13.มากกว่านั้น

ใบหน้าของเธอสะอาดเกลี้ยงเกลา ดวงหน้าสวยหวานละมุนทำให้หัวใจของสิงหาเต้นแรงมากยิ่งขึ้นเรื่อยๆ แค่หลับตาคิดถึง..เขาก็รู้สึกเหมือนกับว่าตัวเองกำลังจมดิ่งลงไปอย่างช้าในห้วงของมหาสมุทรที่ลึกสุดหยั่ง

“นี่มันแย่มากกว่าที่คิดเอาไว้เยอะเลยว่ะ..แบบว่ากูเหมือนไม่เป็นตัวของตัวเองเลย”

สิงหากล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงที่ไม่มั่นใจ เขากำลังพูดคุยเพื่อขอคำปรึกษาจากเจ้าเพื่อนมากประสบการณ์เรื่องความรัก

“นี่อย่าบอกนะว่ามึงชอบคุณเชอรีนเข้าให้แล้ว ไอ้สิง..นี่มันเสียระบบนะเว้ย เขาพึ่งเข้ามาอยู่ในบ้านของมึงไม่กี่วันแต่มึงหลงเขาขนาดนั้นเลยงั้นเหรอวะ”

สิงหาหลับตาลงก่อนที่เขาจะยกมือขึ้นมาเสยผมเบาๆ

“กูขอคำปรึกษาไม่ได้จะให้มึงมาตอกย้ำนะเว้ย..หากไม่ช่วยก็อย่าพูดมากเลย”

เขากดวางสายในทันที เพื่อไม่ให้ไอ้เพื่อตัวดีได้มีโอกาสตอบโต้หรือว่าพูดมากอีก สิงหานั่งลงบนโซฟาตัวยาว เขายกมือขึ้นมาปิดหน้าเอาไว้ด้วยความไม่เข้าใจ

“ผู้หญิงเอาใจยากขนาดนี้เลยงั้นเหรอวะ ต้องทำยังไงเธอถึงจะยิ้มออกมาล่ะ”

ในเมื่อการพูดถึงหนี้สินที่ติดค้างกันไว้ ไม่ได้ทำให้เชอรีนอารมณ์ดีหรือว่ายิ้มขึ้นมาเลยเช่นนั้นแล้วเขาต้องทำแบบไหนกันนะ ถึงจะถูกใจเธอ..

สิงหากดเข้าไปในอินเตอร์เน็ตอีกครั้ง ก่อนจะพิมพ์ชื่อของเชอรีนไป พร้อมกับกดค้นหา..ร้านอาหารที่เธอชอบและอาหารที่เธอชอบทาน

ครั้งนี้เขาจะไม่ยอมให้ตัวเองทำเรื่องผิดพลาดอีกแล้ว เขาสัญญาเลย

“ตงตงโทรจองร้านอาหารหน่อยสิ แล้วก็..ออกไปซื้อชุดมาให้เชอรีนด้วย”

เขาส่งแบบชุดที่ต้องการให้ตงตง เพื่อให้คนของเขาไปจัดการหาเสื้อผ้า รองเท้าและกระเป๋าในแบบที่เชอรีนชอบมาให้เธอ

................

เมื่อทานมื้อเช้าเสร็จเรียบร้อย คุณสิงหาก็ปลีกตัวออกไปทำงาน ซึ่งการที่เขาออกไปนั่นมันดีมากทีเดียว เพราะมันเหมือนกับว่าเขาเว้นระยะให้เธอได้หายใจหายคอบ้าง เชอรีนเดินขึ้นมาบนห้องนอน เธอหยิบโทรศัพท์ออกมาก่อนจะกดเปิดเครื่อง โชคดีที่เธอจำเบอร์ของพลอยใสได้ เชอรีนรีบกดเบอร์ของพลอยใสในทันทีเพื่อจะโทรหาน้อง อย่างน้อยเธอก็อยากจะบอกว่าตัวเองนั้นปลอดภัยดี ไม่มีอะไรที่ทั้งพลอยใสและลุงภาคินต้องเป็นห่วง

“ฮัลโหล..พลอยใสพูดค่ะ”

เมื่อเสียงปลายสายดังขึ้น เชอรีนก็ขบเม้มริมฝีปากเบาๆ

“อ่า..พลอยน่ะพี่เชอเองนะ แล้วนี่ก็เป็นเบอร์ใหม่ของพี่..”

เสียงของพลอยใสเงียบไปพักหนึ่งก่อนจะตอบกลับมาด้วยน้ำเสียงที่สั่นเครือ

“พี่เชอ..ปลอดภัยดีใช่ไหมคะ ถูกทำร้ายตรงไหนรึเปล่า..ได้ทานข้าวรึยังแล้วตอนนี้อยู่ที่ไหนคะ”

เชอรีนจุดยิ้มขึ้นมาที่มุมปาก

“พี่ปลอดภัยดีและคุณสิงหาไม่ได้ใจร้ายอย่างที่คิดเอาไว้ เขาพาพี่มาอยู่ที่บ้านของเขา พี่สบายดีมากๆ เลยพลอย ไม่ต้องกดดันเรื่องการหาเงินนะ ค่อยๆ หาเงินมาจ่ายดอกเบี้ยไป ส่วนเรื่องเงินต้นพี่จะหาทางจ่ายเอง”

ทำแบบนั้นได้ที่ไหนกัน จะผลักภาระไปให้พี่เชอรีรับผิดชอบได้ยังไง

“อื้อ..พี่เองก็ไม่ต้องเป็นกังวลนะ หนูกับพ่อกำลังหาเงินอยู่ เราจะรีบไปใช้หนี้ให้หมดเพื่อพาพี่กลับมาอยู่ด้วยกันอีกครั้ง”

เชอรีนเงียบไปในทันทีเพราะเธอกลัวว่าหากพูดอะไรออกไป พลอยใสจะจับได้ว่าเธอกำลังร้องไห้อยู่

“...อา..งั้นแค่นี้ก่อนนะพลอย เอาไว้เจอกัน”

เชอรีนรีบกดวางสายในทันที เธอหลับตาลงช้าๆ เพื่อจัดการกับน้ำตาที่กำลังไหลลงมาเงียบๆ เกิดมาเราพึ่งจะเคยแยกกันอยู่เป็นครั้งแรกเลย การรับมือกับเรื่องต่างๆ ที่ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อนมันไม่ใช่เรื่องง่ายเลย..

เชอรีนล้มตัวนอนลงบนเตียง หากว่าเธอจัดการคนที่ชื่อว่าคีตะให้คุณสิงหาเสร็จแล้ว เขาจะยินยอมลดหนี้ให้เธอมากแค่ไหนกันนะ..ไม่วันใดก็วันหนึ่งเธอจะต้องกลับไปใช้ ชีวิตเงียบๆ คนเดียวแบบเดิม ส่วนเขาก็จะได้ใช้ชีวิตที่เปล่งประกายของเขาต่อไป..

เราสองคน ไม่มีตรงไหนเลยที่จะสามารถใช้ชีวิตอยู่ด้วยกันได้..นั่นคือความจริงที่ต้องยอมรับ..

ประตูถูกเปิดออกพร้อมกับสิงหาที่เดินเข้ามาด้านใน เขาปิดประตูเสียงเบาจนคนในห้องไม่ได้ยินถึงการมาของเขา สิงหาเบนสายตาไปมองบนเตียง เขามองเห็นเชอรีน กำลังนอนอยู่บนนั้น เธอยกมือขึ้นมาปิดหน้าพร้อมกับเช็ดน้ำตาเบาๆ

โทรศัพท์เครื่องใหม่ถูกวางเอาไว้ข้างๆ ตัวของเธอ และมันแสดงหน้าจอว่าเธอพึ่งจะกดโทรออกไปเมื่อไม่นานมานี้

สิงหานั่งลงบนเตียงและในทันทีที่ที่นอนยุบตัวลง เชอรีนก็รีบดีดตัวลุกขึ้นมาในทันทีด้วยความตกใจ เธอมองเห็นคุณสิงหานั่งอยู่ปลายเตียง เขากำลังหันมองเธออยู่ด้วยใบหน้าที่เรียบเฉย

เชอรีนรีบเช็ดน้ำตาตัวเองในทันที เธอกลืนน้ำลายลงคอก่อนจะเอ่ยปากถามเขา

“..คะ..คุณสิงหามีอะไรรึเปล่าคะ”

เขายื่นมือมาช่วยเธอเช็ดหยาดน้ำตาที่กำลังเอ่อท้นขึ้นมาบนหางตา

“ร้องไห้ทำไม คิดถึงบ้านงั้นเหรอ?”

เธอพยักหน้าเบาๆ เพราะคิดว่ากับบางเรื่องเธอไม่ควรพูดโกหกออกมา เธอควรบอกความจริงกับเขามากกว่าการจะพูดแก้ตัวหรือว่าโกหก

“อ่า..แบบนั้นเองสินะ เสียใจเพราะคิดถึงบ้านนี่เอง..แล้วครั้งนี้อยากจะได้จูบปลอบใจรึเปล่า”

เธอทอดสายตามองคนตรงข้ามด้วยแววตาที่อ่อนโยนเช่นเดียวกันกับที่เขามองมา สายตาคู่นั้นของเชอรีนสะท้อนทุกความรู้สึกออกมาโดยไม่จำเป็นต้องเอ่ยปากพูด ว่าเธอในตอนนี้กำลังต้องการจูบปลอบใจของเขามากทีเดียว

สายตาของสิงหานั้นลึกล้ำยากจะคาดเดาว่าเขากำลังคิดเช่นไร แถมที่มุมปากกับปรากฏรอยยิ้มร้ายกาจออกมา บางอย่างในแววตาของเขามันแตกต่างจากเดิมเมื่อเชอรีน พยักหน้า

“ตอนนี้ฉันกำลังต้องการจูบปลอบใจจากคุณมากเลยค่ะ..คุณสิงหาจะยินดีส่งมอบจูบที่แสนอ่อนโยนและจูบที่ทำให้ฉันหายจากอาการเสียใจ..ให้ฉันได้รึเปล่าคะ”

สายตาของเขาเฉียบคมขึ้นมาในทันทีเมื่อคำกล่าวที่อยากได้ยินกำลังถูกเอ่ยออกมาจากริมฝีปากคู่นั้นของเชอรีน

“ด้วยความยินดีเลยเชอรีน เพียงแต่พี่อยากจะขอสิ่งตอบแทนจากเธอบ้าง..จะให้พี่จูบปลอบใจเธออย่างเดียวได้ที่ไหนกัน พี่ขอมากกว่านั้นได้ไหม อย่างเช่น..ขออะไรที่มากกว่าการจูบ..”

ถ้าดวงตาสามารถลุกเป็นไฟได้ เขาคงมอดไหม้ไปแล้ว

“มากกว่าจูบเหรอคะ..เชอไม่รู้ว่าคุณสิงหาต้องการมากกว่าจูบแค่ไหน..ช่วยพูดให้ชัดเจนกว่านั้นอีกหน่อยได้รึเปล่า เชอจะได้ลองชั่งน้ำหนักดูหน่อยว่าสิ่งที่พี่ต้องการมันคุ้มค่ากับการแลกเปลี่ยนรึเปล่า”

เขาแสยะยิ้มที่มุมปาก

“เรื่องนั้นเราทำไปคุยไปดีกว่าไหม..แบบว่าเชอรีนจะยอมให้พี่ถึงไหน..ให้ร่างกายของเราเป็นตัวตัดสินดีรึเปล่า”