3.ยุ่งยาก

ดวงตาสีทับทิมเหม่อมองไปยังเปลวเพลิงที่กำลังโหมกระหน่ำลุกไหม้ ที่นี่คือโรงงานของเขา..ถึงแม้ว่าโรงงานผลิตชิ้นส่วนรถยนต์นี้จะไม่ใช่แหล่งรายได้หลักของครอบครัวเขา แต่ทว่าที่นี่คือโรงงานที่พ่อและแม่ของสิงหาสร้างมาด้วยกัน สถานที่แห่งนี้มีความทรงจำที่ดีงามมากมายเต็มไปหมด ทั้งช่วงวัยเด็กของเขาที่ได้วิ่งเล่นที่นี่ จับมือที่แสนอบอุ่นของพ่อและแม่เดินเข้าไปด้านในด้วยกัน ผู้จัดการ พนักงานในนั้น ล้วนแล้วแต่ทำงานมาตั้งแต่รุ่นแรก..ที่นี่คือความอบอุ่นเพียงหนึ่งเดียวของเขาและ..ตอนนี้เปลวเพลิงกำลังเผาไหม้ความสุขหนึ่งเดียวของสิงหาไปอย่างช้าๆ

“ปี 2555 ไฟไหม้โรงงานผลิตชิ้นส่วนรถยนต์ชื่อดัง มีรายงานผู้ได้รับบาดเจ็บเป็นจำนวนมาก ยังไม่สามารถยืนยันตัวเลขผู้เสียชีวิตได้”

ทุกอย่างเริ่มมาจากตรงนั้น ในวันที่โรงงานของเขาไฟไหม้ หลังจากนั้นไม่กี่เดือนพ่อพาผู้หญิงคนหนึ่งเข้ามาในบ้านของเราพร้อมกับ..เด็กหนุ่มคนหนึ่ง

ในตอนนั้นสิงหาอายุยี่สิบปี เขาอายุมากพอที่จะเข้าใจแล้วว่าเด็กหนุ่มคนนั้นที่พ่อพามา คือลูกอีกคนของพ่อ

บ้านที่เคยอบอวลไปด้วยความสุขของเรา..ค่อยๆ เริ่มพังทลายลงเมื่อเขาพบเจอเรื่องราวแปลกประหลาดมากขึ้นทุกวัน

“จากนี้ไป..ลูกก็ช่วยดูแลน้องด้วยนะสิง..คีตะร่างกายไม่ค่อยแข็งแรงเท่าไหร่ ลูกเป็นพี่มีอะไรก็แบ่งให้น้องนะ..”

เขาและคีตะอายุห่างกันเจ็ดปี นั่นหมายความว่าในระหว่างที่พ่ออยู่กับแม่ พ่อก็ไปแอบมีชู้กับผู้หญิงหน้าด้านคนนี้งั้นเหรอ?

จะให้เขายอมรับเรื่องพวกนี้ได้อย่างไรกัน ไฟที่โรงงานของเรายังไม่ทันมอดดีเลย เถ้ากระดูกของแม่ยังไม่ทันดำด้วบซ้ำพ่อก็พาเมียน้อยของพ่อเข้ามาที่นี่!!

เขาจะทำใจรับเรื่องนี้ไหวได้ยังไง

“ผมเป็นลูกคนเดียวครับ แม่ของผมไม่เคยมีน้องชายที่ไหน..เด็กที่เกิดมาจากความสำส่อนของพ่อ ผมไม่นับเป็นครอบครัวหรอกนะครับ..”

สิงหาเลือกที่จะเดินออกมาจากที่นั่น เพราะบ้านของเรามันไม่ได้มีความอบอุ่นอีกแล้ว เขาไปอยู่กับน้าเป็นการชั่วคราวเพื่อสืบเรื่องการตายของแม่ ปกติพ่อกับแม่จะอยู่ด้วยกันตลอดแล้วทำไมในวันนั้นแม่ถึงไปที่โรงงานคนเดียวนะ

“...พี่กำลังทำเรื่องที่ไม่มีประโยชน์อยู่สินะครับ คนตายไปแล้วต่อให้พี่พยายามมากแค่ไหนก็ไม่มีวันที่จะฟื้นขึ้นมาหรอก อีกทั้ง..ห้องนอนของพี่..มันดีมากจริงๆ ต้องขอบคุณที่พี่ยอมออกไปนะครับเพราะมันทำให้ผมและแม่ครอบครองที่นั่นได้อย่างสะดวก..แล้วก็ ในวันนั้นเป็นแม่ของพี่ที่ลงมือเผาโรงงานนั้นเองกับมือ เพราะว่าพ่อไปขอหย่ากับแม่พี่..แต่แม่ของพี่ไม่ยอมหย่ายังไงล่ะ”

ตั้งแต่เกิดมาเขาไม่เคยนึกอยากฆ่าใครเท่านี้มาก่อนเลย ไม่เคยนึกอยากจะทำลายใครให้มอดไหม้และย่อยยับเท่าไอ้เวรนี่มาก่อน..

“ไปกับน้าเถอะ อยู่ที่นี่ก็ไม่มีอะไรดีขึ้นไปอยู่ที่ฮ่องกงกับน้านะ..ที่นั่นมีเรื่องแปลกใหม่อีกมากมายที่จะทำให้สิงแข็งแกร่งขึ้น..”

เขาตัดสินใจไปอยู่ฮ่องกงกับน้าสิบกว่าปี และในทันทีที่เขากลับมาที่ไทย สิ่งแรกที่สิงหาเริ่มทำคือการ..ทำทุกอย่างเพื่อหาจุดอ่อนของไอ้คีตะให้เจอ

ในระหว่างนี้เขายังไม่ล้มเลิกการสืบหาเรื่องการตายของแม่แต่เพราะมันล่วงเลยมานานหลายปี ทำให้หลักฐานต่างๆ จางหายไปตามกาลเวลา

“ไม่มีการเข้าสังคมครับนาย คุณคีตะไม่ชอบงานสังสรรค์หรือว่าการเข้าสังคม ไม่มีเพื่อนสนิท และไม่ชอบเที่ยวกลางคืน..ชีวิตที่ผ่านมาของคุณคีตะส่วนใหญ่จะทำงานอยู่ที่บ้านเท่านั้น แต่มีจุดหนึ่งที่แปลกประหลาด..ในปี2563 คุณคีตะเข้าร่วมงานแถลงข่าวของดาราสาวที่ชื่อว่าเชอรีนดาครับ แถมหลังเลิกงานยังมีการนัดพบลับๆ ระหว่างคุณคีตะและดาราสาวคนนั้นด้วย..”

เชอรีนดา? เพราะไม่ได้อยู่ที่ประเทศไทยนาน นั่นทำให้สิงหาไม่รู้จักดาราหรือว่านักแสดงเท่าไหร่นัก เขาเข้าเว็บไซต์แล้วพิมพ์ชื่อของเชอรีนดาลงไป ข่าวมากมายเกี่ยวกับนักแสดงที่เคยเป็นดาวรุ่งเด้งขึ้นมาไม่หยุดหย่อน พร้อมกับรูปถ่ายของเธอ..

สวย..ดีนี่ หากจะสวยระดับนี้ก็ไม่แปลกหรอกที่ไอ้คีตะจะหลงน่ะ

“ตามหาที่อยู่และสังกัดของเชอรีนดามาให้หน่อยสิ ฉันเจอคนที่จะร่วมมือในการทำลายไอ้คีตะแล้ว”

ตงตงเงยหน้าขึ้นมามองเจ้านายของเขา

“แต่นายครับ..อะไรทำให้นายมั่นใจว่าคุณเชอรีนดาจะร่วมมือกับนาย..เธอปิดตัวเงียบมาหลายปีไม่รับงานแสดงหรือว่างานถ่ายแบบอะไรเลย..”

สิงหาแสยะยิ้มที่มุมปาก

“หากไม่มีเหตุผลที่จะทำให้เธอร่วมมือ เช่นนั้นก็สร้างเหตุผลนั้นขึ้นมาสิ ไม่เห็นจะยากเลย..นักแสดงตกอับที่มีดีแค่หน้าตาแบบนั้น จะมีเงินมากแค่ไหนกันเชียว..ต้นสังกัดของเธอยังไม่ยกเลิกสัญญานั่นหมายความว่าทางต้นสังกัดของเธอเองก็ไม่ได้อยู่ในสถานการณ์ทางการเงินที่ดีเท่าไหร่นัก เอาเงินถมอุดช่องว่างพวกนั้นให้หมดจนเธอหนีไปไหนไม่ได้แค่นั้นก็พอแล้วตงตง..แค่ให้เธอเข้ามาอยู่ในมือของเราก่อน..เรื่องหลังจากนั้นค่อยคิดหาทาง”

ทีแรกที่คิดเอาไว้มันไม่ใช่แบบนี้เลย ตงตงกดตรงกระจกข้างคนขับเพื่อที่จะปิดกระจกด้านหลังระหว่างที่นั่งของคนขับและที่นั่งด้านหลังของรถนี้ลง เพื่อให้ความเป็นส่วนตัวกับนายของเขา

ไม่เคยมีผู้หญิงคนไหนที่ทำให้นายสิงออกอาการแบบนี้มาก่อนเลย..

“สวย..แทบตะลึงเลยนะครับ ผมเห็นครั้งแรกยังอดที่จะทึ่งไม่ได้เลยกับความสวยในระดับนั้นน่ะ ก็ไม่อยากจะพูดหรอกนะครับแต่ว่าครั้งหนึ่งผมคือแฟนตัวคลับของคุณเชอรีนเลยนะครับ หากมีโอกาสผมจะขอลายเซ็นแน่ๆ”

ตงตงเบนสายตาไปมองหน้าของธามที่นั่งอยู่ข้างเขา

“อย่าทำแบบนั้นหากไม่อยากให้นายโกรธน่ะ..ทางที่ดีอย่าไปยุ่งกับคุณเชอรีน มองเธอเหมือนกับมองคนไม่รู้จักน่าจะดีกว่า แกก็น่าจะรู้ว่านายไม่เคยเป็นแบบนี้กับใคร”

ธามยกมือขึ้นมาปิดปากในทันที

“ครับคุณตงตง..ผมจะระมัดระวังการ กระทำมากกว่านี้”

................

“เป็นอะไรไป ทำอย่างกับไม่เคยเห็น..?”

ใจจริงเธออยากจะอ้าปากออกมาด่าเขาแต่ทว่าในตอนนี้รถกำลังจอดติดไฟแดงอยู่และ..มีรถมอเตอร์ไซค์กำลังจอดติดไฟแดงอยู่ข้างๆ กัน มือที่กำลังจับมือของเขาเอาไว้เริ่มสั่นไหวขึ้นมาอีกรอบ มันเหมือนกับอาการแพนิคของเธอกำเริบขึ้นอีกครั้ง เธอกลัวว่าคนอื่นจะมองเข้ามาแล้วเห็นว่าเธอกำลังทำเรื่อง..น่าละอายกับคนโรคจิตนี่ หวาดกลัวทุกสายตาที่มองเข้ามาราวกับสายตาพวกนั้นคือคมมีดที่พุ่งเข้ามากรีดแทงหัวใจและร่างกายของเธออย่างช้าๆ จนเธอรู้สึกชาหนึบไปหมด

เชอรีนยกมือขึ้นมาปิดหูตัวเองเอาไว้

“ฉะ..ฉัน ฉันไม่ได้ทำนะคะ ฉันไม่ได้..ไม่ได้ทำอะไรที่มันไม่ดีนะคะ ฉันไม่ได้ยุ่งกับคุณไมเคิลเลยนะคะ มะ..ไม่..ไม่ใช่แบบนั้น..”

เสียงที่ขาดหาย ประกอบกับร่างกายที่สั่นยิ่งกว่าในตอนแรกทำให้สิงหาเงียบไปพักหนึ่ง

ท่าทางของเธอนั้นเหมือนกับคนที่พบเจอเรื่องสะเทือนใจมาเลย เธอหวาดกลัวทุกสายตาที่จ้องมองมาราวกับว่าครั้งหนึ่งเธอเคยถูกสายตาพวกนั้นทำร้ายอย่างแสนสาหัส..

เขาพ่นลมหายใจออกมาทางปลายจมูกก่อนจะถอดเสื้อโค้ทที่สวมเอาไว้มาคลุมให้เธอ

“แค่นี้ก็ไม่มีใครเห็นแล้ว..ทำตัวยุ่งยากซะจริง”