

แต่อารมณ์ใคร่ที่กําลังพุ่งขึ้นสูงทําให้เขาหน้ามืดไม่ทันฉุกคิดเสือกไสร่างกายใส่เธอจนคับเต็มในคราวเดียว!!

“พี่ภัค..อื้ย!!!” เสียงวีดร้องชื่อเขาน้ำตาไหลพรากภัคพงศ์สะบัดหน้า เพิ่งนึกออกว่าไอ้ที่ติดอยู่เมื่อครู่มันคืออะไร ร่างน้อยร้องได้คําเดียวก็เหลือแต่เสียงสะอื้น

“ฮึ ๆ ฮื่อๆ อือๆ”

คงจะเจ็บจนไม่รู้จะบริภาษเขาด้วยคําไหนมากกว่า พี่ชายตัวร้ายตกใจจนมือสั่น ยิ่งคนใต้ร่างสะอื้นจนตัวโยน ก็ยิ่งทําอะไรไม่ถูก เขาหยุดรอให้สาวน้อยบรรเทาความเจ็บปวด

ลมหายใจขาดห้วงเมื่อความเป็นชายถูกบีบรัดรุนแรง ชายหนุ่มให้เวลา...สาวน้อยสะอื้นอยู่นาน จนหันมาสบตาเขา...เหมือนจะทําใจได้

“ไหม..เจ็บค่ะ พี่ภัค...” เสียงหวานออกปากส่งสายตาตัดพ้อชายหนุ่มเลยยิ่งรู้สึกถึงความไม่เอาไหนของตัวเอง ความเป็นชายของเขายังแข็งเกร็งและพยายามนิ่งในกายเธอ

“พี่ขอโทษครับ...” เสียงทุ้มขอโทษออดอ้อน มือร้อนลูบไล้ เนื้อตัวเนียนนิ่ม ระบายความเสียวซ่าน เพื่อจะได้ไม่โยกร่างไถลเข้าไปจนทําเธอเจ็บ ชายหนุ่มอดทนจูบซับน้ำตา ลูบไล้รุกเร้าร่างน้อยจนได้ยินเสียงครางอู้อี้ที่ข้างหู

“ไหมจะฟ้องคุณพ่อกับคุณแม่ก็ได้ พี่ยอมรับผิดทุกอย่างพี่รักไหมนะ”

“ถ้าพี่ภัคสัญญากับไหมว่าจะไม่ทำแบบนี้อีก..ไหมจะไม่บอกใคร”

หัวใจเขาวูบโหวงเมื่อรับรู้แน่ชัดว่าปรานไหมไม่เคยมีใครมากล้ำกราย แต่เขาก็ได้ครอบครองจับจองเธอไว้ก่อนใคร แต่...เอาไว้ค่อยซักไซ้เถอะ จะขาดใจแล้ว ร่างสูงเดินหน้าขยับตัวเมื่อได้ยินเสียงครางหวาน

“ไหมจ๋า...พี่ทนไม่ไหวแล้ว ขอพี่ชื่นชมสักครั้งเถอะนะ”

“เราพี่น้องกันไม่ใช่เหรอคะ..พี่จะทำแบบนี้ไม่ได้”

“ไหมก็รู้ว่าจริง ๆ แล้วเราไม่ใช่....”

“พี่จะทำอะไรไหม...ถ้าไหมท้องขึ้นมาพี่จะทำไง”

“จะทำอะ...อุ๊บ” ภัคพงศ์ไม่ปล่อยให้ปรานไหมสงสัยนาน เขาประกบปากบางนั้นทันที เพื่อบรรเทาอาการโหยหามาตลอด แต่เขาต้องการมันอีกความหอมหวานแบบนี้และแน่นอนว่ามันไม่คำว่าพอได้อีก แล้วนับจากนี้ไป

ภัคพงค์ล่วงล้ำลิ้นหนาเข้าหาโพรงปากบางสีชมพูธรรมชาติเข้าไปทั้งดูดกลืน ความหอมหวานนั้นอย่างไม่ปรานีเจ้าของธารน้ำผึ้งนั้นเลย ปรานไหมตกใจกับการ กระทำแบบไม่ทันตั้งตัวของภัคพงศ์พยายามจะหลบหลีกและดิ้นหนี แต่เธอก็ไม่สามารถทำได้ตามใจปรารถนา เพราะชายหนุ่มล็อกแขนทั้งสองข้างของเธอขึ้นไปรวมกัน ไว้ที่เหนือศีรษะด้วยมือเพียงข้างเดียวของเขา ส่วนมืออีกข้างก็กอบกุมที่แก้มข้าง เดียวกับมือของเขา เพื่อล็อกใบหน้าไม่ให้หลบหลีกเขาได้ และขยับตัวทาบทับตัวปรานไหม

“อื้ออออ...อื้อ....” ปรานไหมร้องครางในคอเพราะเธอกำลังรู้สึกจะขาดใจ ไม่ใช่เพราะความรังเกียจ แต่เกิดจากความตื่นเต้นที่ยังไม่ชินทำให้เธอไม่สามารถ ควบคุมการหายใจได้ถูกจังหวะกับเหตุการณ์แบบนี้

“พี่ขอมัดจำไว้ก่อนนะ ไหมจ๋า” ภัคพงศ์ถอนจูบออกมาอย่างอ้อยอิ่งแบบไม่อยากจากปากบาง นั้นเลยแต่ก็ต้องให้เวลาหญิงสาวไร้เดียงสาค่อยๆเรียนรู้ และแน่นอนปรานไหมต้องเรียนรู้จากพี่ภัคคนนี้เท่านั้น

“พี่ภัครักไหมตรงไหนคะ...” หญิงสาวถามไป หอบไปและหลบตาแสนเซ็กส์ซี่นั้น ทุกครั้งที่ภัคพงศ์ยิ้มจะมีลักยิ้มที่ข้างแก้มทำให้รอยยิ้มของเขามีเสน่ห์บาดใจสาวๆ ยิ่ง นัก และแน่นอนรวมทั้งเธอด้วย

“รักทุกอย่างที่เป็นไหม..”

“ไหมลองเป็นฝ่ายเริ่มจูบพี่เองบ้างมั้ย?” ภัคพงศ์พูดแกมล้อและยื่นหน้า เข้าไปใกล้

“ไม่จูบ...และไม่ให้จูบด้วย”

“เสียใจ...คนที่จะตัดสินใจคือพี่ไม่ใช่ไหม”

“คนบ้า...คนลามก” ภัคพงศ์ยิ้มใส่ดวงตากลมโตนั้น เขาไม่รู้สึกโกรธปรานไหมเลย กลับตรงกันข้ามเขาสนุกมากกว่า เพราะเขาก็อยากรู้ว่าปรานไหมจะพยศกับเขาได้มากขนาดไหน

จุมพิตซับเหงื่อชื้นตามไรผมของวงหน้าเล็ก พรํ่าปลอบประโลมให้ร่างน้อยโอนอ่อนตามใจ ยามเมื่อเขาขยับโยกกายแต่ละ ครั้งได้รับเสียงสะอื้นตอบกลับ เสียงทุ้มได้แต่กระซิบซ้ำ ๆ ไปมาข้างใบหูน้อย

“ไหมจ๋า...พี่รักไหม...พี่รักไหมนะ.ไหมเป็นของพี่เถอะนะ” มือน้อยลูบหลังเขาตอบกลับ และดึงใบหน้าคมมาประทับจูบตอบคํารักนั่น ชายหนุ่มสอดแทรกปลายลิ้นพร้อมกับลูบไล้ฟอนเฟ้นร่างอิ่ม พัดพาอารมณ์หวานแหลมให้ร่างน้อยหลงลืมความเจ็บทุกสิ่งอย่าง

ให้เธอจดจําได้แค่กายแกร่งของเขาคนเดียว ร่างสูงควบขับร้อนอย่างข่มอารมณ์ตนไม่ไหว

จนได้ยินร่างเล็กร้องเรียกชื่อเขาซ้ำไปมาน้ำตาคลอ มือน้อยจิกลงต้นแขนเขาสุดแรง

ร่างน้อยกระตุกซ้ำ ทั่วตัวแดงกํ่า เสียงหวานครางกระตุ้นเร้าให้เขารีบปลดปล่อยตามไป...

“ร้องไห้ทำไมเหรอ พี่ขอโทษ ไหมสัญญากับพี่ได้มั้ย”

“ฮื้อ ๆ สัญญาอะไรอีกคะ”

“ก็สัญญาว่าถ้าไปเรียนที่อังกฤษไหมจะไม่มีแฟนเด็ดขาด”

“ไหมสัญญาค่ะ”

“ดีมาก...เด็กน้อย”

จากการกระทำที่ล้ำเส้นมากเกินไปทำให้เขาตัดสินใจไม่ยับยั้งการเดินทางกลับก่อนกำหนดของปรานไหม และกลายเป็นคนที่คอยหลบหน้าปรานไหมเสียเอง