บทที่ 6 ไม่ยอม

“สบายดีค่ะ”

“หนูฟาง... วันนี้แม่ทำของโปรดเตรียมไว้เยอะลูก มีของโปรดชายเตด้วย”

“งั้นฝากท้องที่วังด้วยนะคะเย็นนี้ ฝากทั้งสามท้องเลย”

“ได้สิลูก”

แต่แล้วทุกสายตาก็หันไปมองกับสองพ่อลูกที่ยังกอดอุ้มกันไม่เลิกเสียงหัวเราะคิกคักเกิดขึ้นตามๆ กันซึ่งเมื่อคนที่ได้ชื่อว่าพ่อหันมาเห็นจึงวางร่างเล็กของลูกชายลงโดยยังทิ้งท้ายประโยคนี้ด้วย

“หื้ม... พ่อไปไม่นานเลยเห็นมั้ยครับ”

“นานมากเลยครับเตเล่นของกับท่านยายนานมาก”

“แล้วเบื่อยายมั้ยชายเต”

“ไม่เบื่อครับ”

ร่างเด็กขี้อ้อนวิ่งจากคนเป็นพ่อมานั่งข้างกายของฉัน แขนของตัวเองถูกจับจองด้วยมือเล็กทั้งสองข้างหมดอีกทั้งยังเอาศีรษะเอียงมาซบฉันด้วยไม่นานคนเป็นพ่อก็เดินเข้ามานั่งข้างกัน เป็นว่าตอนนี้เตได้นั่งคั่นกลางระหว่างฉันกับเขา

“สวัสดีครับหม่อมแม่” มารยาทต่างกันมากเลยว่าไหมมาอยู่ในวังเรียบร้อยเป็นผ้าพับไว้เชียว “สวัสดีครับพี่ชายตุลย์ เมื่อกี้รีบไปรับฟางจึงไม่ได้ทำความเคารพขอประทานโทษด้วยนะครับ”

“นึกว่ารีบไปเบิกพยานให้หนูฟางมาอธิบายอะไรให้แม่เสียอีก”

“โธ่... ไม่มีหรอกครับ”

“แม่ครับ...” แต่แล้วเสียงเด็กเล็กข้างฉันก็เอ่ยพูดดังขึ้น “แม่ฟางค้าบ”

“ขี้อ้อน” ปลายนิ้วเกลี่ยปลายจมูกเล็กแต่โด่งทักทาย “จะอ้อนอะไรแม่อีกเรา ถ้าจะอ้อนซื้อของเล่นบอกเลยว่าไม่ได้ผลนะเต คราวนี้แม่ไม่ยอมลูกจริงๆ ดูสิเยอะแยะ”

“แต่เตไม่ชอบปืนนิครับ ปืนที่ลุงตุลย์ซื้อเตไม่ชอบเลย”

“...”

แล้วฉันจะพูดอะไรได้ล่ะทีนี้เมื่อลูกชายตัวดีเอ่ยพูดออกไปแบบนั้นอีกทั้งยังต่อหน้าทุกคนโดยเฉพาะคนที่ซื้อปืนของเล่นมาให้ตอนนี้ใบหน้าถอดสีลงมากกว่าปกติ นัยน์ตาคู่นั้นก็หมองหม่นลงแต่มันก็แค่วินาทีเดียวเท่านั้นเพราะไม่นานก็กลับมาเป็นเหมือนเดิม

“พ่อครับ...”

เมื่ออ้อนฉันไม่ได้ผลเตก็หันไปอ้อนคนเป็นพ่อเป็นแบบนี้ทุกครั้งเพราะเตรู้ว่าอีกคนจะตามใจตัวเองมากกว่าฉันหลายเท่า ถ้าขออะไรแล้วได้ง่ายเตก็จะจำเอาไว้และก็ใช้ไม้เดิมเวลาอยากได้ของเล่น

เป็นแบบนี้ประจำเลย

น่าตีนัก

“ครับ”

“สัญญาครับ”

“แอบไปเกี่ยวก้อยสัญญาอะไรกันอีก” ฉันขัดขึ้นด้วยประโยคคำถาม

“พ่อบอกเตว่าจะซื้อกล้องถ่ายรูปให้ครับแม่ฟาง”

กล้องงั้นเหรอ

เชื่อเขาเลย

สิ้นสุดประโยคลูกฉันก็มองไปยังตัวการที่ยังมีหน้าหันเสี้ยวใบหน้ามายิ้มให้นิดๆ ก่อนก้มลงมองลูกชายพร้อมกับยกฝ่ามือใหญ่ลูบศีรษะด้วยความเอ็นดูเป็นที่สุด ไม่เคยเห็นเขาขัดใจอะไรลูกชายคนนี้เลยสักนิดเดียวมีแต่คอยตามใจทุกครั้งเมื่อสบโอกาส

“บอกแม่ฟางอย่าพึ่งดุพ่อนะ พ่อสัญญาจริงๆ พ่อต้องทำตามใช่มั้ยครับเต”

นั่นใจเขาพยายามหาตัวช่วย

และคนที่ช่วยได้ก็คือเตลูกชายตัวเอง

“แม่ฟาง... แม่ฟางอย่าดุพ่อนะครับ” เข้ากันเป็นปี่เป็นขลุ่ยไม่เกรงใจสายตาหลายคู่ในที่นี้ “เตขอพ่อ เตอยากถ่ายรูปครับ”

“แน่ใจนะครับเพราะถ้าซื้อมาแล้วเบื่อทิ้งไว้เป็นกองในกล่องแม่ตีเตแน่ๆ”

“อย่าถึงกับตีกันเลยหนูฟาง”

“คุณแม่”

“ท่านยาย... ชายเตรักท่านยายมากเลย” เพราะหม่อมดารุณีเอ่ยขึ้นและกางแขนรอรับหลานสุดที่รักที่พึ่งพุ่งตัวเข้าไปกอดออดอ้อนคนเป็นยายยิ่งกว่าเดิม “รักมากๆ เลยครับ”

“งั้นไปกับยายดีกว่าขนมของโปรดที่ยายทำเตรียมให้ชายเตคงจะเรียบร้อยแล้ว เราทั้งสองคนไปดูด้วยกันนะครับ”

“ครับท่านยาย” หม่อมดารุณียิ้มให้พวกเราที่เหลือจากนั้นก็ลุกขึ้นพร้อมจูงมือเตเดินเพื่อแยกออกไปทว่าพอผ่านหน้าฉันลูกชายตัวดีก็รั้งมือผู้เป็นยายแล้วใช้มือเล็กข้างหนึ่งยื่นเข้ามาแตะปลายจมูกด้วยการเขย่งเท้าสุดฤทธิ์ “แม่ฟางคนสวย เตรักแม่ฟางกับพ่อมากนะครับ”

“ลูกชายพ่อ อ้อนแม่กับพ่อให้รักเพิ่มหรือไง”