EP.5 | ร้อนตัว ร้อนใจ

#5

“อ่ะ” ฉันเงยหน้ามองฟาโรห์ทันทีที่เขายื่นถุงกระดาษใบเล็กๆมาให้ ไม่แน่ใจว่ามันคืออะไร ได้แต่รับมาแล้วเผลอทำหน้าสงสัยใส่เขาไปด้วย

“คือ?” ฉันเอ่ยถามฟาโรห์อย่างแผ่วเบาเพราะตอนนี้อาจารย์กำลังสอนอย่างเคร่งเครียดอยู่

“เมื่อคืนนี้ฉันไม่ได้ป้องกัน ก็เลย...”

“…” ฉันสตั๊นไปทันทีที่รู้ว่าฟาโรห์กำลังจะสื่อถึงอะไร โอเค เอาเป็นว่าฉันเข้าใจ ฉันเข้าใจว่าข้างในมันคืออะไร แต่ที่ไม่เข้าใจคือทำไมเขาถึงไม่ป้องกันตั้งแต่แรก ยิ่งนึกถึงเหตุการณ์เร่าร้อนที่เพิ่งผ่านมาระหว่างพวกเราสองคนก็ชวนให้ใบหน้าเห่อร้อนขึ้นมาอย่างห้ามไม่ได้

“เลิกคลาสเมื่อไหร่ฉันจะฆ่านาย!!!” ฉันกระซิบลอดไรฟันเพื่อให้เราได้ยินกันแค่สองคน แล้วก็ต้องหงุดหงิดเมื่อพูดออกไปแล้วสีหน้าฟาโรห์ดันระริกระรี้ขึ้นมาซะอย่างนั้น เล่นเอาฉันหัวร้อนจนอยากหยุมเขาตอนนี้เดี๋ยวนี้เลย!

ถ้าไม่ติดว่าตอนนี้มีนักศึกษานั่งอยู่ใกล้ๆพวกเราด้วยล่ะก็ ฉันจะจัดการเขาจริงๆด้วย!!

“เมื่อคืนฉันก็เกือบตาย...” ฟาโรห์เคลื่อนใบหน้าเข้ามาใกล้แล้วกระซิบที่ข้างใบหูฉัน “เกือบตายคาอกเธอ...”

ฉัน “…”

หลังจากนั้นฉันก็เรียนไม่รู้เรื่องอีก ในหัวเอาแต่คิดถึงเหตุการณ์ตอนที่ฉันกับเขาเพิ่งผ่านด้วยกันมาสดๆร้อนๆ

‘พาย…’

‘โคตรดี...’

‘พาย...’

‘จะตายให้ได้...’

“ทำไมทำหน้างั้น?” ทันทีที่เดินออกจากห้องเรียนฟาโรห์ก็เอ่ยถามฉันด้วยน้ำเสียงที่จะล้อเลียนก็ไม่ใช่จะจริงจังก็ไม่เชิง แล้วดูสายตาที่เขามองมานั่นสิ

“ต่อไปถ้านายไม่ป้องกัน ฉันจะฆ่านายจริงๆ” ฉันกระซิบบอกฟาโรห์พร้อมกวาดสายตามองไปรอบๆตัว

“ได้ เดี๋ยวไปซื้อถุงยางติดไว้เยอะๆ” กว่าจะรู้ตัวว่าพูดอะไรออกไปก็ตอนที่ฟาโรห์พูดประโยคเมื่อครู่จบแล้วมองมาที่ฉันด้วยสายตาเจ้าเล่ห์นั่นแหละ

ให้ตาย! ฉันอยากตบปากตัวเองจริงๆ

“มันไม่ใช่แบบนั้น ฉันจะบอกว่ามันจะไม่มีครั้งต่อไประหว่างพวกเรา คือมัน...คือฉันกับนายเราจะนอนด้วยกันเฉยๆ แบบ คือ...” ฉันพยายามแก้ไขคำพูดก่อนหน้าของตัวเอง แต่ยิ่งเหมือนพยายามแก้มันกลับแปลกๆซะอย่างนั้น

เอาเป็นว่าฉันไม่พูดดีกว่า ยิ่งพูดเหมือนยิ่งแย่ยังไงก็ไม่รู้  

“เอาเป็นว่าเราจะนอนจับมือกันแบบนี้ทุกคืนก็แล้วกัน^^” ฟาโรห์พูดพร้อมประสานฝ่ามือเข้ากับฝ่ามือชื้นเหงื่อของฉันก่อนที่จะออกแรงบีบเบาๆ

“ไอ้...”

“วันนี้ไปกินข้าวกับพวกเรามั้ยฟาโรห์” ฉันกำลังจะพ่นคำด่าฟาโรห์ชะงักทันทีที่มีสาวสวยหุ่นเอ็กซ์แตกเดินมาขวางทางพร้อมเอ่ยชวนผู้ชายที่ยืนอยู่ข้างกายฉันไปกินข้าว พร้อมพยักพเยิดหน้าไปทางกลุ่มเพื่อนของเธอที่ยืนรออยู่ตรงหน้าลิฟต์

เธอคนนี้มีรูปร่างสมส่วนไม่สูงและไม่เตี้ยจนเกินงาม ส่วนสูงถือว่าตรงตามมาตรฐานหญิงไทย ใบหน้าสวยคมออกไปทางแนวลูกครึ่ง ผมสีบลอนด์ทองของเธอทำให้ใบหน้าคมสวยเด่นเข้าไปใหญ่

“ไม่ล่ะ วันนี้ฉันมีนัดแล้ว” ฟาโรห์เอ่ยปฏิเสธสาวสวยคนที่ฉันเคยเห็นเขาไปคลุกคลีอยู่กับเธออยู่บ่อยครั้ง

ฉันไม่ค่อยแน่ใจความสัมพันธ์ของทั้งสองคนหรอก ไม่ได้อยากรู้แล้วก็ไม่คิดที่จะถามด้วย

“กำลังเห่อของใหม่อยู่สินะ” เธอพูดกับฟาโรห์แต่สายตาคู่นั้นมองมาทางฉันราวกับจะกินเลือดกินเนื้อ

“นายคงมีเรื่องต้องคุยกับเธอ ฉันว่าฉันไปนั่งรอนายที่โรงอาหารก็แล้วกัน” ดูเหมือนแม่สาวสวยตรงหน้ามีเรื่องจะคุยกับฟาโรห์ฉันจึงคิดที่จะปลีกตัวออกมาโดยการขยับตัวออกห่างจากร่างสูงพร้อมกับพยายามดึงฝ่ามือที่ถูกเกาะกุมเอาไว้ออก

“ไม่เอา รอไปพร้อมกัน” แต่ฟาโรห์นั้นไม่ยอม เขากุมมือฉันเอาไว้แน่นพร้อมออกแรงกระตุกจนร่างฉันเซถลาไปยืนอยู่ข้างเขาอีกครั้ง

“ไม่เอาอ่ะ ไม่อยากเป็นก้างขวางคอของพวกนาย ดูท่าจะมีเรื่องให้คุยกันเยอะ”

“อย่างี่เง่าสิพาย ฉันกับจีน่าเป็นเพื่อนกัน” ใช่แล้ว ชื่อของเธอคนนี้คือจีน่า คนที่มองฉันกับฟาโรห์ตอนที่นั่งอยู่ในห้องเรียน เป็นสาวคนสนิทของฟาโรห์ ฉันได้ยินมาแบบนั้น แต่ก็ไม่รู้ว่าสนิทกันถึงขั้นไหน ก็บอกแล้วว่าฉันไม่ได้อยากรู้ แล้วก็ไม่คิดที่จะถามเขาด้วย

ฉันกับเธอคนนี้จะว่าเคยมีประเด็นกันมาก่อนมันก็ใช่ แต่เรื่องมันก็นานมาแล้วตั้งแต่สมัยพวกเราอยู่ปีหนึ่ง ตอนนั้นผู้ชายของเธอมาวอแวกับฉันซึ่งฉันไม่ได้เล่นด้วย

พอฉันไม่เล่นด้วยฝ่ายชายเลยคิดว่าที่ฉันไม่ยอมคยุ่งกับเขาเป็นเพราะเขายังคบกับจีน่าอยู่ เขาเลยบอกเลิกเธอเพื่อที่จะมาขอคุยกับฉัน แต่ฉันไม่ได้ชอบเขาแล้วก็ไม่ได้คิดจะเล่นด้วยตั้งแต่แรก มันไม่เกี่ยวกับว่าเขาจะคบจีน่าอยู่หรือว่าอะไรยังไง แต่เพราะเขาไม่ใช่ไทป์ที่ฉันชอบฉันเลยปฏิเสธ  

ตั้งแต่นั้นมาจีน่าเลยตั้งแง่รังเกียจฉัน เธอมักจะมองมาที่ฉันด้วยสายตาที่ฉายแววรังเกียจอยู่เสมอ

ถึงฉันจะมีส่วนที่ทำให้ฝ่ายชายขอเลิกกับเธอ แต่ฉันก็ไม่ได้คิดจะสานสัมพันธ์กับคนแบบนั้นอยู่แล้ว ไม่แม้แต่จะอยากลองคุยกับเขาด้วยซ้ำ บอกแล้วว่าเขาไม่ใช่ไทป์ที่ฉันชอบ

“ฉันยังไม่ได้ว่าอะไรเลย ทำไมนายต้องร้อนตัว” ฉันเอ่ยกับฟาโรฟ์ออกไปพร้อมพยายามบิดข้อมือให้หลุดออกจากการเกาะกุมของเขา

แต่ยิ่งพยายามฟาโรห์ก็กลับยิ่งกระชับข้อมือให้แนบแน่นมากกว่าเดิมเข้าไปอีก

“ฉันไม่ได้ร้อนตัว เธอต่างหากที่ร้อนใจ” มั่นมาก หมอนี่มันมั่นหน้ามาก เขาคงคิดว่าฉันหึงหวงเขาอยู่สินะ

แต่ถ้าเขาอยากจะคิดแบบนั้น ฉันจะลองเล่นละครตามน้ำไปก็ได้

ไม่ได้เสียหายอะไรอยู่แล้วนี่...

“ทำไมฉันต้องร้อนใจด้วย นายจะคุยกับใครมันก็เรื่องของนาย ฉันกับนายพวกเราสองคนไม่ได้เป็นอะไรกันสักหน่อย” ฉันพยายามพูดออกไปด้วยน้ำเสียงและสีหน้าที่คิดว่างี่เง่าที่สุด

“ไม่ได้เป็นอะไรกัน? เหรอพายเหรอ??” ไม่รู้ว่าฉันพูดอะไรผิดไปฟาโรห์ถึงได้มองมาที่ฉันด้วยแววตาที่มืดครึ้ม แถมยังบีบข้อมือฉันแน่นอีกต่างหาก

“เจ็บนะฟา...”

“เจ็บเหรอ? เธอได้เจ็บมากกว่านี้แน่!”

“นี่!!ปล่อยนะ!! นายจะทำอะไรน่ะ เดี๋ยวก่อนสิฟา ฉัน....”

จีน่า POV :

“ฟางั้นเหรอ?” ฉันพึมพำกับตัวเองหลังจากที่ฟาโรห์ลากยัยพระพายออกไปด้วยอาการกรุ่นโกรธ ดูก็รู้ว่าฟาโรห์ติดกับยัยนั่นเข้าให้แล้ว เขาหลงมันจนโงหัวไม่ขึ้น ไปขลุกอยู่กับมันจนฉันกระวนกระวายใจ

ใช่ ฉันกำลังกระวนกระวายใจ มันเป็นเพราะฉันเองที่เป็นคนแนะให้เขาเข้าไปทำความรู้จักกับยัยพระพาย ที่ฉันพูดเพราะฉันรู้ดีว่าฟาโรห์นั้นเป็นพวกรังเกียจผู้หญิงแบบยัยนั่นเข้าไส้

เขาเกลียดผู้หญิงที่ชอบให้ความหวังคนอื่นไปทั่ว แต่ไม่ใช่ยัยพระพาย หลังจากที่เขาเข้าไปทำความรู้จักกับเธอเขาก็หายไปเลย

จากที่เคยมาขลุกอยู่กับฉันเขาก็ไม่มา จากที่เคยไปเที่ยวด้วยกันเขาก็ปฏิเสธ จากที่เคยไปทำอะไรๆด้วยกันเขาก็ไม่ไป และไม่ยินดีที่จะไป เหตุผลที่เขามีให้ฉันก็คือ ไม่ว่าง เขาอยู่กับยัยพระพาย แค่นี้มันก็มากพอแล้วที่จะทำให้รู้ว่าตอนนี้ฟาโรห์หลงยัยนั่นมากขนาดไหน  

แค่มองจากสายตาและสรรพนามที่ทั้งสองคนใช้เรียกกันฉันก็พอจะรู้ว่าฟาโรห์นั้นตกหลุมรักยัยพระพายเข้าจริงๆ เขาไม่เคยอนุญาตให้ใครเรียกชื่อเขาสั้นๆว่าฟา แม้กระทั่งกับฉัน

‘ฟา นายมานี่สิ ฉันเอาไอ้นี่มาให้’

‘เรียกฉันเหมือนเดิมเถอะ’

‘ทำไมล่ะ เรียกแบบนี้เท่ดีออก’

‘ฉันไม่ชอบน่ะ...’

และนี่คือสิ่งที่ฉันกลัวที่สุด ฉันกลัวเสียฟาโรห์ไปจริงๆ เขาสำคัญกับฉันมาก และฉันคงรับไม่ได้ถ้าเขากับยัยพระพายจะตกลงปลงใจคบกันจริงๆ