Chapter 12

“งั้นขอนั่งด้วยคนนะครับ” นั่งไปแล้วนิ จะมาขอเพื่อ?

ฉันยังไม่ทันตอบรับหรือปฎิเสธก็มีผู้หญิงคนหนึ่งเดินมาดึงแขนเขาให้ลุกขึ้น แล้วมองฉันด้วยสายตาจิกกัดสุดฤทธิ์ แต่ใครสนผู้ชายเธอมาหาฉันเองนะ

“มานั่งทำไรตรงนี้ กลับโต๊ะเราดีกว่า” เธอพยายามดึงผู้ชายคนนั้นให้เดินออกจากโต๊ะฉัน แต่เขาสะบัดแขนเธออย่างไร้เยื่อใย

“เธอก็กลับไปคนเดียวสิ เกี่ยวไรกับฉัน”

ฉันเลินสนใจวงดนตรีมาสนใจผัวเมียตีกัน อยากรู้ว่ามันจะจบยังไง

“เกี่ยวสิ ก็เราเป็นแฟนกัน เธอจะมานั่งกับผู้หญิงอื่นได้ไง”

ผู้หญิงคนนี้อินโนเซนส์จัง

“ใครแฟนเธอ ฉันเคยพูดงั้นเหรอ”

ผู้หญิงคนนั้นหน้าเสียไปเลย เธอเผลอหลังไปก้าวหนึ่งด้วย

“แล้วที่ผ่านมามันคืออะไร เราเอากันทุกคืนมันเรียกว่าอะไร!!”

อุ๊ปส์! แรงอ่ะ!

“ก็ FWB ไง ไม่รู้จักเหรอ”

ผู้หญิงคนนั้นตัวสั่นเลยอ่ะ เธอกำหมัดแน่นเลย คงทั้งโกรธทั้งอายอ่ะ แล้วผู้ชายก็เดินผละไปที่เดียวแต่ผู้หญิงคนนั้นรั้งไว้ แล้วคว้าขวดเบียร์ใกล้มือฟาดเข้าที่หัวผู้ชายอย่างจัง OMG! โคตรโหดอ่ะ

“หน็อย! นังตัวดี!”

พอผู้หญิงจะเดินหนี ผู้ชายคนนั้นก็คว้าแขนเธอมาจับไปแล้วง้างมือจะตบ ก็มีผู้ชายคนหนึ่งโผล่มาจากไหนไม่รู้จับมือผู้ชายคนนั้นเอาไว้ แล้วบอกว่าอย่ามีเรื่องกันเลย มันไม่คุ้มกับค่าเสียหายที่ต้องเสียหรอก ฉันว่าเขาคงไม่ยอมหยุดหรอก ถ้าไม่เห็นการ์ดของผับที่สองคนยืนอยู่ข้างหลังเขาน่ะ จบกันด้วยกการที่พนักงานสาวพาเขาไปทำแผล สถานการณ์กลับมาปกติอีกครั้ง แต่ก่อนที่ผู้ชายคนนั้นจะเดินจากไปพร้อมการ์ด เขาก็หันมามองฉันแล้วก็คลี่ยิ้ม ใช่ เขากำลังยิ้มให้ฉันแล้วเดินมาทางนี้

“เจอกันอีกแล้วนะครับ”

“อ๋อค่ะ บังเอิญจัง”

“ขอโทษกับเหตุการณ์เมื่อกี้ด้วยนะครับ หวังว่าคงไม่หมดสนุกซะก่อนนะครับ”

“ไม่ค่ะ กำลังสนุกเชียว ถ้าคุณไม่มาขวางก็อยากเหมือนกันว่าจะเกิดอะไรขึ้น”

เขาอึ้งไปเล็กน้อยก่อนจะหัวเราะออกมา

“สรุปผมมาขัดจังหวะความสนุกของคุณเหรอครับเนี่ย”

“ก็ไม่เชิงค่ะ”

“คุณนี่ตลกจัง ขอนั่งด้วยคนนะครับ”

“อ๋อ เชิญเลยค่ะ นี่บาร์คุณนิ”

“อ๋อครับ ฮ่าๆ แต่ถ้าคุณไม่อนุญาตผมก็คงต้องไป”

มีการทำหน้าหงอยด้วยนะ แหม อ่อยเก่ง

“ตามสบายเลยค่ะ ถ้าเลี้ยงเครื่องดื่มด้วยก็จะดีค่ะ”

ใครกันนะ หน้าด้านจัง อ๋อ ฉันเอง

“ฮ่าๆ แน่นอนครับ สั่งได้ตามสบาย”

ไม่อยากจะเชื่อผู้ชายคนนี้คุยเก่งมาก ฉันโต้อะไรไปเขาจะรับมุขได้ตลอดเลย แบบคุยกันถูกคอสุดๆ ฉันรู้สึกว่าตัวเองไม่มีกำแพงกับผู้ชายคนนี้เลยเผลอดื่มจนเมาราวกับถูกมอม ทั้งที่เขาไม่ได้คะยั้นคะยอให้ดื่มเลยนะ อเมซิ่งจิงกะเบลมาก จำไม่ได้ด้วยซ้ำว่าตัวเองภาพตัดไปตอนไหน รู้สึกตัวอีกทีก็ลืมตาตื่นขึ้นมาเจอกับเพดานสีดำ ห้องที่เต็มไปด้วยหนังสือ และผู้ชายข้างเตียง… เดี๋ยวนะ

ฉันตื่นเต็มตาเลย รีบก้มลงดูสภาพตัวเอง แล้วก็ต้องถอนหายใจเฮือกใหญ่อย่างโล่งอก ทุกอย่างอย่างอยู่ครบ ไม่มีชิ้นไหนหาย ฉันลูบหน้าลูบตาเพื่อเรียกสติก่อนจะมีเสียงโทรศัพท์ดังขึ้น เล่นเอาใจหายแวบเลย ‘ยาย’ ตายล่ะหว่า ฉันรีบหันซ้ายขวาหากระเป๋ารองเท้าทันที ก่อนจะวิ่งออกจากห้องแล้วรับโทรศัพท์ยายไปด้วย

“อ๋อ พอดีออกมาวิ่งน่ะจ้ะยาย เดี๋ยวก็จะกลับแล้ว”

ตายๆๆๆ

“ไอไปซื้อน้ำปลาให้ยายหน่อยลูก”

“ค่าาา”

ฉันเดินออกมาซื้อของในสภาพที่ใส่เสื้อผ้าเก่าๆ ของตาโดยไม่คิดเลยว่าจะเจอคนมายืนดักรอเจออยู่ พอฉันเห็นหน้าเขาเท่านั้นแหละก็รีบหันหลังขวับเดินกลับบ้าน

“คุณ!”

แต่ยังไม่ทันได้ก้าวเลยก็โดนเบรกเอาไว้ก่อน โอ๊ยยยย เขาจะมาเห็นฉันสภาพนี้ไม่ได้นะ! ฉันรีบสับขาเดินด้วยความอับอาย แต่หมอนั่นก็ยังวิ่งมาดักหน้าฉันอี๊ก โอ๊ยยย อะไรจะขนาดนั้นนน

“คุณโกรธผมเหรอ” เอาวะ ไหนๆ ก็ไหนๆ ล่ะ คนสวยใส่อะไรก็สวย มั่นไว้!

“คุณพูดเรื่องอะไรคะ”

“ก็เรื่องเมื่อคืนไง ที่ผมพาคุณขึ้นไปนอนบนห้อง พอดี…”

“พอค่ะ ฉันรู้”

“คุณรู้?”

“ค่ะ ก็ไม่มีอะไรเกิดขึ้นนิคะ”

“แล้วคุณเดินหนีผมทำไม”

“ก็… พอดีจะรีบไปซื้อของให้ยายน่ะค่ะ ไปก่อนนะคะ”

ฉันรีบเดินหนีทันที อายจะแย่แล้วเนี่ย โอ๊ยยย แล้วจะรั้งเอาไว้เพื่อ!

“แต่ผมก็ยังรู้สึกผิดอยู่ดี เอาเป็นว่าให้ผมเลี้ยงข้าวตอบแทนคุณนะ”

ในสภาพนี่เนี่ยนะ!! ตายเหรอ!!

จริงๆ ฉันก็อยากไปกับเขานะ เดี๋ยวก่อน ฉันว่าฉันลืมบางอย่างไปนะ กระเป๋าเดินทางไงล่ะ! มันยังอยู่ที่โรงแรม ลืมซะสนิทเลย!

“นะครับ ให้ผมได้ไถ่โทษ”

“ก็ได้ค่ะ แต่คุณต้องพาฉันไปที่หนึ่งก่อน”

หลังจากซื้อน้ำปลาให้ยายเสร็จ ฉันก็บอกให้ไคริลพาฉันมาที่โรงแรมเพื่อเอากระเป๋าเดินทาง แล้วก็เปลี่ยนไปชุดใหม่ในห้องนั้นก่อนออกมาในสภาพสวยพริ้ง ไม่เป็นอีบ้าแล้ว