12.พูดเพื่อ

ตงตงและป้าน้อยมองหน้ากัน ก่อนที่พวกเขาทั้งสองคนจะเลือกเดินออกไปจากห้องนี้เพื่อให้เจ้านายและคุณเชอรีนได้อยู่ตามลำพัง

เชอรีนรู้สึกได้เลยว่าใบหน้าของตัวเองมันกำลังเห่อร้อนขึ้นมา หลังจากที่เราจูบกันเธอและเขาก็ยังไม่ได้เจอหน้ากันเลย เพราะแบบนั้นในตอนนี้เชอรีนจึงทำหน้าไม่ถูกว่าเธอควรจะ..ทักทายเขาว่าอย่างไรดี

สิงหายกมือขึ้นมาเท้าคางเพื่อมองดูใบหน้าของเชอรีนที่กำลังเขินอาย สองแก้มของเธอขึ้นเป็นสีแดงระเรื่อดูน่ารักมากจนเขาละสายตาไปจากเธอไม่ได้เลย ทั้งๆ ที่ปกติก็ไม่อาจละสายตาจากเธอได้แล้วแท้ๆ ตอนนี้ยิ่งดูเหมือนตัวเองคือคนโง่งมยิ่งไปใหญ่

นี่กูเป็นอะไรของกูวะ! ทำไมถึงได้สนใจเชอรีนอยากออกนอกหน้าขนาดนั้น!

“ทะ..ทานมื้อเช้ามารึยังคะ”

เชอรีนเลือกที่จะทำลายบรรยากาศที่อึดอัดระหว่างเราด้วยคำถามที่เธอถามออกไป

“ยังครับ ทำไมจะป้อนพี่งั้นเหรอ? เอาสิพี่กำลังอยากให้เชอป้อนพี่อยู่พอดี”

เขาเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่อ่อนหวานมากกว่าในยามปกติ ดวงตาเปล่งประกายแวววับวอนขอ

เชอรีนกำลังทำตัวไม่ถูก..แต่ทว่าเธอไม่ได้มีอาการมือสั่นหรือว่าเหงื่อออกที่มืออีกต่อไป

เธอไม่ได้รู้สึกกลัวเขา..เช่นนั้นแล้วอาการหัวใจที่กำลังสั่นไหวตอนนี้มันมาจากความรู้สึกแบบไหนกันนะ หากไม่ใช่ความกลัว..

เชอรีนตักอาหารใส่ช้อนก่อนที่จะยื่นให้ให้เขาที่กำลังอ้าปากอยู่ เธอป้อนเขาคำแล้วคำเล่าและหน้าที่ของสิงหาคือการเคี้ยวทุกอย่างที่เชอรีนกำลังบรรจงป้อนให้เขา ที่มุมปากปรากฏรอยยิ้มที่พึงพอใจขึ้นมา เขากำลังมีความสุขมากยิ่งกว่าในตอนที่คุยธุรกิจสำเร็จซะอีก

“อร่อยจังเลยนะครับ ไม่รู้ว่าป้าน้อยทำกับข้าวอร่อยหรือว่าที่มันอร่อยเป็นเพราะเชอรีนป้อนพี่กันแน่..”

เธอไม่รู้ว่าที่เขาพูดมานั่นมันเป็นหนึ่งในการรักษาอาการของเธอรึเปล่า แต่ถึงอย่างนั้นมันก็อดดีใจในทุกคำพูดของเขาไม่ได้เลย

“ทำไม..คุณถึงดีกับเชอขนาดนี้กันคะ”

สิงหาขมวดคิ้ว

“นี่เรียกว่าดีด้วยแล้วงั้นเหรอ”

เชอรีนพยักหน้า

“ที่ผ่านมาเจ้าหนี้ของลุงภาคินล้วนแล้วแต่บีบบังคับเพื่อให้ลุงจ่ายหนี้เร็วๆ ตอนแรกที่คุณสิงหาพาเชอรีนมาที่นี่..เชอคือว่าคุณจะ..แบบว่า..”

เชอรีนก้มหน้าลงเมื่อเธอคิดได้ว่าตัวเองกำลังพูดถึงเรื่องที่ไม่น่าพูดถึง

“คิดว่าพี่จะทำแบบไหนกันเชอรีน..พูดออกมาให้เคลียร์ๆ หน่อยสิ”

ใบหน้าหวานเห่อร้อนในทันที ตอนแรกเธอคิดว่าเขาจะพาเธอมาเพื่อทำเรื่อง..แบบนั้น คือเธอไม่ได้จะบอกว่าตัวเองเตรียมใจมาว่าเขาจะทำเรื่องแบบนั้นแต่เพราะภายนอกของเขาดูเป็นแบบนั้น..ดูเหมือนคนใจร้ายมากกว่าที่จะเป็นคนใจดีและอ่อนโยนแบบนี้

“..มะ..ไม่มีอะไรค่ะ เชอแค่เข้าใจคุณผิดไปเท่านั้นเอง”

เขายื่นมือไปไล้ที่ข้างแก้มของเธอเบาๆ

“นี่พี่ไม่ได้ทำให้เชอรีนผิดหวังอะไรแบบนั้นใช่ไหม..แบบว่าเชอรีนอาจจะเตรียมใจมาแล้วว่าจะเป็นของพี่ แต่ว่าพี่ดันไม่ได้..ทำในแบบที่เชอรีนคาดหวัง”

“มะ..ไม่ใช่แบบนั้นนะคะ”

ปลายนิ้วของสิงหาเลื่อนมาทาบลงไปบนริมฝีปากของเชอรีน

“ชู่วว..เรื่องแบบนั้นการพูดคุยดูเหมือนจะไม่ได้คำตอบ ทำไมเราไม่ลอง..ทำมันดูล่ะเชอรีน..เรายังกลัวพี่อยู่รึเปล่า”

หากจะถามว่าเธอกลัวเขาอยู่รึเปล่า แน่นอนว่าเธอไม่ได้กลัวเขาแล้ว..ในใจนั้นไร้ซึ่งความกลัวแต่มันกลับมีความรู้สึกบางอย่างมาแทนที่..ทว่าเธอยังไม่อยากเป็นของเขาในตอนนี้

“กะ..กลัวค่ะ เชอ..ยังไม่พร้อมที่จะทำ..เรื่องที่มันมากกว่าการจูบ”

สิงหาแค่นหัวเราะ เขารู้สึกเอ็นดูเชอรีน มากทีเดียวเพราะการปฏิเสธของเธอนั้นมันมีเอกลักษณ์ที่ไม่เหมือนใคร

“อ๋า..แบบนั้นแสดงว่าจูบได้ไม่เป็นไร แต่หากจะทำอะไรที่มากกว่าการจูบ..ต้องรอไปก่อนแบบนั้นใช่ไหมเชอรีน”

เธออยากจะยกมือขึ้นมาตีปากตัวเอง! เชอรีนรู้สึกว่าตอนนี้แผ่นหลังของเธอกำลังแนบชิดติดลงไปบนข้างฝา เธอไม่อาจถอยหลังหนีได้อีกแล้ว..เธอหนีจากการถูกไล่ต้อนของเขาไม่ได้อีกแล้วให้ตายสิ

“...ค่ะ..ก็ประมาณนั้น”

สิงหาดีดนิ้วในทันที ราวกับว่าเขาได้รับคำตอบที่พึงพอใจแล้ว

“แบบนั้นก็เยี่ยมเลยเพราะมันเท่ากับว่า..อาการหวาดกลัวคนแปลกหน้าของเชออาจจะดีขึ้นมาหน่อยก็ได้ ดูจากที่เชอรีนไม่ได้รังเกียจพี่เท่าเมื่อก่อน..เย็นนี้เราไปทานอาหารที่โรงแรมของพี่กันนะ พี่จะจับมือของเชอรีนเอาไว้ตลอดเวลา ส่วนเชอรีนก็มีหน้าที่ส่งยิ้มให้กับคนที่เดินผ่านไปผ่านมาเท่านั้นเอง..พี่เชื่อว่าเชอรีนทำได้และ..ไม่มีเหตุผลที่ต้องหวาดกลัวเลยที่รักเพราะเชอรีนมีพี่อยู่ข้างๆ ยังไงล่ะ”

เธอรู้ดีว่าคำกล่าวของเขานั้นมันแสนหวานมากเหลือเกิน แต่ทว่าเชอรีนไม่รู้ว่าเธอสามารถเชื่อถือคำพูดของเขาได้มากน้อยแค่ไหน

เพราะมีผลประโยชน์ร่วมกันเขาจึงอ่อนโยนกับเธอมากขนาดนี้ เมื่อได้คิดถึงเรื่องนั้นหัวใจก็อดรู้สึกชาหนึบไม่ได้เลย

เขาเปรียบเสมือนเชือกป่านที่ไม่ได้มั่นคงและแข็งแรง แต่ถึงอย่างนั้นเธอก็ยังกอดเชือกเส้นนั้นเอาไว้แน่นไม่ยอมปล่อย..เชือกป่านที่พร้อมจะขาดลงทุกเมื่อ เมื่อเธอหมดประโยชน์แต่สักครั้งในชีวิตเชอรีนก็อยากจะลองเชื่อเสียงหัวใจของตัวเองดู

“ค่ะ..เชอจะยิ้มให้ทุกคนที่เดินผ่าน จะยิ้มให้สวยที่สุดเท่าที่คุณสิงหาต้องการ”

เขาจับปอยผมที่ตกลงมาไปทัดเอาไว้บนหูให้กับเธอ

“ดีแล้วเชอรีนเพราะหากวันนี้เธอทำได้ หากว่าเธอยิ้มให้กับทุกคนที่เดินผ่านไปมาได้ พี่จะหักหนี้ให้เธอล้านนึง..”

นั่นสินะ สุดท้ายแล้วสิ่งที่เธอทำก็ยังมีประโยชน์ อย่างน้อยที่สุดการกระทำของเธอก็ยังสามารถนำไปลดหนี้ได้..

คุณค่าของเธอมีเพียงเท่านั้นในสายตาของเขา..เป็นแค่หลักประกันการใช้หนี้ของลุงภาคิน

“ค่ะ ขอบคุณมากนะคะที่ช่วยลดหนี้ให้”

สิงหาจ้องมองเข้าไปในดวงตาคู่นั้นที่กำลังฉายแววเศร้าหมองออกมา

ทำไมไม่ดีใจล่ะ เขาอุตส่าห์คิดว่าหากลดหนี้ให้เธอ เธอจะยิ้มและแสดงท่าทีดีใจออกมาซะอีก แล้วทำไมถึง..ทำหน้าเศร้าแบบนั้นกันนะ เขาไม่เข้าใจเลยจริงๆ

“มึงมันโง่ไงไอ้สิง ทุกอย่างกำลังจะดีอยู่แล้วมึงพูดถึงเรื่องหนี้ขึ้นมาเพื่อ”

เสียงปลายสายของผืนป่ากำลังก่นด่าเขาอยู่เมื่อเขาเล่นเรื่องทั้งหมดให้เพื่อนรักฟัง

“กูโทรมาเพื่อขอคำแนะนำ ไม่ได้ให้มึงด่ากูสักหน่อยไอ้เพื่อนเวร!”