Episode-01 เพื่อน

“อื้อ! เจ็บ” เสียงหวานดังขึ้นพร้อมกับแสดงความรู้สึกทางสีหน้าออกมาให้คนบนเรือนร่างได้เห็น “อะ...อคิน”

“เจ็บแป๊บเดียวอีกเดี๋ยวเธอก็เสียวแล้ว” น้ำเสียงกระเส่าตอบกลับก่อนจะตักตวงความหวานจากริมฝีปากบางด้วยความโหยหา ...

“ควีน นี่ของเธอเหรอ” อคินเอ่ยเมื่อเห็นแผงยาเม็ดคุมกำเนิดวางอยู่บนโต๊ะซึ่งปกติแล้วเจ้าของห้องไม่เคยใช้

“ควีนไหน?” เธอแทบจะไม่ได้สนใจสิ่งที่เขาพูดเลยสักนิด แต่สนใจชื่อที่ถูกเรียกออกมามากกว่า “ฉันชื่อเจ้าหญิง”

“ความหมายเดียวกันฉันจะเรียกแบบนี้”

“ฉันว่านายเรียกชื่อผิดมากกว่าล่ะมั้ง”

“มีด้วยเหรอเรียกชื่อผิด ใครจะโง่ขนาดนั้น” อคินตอบกลับแล้วมองคนตรงหน้านิ่ง ๆ “เธอใช้ยาคุมกำเนิดทำไม จำได้ว่าฉันป้องกันอย่างดีนะ”

“ยาปรับฮอร์โมน” เจ้าหญิงตอบกลับเสียงเรียบก่อนจะลุกจากเตียงนอนแล้วเข้าห้องน้ำไป

เลิกสนใจเธอแล้วหันมาสนใจงานที่ตัวเองทำค้างไว้ให้เสร็จ

แค่เพียงไม่นานเจ้าของห้องก็ออกมาจากห้องน้ำ

“อาทิตย์หน้าฉันไม่อยู่นะ”

“ไปไหน”

“มีนัดกับผู้ชาย”

“แฟน?”

“ไม่ใช่หรอกคุย ๆ กันอยู่”

“ดูให้ดีนะจะได้ไม่เสียใจทีหลัง” เขาเตือนด้วยความหวังดีและหวังว่าคนตรงหน้าจะเข้าใจ

“ฉันไม่เสียใจให้ใครหรอกเสียตัวอย่างเดียวก็น่าจะพอแล้ว”

“เอาแบบนั้นเลยเหรอ”

“อือ”

มองหน้ากันแล้วอมยิ้มออกมา เขารู้ว่าเธอพูดหยอกเล่นไปอย่างนั้นเอง ปกติแล้วเธอเรียบร้อยและค่อนข้างที่จะหวงตัว อีกทั้งยังโลกส่วนตัวสูงด้วย

“สรุปอาทิตย์หน้าไปไหนยังไม่บอกเลย”

“กลับปทุมไปเยี่ยมยายกับแม่ ว่าแต่นายเถอะน้องคนนั้นนี่ยังไง”

“คนไหนอีก”

โทรศัพท์เครื่องหรูถูกยื่นมาตรงหน้า เป็นแอคเคาน์โซเชียลมีเดียของใครคนหนึ่งที่เพิ่งกดติดตามเธอเมื่อไม่นานมานี้

“แช็ตมาหาฉันด้วยนะ ถามว่าฉันสนิทกับนายแค่ไหน เป็นอะไรกันทำไมถึงได้เป็นตุ๊กตาหน้ารถ”

“แล้วเธอตอบว่ายังไง”

“เป็นคนสวย” ไม่พูดเปล่าเธอยังเอาแช็ตให้ดูอีกด้วย “จริงจังหรือเปล่า”

“จริงจังอะไรใครก็ไม่รู้” อคินตอบแบบขอไปที เขาไม่ได้รู้จักบุคคลนี้เป็นการส่วนตัวเลยสักนิด

“แน่ใจ? ไม่ใช่มาดักตบฉันที่หน้าคณะนะ”

“ใครจะปล่อยให้เธอถูกทำร้ายแบบนั้น”

“นายจะปกป้องฉันใช่ไหม”

“คงใช่”

“น่ารักนะเนี่ย”

อยู่กับอคินเจ้าหญิงจะพูดเก่งมาก ช่างพูดช่างเจรจาต่างจากตอนอยู่กับคนอื่นโดยสิ้นเชิง เช่นเดียวกันกับอคินที่แทบจะไม่สนใจโลกภายนอกเลย

หากจะถามหาจุดเริ่มต้นต่างฝ่ายต่างตอบไม่ได้ว่ามันเกิดขึ้นได้ยังไง รู้แค่ตอนนี้พวกเขาสบายใจที่จะอยู่ด้วยกันในบางเวลา

อาคารFWBคณะบริหาร

“โทรไม่รับเลยนะครับคุณคิณณ์ณภัทร” อลันแซวอย่างไม่จริงจังมากนักเมื่ออคินมาถึง “อยู่กับสาวน้อยในดวงใจหรือไง”

“ถามเจ้าหญิงของพวกมึงดูสิ” เขาพูดขึ้นพลางพยักเพยิดหน้าไปทางเจ้าหญิงที่เดินตามมาด้วย

“อะไร? เรียกซะเต็มยศเชียว แค่ลืมของนิดหน่อยถึงกับควันออกหู”

“ให้พูดใหม่”

“คิกคิก ขอโทษเจ้าค่ะ” คนตัวเล็กตอบด้วยท่าทีทะเล้นเพราะเธอดันลืมของถึงสองครั้งทำให้เขาต้องวนรถกลับไปกลับมาถึงสองครั้งเช่นกัน เข้าตำราที่ว่ายิ่งรีบยิ่งช้า “คะนิ้งแล้วจันทร์เจ้ากับณิชาล่ะ” เธอหันไปถามเพื่อนรักที่ตอนนี้กำลังอ่านหนังสืออย่างขมักขเม้น

“เธียร์ไปรับอยู่”

“น้ำเสียงไม่ค่อยดีแฮะ เป็นอะไรหรือเปล่า”

“ประจำเดือนไม่มา”

“แล้ว?”

“เครียด!”

“เป็นเอามาก ถ้ามีผัวก็ว่าไปอย่าง”

“ผัวอะไรไม่เอาด้วยหรอก โวะ!”

“ฮ่า ๆ แล้วเธอเครียดอะไรเนี่ย”

“ประจำเดือนไม่มาอารมณ์สวิง หน้ามัน สิวขึ้น หงุดหงิดด้วย”

“พบหมอค่ะ รับยาปรับฮอร์โมนหรือไม่ก็อ้าขาให้คุณหมอตรวจภายในไปให้มันจบ ๆ จะได้ไม่ต้องมานั่งเครียดอยู่แบบนี้” เจ้าหญิงแนะนำไปตามความคิดเพราะรู้ดีว่าเพื่อนรักอย่างคะนิ้งไม่เคยมีแฟน เธอยังเป็นสาวบริสุทธิ์อยู่

“ว่าแต่อคินไม่รับโทรศัพท์ เธอก็เหมือนกันนะพลอยชมพู”

“เรียกหญิงก็พอจะประชดเรียกเต็มยศกันไปถึงไหน” เจ้าหญิงเถียงกลับพร้อมกับหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาดู “ฉันกดปิดเสียงไว้”

“เพื่อนโทรไปปิดเสียงแต่ผู้ชายโทรตามรับสายตั้งแต่วินาทีแรก”

“ธรรมดา มีแฟนเมื่อไหร่ทิ้งเพื่อนแน่นอน”

“ชาตินี้คงมีหรอกแฟน ใครทักหน่อยก็ชักสีหน้าใส่หมด” คะนิ้งตอบด้วยน้ำเสียงเอือมระอาเพราะเพื่อนรักของเธอชอบมองคนอื่นด้วยสายตาว่างเปล่า “อย่าว่าแต่คนอื่นกับเพื่อนก็ยังไม่เว้น”

“ฉันขอโทษนะ เอาเป็นว่าต่อไปฉันจะยิ้มหวานแจกทุกคนเลย”

“ย่ะ!”

“บ่นอะไรแต่เช้าวะ” ออกัสต์ที่เพิ่งมาถึงถามขึ้น “เป็นวันนั้นของเดือนหรือไงยัยเตี้ย”

“เออ เตี้ยแล้วหนักหัวนายไหม”

“วันนี้ดุแฮะ” ออกัสต์ว่ายิ้ม ๆ เขาไม่ได้ถือสาอะไรกับคำพูดของคะนิ้งจากนั้นหันไปพูดกับเพื่อนรักแทน “ไอ้คินแม่มึงจะเปิดรีสอร์ตใหม่เหรอ”

“มึงรู้ได้ยังไง” อคินถามกลับ เรื่องนี้เขายังไม่ได้บอกใคร

“ก็ที่มันติดกับที่ของย่ากู มีป้ายติดเป็นชื่อบริษัทแม่มึงด้วย”

“เออ”

“หล่อแถมโคตรรวยทำไมไม่มีสาว ๆ มาหมายปองเพื่อนรักของกูสักทีนะ” ออกัสต์ยังคงพูดต่อ

“ใครจะหมายปองกินทิ้งขว้างขนาดนี้ ถ้าหมายอยากได้เฉย ๆ อันนี้น่าจะเยอะแยะ” อลันพูดขึ้นมาบ้าง ตั้งแต่เป็นเพื่อนกันมาเขาไม่เห็นอคินจริงจังกับใครสักที มีเพียงความสัมพันธ์ฉาบฉวยที่เต็มใจด้วยกันทั้งสองฝ่าย

“พูดซะกูดูแย่ไปเลย กูเคยทิ้งใครที่ไหนแค่ผ่านมาแล้วก็ผ่านไปเท่านั้นเอง” อคินตอบด้วยท่าทีสบาย ๆ เขาชอบความสัมพันธ์แบบไม่ผูกมัด และรู้ตัวเองดีว่ายังไม่พร้อมจะผูกมัดกับใคร

“ต้องมีสักคนแหละที่ผ่านเข้ามาแล้วไม่ผ่านไป”

“ไม่รู้สิ กูยังไม่รู้สึกกับใครแบบนี้นะ”

คุยกันไปตามประสาแค่เพียงไม่นานเธียร์ก็มาพร้อมกับจันทร์เจ้าและณิชา

“ค่ารถคนละยี่สิบ” เธียร์พูดขึ้นพร้อมกับแบมือให้สองสาวตรงหน้า

“น้ำใจอะมีไหม?”

“กับเพื่อนนี่ไม่ได้เลยทีไปรับสาว ๆ นี่น่าระรื่นแถมยังเต็มใจรับส่งฟรีอีกต่างหาก” ณิชากับจันทร์เจ้าโวยวายให้กับความขี้งกของเพื่อนชาย

“ไม่ได้หรอก เพื่อนก็ส่วนเพื่อน สาวก็ส่วนสาว”

“เข้าเรียนเถอะเลิกเถียงกันได้แล้ว” เจ้าหญิงเอ่ยตัดความรำคาญ ก่อนจะเดินนำทุกคนเข้าห้องเรียนไป

“นี่ก็อีกคนหงุดหงิดอะไรวะ”

“ผู้หญิงแม่งเข้าใจยากฉิบ!”