ตอนที่ 12 ตัวปัญหา

EP 12

"ขอบใจนะ ที่มาส่ง" เอิงเอยเอ่ยขอบคุณคนข้างกายที่ขับรถมาส่งหน้าบ้านในขณะที่มือบางกำลังปลดเข็มขัดนิรภัย วันนี้เดรคพาเธอไปหาอะไรทำครายเดรียดแถมยังเลี้ยงข้าว แล้วทำอะไรกันอีกมากมายรู้ตัวอีกทีก็เกือบสี่ทุ่มแล้ว

"อืม"

"กลับดีๆนะ ฉันไปล่ะ" เธอฉีกยิ้มให้ชายหนุ่มแล้วเปิดประตูลงจากรถไป เดรคมองแผ่นหลังบางที่เดินหายเข้าไปในบ้านพร้อมถุงยาสำหรับทาแผลจนสุดสายตา ชายหนุ่มอมยิ้มกับตัวเองเพียงลำพังก่อนจะเริ่มสตาร์ทรถเคลื่อนตัวออกไป

ครืด~ ครืด~

ในขณะที่ชายหนุ่มกำลังขับรถอยู่เสียงโทรศัพท์ก็ดังสอดแทรกเข้ามา เดรคเหลือบมองรายชื่อบนหน้าจอโทรศัพท์ก่อนที่มือหนาจะยื่นไปหยิบมากดรับสายแล้วกรอกเสียงลงไป

"อะไร"

"ตกลงมึงจะมาวันเกิดมิ้นไหมไอ้สัส น้องกูถามหามึงอยู่" ไมค์ เพื่อนสนิทของเดรคกรอกเสียงผ่านปลายสายออกมาแข่งกับเสียงเพลงในงานปาร์ตี้ฉลองวันเกิด มิ้น คือเด็กสาวมัธยมปลายวันนี้เป็นวันครบรอบอายุสิบแปดปีเต็มของเธอซึ้งมิ้นเองก็สนิทกับเดรคพอสมควร เธอชอบแกล้งชายหนุ่มบ่อยๆเป็นเรื่องปกติ

"กำลังไป"

"พ่องสิสี่ทุ่มแล้วมึงพึ่งจะโผล่หัวมาเนี้ยนะ ไกล้จะสลบกันหมดล่ะ โดยเฉพาะพวกเวรสองตัวนี้"

"สรุปจะให้กูไปไหม?"

"ให้เร็ว"

"อืม"

ตี้ด ! เดรคกดตัดสายแล้ววางโทรศัพท์ไว้ที่เดิม ชายหนุ่มขับรถมุ้งหน้ามายังบ้านของไมค์ที่กำลังฉลองวันเกิดกันอยู่ที่ริมสระ พอเข้ามาทุกคนก็เริ่มไร้สติกันแล้วเหลือแค่เพียงเฟรมกับบาสที่กำลังยกเหล้าดวลกันอยู่ ส่วนมิ้นและเพื่อนๆของเธอเริ่มสลบกันหมดแล้ว

"?"

"กูบอกแล้วสภาพแต่ละคนเละเหมือนหมา"

"มึงปล่อยให้มิ้นดื่มทำไม?"

"ก็มันขอ มันบอกอายุสิบแปดแล้วขอลองกูเลยตามใจมันดีกว่าออกไปดื่มที่อื่นนอกสายตากู"

"แล้วเด็กนี้?" เดรคกวาดสายตามองร่างบางที่ฟุบอยู่กับโซฟา ตอนนี้ผู้หญิงเหลือแค่มิ้นและเด็กคนนั้น ชายหนุ่มหรี่ตามองก่อนจะส่ายหัว ต้องเป็นผู้หญิงแบบไหนถึงเมาเละปล่อยเนื้อปล่อยตัวทั้งที่ผู้ชายเต็มบ้าน กรณีของมิ้นยังมีพี่ชายที่คอยดูแลแต่เธอ?

"ไม่รู้ว่ะ.."

"กูกลับล่ะ" เดรคตัดบทด้วยความรำคาน เขามาที่นี้เหมือนไม่มีประโยช์นอะไรในเมื่องานปาร์ตี้ก็จบลงไปแล้ว มือหนาวางของขวัญไว้บนโต๊ะแล้วหันหลังให้ไมค์ทันที

"เดี๋ยวดิไอ้เหี้ยเดรค!"

"อะไร?"

"มึงพาทิชาไปส่งที่บ้านหน่อยสิ" ไมค์โบ้ยปากไปที่ร่างของทิชาที่นอนไร้สติอยู่เธอฮัมเพลงออกมาเบาๆเหมือนไม่รู้เรื่องอะไรเลย เดรคขมวดคิ้วยุ้งไม่เข้าใจนัก

"ไม่ใช่ธุระของกู"

"เพื่อนรัก ช่วยกูทีเถอะกูกราบงามๆ" ไมค์เดินไปเกาะขาเดรคเอาไว้แน่นราวกับปลิงดูดเลือด ชายหนุ่มกระพริบตาปริบๆทำใบหน้าอ้อนๆส่งไปให้เดรค

"ไปส่งเอง"

"กูไปได้กูไปแล้วเพื่อน กูต้องพามิ้นขึ้นไปนอนไหนจะไปส่งพวกเหี้ยนี้อีก"

"...."

"ถ้ากูไปส่งทิชาเองแล้วปล่อยมิ้นอยู่กับพวกเวรนี้มึงคิดว่าจะเกิดอะไรขึ้นล่ะ พวกมันยิ่งเมาๆ แล้วถ้าป๊ารู้ว่ากูปล่อยมิ้นไว้กับผู้ชายนะ คอกูขาดแน่เลย.."

"ให้ยัยนี้ค้างบ้านมึงสิ"

"พี่ทิชาเล่นงานกูแน่ ทิชาบอกกูว่าต้องกลับบ้านก่อนห้าทุ่ม นะเดรคนะช่วยกูหน่อยแค่ไปส่งผู้หญิงตัวเล็กๆเองทิชาไม่มีพิษมีภัยอะไรหรอก" ชายหนุ่มถอนหายใจออกมาด้วยความหงุดหงิดก่อนจะสะบัดร่างของไมค์ออก ร่างหนาเดินไปหาทิชาแล้วกวาดแขนช้อนคนตัวเล็กขึ้นมาในอ้อมกอด สภาพแบบนี้ปล่อยให้เดินเองคงไม่ไหว

"ขอบใจมากเพื่อนเวร อย่าพาน้องมันแวะคอนโดล่ะ" พอสิ้นประโยช์นไมค์ก็กลับมาโหมดเดิมจากเพื่อนรักกลายมาเป็นเพื่อนเวรแทน เดรคก้มหน้ามองใบหน้าจิ้มลิ้มในอ้อมกอดแล้วนึกหมั่นไส้ที่เธอเป็นภาระให้ตัวเอง

"ตลก" เดรคทิ้งท้ายไว้แค่นั้นก็อุ้มคนตัวเล็กเดินออกมาจากบ้าน ชายหนุ่มยัดร่างเธอเข้าไปในรถ แล้วเปิดประตูก่อนจะเดินออกมาอีกฝั้งพร้อมกับเคลื่อนรถออกไปจากตัวบ้าน

"อื้มส์.." เสียงหวานครางออกมาเบาๆมือบางเสยผมหน้าขึ้นลวกๆอุ้งปากเล็กเหมือนเคี้ยวอะไรบางอย่างในปากก่อนจะกลืนมันลงคอ เดรคหันไปมองทิชาที่ล้วงมือเข้าใต้เสื้อตัวเองแล้วบีบเค้นหน้าอกตัวเองเล่นเบาๆ พร้อมกับหัวเราะออกมาท่าทางของเธอมันดูไร้เดียงสาที่ซ่อนไปด้วยความเซ็กซี่ เดรคพยายามควบคุมสติตัวเองไม่ให้มองแล้วโฟกัสที่ถนนต่อ

"บ้านเธออยู่ไหน.." ขับมาได้ซักพักชายหนุ่มก็เอ่ยถาม แต่ดูเหมือนว่าเขาจะคุยอยู่คนเดียว เดรคจึงตัดสินใจจอดรถไว้ข้างทางแล้วล้วงหาโทรศัพท์ตามกระเป๋าสะพายใบเล็กไม่นานก็เจอแต่...แบตกลับมาหมดตอนนี้ซะงั้น?

"ชิบ.." ชายหนุ่มสบถออกมาก่อนจะหยิบโทรศัพท์ตัวเองขึ้นมาโทรถามทางไมค์..

"ว่าไง"

"บ้านยัยนี้อยู่ไหน?"

"เอ่อ..กูไม่รู้ว่ะ มิ้นรู้อยู่แต่ตอนนี้ไม่ได้สติแถมเสือกใส่รหัสโทรศัพท์ไว้อีก.."

"กูจะเอาเด็กนี้กลับไปบ้านมึง"

"เหี้ยมึงอย่า ป๊าม๊ากูกลับมาบ้านเมื่อกี้เทศกูใหญ่เลย ถ้ามึงพาทิชากลับมาตอนนี้กูคงไม่มีที่ซุกหัวนอนแล้วเพื่อน"

"แล้วมึงจะให้กูทำยังไง ปล่อยทิ้งข้างทาง?"

"ไอสัส คนทั้งคน เอางี้มึงพาทิชากลับไปห้องมึงก่อนเดี๋ยวกูเครียกับป๊าม๊าเสร็จจะโทรกลับ"

ตี้ด ! ไมค์กัดตัดสายไม่ปล่อยให้เดรคได้ปฏิเสธ มือหนากำโทรศัพท์แน่นก่อนจะวางมันลงไว้ที่เดิม

"เวร.."

พรึบ ! เดรควางร่างเล็กไว้บนเตียงนอนขนาดคิงไซต์ หลังจากที่อุ้มเธอขึ้นมาบนห้องส่วนตัวของตัวเองที่ไม่มีใครได้เข้ามาเลยซักคน แต่ดูเหมือนว่าเรียวแขนที่เกาะอยู่ลำคอจะไม่ยอมปล่อยง่ายๆ แถมยังโน้มร่างหนาเข้ามาหาตัวเอง

"ปล่อยฉัน"

"อ้วกกก!" เดรคบอกไม่ทันไร ทิชาก็อ้วกออกมาใส่ร่างของชายหนุ่มเต็มๆ แถมยังเลอะตามเนื้อตัวเธออีก เดรคหลับตาแน่นกับความวุ่นวายที่เกิดขึ้น รู้งี้เขาไม่น่าไปหาไมค์ตั้งแต่ทีแรก..

"ยัยเด็กเปรต" เขาเค้นเสียงลอดไรฟันอย่างเหลืออดก่อนจะเดินหายเข้ามาในห้องนํ้ามาชำระร่างกายตัวเองจนเสร็จ ดวงตาคมกริบไล่มองร่างอรชรที่อยู่ในชุดกระโปรงยีนส์เหนือเข่าขึ้นมานิดหน่อยน่ารักสมวัย ก่อนจะถอนหายใจออกมาอีกครั้งรอบที่ล้านของวัน.. ร่างหนาเดินเข้าไปหาเธอแล้วจัดการถอดเสื้อผ้าที่เปื้อนคราบอาเจียนออก จนร่างกายขาวเนียนมีเพียงชุดชั้นในน้อยชิ้นปกปิดอยู่ สายตาไล่มองเรือนร่างโตเกินวัยของเธอตั้งแต่เรียวขาคู่สวยจุดกลางกายสาวที่อวบอูมดันเนื้อผ้า เนินอกขนาดใหญ่เป็นเต้าขึ้นมา..

"ให้ตายเถอะ" มือหนาคว้าผ้าห่มมาคลุมร่างให้เธอแล้วสะบัดหัวเรียกสติ พร้อมกับกลืนนํ้าลายลงคอ ก่อนจะเดินหายเข้าไปในห้องครัวและออกมาพร้อมอุปกรณ์เช็ดตัว เดรคหย่อนตัวนั้งลงข้างๆเธอแล้วเริ่มเช็ดตัวให้ทิชา สายยังคงมองเรือนร่างของเด็กสาวอย่างอ้อยอิ่งพร้อมกับความรู้สึกปวดร้าวที่เข้าเล่นงาน สถานการณ์ซุ่มเสี่ยงแบบนี้เขาควรทำยังไงดี..

จะลักหลับหรือปล่อยให้รอด..?

.

.

.

ฮึบไว้เดรคอย่าพึ่งกินน้อง555555555555555555555555