Frist Lady.2 ร้านไอติม

"ยังไม่กลับบ้านนะ " ฉันตะโกนบอกพี่ที สักพักพี่ทีก็จอดรถแล้วเปิดหน้ากากหมวกกันน๊อคหันมามองหน้าฉัน

"ทำไม "

"เบื่อ ๆ ค่ะ พี่ทีไปส่งสิตาที่ร้านไอติมก็ได้ เดี๋ยวสิตากลับเอง "

"ชอบไอ้วินมากหรอ ถึงขนาดทำใจไม่ได้ ไม่ยอมกลับบ้านกลับช่องเนี่ย " ฉันไม่ตอบ เพราะไม่รู้จะตอบไปว่าอะไร ฉันก็ไม่รู้ตัวเหมือนกันว่าชอบมากแค่ไหน รู้แค่ว่าชอบ ชอบมองทุกๆ อย่างในตัวพี่วิน ชอบรอยยิ้ม เสียงหัวเราะ ฉันไม่คิดเหมือนกันว่ามันจะจบแบบนี้ ฉันกลายเป็นตัวตลกต่อหน้านักเรียนนับร้อย เรื่องทิชชู่ยัดนมคงดังไปอีกหลายเดือน บีบมืออีกรอบ คนเลว!!

"พี่คิดว่าไง การที่สิตาซื้อขนม หัดทำช็อกโกแลตแล้วแอบเอาไปใส่กระเป๋าพี่วินทุกวันแบบนั้น คิดว่ายังไงคะ ผู้หญิงปัญญาอ่อนชัดๆ ใช่มั้ย?! " ฉันกระโดดลงจากบิ๊กไบค์คันใหญ่ อีกไม่กี่ร้อยเมตรก็จะถึงร้านไอติมที่ฉันชอบนั่ง รบกวนพี่ทีแค่นี้ดีกว่า

"อย่าไปโกรธคนแบบมันเลย โกรธไปก็ไม่ได้อะไร "

"ไม่ได้โกรธค่ะ แต่เกลียด ถ้าย้ายโรงเรียนหนีได้ สิตาคงทำไปแล้ว "

"ทำไมถึงชอบมันล่ะ " แล้วทำไมพี่ทีต้องถามซ้ำๆ ด้วย ฉันไม่อยากพูดถึงผู้ชายคนนั้นแล้ว ฉันไม่ตอบเพราะไม่รู้จะตอบอะไร แค่รู้ว่าชอบแค่นั้น อยากชอบ พอใจที่จะชอบ แล้วตอนนี้ความพอใจของฉันมันก็พังลงไปแล้ว เสียผู้ชายไปไม่เท่าไหร่ เสียเพื่อนไปนี่สิ เจ็บใจฉิบหาย เพื่อนไม่ได้คบกันแค่วันเดียวหรอกนะ ฉันกับยัยแหวนเป็นเพื่อนกันมาตั้งแต่สมัยอนุบาล ต้องมาตัดเพื่อนกันเพราะเรื่องผู้ชาย แต่ฉันว่าไม่ เพราะนิสัยแล้วก็สันดารมันมากกว่า เพื่อนกันไม่ทำกันแบบนี้หรอกค่ะ ชอบก็บอกมาสิฉันจะได้ตัดใจ นี่อะไร เล่นกับความรู้สึกของฉัน พวกมันเห็นฉันเป็นตัวอะไร?!

"นี่ ยังไม่ได้ตอบพี่เลยนะ " พี่ทีเริ่มเซ้าซี้ ฉันหยุดเดินแล้วหันมามองหน้าเขา แต่สายตาก็ดันไปสะดุดกับหัวนมชมพู มันมีออร่าบางอย่าง บ้าจริง!! ผู้ชายมอหกทำไมหุ่นแซ่บขนาดนี้วะ

"พี่อยากได้คำตอบแบบไหนคะ อยากให้สิตาตอบว่ายังไง?? เพื่ออะไรอ่ะ ซ้ำเติมกันอ่อ? ชอบมันต้องมีเหตุผลด้วยหรอ จะถามย้ำเพื่ออะไร ที่สิตาโดนมาเมื่อกี้มันยังไม่มากพออีกหรอ " ฉันตอบกลับเสียงดัง โดยที่ไม่สนใจอะไรทั้งนั้น

"ไม่ใช่แบบนั้น " พี่ทีทำเสียงเหนื่อยใส่ฉัน เออคุยกับฉันแล้วมันเหนื่อย กูก็เหนื่อยค่ะ เหนื่อยมากด้วย ชีวิตฉันเมื่อไหร่จะเจอความสุขแบบแท้จริงสักที

"เอาเสื้อพี่คืนไป ขอบคุณนะคะที่ขับรถมาส่ง มันเกือบจะดีอยู่แล้ว "

"สิตา " ฉันไม่หยุด ก้าวไปข้างหน้าไม่หันมองหลัง

เอี๊ยด!!!

"พี่ทำอะไรเนี่ย " พี่ทีขับรถมาขวางหน้าฉัน เสียงเบรคล้อตายทำเอาฉันตกใจ น้ำเสียงไม่พอใจของฉันไม่ได้ทำให้หน้าของพี่ทีสลดเลยแม้แต่น้อย

"คุยให้รู้เรื่องก่อน พี่ก็แค่อยากรู้ "

"แล้วพี่อยากรู้ไปทำไม จะเอาไปทำวิทยานิพนธ์หรือไง หรือว่าอยากเอาไปเล่าให้เพื่อนพี่ฟังว่าสิตารู้สึกยังไงกับเพื่อนพี่ "

"แล้วทำไมจะต้องใส่อารมณ์ด้วย เห็นพี่เป็นคนแบบนั้นหรือไง " ฉันหันหน้าหนีไปทางอื่น ไม่อยากคุยด้วยแล้ว

"พี่กลับไปได้แล้วค่ะ สิตาไม่มีอะไรจะตอบ เลิกยุ่งเถอะนะคะ สิตาไม่อยากรื้อฟื้น มันจบแล้ว " แค่นี้จิตใจของฉันมันก็ย่ำแย่มากพอแล้ว อย่าให้ฉันต้องพูดอะไรมากไปกว่านี้เลย ขอร้อง

"โอเค จบแล้วก็ดี "

"งั้นก็ถอยสิ "

"ขึ้นรถ พี่ไปส่ง "

"ไม่ค่ะ อีกแค่นิดเดียวก็จะถึงแล้ว ขี้เกียจขึ้น "

"ไม่ชอบขึ้นหรอ " ฉันหันหน้ากลับไปมองเสียงยียวนนั่นทันที ภาพที่ฉันเห็นคือรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ปนทะเล้นของพี่ที คนบ้า!!

"นี่ ถอยค่ะ "

"อะไร คิดอะไร?? " ป่าวคิดซะหน่อย

"กลับบ้านไปได้แล้วค่ะ "

"ร้านไอติมตรงนั้นหรอ นั่งด้วยคนสิ " ฉันหันไปมองร้านไอติมเล็กๆ ที่เปิดไฟสีส้มอยู่แล้วพยักหน้า แล้วทำไมจะต้องตามไปด้วย เมื่อกี้ยังกวนประสาทอยู่เลย ต้องให้อารมณ์เสียใส่สินะถึงจะหยุดถาม!

"ใส่เสื้อก่อนสิ ถอดเสื้อแบบนี้ไม่ต้องมานั่งโต๊ะเดียวกันเลยนะ " เสื้อนักเรียนของฉันเริ่มแห้ง แต่สีแดงก็ยังคงติดอยู่ ช่างมันเหอะ อายกว่านี้ก็อายมาแล้ว ไอติมร้านนี้เป็นร้านประจำของฉันเอง ฉันชอบมานั่งอ่านหนังสือทำการบ้านแล้วก็นั่งคิดอะไรเพลินๆ อยู่ประจำจนสนิทกับพี่เจ้าของร้าน วันนี้เป็นอีกวันที่ฉันเลือกร้านนี้เป็นสถานที่ผ่อนคลายกับเรื่องบ้าๆ ที่ฉันเพิ่งเจอมา

เราสองคนเดินเข้ามาในร้านพร้อมกัน ลูกค้าในร้านไม่ค่อยมีเพราะเริ่มเย็นมากแล้ว

"อ้าวน้องสิ ทำไมมาซะเย็นเลย แล้วเสื้อทำไมเปื้อนแบบนั้น "

"อุบัติเหตุนิดหน่อยค่ะ วันนี้เลิกเย็นด้วย " ฉันยิ้มทักทายพี่เจ้าของร้าน แล้วสั่งเมนูเดิมเพิ่มเติมคือสองที่

"ร้านน่ารักดี " พี่ทีมองไปรอบๆ ร้านแล้วยกมือถือขึ้นมาถ่ายรูป พี่ทีคงชอบจริงๆ

"ไม่เคยมาล่ะสิ ไอติมอร่อยมากเลยนะ"

"ไม่เคยอ่ะ ส่วนมากเลิกเรียนแล้วก็กลับบ้านไปช่วยพ่อทำงาน "

"ขยันจัง " มิน่าล่ะพี่ทีถึงมีนู่นนี่นั่นมากกว่าคนทำงานมีรายได้ประจำ ฉันรู้แค่ว่าบ้านพี่ทีรวยมากๆ ดีจังที่พ่อแม่พี่ทีสอนให้ลูกทำงาน ต่างกับฉันลิบลับ บ้านฉันก็รวยนะ รวยเงินแต่ไร้ความสุข

"ไม่ช่วยก็ต้องช่วยเพราะงานที่บ้านเยอะ ก็อยากเที่ยวนะ แต่ไม่รู้จะไปไหน แนะนำพี่บ้างสิ " ฉันชี้มาที่ตัวเอง ให้ฉันแนะนำที่เที่ยวงั้นหรอ ฉันทำท่าคิด แล้วก็นึกออกเท่าที่ตัวเองเคยไป

"ตลาดนัดทางกลับบ้าน อื่ม แล้วก็ร้านไอติม ร้านเค้กข้างโรงเรียน สวนสาธารณะตรงข้ามกับร้านไอติมที่เรานั่งอยู่ก็สงบดีนะคะ ช่วงห้าโมงจะมีรถไอติมมาขาย อร่อยมากค่ะ " ฉันชอบที่สุดเลยไอติมกระทิสูตรโบราณใส่นมโรยถั่วเยอะๆ

"ถามจริง เนี่ยหรอที่เที่ยว ทุกที่ต้องมีไอติมงั้นสิ?? " ฉันพยักหน้ารัวๆ

"กินไอติมแล้วจะทำให้ยิ้ม ไม่เชื่อลองดูสิ " พนักงานถือไอติมมาเสิร์ฟพอดีเลย ฉันดันถ้วยไอติมไปให้พี่ทีก่อน พยักหน้าเป็นเชิงบอกให้ลองชิมดู

"จะกินหมดมั้ยเนี่ย กินแบบนี้บ่อยหรือเปล่า อ้วนตายเลย " หนอย! อ้วนงั้นหรอ ถ้าอ้วนคงอ้วนไปนานแล้วย่ะ

"กินไปเถอะหน่า " ฉันไม่สนใจตักไอติมเข้าปากแล้วทำหน้าฟิน สวรรค์ของฉัน

ฉันกินไอติมหมดก่อนพี่ที รายนั้นอิดออดบอกไม่ค่อยถูกกับของหวานเท่าไหร่ เหอะ แล้วจะร้องตามมาด้วยทำไมก็ไม่รู้ ตะวันตกดินแล้ว ฉันใช้เวลาอยู่ในร้านไอติมเรื่อยๆ อย่างไม่รีบ โดยมีพี่ทีนั่งอยู่เป็นเพื่อน ฉันหยิบการบ้านขึ้นมาทำ ส่วนพี่ทีก็ถ่ายรูปตามมุมของร้านสลับกับนั่งกดโทรศัพท์ยุกยิกทำเหมือนตัวเองเป็นนักธุรกิจเลย

"จะกลับหรือยังอ่ะ " ฉันเงยหน้าจากสมุด ยังไม่กลับอีกหรอเนี่ย ฉันก็นึกว่ากลับไปแล้ว

"กลับก่อนก็ได้ค่ะ สิตากลับเองได้ "

"กลับยังไง ค่ำมืดแบบนี้ "

"สิตากลับเองได้ค่ะ " ฉันยังยืนยันว่าฉันกลับเองได้

"ทำไมไม่อยากกลับบ้าน ป่านนี้พ่อแม่เป็นห่วงแย่แล้ว " หรอ?? ฉันแค่หัวเราะแทนคำตอบแล้วก้มหน้าทำการบ้านต่อ ส่วนพี่ทีอยู่ๆ เขาก็ก็เดินออกจากร้านไป ไม่นานเสียงท่อรถก็ดังแล้วไกลออกไปเรื่อยๆ

"เฮ้อ กลับสักที " ฉันพึมพำกับตัวเองแล้วก้มทำการบ้านต่อ เหลือบมองโทรศัพท์ข้างตัวเล็กน้อย ใครบอกว่ามีคนเป็นห่วง ..ไม่มีเลยต่างหาก ไม่มีเลยสักคน TT