006 อาวุธที่เหมาะสม

หลักจากพักได้ 10 นาทีเป๊ะ เอ็นพีซีนายทหารก็เรียกให้เหล่าเพลเยอร์มารวมตัวกันเพื่ออธิบายการฝึกใช้อาวุธระยะไกลต่อไป ผมซึ่งคุยเรื่อยเปื่อยกับไลดอนและเฮกเตอร์ได้เดินเข้าไปรวมกลุ่มกับคนอื่นๆ มีเพลเยอร์หลายๆคนได้บาดเจ็บกันเล็กน้อยทั้งแผลบาดและแผลฟกช้ำ ....แต่ดูพวกเขาไม่ค่อยใส่ใจกันเท่าไหร่

“เอาล่ะ ทุกคนฟัง!” นายทหารตะเบ็งเสียงอีกละ “อย่างที่บอกไว้! ต่อไปเราจะฝึกอาวุธระยะไกลกัน แต่คราวนี้เราจะเปลี่ยนสนามฝึกกันหน่อย”

นายทหารดีดนิ้ว พวกแบทเทิลโดรนแยกกระจายห่างกันราวๆ 30 เมตร จากนั้นก็มีกำแพงกระจกเลื่อนขึ้นมาจากพื้น แบ่งสนามต่อสู้เป็นห้องๆ

“สนามฝึกพร้อมแล้ว! ในสนามฝึกพวกแบทเทิลโดรนจะไม่โจมตีก่อน แต่จะหลบและโจมตีสวนพวกนายเมื่อถูกโจมตีเหมือนเดิม! เอ้า รออะไรกัน ไปเลือกอาวุธมาฝึกกันเร็ว!”

คราวนี้เหล่าเพลเยอร์ไม่มีอาการลังเลอีกต่อไป ต่างคนต่างเดินไปหยิบอาวุธระยะไกลที่ตนเล็งไว้ โดนส่วนมากจะเลือกปืนกัน

“นายจะเลือกอะไรล่ะ เทร็กซ์?” ไลดอนหันมาถามผมขณะหยิบปืนลูกโม่อันหนึ่งขึ้นมาดู

“ยังไม่ได้คิดเลย...”

จริงๆตอนแรกผมเล็งปืนกลไว้ แต่พอถือดูก็พบว่าหนักเอาเรื่อง แถมผมยังไม่เคยยิงปืนมาก่อนเลยด้วย เอ่อ...ก่อนอื่นต้องใส่กระสุน แล้วก็ปลดเซฟตี้?

น่าเสียดายที่การปลูกฝังความรู้ในโลกจริงไม่เคยสอนวิธีใช้ปืนให้ผม ...ซึ่งก็แน่ล่ะ แต่ผมก็เลือกปืนพกมาหนึ่งกระบอก น้ำหนักค่อนข้างเบา ดูเหมือนจะทำจากพลาสติกแบบแข็งพิเศษ

เนื่องจากสนามฝึกอาวุธระยะไกล เอ็นพีซีนายทหารได้บอกว่าเหมือนกับฝึกประชิดก่อนหน้านี้....พวกหุ่นนั่นจะสวนกลับมายังไง? ผมว่ามันต้องยิงอะไรสักอย่างสวนมาแน่ๆ เพราะฉะนั้นปืนพกนี่น่าจะเหมาะ เพราะผมน่าจะวิ่งไปยิงไปได้ในเมื่อมันไม่หนักมากนัก

...เอาไปสักสองกระบอกดีกว่ามั้ง

“พร้อมรึยัง?”

เฮกเตอร์ถามเมื่อเห็นผมถือปืนพกในมือ ส่วนเขาหยิบปืนสไนเปอร์ไรเฟิลมา ...กระบอกเบ้อเริ่ม

“พร้อมแล้วล่ะ” ผมตอบ

“เดี๋ยวๆ” ไลดอนโพล่งขึ้น อาวุธในมือของเขาคือปืนไรเฟิลจู่โจม “สนามฝึกแบ่งเป็นห้องๆยังงี้แล้วเราจะแข่งกันยังไง?”

“ก็เข้าไปคนละห้องแล้วเริ่มพร้อมกัน ใครจัดการแบทเทิลโดรนได้ก่อนก็ชนะไปก็ได้มั้ง?” ผมเสนอ

“เข้าท่า! เอาตามนั้นแหละ” ไลดอนและเฮกเตอร์เห็นด้วย

พวกเราแยกกันเข้าไปในห้องกระจกที่ยังว่างอยู่ ภายในห้องก็เหมือนเดิมคือเป็นพื้นไม้ขัดเงาและแบทเทิลโดรนหนึ่งตัว จะต่างกันแค่มีกระจกกั้นเท่านั้นเอง

ผมหันไปมองห้องข้างๆ ไลดอนชูนิ้วขึ้นมาสามนิ้ว จากนั้นก็สอง หนึ่ง

ไลดอนและเฮกเตอร์เริ่มเปิดฉากยิงทันที บ้าพลังกันจริงๆเจ้าพวกนี้

ผมหันกลับมามองที่แบทเบิลโดรนตรงหน้า มันยังอยู่ที่เดิมไม่ได้ขยับเขยื้อนไปไหน จะลองดูเชิงก่อนดีรึจะเปิดฉากยิงเลยดี ผมต้องรีบลงมือละไม่งั้นผมต้องเลี้ยงข้าวเจ้าสองหน่อนั่นแน่ๆ แล้วผมก็ยังไม่มีเงินเลยสักแดง

ผมเหน็บปืนพกในมือซ้ายไว้ที่กางเกงแล้วจับปืนพกอีกกระบอกด้วยมือทั้งสองข้าง เล็งไปที่กลางตัวแบทเทิลโดรนแล้วกดไกปืนลง

...

ผมรู้สึกเหมือนได้ยินแบทเทิลโดรนส่งเสียงวี้ๆๆๆ ราวกับกำลังหัวเราะเยาะผมเมื่อกระสุนไม่ออกจากปืน

“อ้าว อะไร? ...ทำไมกระสุนไม่ออก”

ผมพลิกปืนดูว่าเกิดอะไรขึ้น

...ลืมปลดเซฟตี้

จะบ้าตาย อุตส่าห์เล็งซะดิบดี ฮึ่ม! หยุดส่งเสียงวี้ๆๆสักทีเหอะ!

ผมเล็งปืนไปที่แบทเทิลโดรนอีกครั้งแล้วกดไกปืน แต่เพราะรู้สึกฉุนกับเรื่องเมื้อกี้ กระสุนจึงพลาดเป้าไปไกล พร้อมกับอาการจุกที่ลำตัว โอ้ย...อะไรอีกเนี่ย!?

แบทเทิลโดรนมันยิงลูกบอลยางสวนกลับมา

นอกจากจะโดนยิงสวนที่ลำตัวแล้ว เสียงปืนกับแรงถีบปืนก็ทำเอาแขนแทบชา ไม่นึกเลยว่าการยิงปืนมันยากแบบนี้

สงสัยแบบนี้ใช้วิธียิงซึ่งๆหน้าไม่ได้แล้ว

ผมนวดๆท้องไล่อาการจุก เก็บอาการเสียหน้าและอาการจุกลง จากนั้นก็เริ่มออกวิ่งวนไปด้านซ้าย แต่เจ้าหุ่นก็หันมาตามทางที่ผมวิ่ง ผมยิงปืนใส่มันขณะวิ่ง คราวนี้ผมจับปืนอย่างมั่นคงจึงพอที่จะรับแรงถีบได้ กระสุนพุ่งไปหามันแต่มันกลับสไลด์หลบได้ พร้อมกับยิงลูกบอลยางมาจากแขนของมันที่รูปร่างเปลี่ยนไปคล้ายกระบอกปืนใหญ่

ลูกบอลยางพุ่งผ่านตัวผมไป ผมวิ่งแล้วยิงอีกแต่มันก็หลบได้หมด ให้ตายสิเลิกหลบสักทีเถอะ!

หลังจากวิ่งๆยิงๆได้สักพักผมก็เจอปัญหาอีกอย่าง

กระสุนหมด!

ชิบหาย! ลืมหยิบแม็กกาซีนสำรองมาด้วย

เมื่อเจ้าหุ่นเห็นว่าปืนผมกระสุนหมด มันก็หยุดขยับแล้วก็ส่งเสียงวี้ฮี่ๆๆๆใส่ผม แก๊!!

ผมชักปืนพกที่เหน็บไว้ด้วยมือซ้ายอย่างรวดเร็ว ไม่ลงไม่เล็งมันละ ยิงเลย!

ปังๆๆๆๆๆ !!!

ผมรัวกระสุนใส่เจ้าหุ่นซึ่งไม่รู้ว่าเพราะมันชะล่าใจหรือเพราะมัวแต่หัวเราะเยาะผม กระสุนทั้งหมดเข้าเป้าดังก๊องๆแก๊งๆ ยิงไม่เข้าอีก...

ผมนึกว่าจะโดนยิงสวนอีกจึงเริ่มจะออกวิ่งหลบ แต่เจ้าหุ่นกลับแค่ส่งเสียงวี้ๆคล้ายอาการฉุน เหมือนกับตอนที่ฝึกประชิดตัวเลยแฮะ ...หรือว่าผมผ่านแล้ว?

ผมหันไปมองรอบๆอย่างงงๆก็พบไลดอนกับเฮกเตอร์โบกมือให้ผมจากนอกห้องกระจก ผมจึงเดินไปหาพวกเขา

“แหม้ นึกไม่ถึงจริงๆว่าเราสองคนจะแพ้นายซะงั้นเทร็กซ์ นี่ไม่เคยยิงปืนมาก่อนจริงๆรึ?”

ใครชนะ? ผมรึ? เห๊ะ!?

“เอ๋? อ้าว? ผมชนะ? แต่พวกคุณไม่ได้ชนะแล้วถึงออกมารอเหรอเหรอครับ?”

“ภาษาสุภาพอีกแล้ว บอกแล้วว่าไม่ต้อง” ไลดอนทำปากยื่น

“อ่านะ นายฟังไม่ผิดหรอก พวกเราน่ะแพ้ ไลดอนวิ่งเข้าไปกราดยิงแต่พลาดจนกระสุนหมด กระสุนสำรองก็ไม่เอาไป ส่วนฉันน่ะเลือกอาวุธผิดอย่างแรงเลย ดันเอาปืนซุ่มยิงไปสู้แบบดวลเดี่ยวแบบนี้”

เฮกเตอร์พูดไปส่ายหัวไป ไม่ไหวเล้ย เขาบ่น

“เอ่อ สรุปว่าฉันชนะ?” ผมถามไปแบบอึ้งๆ

“สรุปคือฉันแพ้ต่างหาก” เฮกเตอร์บ่นอุบอิบ “ฉันน่ะโดนบอลยางอัดสวนทุกครั้งที่ยิงใส่เลยนะ ดูสิเขียวไปหมดแล้วเนี่ย”

โอ้ เละเลยนะนาย

“ประสบการณ์ของพวกนายในคราวนี้ไม่ได้ไร้ค่าหรอกนะ!” มีคนตะเบ็งเสียงอยู่ข้างหลังผมอีกแล้ว ไม่ต่องถามก็รู้ว่าใคร ว่าแต่ทำไมชอบมีคนมาพูดข้างหลังผมจริง

“อาวุธระยะไกลน่ะมีความได้เปรียบเรื่องระยะห่าง แต่บางครั้งพวกนายก็ต้องเลือกประเภทอาวุธที่ใช้ให้เหมาะสม นาย เทร็กซ์สินะ คราวนี้นายเลือกได้ดีอีกครั้ง กับการประลองหนึ่งต่อหนึ่งบางครั้งปืนยิงรัวอาจจะดีกว่า แต่ปืนพกน่ะคล่องตัวกว่า และทำให้หลบหลีกการสวนกลับได้ง่าย”

พวกผมทั้งสามคนพยักหน้าให้กับคำพูดของเขา เขาพยักหน้าอีกครั้งแล้วไปหาคนอื่นต่อ

ดูเหมือนนี่จะเป็นอีกความแตกต่างระหว่างเกมนี้และเกมแนวเก็บค่าประสบการเพิ่มเลเวลให้อวาตาร์ ประสบการณ์ของเกมนี้คือประสบการณ์สู้จริงๆแล้วนำมาประยุกต์ใช้ในการสู้ต่อๆไป แตกต่างจากเกมที่เก็บค่าปรสบการณ์ที่เป็นตัวเลขแล้วนำมาเพิ่มระดับของอวาตาร์

“ใช้ให้ถูกกับเป้าหมายและสถานการณ์รึ นั่นก็สำคัญน่าดูนะ” ไลดอนเปรยๆออกมา

“แหงสิ นายกับฉันน่ะ เลือกของหนักๆใหญ่ๆมาโดยไม่ดูคู่ต่อสู้เลย และก็เห็นได้ชัดว่าวิธีสู้เกมนี้ต่างจากที่พวกเราเคยเจอมา ต่อไปคงต้องใช้หัวมากกว่านี้หน่อยแล้ว” เฮกเตอร์ว่าพลางเกาหัวแกรกๆ

ให้ใช้หัวสู้ นั่นเป็นคำพูดที่ดี ซึ่งจริงๆผมก็ได้ทำตามนั้น ...ก็ไม่เชิงหรอกนะ เพราะจริงๆผมไม่กล้าใช้ของหนักและคงใช้ไม่ไหวด้วย และเพราะผมพิจารณาตัวผมเองมากกว่าว่าใช้อะไรได้หรือไม่ได้ แค่บังเอิญเจอการฝึกที่เข้าทางพอดีนั่นแหละ แต่นายสองคนไม่ต้องรู้เรื่องนี้ก็ได้นะ ฮึๆ

หลังจากที่พวกเราฝึกใช้อาวุธระยะไกลจบ นายทหารก็ให้เราฝึกอิสระได้ พวกผมและเพลเยอร์คนอื่นๆจึงใช้เวลานี้ทดลองอาวุธหลายๆอย่างที่ไม่เคยใช้และไม่เคยเห็นมาก่อน

เมื่อฝึกจบนายทหารก็พาพวกเราไปสนามฝึกต่อไป เขาบอกว่าเป็นการฝึกปฐมพยาบาลเบื้องต้น ผมเดินตามเขาไปพลางนึกถึงการฝึกเมื่อกี้ ภาพไลดอนแบกอีโต้ขนาดใหญ่กว่าตัวยังค้างอยู่ในตาอยู่เลย จะว่าไปอาวุธที่ไม่น่าจะมีคนใช้ได้ก็มีเยอะเหมือนกันแฮะ อย่างดาบยักษ์เมื่อกี้หรือเข็มฉีกยาขนาดเล็ก มันจะมีคนไปแอบจิ้มยาใส่ศัตรูด้วยรึไง?

ขณะที่ผมกำลังคิดเรื่อยเปื่อยอยู่นั้น ผมก็เดินทางมาถึงสนามฝึกถัดไป ซึ่งดูยังไงก็เป็นสถานพยาบาลชัดๆ อ้อ นายทหารบอกให้เรามาฝึกปฐมพยาบาลนี่นะ

ก่อนหน้านี่ผมก็ได้ยินคนคุยกันมาว่าเกมนี้ไม่มีของจำพวกยาฟื้นพลัง ที่ซดปุ้บปึ๋งปั๋งปั้บ สรุปว่าต้องรักษากันแบบรักษาจริงๆสินะ

พวกผมหยุดเดินเมื่อนายทหารหยุดแล้วหันกลับมา

“ในสนามรบ! บ่อยครั้งและแน่นอนว่าต้องมีการบาดเจ็บไม่ว่าจะเกิดจากสาเหตุอะไรก็ตาม! พวกนายต้องเรียนรู้เทคนิคการรักษาพยาบาลเบื้องต้นเอาไว้ จงจำไว้เสมอว่าเทคนิคต่างๆมีมากเท่าไหร่ก็ไม่เพียงพอในสนามรบ พวกนายอาจเจอสถานการณ์ไม่คาดฝันอย่างตกอยู่กลางวงล้อมศัตรูขณะที่แตกกลุ่มจากคนอื่นๆ หรือพลัดหลงหรืออะไรก็ตาม สิ่งสำคัญนอกจากวิธีต่อสู้แล้ว ยังมีการฝึกความเข้มแข็งของจิตใจ วิธีการเอาตัวรอดในสถานการณ์ต่างๆ การปฐมพยาบาลก็เป็นสิ่งจำเป็นอันดับต้นๆที่ควรจะรู้ไว้ พวกนายคงไม่อยากเลือดไหลจนตายเพราะช่วยเหลือตัวเองไม่ได้ใช่ไหมล่ะ? ถ้างั้นก็จงเรียนรู้เสีย อย่าคิดแต่จะพึ่งพาคนอื่นเพียงอย่างเดียว ...เอาล่ะ เหมือนฉันจะบ่นมากไปหน่อย ขอโทษทีละกัน คุณหมอเครร่าเชิญครับ”

นายทหารถอยให้หมอหญิงคนหนึ่งเข้ามาแทนที่ ซึ่งถ้าไม่บอกจะไม่รู้เลยว่าเป็นหมอ ...แต่บางคนอาจจะรู้ก็ได้ เพราะเธอสวมชุดแพทย์สนามอยู่ เป็นชุดลายพรางสีน้ำตาลมีกระเป๋าผูกไว้รอบตัวซึ่งน่าจะใส่อุปกรณ์ทางการแพทย์เอาไว้ และแน่นอนว่ามีสัญลักษณ์รูปกาชาติสีแดง

“สวัสดีทุกคน ฉันชื่อเครร่า เป็นหัวหน้าแพทย์กลุ่มที่หนึ่งร้อยยี่สิบห้า ต่อจากนี้ฉันจะสอนวิธีการรักษาบาดแผลเบื้องต้นให้พวกเธอได้เรียนรู้ ....เธอคนนั้นน่ะ ช่วยมาเป็นตัวอย่างให้ทีได้ไหม?”

เอ็นพีซีคุณหมอชี้ไปที่เพลเยอร์ชายคนหนึ่งที่มีบาดแผลไม่น้อย ทั้งแผลฟกช้ำ แผลบาดขนาดใหญ่ ซึ่งมีเลือดซึมออกมาเต็มไปหมด ...นายไปทำอะไรมาเนี่ย?

หมอเครร่าลากเก้าอี้สนามมาแล้วเชิญให้เขานั่งลง

“ก่อนที่จะเริ่ม จะขออธิบายเกี่ยวกับอุปกรณ์ที่จำเป็นก่อนนะ ในการรักษาบาดแผลอย่างง่ายๆจำเป็นต้องมีหนึ่งยาฆ่าเชื้อ สองผ้าพันแผล สามนาโนเม็ดเม็ดดิซีนแต่ปกติจะเรียกย่อๆว่านาโนเม็ด ถ้าเป็นบาดแผลง่ายๆอุปกรณ์สามอย่างนี้ก็พอแล้ว แต่ถ้าบาดแผลสาหัส หรือมีสิ่งแปลกปลอมฝังอยู่ก็ต้องใช้อุปกรณ์มากกว่านี้เช่น มีดผ่าตัด ยาชา เลือดเทียม แต่เรื่องนั้นเอาไว้เฉพาะคนที่อยากเป็นหมอดีกว่านะ กลับมาที่อาการบาดเจ็บตรงนี้ก่อน ก่อนอื่นก็ใช้ยาฆ่าเชื้อทำความสะอาดแผล ทานาโนเม็ดให้ทั่ว แล้วก็พันผ้าพันแผลปิดเท่านี้ก็เสร็จแล้วล่ะ”

คุณหมอคร้าบบบ พูดเหมือนง่ายเลยคร้าบบ ที่คุณทำให้ดูน่ะคร้าบบ

คือมันก็ดูง่ายอยู่หรอกนะ ที่หมอเครร่าทำเมื่อกี้ก็แค่ใช้ผ้าก๊อซซับยาฆ่าเชื้อแล้วปาดรอยช้ำกับรอยบาดที่เห็นอย่างเรียบร้อยและรวดเร็ว ควักนาโนเม็ดที่เป็นครีมสีฟ้าอ่อนๆจากกระปุกด้วยปลายนิ้วและทาอย่างบรรจงที่บาดแผล จากนั้นก็นำผ้าพันแผลมาพันอย่างรวดเร็วแต่เรียบร้อย บาดแผลทั้งหมดเกือบสิบแห่งนั่นคุณหมอทำเสร็จในเวลาไม่ถึงนาที แถมทำไปอธิบายไปด้วย

“สิ่งสำคัญที่จะทำให้นาโนเม็ดทำการสมานแผลได้อย่างมีประสิทธิภาพ อย่างแรกคือต้องปราศจากเชื้อโรค เพราะเชื้อโรคที่อยู่รอบปากแผลจะขัดขวางการอ่านค่าความเสียหายของนาโนคอมพิวเตอร์ที่อยู่ในตัวยา ยิ่งเชื้อโรคเยอะนาโนเม็ดก็ยิ่งแสดงผลช้าเพราะการประมวลผลที่ช้าลง ซึ่งถ้าพวกคุณทำได้ถูกต้องและเรียบร้อยแบบนี้ นาโนเม็ดจะช่วยสมานแผลได้อย่างมีประสิทธิภาพและบาดแผลจะสมานตัวอย่างรวดเร็ว ...ขึ้นอยู่กับชนิดนาโนเม็ดที่ใช้ด้วยน่ะนะ อย่างแผลบาดพวกนี้น่ะ ใช้นาโนเม็ดอย่างหยาบเมื้อกี้ราวๆสิบนาทีบาดแผลก็หายสนิทแล้วล่ะ”

สิบนาทีเชียว นี่ถ้าต้องไปสู้กับพวกสัตว์ประหลาดจริงๆ จะเอาเวลาที่ไหนไปรักษาแผล? ขอยาฟื้นพลังทีเถอะ มีมั้ยเนี่ย...

“ขอโทษนะครับ แล้วถ้าไม่ได้ฆ่าเชื้อกับไม่ได้พันแผลแต่ทายาอย่างเดียว จะใช้เวลานานแค่ไหนครับ” เพลเยอร์ชายคนหนึ่งยกมือถาม

“ขึ้นอยู่กับบาดแผล แต่ไม่ต่ำกว่าหนึ่งชั่วโมงแน่นอน” หมอเครร่าพยักหน้าให้และอธิบายต่อ “อย่างที่บอกไปว่าเชื้อโรครวมไปถึงสิ่งสกปรกจะบั่นทอนการประมวลผลของนาโนคอมพิวเตอร์ การฆ่าเชื้อเป็นการกำจัดสิ่งรบกวนเบื้องต้น และแน่นอนว่าถ้าจะให้ยาทำงานได้เร็วก็ต้องป้องกันไม่ให้มีเชื้อโรคเพิ่มด้วย”

“เอ่อ ขอโทษค่ะ ไม่มียาแบบที่ดื้มปุ้บแผลหายปั้บเลยเหรอคะ?”

“คำถามนี้ถูกถามบ่อยมากเลย เป็นที่น่าเสียดายนะว่าของสะดวกแบบนั้นยังไม่มี ฝ่ายวิจัยเคยลองทำนาโนเม็ดสำหรับดื่มดูแล้ว แต่กลับไม่มีผลในการรักษาบาดแผลเลย อย่างดีก็แค่ช่วยบำรุงกำลังเท่านั้น ...อย่าทำหน้าแบบนั้นสิ ถึงจะไม่มียาดื่มสะดวกแบบนั้น แต่นาโนเม็ดนี่รักษาบาดแผลได้ไวมากเลยนะ ดูสิ แผลของเขาคนนี้หายไปหมดแล้วล่ะ”

คุณหมอคลายผ้าพันแผลของหนูลองยาออกก็พบว่าบาดแผลหายไปหมดแล้ว ถ้าเทียบกับการรักษาด้วยวิธีธรรมดาแล้ว ก็ต้องยอมรับล่ะว่ารักษาบาดแผลได้ไวมาก ในเมื่อเกมนี้ไม่ใช้ระบบค่าพลังชีวิตที่เป็นตัวเลข การรักษาบาดแผลแบบนี้ก็ดูสมเหตุสมผลดี จริงๆต้องถามด้วยว่าเกมที่ดื่มยาแล้วฟื้นพลังชีวิต รักษาแผลได้ทันทีน่ะ มันจะสะดวกเกินไปไหมด้วยซ้ำ

“เอาล่ะ” คุณหมอส่งชายคนนั้นกลับเข้ากลุ่มเพลเยอร์ เธอยืนขึ้นและปรบมือหนึ่งที “ทางด้านขวาของฉันคงจะเห็นเต็นท์พยาบาลตั้งอยู่สินะ ในนั้นมีอุปกรณ์รักษาบาดแผลอย่างที่ฉันใช้ให้ดูเมื่อกี้อยู่ เชิญพวกคุณใช้ได้ตามสบาย มีอะไรสงสัยก็มาถามฉันหรือผู้ช่วยของฉันได้ตลอดเวลานะ”

เมื่อเธอพูดจบแต่ละคนก็แยกย้ายเดินเข้าไปตามเต็นท์แต่ละหลัง บ้างก็เข้าไปคนเดียว บ้างก็เข้าไปเป็นกลุ่ม 2-3 คน

“ปะ พวกเราก็ไปรักษาแผลกันมั่ง” ไลดอนชวนผมกับเฮกเตอร์ พวกเราทั้งสามคนเดินเข้าไปในเต็นท์หลังเดียวกัน

ภายในนั้นอบอวลด้วยกลิ่นยาฆ่าเชื้อ บนโต๊ะเต็มไปด้วยขวดยา ผ้าพันแผล ยาฆ่าเชื้อ กระปุกนาโนเม็ด และอุปกรณ์เล็กๆอย่างพลาสเตอร์ กรรไกร และของอื่นๆ

นอกจากนั้นก็ยังมีกล่องพยาบาลฉุกเฉิน เก้าอี้สนาม กับของหลายๆอย่างที่ผมไม่รู้ว่าคืออะไร

“เอ่อ ว่าแต่ให้ผู้ชายทำแผลกันเองเนี่ย แหยงๆไงไม่รู้แฮะ...” เฮกเตอร์บ่นออกมาเบาๆ

“ช่าย... แหยงมากก โดยเฉพาะนายน่ะ” ไลดอนได้ทีแขวะเฮกเตอร์

“หมายความว่าไงฟระ! งั้นต่างคนต่างทำไปละกัน!”

เป็นงั้นไป แต่จริงๆก็ดีเหมือนกันนะ เพราะผมก็แหยงๆแหละถ้ามีผู้ชายบึ้กๆสองคนมาทำแผลให้ ที่สำคัญถ้าลองคิดดูดีๆก็รงตามวัตถุประสงค์ของเอ็นพีซีนายทหารล่ะนะ ที่เขาบอกให้ช่วยเหลือตัวเอง การลองฝึกทำแผลให้ตัวเองแบบนี้คงเป็นประสบการณ์ที่ดี

ผมหยิบยาฆ่าเชื้อ กระปุกนาโนเม็ดและผ้าพันแผลมาม้วนหนึ่งแล้วนั่งลงบนเก้าอี้สนามพลางสำรวจบาดแผลตัวเอง ผมมีบาดแผลไม่มาก ส่วนมากเป็นแผลฟกช้ำที่โดนเจ้าแบทเทิลโดรนอัดเข้าใส่ตรงช่วงท้อง และบาดแผลเล็กๆน้อยๆที่ได้มาในช่วงฝึกอิสระ ไลดอนและเฮกเตอร์ต่างไปหยิบของมาแล้วเริ่มทำแผลตัวเอง

ผมเริ่มทำตามที่หมอเครร่าทำให้ดู ก่อนอื่นก็ทำความสะอาดแผล ว่าแต่รอยช้ำนี่ต้องทำความสะอาดด้วยรึไง? ช่างเถอะทำไว้ก็ไม่เสียหาย ผมจับผ้าก๊อซชุ่มยาฆ่าเชื้อทาไปตามร่างกาย รู้สึกเย็นๆตรงรอยช้ำและแสบนิดๆตรงรอยบาด

เมื่อยาฆ่าเชื้อเริ่มแห้งผมก็เปิดฝากระปุกนาโนเม็ด ใช้นิ้วจ้วงลงไปหน่อยหนึ่ง ครีมสีฟ้าอ่อนให้สัมผัสนุ่มลื่นและเย็นๆ ผมบรรจงทานาโนเม็ดลงบนรอยช้ำและรอยบาด จากนั้นก็ปิดท้ายด้วยพันผ้าพันแผลทับ

“นายบอกฉันทีได้ไหมว่านายกำลังเล่นอะไร? หรือมันเป็นเทคนิคพิเศษอะไรเทือกนั้น?”

จู่ๆไลดอนก็โพล่งขึ้น เมื่อผมเงยหน้าก็เห็นเขากำลังถอนหายใจใส่เฮกเตอร์ที่พันผ้าพันแผลไว้รอบตัวจนหนาเตอะ

“พันไว้หนาๆไม่ดีกว่ารึไง แล้วนายน่ะอะไร? พันซะบางเฉียบแบบนั้น จะเรียกมักน้อยรึมักง่ายดีล่ะฟระ นั่นพูดไม่ทันขาดคำนาโนเม็ดซึมออกมาหมดแล้วนั่น ฮะๆ... อุ้ แค่กๆ!”

เจ้าสองหน่อนี่ไม่รู้จักคำว่าพอดีเลยรึไงกัน

หลังจากผ่านไปราว 15 นาทีผมก็เริ่มไม่รู้สึกเจ็บแล้วจึงแกะผ้าพันแผลออก รอยช้ำและรอยบาดหายไปหมดเกลี้ยง เยี่ยมเลย! ส่วนไลดอนกับเฮกเตอร์ต้องใช้เวลากว่า 25 นาทีจึงแกะผ้าพันแผลออก

“เรียบร้อย หายสักที” ไลดอนว่า “จะทำอะไรต่อดี?”

“ไปดูคนอื่นข้างนอกกันเถอะ” ผมเสนอ “ถ้าเกมนี้จะเลี่ยงเจ็บตัวไม่ได้ชัวร์ๆ ฉันก็อยากเรียนวิธีรักษาแบบอื่นด้วย เพราะเท่าที่ดูนาโนเม็ดอาจจะไมได้อเนกประสงค์แบบที่คิด”

“ไม่คัดค้าน”

“ฉันด้วย ไปกันเถอะ”

เมื่อพวกผมทั้ง 3 คนออกมานอกเต็นท์ก็ดูเหมือนจะมีอะไรบางอย่างเกิดขึ้นตรงหัวแถว เสียงเอะอะที่ดังมาทำให้รู้ว่ามีบางอย่างไม่ธรรมดากำลังเกิดขึ้น พวกผมทั้ง 3 คนมองหน้ากันและตัดสินใจเดินไปดู

“พวกเธอจะใจร้อนกันเกินไปแล้ว”

“อู๊ย... ก็คุณบอกว่าทำได้นี่นา ช่วยทำให้ผมดูทีเถอะ”

เป็นเสียงของหมอเครร่ากำลังคุยกับเพลเยอร์คนหนึ่ง คนมุงกันเยอะจนผมมองไม่เห็นว่าเกิดอะไรขึ้น

“โทษที ข้างหน้ามีอะไรเหรอ” ไลดอนทักคนที่มุงอยู่ก่อนเพื่อถามข้อสงสัย

“จู่ๆหมอนั่นก็วิ่งไปที่สนามฝึกซ้อม หยิบดาบกลับมาด้วย จากนั้นก็ตัดมือตัวเองเฉยเลย”

“อะไรน๊า!?”

“ดูเหมือนหมอนั่นอยากให้สาธิตการรักษาแผลสาหัสให้ดูน่ะ” เขาตอบและยิ้มแหยๆ “น่าชื่นชมความกล้าเนอะ”

“เอาล่ะๆ เข้าใจแล้ว!” หมอเครร่าตะเบ็งเสียงอย่างเอือมๆ “พวกเธอช่วยเตรียมเตียงกับอุปกรณ์มาให้ที ไหนๆเธอก็ลงทุนขนาดนี้ฉันขอทำการรักษาเธอให้คนอื่นดูด้วยเลย ไม่มีปัญหาใช่ไหม?”

“แน่นอนครับ!”

พูดจบพวกผู้ช่วยของหมอเครร่าก็รีบไปเตรียมอุปกรณ์ และหลังจากนั้นพวกผมก็ได้ชมการผ่าตัดต่อแขนแบบสดๆซึ่งง่ายดายอย่างคาดไม่ถึง

อันดับแรกแน่นอนว่ามีการฉีดยาชาให้กับเพลเยอร์หนุ่มผู้กล้าหาญ จากนั้นหมอเครร่าก็บรรจงทำความสะอาดปากแผลพร้อมกับอธิบายไปด้วยว่าโชคดีที่แผลตัดเรียบมาก ถ้าหากมีรอยฉีกขาดจะรักษายากกว่านี้ จากนั้นเธอก็ใช้นาโนเม็ดสีน้ำเงินเข้มที่ดูจะแรงกว่าแบบที่ผมใช้เมื่อกี้ เสร็จแล้วเธอก็ติดส่วนมือที่ขาดเข้ากับปากแผล เย็บแขนให้เชื่อมติดกันอย่างรวดเร็วจากนั้นก็พันผ้าพันแผลอย่างแน่นหนาเป็นอันเสร็จเรียบร้อย