รู้แล้วว่าใคร..(5)

เมื่อผมเปิดประตูห้องที่คอนโด เอื้อมไปเปิดไฟทั่วห้อง โดยมีไอ้พุตามมาติด ๆ ผมเดินไปที่ตู้เย็นหยิบเบียร์กระป๋องโยนให้ไอ้พุ ก่อนที่จะหยิบอีกหนึ่งกระป๋องเปิดแล้วยกดื่ม.

ผมเดินเข้าไปที่โต๊ะทำงาน วางเบียร์กระเป๋าแล้วทำงานเปิดคอมพิวเตอร์ ไอ้พุลากเก้าอี้มานั่งข้าง ๆ อย่างรวดเร็ว

"จะได้รู้สักทีว่ายัยตัวแสบนั้นเป็นใคร"ผมหันไปที่มันแล้วกระตุกยิ้มมุมปาก ก่อนที่จะคว้ากระป๋องเบียร์กระดกเข้าปาก

จากนั้นก็กดเลื่อนไปที่เมลล์ ของแม่ไอ้ไฟฟ์ที่ส่งมา มีไฟล์รูปขึ้นมา ผมจึงทำการโหลดเพื่อดูรูปก่อน

"จะสวยขนาดไหนกันเชียวว่ะ ไอ้ไฟฟ์ถึงหลงขนาดนั้น"ไอ้พุจ้องไปที่หน้าคอมพิวเตอร์ส่วนผมก็กระดกเบียร์อยู่

"เฮ้ย! ไอ้ไค ผะ ผู้หญิงคนนี้..."ผมวางกระป๋องเบียร์แล้วจ้องไปที่หน้าคอม ผมมองค้างไปสิบวิ เพราะผู้หญิงที่แม่ไอ้ไฟฟ์ส่งมาเป็นคนเดียวกับที่ผมเจอเธอที่วัดวันนี้ และวันก่อนที่ผับ

"โลกกลมฉิบหาย.."ไอ้พุพึมพำแล้วกระดกเบียร์เข้าปาก ผมหันไปมองทันเสี้ยวนาทีแล้วหันกลับมาที่หน้าจอคอม เลื่อนดูประวัติคร่าว ๆ ที่แม่ไอ้ไฟฟ์ส่งมา

"เป็นญาติกับพี่พั้นซ์.."ผมพึมพำออกมาเมื่อได้อ่านประวัติเธอคร่าว ๆ ก็พอจะรู้ว่าเธอเป็นลูกพี่ ลูกน้องกับพี่พั้นซ์ ผมเอาแขนค้ำโต๊ะแล้วเอามือลูบหน้าผาก เพื่อใช้ความคิด ที่จะแก้แค้นผู้หญิงคนนี้ให้ไอ้ไฟฟ์ แต่ผมจะบุ่มบ่ามไม่ได้ เพราะยังเห็นแก่พี่พั้นซ์ ถึงเธอจะไม่ได้เป็นแฟนกับพี่คีย์ แต่เธอกับสามีก็มีส่วนช่วยให้พี่คีย์ได้เจอกับพี่สะใภ้ผม

"มึงจะทำอย่างไงกับผู้หญิงคนนี้"ผมหันขวับไปที่ไอ้พุที่เอ่ยถาม

"ให้อยู่แบบตายทั้งเป็น..!!"

"ไอ้ไค.."ผมกัดกรามแน่น พร้อมกับกำหมัด..ไม่ว่าจะยังไงผู้หญิงคนนี้จะต้องชดใช้ในสิ่งที่ตัวเองทำ

.

พอไอ้พุกลับไป ผมก็อาบน้ำเตรียมตัวนอน เพราะพรุ่งนี้มีเรียนเช้าด้วย

.

ผมขับรถมาที่มหาลัยแต่เช้า เห็นโบวี่แฟนผมเดินเข้ามาหา เธอทำสีหน้าไม่ค่อยสบอารมณ์ แน่นอน เธอต้องมีท่าทางแบบนั้น เพราะเธอคงรู้เรื่องผมกับอ้อนคืนนั้นแล้ว ซึ่งมันเป็นเรื่องปกติ

"รู้ไหม รุ่นน้องที่ชื่ออ้อนไปป่าวประกาศทั่วเลยว่า ไคเป็นของมันแล้ว"

"เหอะ ๆ"ผมแค่นหัวเราะแล้วหยิบบุหรี่ขึ้นมาสูบ

"ยังจะมาหัวเราะอีก...เมื่อไหร่จะเลิกสักทีนิสัยแบบนี้ โบวี่จะทนไม่ไหวแล้วนะไค"ผมคว้าเอวโบวี่เข้ามาใกล้ ๆ

"ขำ ๆ นะโบวี่ อีกอย่างกับอ้อน ไคไม่เสร็จสักหน่อย"เพียะ! โบวี่ใช้ฝ่ามือตีที่อกผม

"ยังจะมาพูดอีก"

"ก็จริง..ไคไม่เสร็จกับอ้อนสักหน่อย รอเสร็จกับโบวี่.."ว่าจบ..ผมทิ้งบุหรี่ลงพื้น แล้วจูงมือโบวี่ไปที่ห้องน้ำหลังคณะ

ปึก ปึก ปึก

"อ๊ะ อ๊ะ เบาสิไค..อ๊าสส์"ระหว่างที่ผมกำลังกระแทกท่อนเอ็นใส่โบวี่อยู่นั้น โทรศัพท์เจ้ากรรมก็ดังขึ้น

"อ่า..ใครว่ะแม่งง"ผมสบถออกมาอย่างไม่สบอารมณ์ แต่ก็ยังคงกระแทกกระทั้นต่อไปอย่างหนักหน่วง ปึก ปึก ปึก

"ใกล้ละ..ซี๊ด..ปึก ปึก ปึก ไม่นานน้ำรักผมก็ได้พ่นออกมาใส่ในเกาะป้องกัน..ผมถอดท่อนเอ็นแล้วรูดถุงยางออกโยนทิ้งไปที่ถังขยะ แล้วสวมใส่กางเกงทันที ล้วงโทรศัพท์ออกมาจากกระเป๋า

"พี่คีย์"ผมเห็นเบอร์ที่โทรเข้า แล้วมองไปที่โบวี่ซึ่งเธอกำลังทำความสะอาดตัวเองอยู่

"ไปรอข้างนอกนะ"เธอพยักหน้าให้ ผมก็เดินออกมารับโทรศัพท์

"ว่าไงพี่คีย์"

(ทำอะไรอยู่ว่ะ กว่าจะรับโทรศัพท์)

"เอากับโบวี่อยู่"ผมบอกตามความจริง ก่อนที่จะแค่นหัวเราะออกมา

(ไอ้เวร!)

"พี่..มีอะไร โทรมาขัดซะจริง"

(เย็นนี้รีบกลับมาบ้านด้วย แล้วมาเอาของฝากไปให้พั้นซ์)

"พี่พั้นซ์"

(เออ..รีบกลับมาล่ะ)

"ครับ ๆ พ่อลูกอ่อน"สิ้นเสียงพี่คีย์ก็กดวางสาย เป็นประจำอยู่แล้ว ที่พี่ชายผมจะวานให้เอาของไปให้พี่พั้นซ์ เพราะเธอเพิ่งจะคลอดลูก ซึ่งผมก็ได้ไปเยี่ยมเธออยู่บ่อย ๆเหมือนกัน ลูกพี่พั้นซ์เป็นเด็กผู้หญิงน่ารักมาก ยิ้มเก่งสุด ๆ

.

.

[ไออุ่น Talk]

ตอนนี้ฉันเลือกที่จะนั่งแท็กซี่มาที่บ้านพี่พั้นซ์ เพราะว่าจะให้เอมมารับ คืนนี้เราสองคนจะไปที่ผับกันอีก และฉันจะได้เอาผ้าเช็ดหน้าไปคือเจ้าของผับรุ่นน้องนั้นด้วย

พอมาถึงก็เห็นพี่พั้นซ์นั่งเล่นอยู่กับตัวแสบตอนนี้ 'น้องพริกป่น' อายุหนึ่งขวบแล้ว กำลังซนเลยแหละ

"ยัยไอ..มายังไงเนี่ย"พี่พั้นซ์อุ้มพริกป่นเดินมาที่ฉัน

"นั่งก่อน ๆ "เธอผายมือไปที่โซฟารับแขก ก่อนที่จะเดินนำไปด้วย

"สวัสดีค่ะพี่พั้นซ์ แม่ฝากของมาให้"ฉันกล่าวแล้ววางถุงที่ใส่ของไว้บนโต๊ะ เพราะมือพี่พั้นซ์ไม่ว่าง.

"มา ๆ พริกป่น มาหาน้า"ฉันชูแขนทั้งสองรับหลานมาอุ้น พริกป่นยิ้มหวานมาก แล้วยอมให้ฉันอุ้มโดยดี ขนาดไม่เคยเจอกันเลย พริกป่นเข้ากับคนง่ายจริง ๆ

"กลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่"

"สองสามวันแล้ว"ฉันตอบกลับไปแล้วหันมาทำท่าทำตาเล่นกับหลาน พริกป่น หัวเราะชอบใจใหญ่เลย

"แล้วจะไปช่วยน้าอุ่นทำงานเมื่อไหร่"

"สักพัก...เฮ้อ.."

"ถอนหายใจทำไม มีอะไร"พี่พั้นซ์หันมาขมวดคิ้วใส่

"ได้รับข่าวไม่ดีมาอ่ะ"

"ข่าวอะไร..ไหนเล่าให้พี่ฟังสิ"

"คือ..."

"สวัสดีครับพี่พั้นซ์"ยังไม่ทันจะได้เล่า ก็มีเสียงหนึ่งดังเข้ามา พอฉันกับพี่พั้นซ์หันไป ก็เห็นว่าเป็นชายหนุ่มที่ชื่อไค นั้นเอง เขายิ้มให้พี่พั้นซ์ ก่อนที่ตวัดสายตามาจ้องฉันนิ่ง ๆ เขาเป็นอะไร ก่อนหน้านี้ก็เจอกันที่วัด สีหน้าเขาไม่ใช่แบบนี้เลย

"ผมไม่รู้ว่ามีแขก"เขาเดินเข้ามาแล้วปรายตามองฉัน

"แขกอะไรกัน นี้ลูกพี่ลูกน้องพี่ จำได้ไหม เมื่อปีที่แล้วก็เคยพาไปที่ผับไคนั้นแหละ"พี่พั้นซ์พูดจบ ไคก็หันมามองที่ฉัน สีหน้าเปลี่ยนไปอีก เขายิ้มพร้อมกับแค่นหัวเราะเบา ๆ

"อย่าบอกนะว่านายจำฉันไม่ได้ ทั้งที่เมื่อวานเรายังเจอกันที่วัดอยู่เลย"

"วัด...ไปทำบุญกันเหรอ"พี่พั้นซ์พูดขึ้นพร้อมกับหน้าสงสัยใส่ไค

"ทำไมครับ คนอย่างผมเข้าวัดแปลกตรงไหน"พี่พั้นซ์ไม่พูดอะไร หันมาที่ฉัน

"พี่คีย์ฝากยาบำรุงมาให้ครับ"ว่าจบ ก็ยื่นถุงยาให้พี่พั้นซ์

"ขอบใจมาก พี่หมอคีย์น่ารักที่สุดเลย"ไคหันมาที่ฉันแล้วยกแขนขึ้น

"ขออุ้มสาวน้อยหน่อย"ไม่น่าเชื่อว่าเด็กหนุ่มวัยรุ่นอย่างไค จะชอบเด็ก ฉันจึงยื่นพริกป่นให้ไค หลานฉันกระดี้กระด้ามากจ้า ฉีกยิ้มหน้าบานเลย ฉันสังเกตดู เหมือนพริกป่นจะคุ้นหน้าไคมาก อาจจะเป็นเพราะเขาคงมาหาพี่พั้นซ์บ่อย ๆ จนพริกป่นก็เลยคุ้นหน้า

"น้าปุณล่ะ"ไคหันไปถามพี่พั้นซ์

"เดี๋ยวก็คงจะกลับแล้ว ขานั้นเห่อลูกมาก โทรมาคุยกับลูกแทบทุกครึ่งชั่วโมง."พี่พั้นซ์พูดพร้อมกับส่ายหน้า

"อยู่ทานข้าวด้วยกันสิ ไค ไอ"

"ไม่ดีกว่าครับ/ไม่ดีกว่าค่ะ"พูดพร้อมกับ ราวกับนัดกันมา

"จะไปไหนกันเหรอ"

"ผมก็รีบเข้าผับ"

"ไอล่ะ"

"เอ่อ..นัดเพื่อนไว้..จะไปที่ผับ"ฉันมองไปที่ไค เขายกนิ้วชี้ตัวเอง

"ผับผม?"ฉันพยักหน้า

"งั้นไปด้วยกันเลยไหม"

"คือ..ฉันให้เพื่อนมารับที่นี้"

"ก็โทรให้เพื่อนเธอไปที่ผับเลยสิ จะยากอะไร"การพูดการจาทำอย่างกับฉันเป็นเพื่อนเล่นเลยนะ..ฉันรุ่นพี่เธอนะย่ะ

"นั้นสิไอ เพื่อนจะได้ไม่ต้องเทียวไปเทียวมา"พี่พั้นซ์เสริม

"เอ่อ..."

สุดท้ายฉันก็นั่งรถมากับไค....

????????????