เขาเป็นใคร..(6)nc++

ในระหว่างที่ฉันนั่งอยู่บนรถไค ซึ่งเขาเป็นคนขับ ฉันลอบมองเขาหลาย ๆ ครั้ง ชื่นชมความหล่อของเขา บวกกับความเก่ง.อายุก็ไม่มากสักเท่าไหร่ สามารถเป็นเจ้าของผับได้ และดูแล้วจะบริหารได้ดีด้วย ฉันไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่าทำไมต้องมาคิดชื่นชมเขา ทั้งที่เพิ่งจะเจอกันได้ไม่นาน หรือเป็นเพราะฉันประทับใจเขาเมื่อตอนที่ไคยื่นผ้าเช็ดหน้าให้ แววตาเขาดูอ่อนโยนมาก ถึงแม้ว่าฉันจะสบตากับเขาแค่เพียงชั่วเดียว ก็สัมผัสได้เห็นถึงความเข้าอกเข้าใจ หรือเขากำลังเสียใจกับการสูญเสียใครสักคน เพราะฉันสังเกตเห็นดวงตาเขาแดงก่ำ ราวกับร้องไห้มาเหมือนกัน

ฉันหยิบกระเป๋าขึ้นมาไว้บนตักแล้วล้วงเข้าไปหยิบผ้าเช็ดหน้าของไคขึ้นมา ก่อนที่จะยื่นให้เขา

"ฉันคืนให้..ซักเรียบร้อยแล้ว"ไคใช้สายตาตวัดมองลงไปที่ผ้าเช็ดหน้าที่ฉันถือ

"ผมให้ทิ้งมันไม่ใช่เหรอ"เขาเอ่ยน้ำเสียงเรียบ ๆ แล้วหันไปจ้องมองที่หน้ารถ

"ฉันคิดว่า..."

"ทิ้งมันไปเถอะครับ"ไคพูดแทรกขึ้นมา ฉันมองเขาแล้วเม้มปากเข้าหากันแน่น นายคนนี้แปลกจัง.ฉันอุตส่าห์มาคืน เขาต้องรับไว้ป่ะว่ะ เพื่อเป็นมารยาท หลังจากนั้นจะเอาไปทิ้งหรือทำอะไรมันก็แล้วแต่เขา

ฉันยัดผ้าเช็ดหน้าใส่ลงไปในกระเป๋าแล้วหันไปมองที่กระจกข้าง อย่างเงียบ ๆ

"วันนั้น เธอร้องไห้ทำไม"ฉันหันขวับไปเมื่อสิ้นเสียงของคนข้าง ๆ ซึ่งเขาไม่ได้หันมามองฉันเลย

"คือ..."

"ถ้าไม่อยากบอก ผมก็ไม่บังคับให้เธอพูด"

"รุ่นน้องที่มหาลัยฉันเสียน่ะ"ไม่รู้อะไรดลใจทำให้ฉันตอบเขาไป ไคหันมาจ้องฉันเสี้ยวนาที ใบหน้าเขาดูนิ่งมากแต่ยกริมฝีปากกระตุกขึ้นข้างนึง

"เหอะ...ผมเองก็สูญเสียเหมือนกัน"

"......"ไคหันมาจ้องหน้าฉันขณะที่ฉันก็มองเขาอยู่ด้วยความสงสัย

"เพื่อนผม..ถูกผู้หญิงเลว ๆ คนนึงทำร้ายจิตใจ"เขาพูดด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำ พร้อมกับขบกรามแน่นมากจนเห็นได้ชัดว่าเขากำลังโกรธ เขาโกรธอะไร นั้นเป็นเรื่องที่ฉันสงสัย

"เพื่อนนาย..เป็นอะไรเสียเหรอ แล้วผู้หญิงที่นายว่า..ทำอะไรเพื่อนนาย"ไคหันขวับมาจ้องฉัน คราวนี้ดวงตาเขาออกแดง ๆ ทำเอาฉันใจสั่นมาก

"ผมรักเพื่อนคนนี้มาก มันเป็นคนที่น่าสงสาร มันเป็นคนที่ค่อนข้างเก็บตัว ไม่สุงสิงกับใคร ในขณะที่มันมีผมเป็นเพื่อนสนิทแค่คนเดียว.."ไคไม่ตอบคำถามฉัน แต่เขาเลือกที่จะพูดถึงเพื่อนของเขาแทน

"นายคงจะผูกพันธิ์กับเพื่อนนายมากสินะ"

"ใช่...ผมผูกพันธิ์กับมันเหมือนกับคนในครอบครัว..ถ้ามันเจ็บผมก็เจ็บ!"ประโยคสุดท้ายไคกดเสียงต่ำแล้วจ้องมาที่ฉัน.

"เราเลิกคุยเรื่องคนตายกันดีกว่าเนาะ..ดูเธอจะเครียด ๆ"ไคหันกลับไปแล้วพูดขึ้นพร้อมกับหัวเราะเบา ๆ ในลำคอ

"ทำไมวันนี้เธอถึงอยากมาเที่ยว ทั้งที่รุ่นน้องเธอเพิ่งจะเสียไม่ใช่เหรอ"บอกฉันว่าเลิกพูดถึงคนตาย แต่เขากลับพูดขึ้นมาอีก

"เอ๋อ..."คือฉันก็เสียใจนั้นแหละ แต่ถ้าอยู่ที่ห้องฉันมักจะนึกถึงไฟฟ์ มันทำให้ฉันนอนไม่หลับ คิดวน ๆ ซ้ำ ๆ แต่เรื่องไฟฟ์ และคิดแต่โทษตัวเอง.ทำให้ชีวิตฉันไม่มีความสุขเลย มันไม่สดใสเหมือนก่อน จึงเลือกที่จะออกมาดื่มให้ตัวเองเมา ๆ แล้วกลับบ้านนอนหลับไป ฉันคิดถูกหรือเปล่านะ?

"เธอคงไม่ได้รู้สึกเสียใจอะไรสินะ ก็แค่รุ่นน้อง"

"คือฉัน..."

"วันนี้ผมจะเป็นคนดูแลเธอเอง.."ไคหันมายิ้มให้ฉันแบบไปเปิดปาก

พอมาถึงที่ผับ ไคสั่งให้พนักงานพาฉันไปชั้นบนห้องวีไอพี ส่วนตัวเขาได้บอกกับฉันว่าจะขอไปเคลียร์งานสักแปบ เดี๋ยวจะตามขึ้นไป

พอเข้ามาในห้องวีไอพี เด็กเสิร์ฟก็ยืนเมนูมาให้ฉัน ขณะที่ฉันกำลังดูเมนูดู เด็กเสิร์ฟอีกคนก็ยกเครื่องดื่มเข้ามา โดยที่ฉันยังไม่ได้สั่ง.

"ฉะ ฉัน.."

"เป็นของคุณไค ที่สั่งให้คุณผู้หญิง"ฉันพยักหน้าให้ โดยไม่คิดตะขิดตะขวงใจอะไรเลย จากนั้นเด็กเสิร์ฟก็รินเครื่องดื่มให้แก้วยื่นให้ฉัน

"ขอบใจจ๊ะ"ฉันรับมันมาแต่เลือกที่จะวางลงบนโต๊ะ แล้วเลือกอาหารสองสามอย่าง เอาไว้ให้เพื่อน หลังจากนั้นเด็กเสิร์ฟทั้งสองก็เดินออกไป

จากนั้นฉันก็หยิบแก้วเหล้าขึ้นมาดื่ม แล้ววางลงก่อนที่คว้าโทรศัพท์ขึ้นมาแล้วกดหาเอม ครืนนน ครืนนน

"ฮาโหล..อยู่ไหนแล้ว"ฉันพูดใส่ทันที ที่เอมรับสาย

(แก..โทษทีว่ะ ฉันคงไม่ได้ไปแล้ว พ่อน่ะสิชวนฉันไปทานข้าวนอกบ้าน)ฉันได้ยินแบบนั้นก็ลอบหายใจเบา ๆ ทำอย่างไรล่ะที่นี้ ฉันมาถึงผับแล้ว อีกอย่างก็สั่งอาหารไปแล้วด้วย

"อืม.."ฉันไม่พูดอะไรเพราะมันเป็นเหตุสุดวิสัยจริง จะห้ามไม่ให้เพื่อนไปทานข้าวกับพ่อก็ไม่ใช่

(แก ไม่โกรธนะ แล้วแกอยู่ไหน บ้านพี่พั้นซ์?)

"ฉันอยู่ที่ผับแล้ว มากับไคน่ะ"

(ไค..เจ้าของผับน่ะเหรอ แกไปกับเขาได้ไง อย่าบอกนะว่าไปโปรยเสน่ห์ใส่เด็กอีกแล้ว)

"บ้า พอดีไคไปเยี่ยมพี่พั้นซ์พอดี และก็รู้ว่าฉันจะไปผับเขา ไคก็เลยให้ฉันนั่งรถมากับเขา ก็แค่นั้น"แค่นั้นจริง ๆ ฉันไม่ได้ไปโปรยเสน่ห์อย่างที่เพื่อนพูดสักหน่อย

(แล้วจะกลับยังไง ให้ไคไปส่งเหรอ)

"คงไม่หรอก สักพักฉันก็จะกลับแล้ว เดี๋ยวมันจะดึกเกินไป"

(โอเค..โทษทีนะ และอย่าเมามากล่ะ รู้ไหม)

"จ้า..คุณแม่"

(คิกคิก)สิ้นเสียงหัวเราะเอม เธอก็กดวางสาย ฉันจะวางโทรศัพท์ไว้บนโต๊ะ ยกขวดเหล้าที่เด็กเสิร์ฟตั้งไว้รินเหล้าใส่แก้วแล้วยกดื่ม กลิ่นเหล้านี้มันหอมจริง ๆ

ฉันหันไปที่ประตูมันเปิดเข้ามาพอดี..ไคเดินล้วงกระเป๋าเดินมาที่ฉัน

"รอนานไหม"เขาเอ่ยถามเสียงเรียบ ๆ ก่อนที่จะนั่งลงข้าง ๆ ฉัน

"ไม่นาน แต่อีกสักพักฉันก็จะกลับแล้ว"

"ทำไมรีบกลับ แล้วเพื่อนเธอล่ะ"

"เพื่อนฉันคงไม่ได้มาแล้วล่ะ"ไคพยักหน้าแต่ก็ไม่ได้ถามเหตุผลอะไร

"ไหน ๆ ก็มาแล้ว อยู่ดื่มเป็นเพื่อนผมก่อนสิ เดี๋ยวผมไปส่ง"ฉันมองหน้าไคนิ่ง ๆ

"นะครับ..หรือเธอกลัวผม"

"ฉันนี้นะจะกลัวนาย..แค่คิดว่าฉันจะเมาให้ปลิ้นต่างหากล่ะ"ฉันไม่รู้ว่าทำไมไว้ใจเขา ยอมที่จะนั่งดื่มกับเขาต่อ ไคเอื้อมเอาแก้วเปล่ามา แล้วยกขวดเหล้ารินใส่แก้ว ก่อนที่จะยกชูขึ้น ฉันก็หยิบแก้วตัวเองขึ้นชนกับเขาอย่างรู้ใจว่าเขาต้องการที่จะชนแก้วกับฉัน.

"นาย..ไม่มีแฟนเหรอ"อยู่ดี ๆ ฉันก็เกิดอยากรู้เรื่องเขาซะงั้น

"ไม่มี"เขาตอบกลับสั้น ๆ แล้วยกแก้วขึ้นดื่มจนหมด..

"แล้วเธอล่ะ"เขาถามฉันกลับ ในขณะที่ยกขวดเหล้ารินลงในแก้วของเขา แล้วของฉันที่มันเหลือน้อยนิด

"ไม่มี"

"ไม่...มีอย่างนั้นเหรอ"เขาพูดเน้นคำเชิงถามให้แน่ใจ

"อืม..ไม่มี ไม่เคยมี"

"ไม่เคยมี..เหอะ"ไคแค่นหัวเราะในลำคอ แล้วยกดื่มพรวดเดียวจนหมดแก้ว นี้เขาดื่มเก่งหรือที่ดื่มขนาดนี้เพราะเขากำลังเครียดนะ

"เดี๋ยวผมมาแปบเดียว"ว่าจบ ไคก็ลุกออกไป และเวลาไม่นานเขาก็ยกเครื่องดื่มมาอีกอย่าง มันสีสวยมากเลย

"ร้านผมกำลังคิดค๊อกเทลสูตรใหม่ ผมจึงอยากให้เธอลองชิมดูว่ามันโอเคหรือเปล่า"ไคยืนค๊อกเทลยื่นมาให้ฉัน

"ลองดูก็ได้.."ทำไมฉันใจง่ายขนาดนี้ ใครยื่นอะไรให้ก็รับหมด บ้าจริง. ฉันรับมาแล้วยกขึ้นกระดกเข้าปากทันที มันหอมหวานมาก รสชาติดีจริง ๆ

"เป็นไงบ้าง"

"รสชาติดี หอมหวาน ดื่มแล้วนุ่มลิ้นดี"ฉันพูดตามความรู้สึก

"อืม.."ไคยิ้มให้ฉันแล้วยกแก้วเขาขึ้นมาดื่ม

เราสองคนนั่งดื่มกัน และคุยกันไปเรื่อยเปือย เวลาผ่านไปนานแค่ไหนไม่รู้ แต่ฉันรู้สึกว่าฉันมึน ๆ และเวียนหัวเอามาก ๆ

"ไค..ฉันอยากจะกลับ"

"ยังไม่ดึกเลยรีบกลับไปไหน"

"ฉะ ฉันรู้สึกว่า ฉะ " พรึ่บ อยู่ดี ๆ จอฉันก็ดับลงไป

.

.

ฉันรู้สึกว่าร่างตัวเองโยกคลอน พร้อมกับได้ยินเสียงหยาบโลนดังทั่วห้อง ปึก ปึก ปึก ในขณะเดียวกัน ฉันก็รู้สึกเจ็บ ๆ ที่ช่วงล่างมาก พอค่อย ๆ ลืมตา ก็พบว่ามีเงาร่างใหญ่ อยู่บนตัวฉัน และกำลัง

"กรี๊ดดดดด "ฉันถูกข่มขืน! ฉันพยายามยกมือปัดป่ายผลักคนบนร่าง และด้วยความที่ห้องมันมืดมาก ฉันไม่สามารถรู้เลยว่าเขาเป็นใคร

"กรี๊ด...หยุดนะไอ้บ้า"ฉันยกกำปั้นตีหลังเขา แต่ไม่ได้ทำให้เขาหยุดการกระทำ บ้า ๆ นั้นเลย ปึก ปึก ปึก ปึก

และยังคงกระแทกกระทั้นเข้ามาอย่างหนักหน่วง จนฉันเจ็บไปหมด ร่างเหมือนจะแตกเป็นเสี่ยง ๆ..จนทำให้น้ำตาฉันไหลออกมาเพราะความเจ็บปวด

"ปะ ปล่อยฉันเถอะ..ฉันขอร้องฮึก .."เมื่อทำอะไรเขาไม่ได้ ฉันเลือกที่จะยกมือขึ้นพนมไหว้คนบนร่าง พร้อมกับร้องคร่ำครวญ

"หึ หุบปาก กูจะเสร็จแล้ว อ่า..."ปึก ปึก ปึก ปึก ชายบนร่างฉันตวาดออกมาเสียงดัง แล้วถาโถมเอวสอบไม่ยั้งจนกระทั่ง.

"ซี๊ดดดด"เขาเงยหน้าขึ้น เพดาน แล้วส่งเสียงคำรามออกมาตามไรฟันพอได้ยิน

"ฮึก ฮึก ฮือ..ปล่อยฉันไปเถอะ...ฉันขอร้อง"

??????????