Chapter3

“ไม่ต้องมาแก้ตัว! เธอทำลายชื่อเสียงลูกสาวฉัน ทำให้บริษัทฉันเสียหาย ฉันไม่ได้ร่วมหุ้นก็เพราะเธอ เธอนึกไม่ออกหรอกว่ามันเป็นมูลค่าเท่าไหร่ที่ฉันต้องสูญเสียไป ไหนจะหุ้นที่ตกอีก เพราะความสิ้นคิดของเธอคนเดียว” วิชัยตะคอกอย่างเกรี้ยวกราด ทำเอาไอรีนพูดอะไรไม่ออก ภายในห้องรับแขกจึงถูกปกคลุมด้วยความเงียบงัน

ถึงเธอจะร้ายขนาดไหน สาบานเลยว่าเธอไม่ได้เป็นคนจ้างนักข่าวมาแน่ กะอีแค่เคยถ่ายคลิปแฉกิ๊กเก่าของริว เขาก็ไม่ควรด่วนสรุปมั้ยว่าเธอเป็นคนจ้างนักข่าวมาประจานลูกสาวเขา สิ่งที่เธอทำผิดก็แค่จิกหัวตบอิงฟ้าเท่านั้น แต่นี่อะไรคิดไปไกลถึงไหนต่อไหนเนี่ย จะเถียงก็ไม่กล้าเถียงเพราะมีชนักติดหลัง

เกวลินทนไม่ไหวจึงพาตัวสามีออกไปจากห้องรับแขกและบอกให้พวกเธอกลับไปก่อน ให้เขาอารมณ์เย็นลงกว่านี้แล้วจะติดต่อไป

กลายเป็นว่าการเจรจาล้มเหลว ลินลดาคิดเอาไว้แล้วล่ะ และนั่นยิ่งทำให้เธอกังวลมากขึ้นว่าความเสียหายอาจบานปลายไปมากกว่านี้

“เห็นผลจากการกระทำของแกหรือยังล่ะ”

“รู้แล้ว อย่าบ่นเยอะ”

“นี่ยังไม่สำนึกอีกเหรอ ลุงวิชัยเขารักลูกสาวกับบริษัทมากนะ แล้วแกก็ทำสองอย่างนั้นเสียหาย แกคิดว่าเขาจะทำยังไงกับแก”

“โธ่ มีพ่อกับแม่อยู่ทั้งคน”

“โธ่เอ๊ย เพราะคิดแบบนี้ไง ถ้าวันไหนไม่มีพ่อกับแม่คนนี้ แกจะทำยังไง จะใช้ชีวิตยังไง ฉันไม่น่าตามใจแกมากเลยจริงๆ”

“โอ๋ๆ อย่าหัวเสียไปเลยนะเบบี๋ เดี๋ยวทุกอย่างก็ดีขึ้น”

“เออ ขอให้เป็นแบบนั้นแหละกัน”

ไอรีนคลี่ยิ้มกวนๆ ให้ผู้เป็นแม่ทั้งที่เพิ่งผ่านสมรภูมิอารมณ์มาแท้ๆ ก่อนจะก้มลงหยิบมือถือขึ้นมาไถไอจีเรื่อยดูนู่นนี่นั่นไปเรื่อยอย่างไม่ได้ใส่ใจในความผิดของตัวเองเลยสักนิด เพราะคิดว่าไม่นานมันก็ผ่านไปเหมือนทุกที แต่ครั้งนี้กลับไม่ใช่.. เธอไม่รู้เลยว่ามรสุมลูกใหญ่กำลังผ่านเข้ามาในชีวิต

“ทำไมริวถึงไม่รับสายฉันเลยเนี่ย”

ไอรีนบ่นขณะกดโทรออกหาริวแต่ให้ตายเถอะ เธอติดต่อเขาไม่ได้มาหลายวันแล้วนะ จะว่าไปก็ตั้งแต่เกิดเรื่องวันนั้นแหละ อาทิตย์หนึ่งได้แล้วมั้ง เพราะเธอมัวแต่ยุ่งๆ อยู่กับการไปขอโทษเกวลินจึงไม่ได้ใส่ใจเท่าไหร่ พอพ้นเรื่องนั้นมาได้ เธอก็เพิ่งจะมาเอะใจว่าแฟนตัวเองหายตัวไปเลย ปกติแค่ไม่กี่วันเขาก็มาง้อเธอแล้วแต่นี่หายไปทั้งอาทิตย์เลยถึงจะยังโกรธอยู่แต่ก็ต้องยอมลดอีโก้มาหาเขาที่คอนโดฯ พอมาถึงหน้าห้องก็กดรหัสตามความเคยชิน แต่มันกลับบอกว่ารหัสผิด

หือ?

ไอรีนลองกดรหัสอีกครั้ง เมื่อกี้มัวแต่ง่วนอยู่กับโทรศัพท์อยู่เลยอาจกดตัวไหนผิดไปสักตัว แต่พอกดอีกครั้งอย่างตั้งใจ มันก็บอกว่ารหัสผิดอยู่ดี

เปลี่ยนรหัสใหม่งั้นเหรอ?

ทำไมล่ะ?

เธอลองกดดูอีกครั้งหนึ่ง แต่มันก็ยังบอกว่ารหัสผิดจนเธอเริ่มหัวเสียก้มตัวลงจะกดรหัสอีกครั้ง แต่อยู่ๆ ประตูก็เปิดออกพร้อมกับร่างสูงในชุดไปรเวท คิ้วทั้งสองข้างของชายหนุ่มขมวดเข้าหากันอย่างหงุดหงิด

“นี่ริว! นายเปลี่ยนรหัสทำไมเนี่ย! แล้วโทรไปทำไมไม่รับ ฉันคิดว่าตายไปแล้วซะอีก”

ไอรีนเหวี่ยงใส่ทันทีที่เห็นหน้าแฟนหนุ่มและตั้งท่าจะดันเขาให้หลบเพื่อจะเข้าไปในห้อง แต่เขากลับขืนตัวไว้ไม่ยอมให้เข้า

“ก็ฉันไม่อยากรับ แล้วนี่มันก็ห้องฉัน ฉันจะเปลี่ยนรหัสมันก็เรื่องของฉัน”

ไอรีนถึงกับอึ้งไปเลย เธอไม่คิดว่าจะได้ยินประโยคเย็นชาแบบนี้หลุดออกมาจากปากเขา เพราะปกติเขาไม่ใช่คนพูดจาแบบนี้

“นี่ริว! นายบ้าไปแล้วเหรอ!”

ไอรีนถึงกับปรี๊ดแตก ริวคิ้วขมวดเป็นปมมากขึ้นก่อนจะใช้มือขวาเสยผมขึ้นอย่างหัวเสีย

“ใครกันแน่ที่บ้า! เธอนั่นแหละที่ทำทุกอย่างพัง พังไม่เหลือชิ้นดี!”

เหมือนเขาจะหมดความอดทนกับเธอแล้ว

“ทำไม ฉันทำอะไร!”

ไอรีนสงสัยจริงๆ ว่าเธอทำอะไรผิดนักหนา เขาถึงได้ตะคอกใส่เธอแบบนี้อีกแล้ว ทั้งที่เมื่อก่อนไม่เคยทำ เขาเปลี่ยนไปมาก และเธอต้องการเหตุผล

“นี่ยังไม่รู้ตัวอีกเหรอ! เธอนี่มันเหลือเกินจริงๆ”

“นี่ริว!”

“เราเลิกกันเถอะ ฉันทนไม่ไหวแล้ว!”