11.อบอุ่น

เชอรีนไม่รู้ว่าเมื่อคืนเธอนอนหลับไปได้อย่างไร รู้แค่ว่าเมื่อเธอตื่นขึ้นมาก็มองไม่เห็นคุณสิงหาอยู่ในห้องนี้แล้ว

ทว่าสิ่งที่เธอมองเห็นเมื่อตื่นขึ้นมาคือโทรศัพท์เครื่องใหม่และกระดาษใบเล็กๆ ที่เขียนโน๊ตเอาไว้ว่า

“หากตื่นแล้วรีบทานมื้อเช้าแล้วทานยาให้ครบถ้วน นี่คือโทรศัพท์เครื่องใหม่ของเธอ..เย็นนี้เราจะออกไปทานข้าวนอกบ้านกันเพราะงั้นเตรียมตัวและเตรียมใจให้พร้อม”

เมื่ออ่านประโยคสุดท้ายจบ เชอรีนก็รู้สึกเหมือนจะหายใจไม่ออก เธอยกมือขึ้นมากุมหัวใจของตัวเองเอาไว้ก่อนจะหลับตาลงอย่างช้าๆ เพื่อเรียกสติของตัวเองให้กลับคืนมา

หากไม่เริ่มต้นก็ไม่มีวันเอาชนะความกลัวของตัวเองได้หรอกนะ ผ่านมาห้าปีแล้วนะ..ห้าปีแล้ว ในตอนนี้ไม่มีใครจดจำชื่อของเชอรีน เชอรีนดาได้อีกแล้วล่ะ

เมื่อเชอรีนเปิดประตูห้องออกมาก็พบเจอกับคุณตงตง คนขับรถของคุณสิงหา

“ลงมาทานมื้อเช้าสิครับ แม่บ้านจัดเตรียมอาหารในส่วนของคุณเชอรีนเสร็จแล้ว..”

เธอพยักหน้าเบาๆ แล้วเดินตามคุณตงตงลงไปยังชั้นล่างของคฤหาสน์หลังนี้ ที่นี่มีคนอยู่น้อยกว่าที่เธอคิดเอาไว้ ที่ด้านนอกมีผู้ชายที่สวมชุดสูทสีดำอยู่หลายสิบคนทีเดียว แต่ทว่าพวกเขาไม่แม้แต่จะมองเข้ามาด้านในบ้านนี้เลย ส่วนด้านในบ้านมีเพียงคุณตงตงและแม่บ้านวัยกลางคนเท่านั้นที่เดินไปเดินมา

“หนูผอมมากเลยนะคะ ตอนที่อยู่ที่นี่ก็ทานเยอะๆ หน่อยก็แล้วกัน”

อย่างน้อยที่สุดท่ามกลางผู้ชายชุดดำและบรรยากาศที่แสนเงียบเหงาของบ้านหลังนี้ก็มีคุณป้าแม่บ้านที่ดูจะใจดีขึ้นมาหน่อย ทำให้อาการเกร็งของเชอรีนผ่อนคลายมากยิ่งขึ้น

“ขะ..ขอบคุณนะคะ”

ป้าน้อยได้ยินมาจากคุณสิงหาว่าแม่สาวคนสวยนี่กำลังป่วยอยู่ และเป็นโรคหวาดกลัวคนแปลกหน้ามากทีเดียว เพราะแบบนั้นคุณสิงหาจึงอยากให้เธอเอาใจใส่และอ่อนโยนกับแม่หนูคนนี้มากเป็นพิเศษ

ที่บ้านหลังนี้ไม่เคยมีการมาเยือนของผู้หญิงคนไหนมาก่อนเลย ไม่มีเลยที่คุณสิงหาจะพาผู้หญิงคนไหนมาที่นี่ แม่หนูคนนี้คือคนแรกเลยล่ะ ถึงแม้ว่าเจ้าตงตงจะบอกว่าแม่หนูคนนี้คือลูกหนี้ของคุณสิงหาแต่สายตาของคุณสิงหามันฟ้อง..ว่าเจ้านายของเธอนั้นไม่ได้มองว่าแม่หนูคนนี้เป็นลูกหนี้อะไรแบบนั้นเลย..

แต่เรื่องของเจ้านาย แม่บ้านอย่างป้าน้อยก็ไม่อยากยุ่งนักหรอก ป้าน้อยแค่รู้สึกสงสารแม่หนูคนนี้ก็เท่านั้น..ช่วงเวลาที่แม่หนูคนนี้พูดขอบคุณออกมา เธอไม่แม้แต่จะมองหน้าของป้าน้อยเลยด้วยซ้ำ มันแสดงออกถึงความไม่มั่นใจและความกลัว

“อันนี้อร่อยนะ น้ำซุปนี้ช่วยได้เยอะเลยเวลาที่ทานของเผ็ดๆ น่ะ ลองซดดูได้เลยรับรองว่าหนูจะทานข้าวได้อีกเยอะเลย”

เชอรีนสัมผัสได้ถึงความเอาใจใส่ของคุณป้าแม่บ้าน ทว่าแต่ไหนแต่ไรเธอเป็นคนทานน้อยอยู่แล้ว ยิ่งตอนที่อยู่คนเดียวเชอรีนไม่ค่อยทานอาหารสักเท่าไหร่ การทานครั้งละมากๆ ในมื้อเดียวจึงเป็นเรื่องยากมากสำหรับเธอ

แต่เพราะอาหารตรงหน้าอร่อยมากจริงๆ แถมนานมากแล้วที่ไม่มีใครมาคอยชวนเธอคุยเวลาที่เธอทานข้าว มื้อนี้เชอรีนจึงทานอาหารมากที่สุดในรอบหลายปีเลย

“ป้ายังมีขนมหวานอีกนะ นี่เป็นขนมฟักทองที่ป้าทำเอง กินคาวแล้วต้องกินหวานสักหน่อยสิ..”

เชอรีนระบายยิ้มหวาน

“คือว่าหนู..อิ่มมากแล้วค่ะ แต่ลองทานสักหน่อยคงไม่เป็นไร”

แม่หนูคนนี้..เป็นเด็กดีจริงๆ ด้วยสินะ..ป้าน้อยตักขนมฟักทองในถาดส่งให้เชอรีน ก่อนจะยื่นถาดขนมให้กับตงตง

“แกก็กินด้วยสิ ตอนเช้ายังไม่ได้กินข้าวไม่ใช่รึไง มานั่งกินดีๆ ไอ้ตง..”

สิ่งที่ทำยากที่สุดในชีวิตของตงตงคือการปฏิเสธป้าน้อยนี่แหละ เขานั่งลงตรงข้ามคุณเชอรีนก่อนจะเริ่มลงมือทานมื้อเช้าพร้อมกับกอดถาดขนมฟักทองเอาไว้แน่น

เชอรีนมองป้าน้อยสลับกับคุณตงตง ดูเหมือนว่าคนในบ้านนี้จะใจดีมากกว่าที่เธอคิดเอาไว้ คุณสิงหาเองก็..ไม่ได้โหดร้ายเหมือนกับเจ้าหนี้ที่เธอจินตนาการเอาไว้

เขาพาหมอมารักษาเธอ..ถึงแม้ว่าจะทำไปเพราะต้องการให้เธอช่วยงานเขา แต่สำหรับเชอรีนนั่นคือการถูกเอาใจใส่ในแบบที่เธอไม่เคยได้รับมันจากใครเท่าไหร่นัก ชีวิตของเชอรีนมีแค่ลุงภาคินที่ยุ่งอยู่ตลอด เพราะที่บริษัทเราไม่ได้มีพนักงานมากเท่าไหร่นัก ลุงภาคินจึงรับจบทุกหน้าที่ ส่วนพลอยใสก็ยุ่งกับทั้งการเรียนและการช่วยงานลุงภาคิน เชอรีนรู้ว่าทั้งสองคนเป็นห่วงเธอมาก แต่เพราะสถานการณ์ทางการเงินของพวกเราไม่สู้ดีเท่าไหร่นัก บางอย่างที่ยังไม่ร้ายแรงจึงต้องถูกมองข้ามไปก่อนอย่างเช่นอาการป่วยของเธอ..

หากมีคำถามว่าเธออยากจะกลับไปแสดงละครหรือว่ากลับไปเป็นดาราอีกครั้งไหม เชอรีนมั่นใจว่าเธอจะต้องตอบว่าอยากจะกลับไปแสดงละครอีกครั้งอย่างแน่นอน หากว่าเธอสามารถรักษาอาการป่วยของตัวเองได้ และหากว่าเธอมีคนที่พร้อมจะอยู่เคียงข้างเธอและปกป้องเธอตลอดไป..

“คุณตงตงดูชอบทานขนมฟักทองมากเลยนะคะ เอาของเชอไปสิคะ พอดีว่าเชออิ่มแล้ว”

เชอรีนแอบตักขนมในจานของตัวเองใส่จานของตงตง แน่นอนว่าเพราะมันคือขนมของโปรดของเขา ตงตงจึงไม่คิดปฏิเสธ เขาส่งยิ้มให้คุณเชอรีนอย่างอารมณ์ดีเพราะได้ทานของชอบ

“ขอบคุณนะครับ..คุณเชอรีน”

“แหม..นี่คงเป็นการทานมื้อเช้าที่อบอุ่นมากเลยใช่ไหมตงตง..”

เสียงที่ดังขึ้นทำให้ตงตงรู้สึกเสียวสันหลังวาบ เขารีบลุกขึ้นในทันทีก่อนจะก้มหน้าลงเพื่อทักทายเจ้านายของเขาที่ยืนอยู่ด้านหลัง ไม่ต้องหันไปมองก็รู่ว่านั่นคือเสียงของคุณสิงหาไม่ผิดแน่

“ไม่ใช่แบบนั้นนะครับคุณสิง คือว่า..”

“ป้าเป็นคนเรียกให้ไอ้เจ้าตงนั่งทานกับคุณเชอรีนเองค่ะ เพราะป้าไม่อยากให้คุณเชอรีนทานมื้อเช้าคนเดียว..หากนายสิงไม่ชอบที่ป้าทำแบบนั้น คราวหลังก็มานั่งทานมื้อเช้ากับคุณเชอรีนแทนสิคะ..”

ป้าน้อยพูดออกมาพร้อมกับตักข้าวใส่จานแล้ววางไว้เบื้องหน้าของสิงหา

“..อ่า..เอาแบบนั้นก็ได้ครับ จากนี้ไป ผมจะมาทานข้าวกับเชอรีนทุกมื้อเลย จะไม่ปล่อยให้เชอรีนของผมทานข้าวคนเดียวอย่างแน่นอน ป้าวางใจได้เลย”

เขากล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงติดตลก สิงหานั่งลงข้างๆ เชอรีนก่อนที่เขาจะยกมือขึ้นมาแล้ววางเอาไว้บนพนักพิงเก้าอี้ของเธอที่เมื่อมองดูแล้วมันเหมือนกับว่าในตอนนี้สิงหากำลังโอบไหล่ของเชอรีนเอาไว้ต่างหาก