Chapter 10

ไม่นานเรือก็หยุดแล่นอีกครั้ง ฉันเห็นว่าเป็นเกาะๆ หนึ่ง แล้วตาลุงนั้นก็เดินเข้ามาอุ้มฉันลงจากเรือ

“ปล่อยหนูไปเถอะ… หนูขอร้อง”

ฉันพูดเสียงแผ่วแต่คิดว่าลุงได้ยิน เขาคลี่ยิ้มมุมปากแล้ววางร่างฉันลงบนพื้นทราย

“ไม่เห็นต้องกลัวเลย มาสนุกกันดีกว่า”

ลุงยังไม่ทันได้ลงมือทำอะไรฉัน เสียงริงโทนอันคุ้นเคยก็ดังขึ้นซะก่อน ฉันพยายามรวบรวมแรงทั้งหมดที่มีผลักร่างสูงนั้น แล้วลุกขึ้นล้วงหยิบโทรศัพท์ในกระเป๋ากางเกงขึ้นมา พบว่าเป็นเบอร์ทัวร์เรือ แต่ยังไม่ทันได้รับสาย ลุงก็เข้ามากอดฉันจากด้านหลังแล้วทุ่มร่างฉันลงบนพื้นทราย

“กรี๊ด!!”

“ร้ายนักนะ!!”

แคว้ก!!

“กรี๊ดดด!! ช่วยด้วย!!!”

ฉันร้องลั่นเมื่อถูกกระแทกเสื้อออกจนเห็นชั้นใน ลุงบ้านั่นมองด้วยสายตาหื่นกาม ฉันรีบยกมือขึ้นมาปิดหน้าอกเอาไว้ทันที

พลั่ก!!

แต่อยู่ๆ ร่างของลุงแก่ก็หายไป พอตั้งสติได้ฉันก็เห็นว่าลุงโดนผู้ชายคนหนึ่งถีบจนกระเด็นออกจากร่างฉัน แล้วก็มีผู้ชายอีกคนเดินมาหาฉันที่ยังตกใจอยู่

“คุณเป็นอะไรหรือเปล่าครับ”

ฉันหันหน้าไปมองเขาอย่างตื่นกลัว เขามองหน้าแล้วดูอึ้งไปครู่หนึ่ง ก่อนจะถอดเสื้อเชิ้ตแขนสั้นสีฟ้าให้ฉันสวมเพื่อผิดหน้าอก ฉันลังเลที่จะรับมันแต่ก็ตัดสินใจยื่นมือออกไปรับเพราะสภาพตัวเองตอนนี้ดูไม่จืดเลย แล้วก็หันไปมองดูลุงคนนั้นโดนผู้ชายร่างบึ้กต่อยจนหน้านี่เต็มไปด้วยเลือด ลุงร้องโอดโอย ขอชีวิต

“พอได้แล้ว กาเลน เดี๋ยวก็ตายหรอก”

พอผู้ชายข้างตัวฉันพูด พี่ร่างบึ้กก็ยอมหยุดแล้วเดินกลับมาหาเขา แต่ก็เล่นเอาลุงบ้ากามสลบคาหมัดเขาไปแล้ว สมน้ำหน้า! น่าเข้าไปกระทืบซ้ำมาก

“คุณ”

“คะ?” ฉันแอบสะดุ้งเล็กน้อยเพราะเพิ่งผ่านประสบการณ์เลวร้ายมา

“พักอยู่ที่ไหนครับ ให้ผมเป็นส่งมั้ย”

มันก็ต้องเป็นแบบนั้นแหละ อยู่กลางทะเลขนาดนี้จะกลับยังไงล่ะ แต่จากประสบการณ์ที่เพิ่งผ่านมาหมาดๆ ทำให้ฉันหวาดระแวง กลัวจะหนีเสือปะจระเข้นั่นสิ

“มาเถอะ ผมไม่ทำอะไรคุณหรอก”

เขากวักมือเรียกฉันใหเดินไปที่เรือยอร์ชลำหนึ่งของเขา เห็นแล้วก็ใจชื่นขึ้นมานิดหนึ่ง เขาคงเป็นเศรษฐีภูเก็ตนั่นแหละ คงไม่ทำอะไรบ้าๆ ที่นี่หรอก ไม่งั้นคงไม่ช่วยฉันไว้ อาจจะขอร่วมวงกับไอ้แก่นั่นแล้ว

แต่อย่างที่ว่าแหละถ้าไม่อาศัยเขากลับฝั่ง ก็ไม่รู้จะกลับยังไงเพราะนี่มันกลางทะเลนะ มีคนโผล่มาช่วยก็โคตรปาฎิหาริย์แล้ว ถ้าจะโดนอีกก็ต้องยอมแล้วล่ะ ถ้ามันจะซวยขนาดนั้นน่ะ

พอขึ้นมาบนเรือยอร์ช ฉันก็กวาดสายตาไปรอบๆ เพื่อสำรวจ มันก็เหมือนเรือยอร์ชธรรมดาๆ ที่ฉันเคยนั่งนั่นแหละไม่มีอะไรพิเศษ แต่สิ่งที่สะดุดตาฉันก็คือขวดแชมเปญที่วางอยู่บนโต๊ะหัวเรือ ซื้อเป็นโซนนั่งชิวล์ดื่มกินมองวิวทะเล

อึก

เล่นเอาฉันกลืนน้ำลายไปอึกหนึ่งเลย สถานการณ์ตอนนี้คืออยากดื่มมาก อยากเมา แต่รู้แหละว่าไม่ควร ใช่ ไม่ควรอย่างยิ่ง จะมานั่งดื่มบนเรือผู้ชายแปลกหน้าได้ไง บ้าบอที่สุด

“อ่ะ น้ำ ดื่มสิ”

ฉันหันขวับไปมองหน้าผู้ชายคนนั้นทันทีที่มีสัมผัสเย็นๆ แตะลงที่ต้นแขน เล่นสะดุ้งเลย

“คะ?”

“น้ำ”

“อ๋อ ขอบคุณค่ะ”

ฉันรับขวดน้ำเปล่ามา แต่สายตายังคงเหล่แชมเปญอย่างอาลัยอาวรณ์ แล้วเหมือนได้ยินเสียงสวรรค์อ่ะ

“เธออยากดื่มเหรอ”

“คะ?” ฉันหันมามองหน้าเขาอีกครั้ง รู้สึกเหมือนตัวเองเป็นคนโง่เลย ที่เอาแต่ขานรับอย่างมึนงง “เอ่อ”

ปฎิเสธไปสิไอรีน ปฎิเสธไป แต่อยากดื่มอ่ะ สักแก้วคงไม่เป็นไรมั้ง ฉันก็คอแข็งพอตัวนะ แล้วแชมเปญมันไม่ทำให้เมาหรอก

เขาหัวเราะในลำคอแล้วเดินไปหยิบขวดแชมเปญพร้อมแก้วของมัน มารินต่อหน้าต่อตาฉันเลย บอกได้คำเดียว ลำคอแห้งผากเลย กลืนน้ำลายไปหลายอึกมาก

ก่อนแก้วนั้นจะยื่นมาตรงหน้า ฉันเงยหน้ามองเขาแวบหนึ่งอย่างชั่งใจ แววตาของเขาไม่ได้บ่งบอกอะไรเลยนอกจากความขบขัน ฉันจ้องแก้วแชมเปญนิ่ง คิดถึงรสชาติที่หอมหวานของมัน ฮือ แก้วเดียวไม่เป็นไรหรอก แล้วฉันก็คว้ามันมาจากมือเขาแล้วกรอกใส่ปากอย่างหิวกระหายเหมือนไม่มีน้ำไหลลงคอมาเป็นเวลานานแล้ว

“ฮ้า~”

ฉันร้องออกมาอย่างมีความสุข เผยยิ้มออกมาด้วยแหละ รู้สึกดีโคตรๆ

“เอาอีกมั้ย” เขานั่งลงข้างๆ ฉันพลางรินมันใส่แก้วโดยไม่ต้องรอให้ฉันตอบ รู้ใจจริงๆ แล้วความคิดหนึ่งก็แวบเข้ามา หมอนี่คิดจะมอมฉันเปล่าเนี่ย แต่เขาก็รินใส่แก้วของตัวเองเหมือนกัน แล้วจิบมันช้าๆ แบบเสพบรรยากาศไปด้วย