Chapter 6

วันต่อมา

ไอรีนกับลินลดามาที่สนามบินกันแค่สองคน แต่กลายเป็นว่าคนที่ต้องเดินทางคือเธอคนเดียว

“ไอไปพร้อมพ่อกับแม่ดีกว่า”

ไอรีนเลื่อนกระเป๋าเตรียมจะกลับขึ้นรถ แต่ผู้เป็นแม่รั้งเอาไว้

“ไม่เอาน่าไอรีน แม่บอกยายไปแล้วว่าเราจะไปวันนี้ ป่านนี้คงรอแย่แล้ว”

“แม่ก็โทรไปบอกยายก็ได้นิคะว่าติดธุระ อาจไปช้าหน่อย”

“แบบนั้นยายก็จะผิดหวังน่ะสิ ลูกบินล่วงหน้าไปก่อนนั่นแหละ เดี๋ยวพ่อกับแม่ตามไปพรุ่งนี้”

“พ่อกับแม่มีไรปิดบังไอป่ะเนี่ย” ไอรีนหรี่ตามองแม่อย่างจับพิรุธ อยู่ๆ ก็ให้เดินทางปุบปับแถมพอถึงวันเดินทางจริงก็เกิดติดธุระทั้งคู่แถมยังให้เธอเดินทางคนเดียวอีก

“ทำไมคิดแบบนั้น”

“งั้นแม่ก็บินไปพร้อมไอสิ แล้วทิ้งพ่อไว้คนเดียว”

“โอ๊ย ขืนทำแบบนั้น พ่อได้งอนพวกเราตายเลย”

“แล้วไม่กลัวไองอนบ้างเหรอ”

“ไม่จ้ะ ไอรีนเก่ง แม่รู้ว่าลูกต้องเข้าใจเรา”

“เชอะ มามุกนี้อีกล่ะ”

“โอเคนะ ลูกล่วงหน้าไปหาคุณยายก่อน แล้วเดี๋ยวพ่อกับแม่ตามไปพรุ่งนี้ สัญญา”

ลินลดายิ้มพลางยื่นนิ้วก้อยมาตรงหน้าลูกสาวที่มองนิ้วก้อยนั้นนิ่งเหมือนใช้ความคิด แล้วไอรีนก็ส่ายหัวเบาๆ พลางยื่นนิ้วก้อยไปเกี่ยวด้วยเหมือนที่ชอบทำกับแม่ตอนเด็กๆ

“ก็ได้ค่ะ รีบมานะ”

ลินลดาสวมกอดลูกสาวแน่น มันแน่นมากๆ เพื่อซึมซับความรู้สึกนี้เอาไว้เ

“จะตามไปให้เร็วที่สุดเลย”

ลินลดารู้สึกว่านานไปแล้วจึงผละออกจากลูกสาวแล้วจูงมือพาไปเช็คอิน แล้วมองไอรีนเข้าเกตก่อนจะตะโกนเสียงดังจนไอรีนหันกลับมามอง

“พ่อกับแม่รักหนูนะ ไอรีน”

ไอรีนรู้สึกดี แต่ก็เขินอายเกินกว่าจะตอบรับจึงส่ายหัวแล้วรีบหันกลับมา แต่ริมฝีปากเผลอยิ้มออกมาโดยไม่รู้เลยพ่อกับแม่จะไม่รักษาสัญญาที่ให้ไว้

นั่งเครื่องบินแค่ชั่วโมงกว่าๆ ไอรีนก็มาถึงสนามบินภูเก็ตด้วยความรู้สึกแปลกๆ มันว้าวุ่นอยู่ในอก สงสัยเป็นเพราะไม่ได้เดินทางคนเดียวนานแล้ว แต่เธอพยายามสลัดความรู้สึกนั้นทิ้งแล้วแวะร้านอาหารในสนามบินนั่นแหละเพื่อหาอะไรรองท้องก่อนเดินทางไปป่าตองบ้านของยาย แต่เหตุการณ์ที่ไม่ควรเกิดขึ้นก็เกิดขึ้น

“บัตรเครดิตของลูกค้าชำระไม่ผ่านค่ะ”

“ฮะ เป็นไปไม่ได้ เครื่องร้านคุณเสียหรือเปล่า”

พนักงานจึงรูดให้ดูอีกที แต่มันก็ไม่ผ่าน

เกิดอะไรขึ้นเนี่ย

โชคดีที่เตรียมเงินสดมาด้วย หลังชำระเงินเสร็จก็เดินมารอที่โต๊ะด้วยความงุนงง ทำไมบัตรรูดไม่ผ่าน ไอรีนข้องใจเธอกำลังจะโทรถามคอลเซนเตอร์ แต่เป็นจังหวะเดียวกับที่แม่โทรมาถามว่าถึงหรือยัง เธอจึงเล่าเรื่องบัตรให้แม่ฟัง ท่านบอกว่าสงสัยบัตรจะมีปัญหาหรือไม่ก็ที่นั่นไม่รองรับบัตร AMEX เพราะเป็นต่างจังหวัด อืม ท่านพูดก็มีเหตุผล นี่แหละ ข้อเสียของบัตร AMEX ไม่ค่อยมีที่ให้ใช้ ปกติเธอใช้แต่ที่พารากอนไงเลยไม่ได้คิดเรื่องนี้ เมื่อไม่ติดใจอะไรแล้ว อาหารก็มาเสิร์ฟพอดี

หลังจากทานอาหารจนอิ่มท้องไอรีนก็นั่งแท็กซี่ไปโรงแรมที่จองไว้ในป่าตองก่อนเพื่อเอากระเป๋าไปเก็บแล้วค่อยนั่งแท็กซี่ต่อไปหายายที่บ้าน เธอจำทางไม่ค่อยได้หรอกเพราะไม่ได้มานานมากแล้ว แต่แม่ส่งโลเคชั่นมาให้เธอจึงบอกแท็กซี่ถูก

ไอรีนก้าวลงจากแท็กซี่พลางเงยหน้าขึ้นมองบ้าน2ชั้นกึ่งปูนกึ่งไม้ มีไม้ซี่ผุๆ ล้อมรอบบ้านเป็นรั้วเหมือนหลังอื่นๆ ภายในรั้วมีพื้นที่ใช้สอยพอสมควรซึ่งยายเอาไว้ปลูกพวกพริก ข่า ตระไคร้ ใบมะกูด มะนาวเพื่อนำไปขายที่ตลาดสด ใกล้ๆ นี้ ทุกอย่างยังคงเหมือนเดิม

ไม่ว่าผ่านไปกี่ปี ยายนวลก็ยังใช้ชีวิตเรียบง่ายๆ ทั้งที่ลูกมีบริษัทใหญ่โตอยู่ที่กรุงเทพ ลินลดาเคยขอให้ท่านไปอยู่ด้วยกันที่กรุงเทพจะได้ดูแลง่ายๆ เพราะท่านก็อายุมากแล้ว อยู่คนเดียวมันลำบาก เกิดเป็นอะไรขึ้นมาใครจะช่วยเหลือ แต่ท่านก็ปฎิเสธตามประสาคนแก่ติดบ้าน ท่านบอกท่านรักที่นี่ ถ้าจะต้องตายก็ขอตายที่นี่ ไอรีนมองว่ามันไร้สาระสิ้นดี แก่แล้วทำไมจะต้องมาทนลำบากอยู่ที่นี่คนเดียวด้วย ทำไมถึงไม่ทิ้งบ้านเก่าๆ โทรมๆ นี้แล้วไปอยู่บ้านหลังใหญ่โตที่มีลูกกับหลานอยู่ด้วย เธอไม่เข้าใจเลยจริงๆ

“ไอรีน นั่นไอรีนใช่มั้ยลูก”

แล้วด้วยความที่หญิงสาวไม่ยอมเข้าบ้านสักที ยายนวลจึงเดินออกมาดูว่าใครมายืนอยู่หน้าบ้านตัวเองนานสองนาน สายตาที่เริ่มฝ่าฝางตามอายุจึงใช้เวลาสักพักกว่าจะมองออกว่าคือหลานสาวของตน

ไอรีนหันไปมองร่างผอมสวมเสื้อแม่ไก่ทับด้วยเสื้อแขนยาวเก่าๆ และผ้าถุง ผิวหนังค่อนข้างเหี่ยวย่นตามวัย แต่ยังดูแข็งแรง เธอเห็นท่านพยายามหรี่ตามองเพราะไม่ได้ใส่แว่นจึงเดินไปหาท่านใกล้ๆ แล้วจับมือเหี่ยวย่นนั้นไว้

“ใช่ค่ะ ไอรีนเอง ไม่ได้เจอกันนาน ยายสบายดีนะคะ”

“ดีจ้ะดี ยายสบายดีตามประสาคนแก่แหละจ้ะ มาๆ ขอกอดให้หายคิดถึงหน่อย” ผู้เป็นยายอ้าแขนเตรียมโอบกอดหลานรักให้หายคิดถึงหลังจากที่ไม่ได้เจอกันหลายปี ยายนวลดีใจมากที่หลานมาหาวันนี้

แล้วด้วยความที่ไอรีนใส่ส้นสูงจึงต้องย่อตัวลงเล็กน้อยเพื่อสวมกอดร่างผอมที่แทบจะไม่มีเนื้อแล้ว สัมผัสได้แต่กระดูก

“คิดถึงจังเลย” ยายนวลหอมแก้มหลานฟอดใหญ่

“หนูก็คิดถึงยายค่ะ”

“ไปๆ เข้าบ้านกัน แล้วของมีแค่นี้เหรอ”

ยายนวลถามเมื่อเห็นหลานสาวถือกระเป๋าใบเล็กมาใบเดียว

“อ๋อ พอดีหนูเอาพวกเสื้อผ้าไว้ที่โรงแรมแล้วน่ะค่ะ นี่แค่แวะมาเยี่ยมยายเฉยๆ”

“โธ่ จะไปนอนโรงแรมให้เปลืองเงินทำไม บ้านเราก็มี”

ไอรีนได้แต่ยิ้มแห้งๆ จะให้นอนที่นี่น่ะเหรอ ฝันไปเถอะ