EP.7 | จริงจัง

#7

พระพาย POV:

“เป็นแฟนกันมั้ย?” ฉันนิ่งไปทันทีที่ฟาโรห์เอ่ยออกมาแบบนั้น ถ้าถามถึงความรู้สึกที่ฉันมีต่อเขา จะว่าไม่รู้สึกอะไรเลยมันก็จะดูโกหกไปหน่อย

ถามว่าฉันรู้สึกดีกับเขาไหม? มันก็รู้สึกแหละ เราไม่ได้ตกลงปลงใจที่จะคุยกันเพื่อเป็นแค่คู่นอนสักหน่อย ฉันเห็นว่าเขาอยากเล่นเกม ฉันเลยอยากเล่นตามน้ำ ไม่คิดเหมือนกันว่าฟาโรห์จะยอมเอ่ยขอฉันเป็นแฟนทั้งๆที่ก่อนหน้านี้เขาเองก็ดูจะหวงความโสดมากเอาเรื่อง

ก่อนรู้จักกันฉันไม่ได้ใส่ใจฟาโรห์มากขนาดนั้น ที่รู้เรื่องของเขาก็พวกเพื่อนฉันมาเล่าให้ฟังทั้งนั้น ก่อนหน้านั้นเขาไม่เคยอยู่ในสายตาฉันด้วยซ้ำ

“ทำไมเงียบ” ฟาโรห์เอ่ยถามพร้อมยกฝ่ามือขึ้นทาบที่แผ่นหลังของฉันอย่างแผ่วเบา

ส่วนฉันได้แต่เงียบ เพราะว่าฉันเองไม่มีคำตอบให้ฟาโรห์และไม่คิดจะตอบด้วย

“พาย…”

“หลับเหรอ?”

“ถ้าแกล้งหลับฉันจับจูบจริงด้วย แล้วจะไม่จบแค่จูบด้วยบอกเลย” ฉันเบิกตาโพลงทันทีที่โดนฟาโรห์ขู่ แล้วเขาไม่ทำแค่ขู่ด้วย บอกเลยว่าฉันเข็ด

“ขอเป็นแฟนแค่นี้ทำแกล้งหลับ ถ้าขอแต่งงานไม่ช็อกไปเลยเหรอ”

“พูดบ้าอะไรของนาย เลอะเทอะใหญ่แล้ว” ฉันดันแผ่นอกแกร่งเอาไว้เมื่อฟาโรห์กำลังจะทาบทับร่างกำยำลงมาจนร่างกายเราสองคนเบียดเสียดกันมากกว่าเดิม

“ฉันพูดจริงทำจริงแน่” ฟาโรห์ว่าพร้อมขโมยจูบฉันหนึ่งที ไอ้หมอนี่มันชักเอาใหญ่แล้ว เดี๋ยวจับ เดี๋ยวจูบ เดี๋ยวลูบ เดี๋ยวคลำ เดี๋ยวนี้ทำแบบไม่ขอกันเลย นึกอยากทำอะไรก็ทำ นึกอยากจะหอมจะจูบฉันในที่สาธารณะก็ไม่คิดที่จะอาย พอโดนฉันตบเรียกสติก็ทำเป็นมาบอกว่าตัวเองไม่อาย

เขาไม่อาย แต่ฉันอาย แล้วแต่ละที่ที่เขาหลอกแต๊ะอั๋งฉันมันคนน้อยเมื่อไหร่กัน

“ไม่เอา ไม่อยากคุยกับนายแล้ว” ฉันเบือนหน้าหนีทันทีที่ฟาโรห์ถอนจูบออก

“คุยหน่อย เรื่องนี้สำคัญมาก” เขาว่าพร้อมใช้ปลายนิ้วใดสักนิ้วหนึ่งเชยคางฉันเอาไว้จนสายตาของเราสองคนประสานกัน

“มันจะมีเรื่องอะไรสำคัญไปกว่าการนอนของฉันอีก” ฉันยู่หน้าใส่ฟาโรห์ทันทีที่โดนมองด้วยสายตาหวานเยิ้ม

“เป็นแฟนกับฉันมั้ย แล้วฉัน…”

Rrrrr Rrrrrr

ยังไม่ทันที่ฟาโรห์จะพูดจบประโยค โทรศัพท์มือถือเจ้ากรรมของเขาก็ดันส่งเสียงร้องซะก่อน

ฉันนึกขอบคุณมัน ที่ช่วยต่อเวลาให้ฟาโรห์ไม่ต้องพูดเรื่องของฉันเป็นแฟน ทำให้ฉันพอมีเวลาคิดว่าจะเอายังไงต่อดีถ้าเกิดถูกเขาขอเป็นแฟนขึ้นมาอีก

แต่มันติดตรงที่เขาจะรับรึเปล่าเนี่ยสิ ปกติเวลาอยู่ด้วยกันเขาไม่ชอบรับโทรศัพท์หรอก เห็นบอกว่าไม่ใช่เรื่องสำคัญอะไร

“ว่าไงจีน่า” เป็นสายสำคัญสินะ เขาถึงได้กดรับ ปกติจะเห็นตัดสายทิ้งตลอดนี่นา

“ฉันอยู่กับพระพาย คง...” ฟาโรห์พูดกับคนในสายก่อนที่จะเหลือบมามองฉันที่ตอนนี้กำลังนั่งมองเขาอยู่เช่นกัน

“อืม งั้นเจอกันคาบบ่าย เค บาย...” เขาวางสายยัยจีน่าแล้ว ตอนนี้กำลังมองมายังฉันด้วยสายตาที่คาดเดายาก

“เซ็งเลย กะจะนอนกอดเธอทั้งวันสักหน่อย เพื่อนโทรตามไปเรียนเฉย” ฟาโรห์เอ่ยพร้อมโยนมือถือของตัวเองไปนอนแอ้งแม้งอยู่ที่ปลายเตียง

“นายไปเรียนแหละดีแล้ว ฉันจะได้พักผ่อน” ฉันพูดกับฟาโรห์แล้วขยับตัวเพื่อที่จะนอนต่อให้หนำใจ

“อย่าเพิ่งนอน ลุกมากินยาก่อน” ท่อนแขนแกร่งดึงแขนฉันให้ลุกขึ้นทันทีที่ฉันล้มตัวลงนอน

“ไม่เอา ฉันไม่ได้ป่วย นายจะไปไหนก็ไปเถอะ”

“ไม่กินก็แล้วแต่เธอ ถ้าท้องขึ้นมาก็แค่แต่งงานกัน ไม่เห็นจะยาก เนอะ^^” ฉันดีดตัวขึ้นนั่งทันทีที่ฟาโรห์พูดจบ

ไอ้ยาที่เขาว่ามันคงจะหมายถึง...

ปั่ก!!!

“เจ็บ...” ฟาโรห์บ่นพร้อมคว้ากำปั้นฉันเอาไว้ด้วยฝ่ามือหนาทั้งสองข้าง

“เจ็บสิดี นายจะได้จำ ห้ามปล่อยในอีกเข้าใจมั้ยห๊ะ!!” ฉันโมโหเขามาก กล้าดียังไงมาปล่อยในใส่ฉันไม่ยั้งแบบนี้ ถ้ามันพลาดจนฉันท้องขึ้นมา เขาจะว่ายังไง! ฉันยังเรียนไม่จบเลยนะ

“โอเค ไม่ปล่อยในก็ได้ งั้นปล่อยข้างนอกแทน” ยัง เขายังไม่สลด

“ฉันหมายถึงนายไม่ต้องทำเรื่องแบบนี้แล้ว ฉันไม่...”

“เอาเป็นว่าฉันไม่ปล่อยใน แต่ปล่อยข้างนอกได้ ดีล!!!” เขาพร้อมพร้อมกดจูบลงบนหน้าผากฉันหนึ่งทีก่อนที่จะวิ่งหนีเข้าห้องน้ำไปด้วยท่าทางดี๊ด๊าจนหน้าโมโห

ไอ้หมอนี่มัน.....

ฟาโรห์ POV :

“ปวดมากไหม งั้นฉันพาไปหาหมอตอนนี้เลยดีกว่า ไม่เรียนแม่งแล้ว”

“เอางั้นเหรอ?”

“อืม...เธอนอนเถอะ ไว้เดี๋ยวเย็นฉันจะซื้อยาเข้าไปให้”

“มึงดูมันทำหน้า” ผมได้ยินเสียงไอ้เฟิร์สดังข้างหู ไอ้นี่มันชื่อเฟิร์สไทม์ ทุกอย่างเหี้ยหมดยกเว้นหน้าตาที่พอจะดูดี บ้านรวย มีรถสปอร์ตขับ สาวๆในสังกัดเป็นโหลแถมนมโตทั้งนั้น

“กูขนลุกว่ะไอ้เฟิร์ส มึงไปกระซิบบอกเพื่อนมึงทีว่าเลิกยิ้มได้แล้ว คนทั้งมอแม่งรู้หมดแล้วว่ามันกำลังมีความรัก” ส่วนนี่เป็นเสียงไอ้เจย์ ไอ้นี่มันนิสัยตรงข้ามกับไอ้เฟิร์สทุกอย่าง บ้านรวยมีแฟนสวย แถมหน้าตายังหล่อเอาเรื่อง แต่ติดตรงที่หล่อน้อยกว่าผมนิดนึง

“พวกมึงเลิกพูดได้ยัง กูจะคุยกับพาย” ผมหันไปถลึงตาใส่ไอ้เพื่อนสองตัวที่ทำหน้าทำตาล้อเลียนผมไม่เลิก

มันล้อเลียนผมตอนที่อยู่กันแค่พวกเราไม่ว่า แต่นี่มันล้อเลียนผมต่อหน้าเพื่อนทั้งคลาส คิดว่าผมอายไม่เป็นมั้ง ไอ้พวกเวร…

ที่ผ่านมาผมเคยมีแฟนก็จริง แต่ครั้งนี้ผมว่าผมเป็นตัวของตัวเองมากที่สุด แถมยังมีความสุขมากกว่าที่เคยผ่านมา

ถึงพายจะยังไม่ยอมตกลงเป็นแฟนกับผม แต่ยังไงซะเธอก็หนีผมไปไหนไม่รอดอยู่แล้ว

ผมมีทางเลือกให้เธอสองทางคือเธอเป็นผมกับผมเป็นแฟนเธอ ให้เธอเลือกเอาว่าจะเอายังไง

ถ้าเธอยังไม่ยอมตกลงผมก็จะทำทุกทางให้เธอยอมตกลงนั่นแหละ

ระหว่างเราสองคนมันดีขนาดนี้ มันจะเป็นอะไรได้อีก นอกจากเป็นแฟน

“แหมมม กูจะคุยกับพายยย เอามาคุยมั่งดิ กูก็อยากคุยกับพายเหมือนกัน” ไอ้เฟิร์สมันทำท่าจะแย่งมือถือไปจากมือผม

ป้าบ!!!

ผมเลยโบกหัวมันเข้าให้ ไอ้ห่านี่ เล่นอะไรไม่รู้เรื่อง

“ไอ้เหี้ยฟา กูเจ็บนะ!” มันโวยวาย

“อืม เธอนอนเถอะ เลิกเรียนฉันจะรีบกลับ” ผมพูดกับพระพายที่น้ำเสียงไม่ค่อยดีออกไป

บอกตามตรงว่าไม่อยากจะเรียน แล้วก็ไม่มีกะจิตกะใจจะเรียนสักนิด ผมเป็นห่วงพระพายมาก เวลาเธอไม่สบายเหมือนคนอื่นที่ไหน

“แหมมม ไอ้ฟา ไอ้ฟาโรห์ มึงนี่มัน...” ไอ้เฟิร์สมันลากเสียงไปถึงดาวอังคารเลยมั้ง ไอ้ห่า!

“กูทำไมวะ?” ผมหันไปมองหน้ามัน

“มึงมันหลงหญิง กูถึงว่าสิ วันสองวันนี้มึงหายหัวไปไหน ที่แท้ก็ไปขลุกอยู่กับพระพายนี่เอง หลงเขาหัวปักหัวปำ หลงจนโงหัวไม่ขึ้น มึงมันร้ายยยย” ไอ้เฟิร์สมันขยายความ

“กูก็ปกติ” ผมพึมพำ

“ปกติบ้านมึงสิ มึงรู้ป่ะเวลาที่มึงอยู่กับพระพายหน้าตาแม่งโคตรสดใส ก่อนหน้านี้หน้ามึงแม่งอมทุกข์ตลอดเวลา มึงทำกูขนลุก” ไอ้เฟิร์สมันว่าต่อ

“กู...”

“กูถามมึงจริงๆ มึงจริงๆ” ไอ้เจย์มันพูดขึ้นบ้าง

“ว่า?”

“มึงจริงจังกับพระพายหรือแค่หลอกฟัน?” ไอ้เจย์มันถามพร้อมจ้องหน้าผม ไม่ใช่แค่มันที่จ้องหน้าผมนะ ตอนนี้เพื่อนในคลาสก็กำลังมองมาที่ผมเป็นตาเดียวกัน

“เออ มึงยังไง?” ไอ้เฟิร์สมันสมทบ

“กู...”

“กูอะไรวะ มึงก็พูดมาดิ”

“กูจริงจัง”

“เชี่ยยยย”

“กูจริงจังกับพาย แล้วกูก็ขอเธอเป็นแฟนแล้วด้วย”

เพล้ง!!!!