First Love น้องพี่ที่รัก

คฤหาสน์มนเทียน

ในห้องนอนของชายหนุ่มนักรักที่ชื่อภัคพงศ์ เสียงครางทุ้มอย่างมีความสุขดังแว่วมาจากลําคอของผู้บรรเลงเพลงรัก ผสานเสียงครางหวานของหญิงสาวที่อยู่ใต้ร่าง ใบหน้านวลสไตล์ลูกครึ่งหลับตาเม้มริมฝีปากแน่นด้วยความเสียวซ่าน จวบจนกระทั่งทั้งคูุ่เดินทางเกือบถึงฝั่งฝัน เสียงกรีดร้องแหลมยาวดังขึ้น จนทั้งคู่ตกใจจนต้องหันไปมองที่มาของเสียง

“กรีดดดดดดดดด!!”

“ไหม!!!!!!!”

“ลีน่า” ภัคพงศ์พยายามเปล่งเสียงและรีบเอาผ้าห่มมาคลุมร่างให้คู่รักทันที จากนั้นตัวเขาก็รีบดึงกางเกงที่อยู่ใต้ข้อเท้าขึ้นมาสวมใส่ ก่อนที่คนดูจะทันได้ต่อว่าหรือพูดอะไรออกมาอีก

ห้องนอนภัคพงศ์ที่เธอเข้าออกเป็นประจำ หญิงสาวไม่คิดว่าจะเห็นภาพนั้นเลย ภาพเปลือยเปล่าของคนทั้งคู่ มันภาพบาดตาอย่างรุนแรงและมุมที่เธอยืนอยู่ประกอบกับแสงไฟสลัวๆ มือของภัคพงศ์ที่รีบดึงผ้าห่มขึ้นมาเพื่อที่จะดึงปิดร่างของลีน่า กลายเป็นว่าปรานไหมเห็นเป็นการกระทำของคนทั้งคู่อย่างโจ่งแจ้ง วินาทีนั้นเธอคิดอะไรไม่ออก มีแต่ความโกรธเข้าครอบงำ

ปรานไหมมองภาพนั้นด้วยหัวใจเต้นแรงอย่างที่ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน เธอโกรธปนเสียใจและผิดหวัง ปรานไหมหันหลังกลับไปในห้องนอนของเธออีกครั้งด้วยความรวดเร็ว และเหมือนกำลังมองหาอะไรบางอย่าง

ปรานไหมเดินออกมาจากห้องนอนของเธอที่อยู่ตรงกันข้ามเพียงเวลาไม่ถึงหนึ่งนาทีพร้อมกระบะทรายที่อยู่ในมือ และวิ่งตรงไปยังหนุ่มสาวที่อยู่ห้องตรงกันข้าม

“กรี๊ดดดดดดด!!...เฮ้ย!.....” เสียงทั้งสองดังออกมาใน เวลาไล่เลี่ยกันตามเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นและได้ประสบ

“โครม!.....”

ปรานไหมที่กำลังโมโหเธอโยนทรายแมวในกระบะใส่คนที่อยู่บนเตียงทันที และไม่มีคำพูดใดๆ ออกมาจากปรานไหม และเธอก็ก้าวเท้าวิ่งไปยังห้องของตัวเอง

“.........โอ้ย!......” คนที่กรีดร้องมีทรายอยู่บนตัวเต็มไปหมดรวมไปถึงชายหนุ่มที่หลบทันแต่ก็ยังโดนบ้างเล็กน้อย

“ลีน่าคุณใส่เสื้อผ้าซะ เดี๋ยวผมมา” ชายหนุ่มที่รีบร้อนสั่งคู่ขาและรีบเดินออกห้องตรงไปยังห้องของน้องสาวผู้ที่โยนกระบะทรายใส่ทั้งคู่เมื่อกี้

“ทำไมไม่รู้จักเคาะห้อง” ภัคพงศ์ดุน้องสาวและเหลือบตาไปมองหน้าคนทำผิดด้วยความโกรธ ปรานไหมมองหน้าด้วยความโกรธเช่นกันและพยายามแกะมือของภัคพงศ์ที่บีบข้อมือของเธออยู่

“พี่ภัค!!...ไหมเจ็บนะคะ!!!” ปรานไหมร้องออกมาและเอามืออีกข้าง มาแกะมือภัคพงศ์ออกจากการรัดข้อมือเธอทันที

“พี่ถามว่าเมื่อกี้ไหมทำไมไม่เคาะห้องก่อน”

“แล้วทำไมพี่ไม่ล็อกห้องล่ะ”

“ทำไมพี่ทำแบบนี้ ทำไมพี่ต้องพาผู้หญิงคนนั้นมาที่บ้านเราด้วย

“พี่ขอโทษ...พี่ผิดเองแหละ” เขาปล่อยมือน้องสาวแล้วเดินกลับไปที่ห้องเดิมเพราะไม่อยากทะเลาะกับเธอมากไปกว่านี้

ทันทีที่ประตูห้องเปิด ก่อนที่หญิงสาวในห้องจะได้พูดอะไรออกมา ชายหนุ่มตรงหน้าก็รีบพูดขึ้นมาก่อนทันที

“ลีน่า คุณกลับไปก่อนนะ”

“ทำไมภัค..ต้องแคร์ยัยน้องสาวขนาดนั้นด้วยคะ”

“เอาไว้ผมจะอธิบายให้คุณฟังเองแต่ตอนนี้คุณกลับไปก่อนนะครับ...ผมขอร้อง”

“ภัคคะ...นี่คุณไม่แคร์ฉันเลย...” เธอร้องถามทั้งที่น้ำตาคลอดวงตาอย่างไม่เข้าใจกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น ซึ่งน้องสาวของเขาที่เป็นฝ่ายผิดและไม่คิดจะขอโทษสักคำ บทลงโทษจากพี่ชายอย่างภัคพงศ์ที่เธอคิดว่าจะเห็นหลังจากที่น้องสาวแผลงฤทธิ์ก็ไม่มีอะไรเลย ไม่มีอะไรทำให้เธอหายโกรธได้ในตอนนี้ และเนื้อตัวเธอและเตียงนอนผ้าห่มก็เต็มไปด้วยทราย ยังดีที่เจ้าเหมียวไม่มาปล่อยของดีไว้เสียก่อน

“ถ้าคุณยังอยากคบกับผม...คุณกลับไปก่อนเถอะนะ...” ภัคพงศ์พูดเพียงแค่นั้นและพาหญิงสาวเดินออกจากห้องไปขึ้นรถของตัวเองที่จอดอยู่หน้าคฤหาสน์ เขาเป็นคนขับรถออกไปส่งลีนาที่คอนโด

“ภัคคะ คืนนี้อยู่กับลีน่านะคะ”

“ไม่ได้หรอกครับ..ลีน่า เอาไว้หลังนะ”

“คุณจะกลับไปให้น้องสาวรังแกทำไมคะ”

“ลีน่าคุณไม่เข้า..เอาเป็นว่าเดี๋ยวเรื่องนี้เราค่อยคุยกันนะ ผมขอตัว”

เมื่อภัคพงศ์กลับมาถึงบ้านชายหนุ่มเดินคอตกกลับมาที่ห้องนอนของตัวเองในสภาพที่เต็มไปด้วยทรายเกลื่อนพื้นและบนที่นอน เขารีบตามป้าแม่บ้านให้รีบมาทำความสะอาด

ภัคพงศ์ทำได้เพียงไปอาบน้ำใหม่ เขาไม่กล้านอนที่ห้องเพราะยังทำความสะอาดไม่เสร็จ ชายหนุ่มมาเคาะห้องและนั่งลงข้างๆ ปรานไหม ทั้งสองต่างนิ่งเงียบกัน เพราะนี้เป็นครั้งแรกที่ภัคพงศ์กับปรานไหมมีปัญหากัน เพราะตลอดชีวิตที่ผ่านมาของทั้งสองคนไม่เคยสักครั้งที่จะมีปัญหากัน

รุ่งเช้าทั้งบิดามารดายังไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้นกับลูกทั้งสองที่ไม่ยอมคุยกัน เขาไม่เคยเป็นลูกสาวหมางเมินต่อพี่ชายเลยสักครั้ง วันนี้ทั้งครอบครัวออกไปทำธุระเสร็จนอกบ้านพร้อมกัน เนื่องจากมีงานเลี้ยงต้อนรับตำแหน่งผู้บริหารของบิดา จากนั้นจึงกลับบ้านมาพร้อมกัน

เมื่อกลับมาถึงบ้าน ตลอดทางที่นั่งรถมาปรานไหมไม่ยอมพูดจา หรือแม้แต่จะชายตามองภัคพงศ์เลย จนกระทั่งสาวน้อยที่นั่งมาข้าง ๆ เอนมาซบไหล่กว้างของชายหนุ่ม เขาหันมาดูปรากฏว่าปรานไหมหลับไปแล้ว

คฤหาสน์มนเทียน

“ไหม ตื่นได้แล้ว ถึงบ้านแล้วนะ"

ภัคพงศ์เรียกน้องสาวขี้เซาแต่เธอก็ไม่มีทีท่าว่าจะตื่นขึ้นมาจนต้องให้เขาอุ้มเธอขึ้นไปนอน เพราะเห็นเธอหลับสบาย

“อ้าว! น้องหลับเหรอลูก”

“ครับพ่อ น้องคงจะเพลียน่ะครับ”

“แกอุ้มน้องไปนอนซะ”

“แล้วคืนนี้จะออกไปไหนหรือเปล่า”

“ไม่หรอกครับ”

ผู้เป็นบิดาอยากให้ลูกชายเพลย์บอยยอมอยู่บ้านดูแลน้องบ้าง

ร่างเล็กถูกภัคพงศ์อุ้มขึ้นมาไว้ที่ห้องนอนของเธอที่อยู่ฝั่งตรงกันข้ามกับห้องนอนของเขา เฟอร์นิเจอร์สีขาวตัดชมพูเต็มไปหมดดูแล้วโรแมนติก

ภัคพงศ์วางร่างบางลงจัดท่านอนแล้วห่มผ้าให้ เพียงเขาหันหลังให้เธอ ปรานไหมก็พลิกตัวดึงผ้าห่มออกมาแล้วลุกเดินไป นี่เธอแกล้งหลับเพื่อให้เขาอุ้มมานอนอย่างนั้นหรือ

“จะไปไหน?” เสียงถามดังมาก่อนขาจะทันแตะพื้นเสียด้วยซ้ํา

“จะไปข้างล่าง ยังไม่ง่วงค่ะ”

“นี่ไหมแกล้งให้พี่อุ้มมาเหรอ?” คิ้วดกเข้มเลิกน้อย ๆ

ครั้นเธอจะก้าวออกไป เขาก็เอี้ยวตัวคว้าร่างบางเอาไว้ ดึงหญิงสาวให้เข้ามาอยู่ในอ้อมกอดของเขา

“พี่ว่าเราน่าจะคุยกันให้รู้เรื่องนะ” ยิ่งเห็นริมฝีปากบาง เม้มแน่น หากแต่ยังสั่นระริก เขาก็ยิ่งได้ใจอยากกอดเธอไว้ให้นานที่สุด ภัคพงศ์ไม่อยากอยู่ในสถานการณ์เช่นนี้เลย

“ไหมเกลียดพี่ภัค!”

“ถ้าเป็นเรื่องเมื่อวานพี่ต้องขอโทษ” เขารีบบอกแต่เธอไม่รอฟังเหตผล พอดิ้นหลุดจากอ้อมกอดได้ก็วิ่งหนีไปทันที