002 สู่โดมิเนตเวิลด์ออนไลน์

มอนสเตอร์เวิลด์ เกมฟูลไดว์ฟแนวเพลเยอร์ซัพพอร์ตที่เพลเยอร์สามารถจับมอนสเตอร์มาเลี้ยงให้เติบโตแล้วผจญภัยไปด้วยกันหรือต่อสู้กัน เป็นเกมที่ปลอดภัยแม้แต่เด็กๆก็เล่นได้ เพราะคนที่สู้ไม่ใช่เพลเยอร์แต่เป็นมอนสเตอร์เท่านั้น คล้ายๆเกมจับมอนสเตอร์ใส่ลงในบอลแบบสมัยก่อนในเครื่องเกมกดนั่นเอง

ผมเดินออกมาจากบ้านมาสู่ตัวฟาร์มมอนสเตอร์ที่ผม เส็ง และฮาคุมิใช้ร่วมกัน ในฟาร์มมีมอนสเตอร์ที่เราสามคนเลี้ยงไว้กำลังวิ่งเล่นด้วยกัน โดยมอนสเตอร์ของฮาคุมิมีชื่อว่าโฟนิกส์ ซึ่งดูเหมือนตอนแรกเจ้าตัวตั้งใจจะตั้งชื่อว่าฟินิกส์น่ะนะ... มันเป็นนกขนาดใหญ่ที่มีขนหลากสีสวยงาม ของเส็งเป็นมังกรแบบจีนสีทองมีลำตัวผอมยาวและมีลูกแก้วสี่ลูกลอยวนอยู่รอบๆ มันมีชื่อว่าเสี้ยนหนาน และของผมเป็นเสือขนสีทองพาดดำขนาดใหญ่ มีเขาบนหัวคล้ายเขามังกรด้วย

ผมตะโกนเรียกมอนสเตอร์ของผม

“เฮ้!”

เมื่อผมตะโกนเรียกมอนสเตอร์ของผมวิ่งมาหาอย่างดีอกดีใจ

“กรร !!”

ถ้าตรงหน้าผมไม่ใช่มอนสเตอร์ที่ผมคุ้นเคยผมคงเผ่นโดยไม่คิดชีวิตแล้ว เสือเขามังกรของผม มีชื่อว่าทราส มันวิ่งมาหาผมด้วยความเร็วสูง ยิ่งเข้ามาใกล้ตัวก็ยิ่งใหญ่ขึ้นเรื่อยๆ

“ยู้ดดดดดด สต็อป เฮ้ย ไอ้ทราสสส!!!”

เจ้าทราสพุ่งเข้าใส่ผมอย่างรุนแรง ตัวมันไม่ได้ใหญ่มากเล็กว่ารถบรรทุกนิดหน่อยเอ๊ง จากนั้นมันก็ทักทายผมด้วยน้ำลายปริมาณมหาศาล

“แฮ่” มันร้องอย่างดีใจ

“โอเคๆ รักนะเพื่อน พอได้แล้ว ...บอกว่าพอได้แล้วเฟ้ย!!”

ในที่สุดทราสก็หยุดเลียผมแล้วก็นั่งบนขาหลังจ้องผมด้วยสายตารักใคร่ ผมเปิดหน้าจอสิ่งของขึ้น กดเอาเนื้อชั้นดีออกมาให้เจ้าทราสกิน มันรับไปกินอย่างมีความสุข โฟนิกส์กับเสี้ยนหนานเห็นดังนั้นจึงวิ่งมาหาผมพร้อมกับร้องขอมั่งๆ ผมจึงกดเอาเนื้ออีกสองชิ้นให้พวกมัน

ผมมองดูมอนสเตอร์ทั้งสามตัวที่ผมกับเพื่อนเลี้ยงมากับมือจนเติบโตอย่างแข็งแรง คงดีแล้วล่ะที่ตัดสินใจไม่ขายทิ้ง

ผมเดินไปลูบขาหน้าขนาดมหึมาของทราส ขนของมันนุ่มมากทีเดียว

“ทราส ดูเหมือนฉันคงจะไม่ได้มาหานายอีกพักใหญ่ๆเลยล่ะ พวกเราทั้งสามคน ฉัน ฮาคุมิ กับเส็ง วางแผนจะไปผจญภัยในเกมอื่นสักพักน่ะ”

มันหันมามองผม ในปากยังคงเคี้ยวเนื้ออยู่ เหมือนจะมีอารมณ์เศร้าแห่งการจากลา แต่เล่นเคี้ยวเนื้อตุ้ยๆอยู่แบบนี้เศร้าไม่ค่อยลงเฟ้ย!

“ระหว่างที่ฉันไม่อยู่ นายก็ไปเที่ยวเล่นให้เต็มที่เถอะ”

ทราสกลืนเนื้อแล้วหันมาเอียงคอมองเหมือนมันไม่ค่อยเข้าใจที่ผมพูดเท่าไหร่

เฮ้อ เอาเถอะยังไงเจ้าพวกนี้ก็ไม่อดตายอยู่แล้ว เพราะถึงแม้ผมจะไม่ได้เข้ามาเลี้ยงพวกมันโดยตรง พวกมันก็ออกจากเขตฟาร์มไปหาอะไรกินกันเองได้

ผมหันหลังเดินกลับเข้าไปในบ้านของฟาร์มเพื่อล็อกเอาท์ออกจากเกมมอนสเตอร์เวิลด์ ทันใดนั้นผมก็ได้ยินเสียงร้องของมอนสเตอร์ทั้งสามตัว แต่เมื่อผมหันกลับไปมองพวกมันก็หายไปแล้ว

เอาจริงดิ!? พวกนายออกผจญภัยก่อนซะงั้น?

“แล้วเดี๋ยวกลับมาค่อยเจอกันใหม่นะเพื่อน!!” ผมตะโกนไล่หลังพวกมัน จะได้ยินรึเปล่าก็ไม่รู้ แต่ผมก็รู้สึกสบายใจขึ้นเยอะที่เห็นพวกมันร่าเริงกันดี

เอาล่ะ ไว้เดี๋ยวค่อยส่งข้อความไปบอกเส็งกับฮาคุมิทีหลังละกัน

แล้วผมก็ล็อกเอาท์ออกมาและกลับมาที่โฮมวิชวลของผมอีกครั้ง

ผมขึ้นมายืนอยู่บนพอทัลเกทที่ใจกลางห้อง ปิดพีดีมอนสเตอร์เวิลด์ลงไปและเปิดพีดีอันใหม่ขึ้นมา

โดมิเนตเวิลด์ออนไลน์

เอาล่ะ ในที่สุดก็ถึงเวลาออนไลน์ในเกมใหม่เป็นครั้งแรก!

ไคลแอนโอเค

ซิสเต็มโอเค

พร้อมเปิดพอทัลได้ทุกเมื่อ ผมเช็คไฟล์เกมอีกครั้ง เมื่อเห็นว่าพร้อมแล้วผมก็ทำการเปิดพอทัลเพื่อล็อกอินเข้าสู่เกมทันที

พอทัลเริ่มทำงาน พื้นกลางห้องผมส่องแสงสว่างจ้า ผมก้าวเท้าเข้าไป แล้วภาพตรงหน้าของผมก็มืดลงทันที

เมื่อผมลืมตาขึ้น ผมก็ได้พบกับ....ความมืด

...เอ่ เปิดตัวเงี้ยเหรอ?

ผมพยายามขยับตัวแต่ก็พบว่าผมไม่สามารถขยับตัวได้

บ้าน่า เกิดอะไรขึ้น!? แล้วผมก็สังเกตถึงปัญหาอีกอย่างหนึ่งเมื่อผมพยายามจะขยับตัว

ผมอยู่ในน้ำ.... ชิบหายแล้วไง!

เอาล่ะ ตอนนี้ผมเริ่มแตกตื่นละ ร่างกายผมขยับไม่ได้ แต่มือผมยังขยับได้อยู่ ผมจึงพยายามหาทางออกไปจากสถานการณ์เปิดตัวเกมอันพิลึกพิลั่นนี้ ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าจะต้องมาจมน้ำตั้งแต่เริ่มเกมครั้งแรก นี่มันเกมออนไลน์แบบไหนกันเนี่ย!?

ผมดันมือออกไปด้านหน้า เหมือนผมจะอยู่ในกล่องอะไรสักอย่างที่มีน้ำอยู่เต็ม ผมพยายามออกแรงดันพร้อมกับพยายามกลั้นลมหายใจทั้งๆที่มีน้ำอยู่เต็มปอดอย่างสุดความสามารถ

...นี่ผมจะตายตั้งแต่เริ่มเกมเลยรึ?

ขณะที่ผมกำลังจะถอดใจนั้นเอง ภายในกล่องที่ผมอยู่ก็มีแสงสว่างออกมาจากหลอดไฟดวกเล็กๆด้านหน้าผม จะว่าแสงสว่างก็ไม่ถูกนักมันเป็นแสงทึมๆสีเขียวและสีแดงเหมือนแสงจากพวกแผงวงจรอะไรสักอย่าง

‘ตรวจพบการตื่นของผู้อพยพ จะเริ่มกระบวนการคืนชีพ’

เสียงสังเคราะห์ดังขึ้นข้างๆหูผม จากนั้นระดับน้ำในกล่องก็เริ่มลดลง ผมสำลักน้ำออกมาและสูดหายใจอย่างเอาเป็นเอาตาย จะสมจริงไปไหมเนี่ย...

พอระดับน้ำลดลงแล้ว กล่องที่ผมอยู่ก็เริ่มเอนขึ้น ฝากล่องค่อยๆเลื่อนออกไปด้านข้าง ซึ่งทำให้ผมต้องหยีตาเพราะแสงที่สว่างขึ้นกะทันหัน

พอสายตาผมเริ่มชินกับแสงสว่าง ก็พบว่าผมขยับตัวได้แล้ว ผมก้มลงมองก็เห็นสายรัดห้อยอยู่ข้างตัว

....

ว่าแต่ เฮ้ย!? สภาพดูไม่ได้เลยร่างกายตู

จากที่ผมก้มดูร่างกายตัวเองก็พบว่าผมอยู่ในชุดผ้ายืดสีขาว เสื้อเป็นเสื้อแขนกุดส่วนกางเกงก็ยาวถึงแค่เหนือเข่า ปัญหาคือที่ตัวผมต่างหาก ถ้าจะจำกัดความสั้นๆก็คือ ลีบ

สภาพผมตอนนี้ไม่ต่างกับพวกที่เพิ่งตื่นจากจำศีลเลย แขนขาก็ไม่ค่อยจะมีแรง แต่ผมก็พยายามก้าวขาออกมาจากเจ้ากล่องนี่

เมื่อผมก้าวขาออกมาได้ ไม่แปลกเลยที่ผมจะทรงตัวไม่อยู่ ตัวผมเซล้มกระแทกพื้นดังแอ้ก...

ขาสั่นพั่บๆเลยวุ้ย

เอาล่ะ... ในเมื่อแขนขายังใช้งานไม่ได้ ถ้างั้นใช้ตาก่อนก็ได้

ผมมองไปรอบๆ จากมุมมองที่อยู่กับพื้นนั่นแหละ พบว่ากล่องที่ตอนแรกผมคิดว่าเป็นกล่องนั่นจริงๆแล้วเป็นแคปซูล... ช่วยชีวิตมั้ง? มีของแบบเดียวกันนี้เรียงรายอยู่เต็มห้อง เอ้อ...ก็ไม่เชิงห้องเท่าไหร่เพราะเท่าที่ดูแคปซูลนี่เรียงรายเยอะสุดลูกหูลูกตาจนไม่เห็นขอบห้องเลย

ขณะที่ผมยังนอนแบ๊บอยู่ที่พื้นก็เห็นแคปซูลเครื่องๆอื่นๆเปิดออกแล้วก็มีคนออกมาสภาพเดียวกับผมเยอะพอดู

....ถ้าทำความเข้าใจว่านี่คือเกม ก็แสดงว่าที่นี่คือจุดเริ่มต้นของเกมนี้ ซึ่งแต่ละคนไม่ว่าจะชายหรือหญิงมีสภาพไม่ต่างกันเท่าไหร่คือตัวลีบๆแห้งๆ แรงไม่ค่อยจะมี รู้แบบนี้น่าจะหาข้อมูลเกมก่อนเข้ามาเล่นแฮะ แต่ก็นั่นล่ะนะ ถ้ารู้ก่อนก็เหมือนโดนสปอยและทำให้เสียความตื่นเต้น ผมก็เลยเข้าเกมโดยไม่ได้หาข้อมูลก่อน อีกอย่างไหนๆเกมก็โหลดและจูนนิ่งเสร็จพอดี ด้วยความตื่นเต้นผมจึงเข้าเกมเดี๋ยวนั้นเลย

เมื่อแขนขาผมเริ่มมีแรงผมก็ลุกขึ้นยืน ขายังสั่นอยู่แต่ก็พอเดินได้

เอาล่ะ ไปทางไหนก่อนดี

ผมมองหาทางออกก็พบว่าทางฝั่งด้านที่เจ้าแคปซูลนี่หันหน้าไปมีประตูขนาดใหญ่อยู่ ผมจึงค่อยๆเดินไปทางนั้นพร้อมกับเพลเยอร์คนอื่นๆ.

เมื่อเดินพ้นประตูออกมาก็พบว่าผมอยู่ในห้องที่เหมือนกับห้องพยาบาล มีคนที่เหมือนจะเป็นเจ้าหน้าที่คอยให้ความช่วยเหลือบรรดาเพลเยอร์หน้าใหม่ ตอนที่ผมกำลังคิดว่าจะลองไปคุยกับพวกเขาสักคนนั้นเองก็มีเจ้าหน้าที่คนหนึ่งเดินมาทางผมพร้อมวีลแชร์และผ้าเช็ดตัว

“อรุณสวัสดิ์ค่ะ ยินดีด้วยที่คุณได้ตื่นจากการหลับใหล จากนี้ดิฉันจะพาคุณไปยังห้องพักส่วนตัวของคุณ เชิญขึ้นนั่งบนรถเข็นนี้ได้เลยค่ะ”

พูดจบเธอก็ผายมือไปที่วีลแชร์ที่เธอเข็นมา เมื่อผมนั่งลงเธอก็ยื่นผ้าเช็ดตัวให้ ผมรับมันมาแล้วเริ่มเช็ดผมให้แห้งจากนั้นก็เอาผ้าคลุมตัวไว้

ขณะที่เธอเริ่มเข็นรถเข็นเธอก็เริ่มอธิบายไปด้วย

“จากที่คุณหลับใหลมานานหลายสิบปี ดิฉันจะอธิบายสถานการณ์ต่างๆคร่าวๆนะคะ”

“อ่า ครับ”

ผมตอบรับ ดูเหมือนเกมจะเริ่มขึ้นแล้ว? นี่จะเริ่มเกมด้วยตัวละครแห้งๆแบบนี้เลยรึ โหดไปไหมเนี่ย? แล้วตื่นจากหลับมาหลายสิบปีรึ เกมนี้เปิดตัวมาได้น่าสนใจน่าดูเลยแฮะ

อนึ่ง ส่วนมากเอ็นพีซีหรือตัวละครในเกมต่างๆในหลายๆเกมในยุคนี้ จะมีทั้งเกมที่เอ็นพีซีรู้ตัวว่าตัวเองเป็นเพียงโปรแกรมในเกม และเกมที่เอ็นพีซีเหล่านั้นไม่ว่าจะเป็นสัตว์หรือคนล้วนแล้วแต่เข้าใจว่าโลกในเกมนี้เป็นโลกจริงๆสำหรับพวกเขา แต่ละคนหรือตัวจะมีความคิดเป็นของตนเองซึ่งสามารถจดจำ เติบโต และเรียนรู้ได้เรื่อยๆจนกว่าจะตายเลยทีเดียว

“สถานที่ๆพวกเราอยู่ ในตอนนี้คือในยานอวกาศขนาดยักษ์ ซึ่งมันใหญ่มากจนอาจจะเรียกว่าเป็นโคโลนีได้เลยทีเดียว สาเหตุที่พวกเราอยู่ในยานอวกาศขนาดยักษ์นี้เป็นเพราะโลกเราถูกรุกรานค่ะ โดยผู้รุกรานนั้นไม่ทราบว่าเตี้ยมกันไว้รึเปล่าเพราะว่ามาแบบหลากหลายมาก ทั้งพวกต่างดาว ต่างมิติ สารพัดสัตว์ประหลาด...

อย่างไรก็ดี สงครามคราวนั้นได้ดำเนินมาอย่างยาวนานหลายปี ผู้คนต่างล้มตายกันมาก รัฐบาลของแต่ละประเทศจึงได้รวมตัวกันสร้างยานอวกาศสำหรับอพยพขึ้นมา ซึ่งยานแต่ละลำบรรจุคนได้เป็นล้านคนทีเดียว ซึ่งก็มีปัญหาตามมาอีกค่ะ คือทรัพยากรไม่เพียงพอต่อความต้องการโดยเฉพาะอาหาร ถึงแม้ว่าเราสามารถทำการเพราะปลูกได้ที่ส่วนเกษตรกรรมของยานก็ยังไม่พอค่ะ

เหล่าคณะผู้บริหารจึงจำต้องให้พลเมืองบางส่วนเข้าเครื่องจำศีล ซึ่งก็คือเครื่องในห้องที่คุณเพิ่งตื่นขึ้นมานั่นเองค่ะ แต่ก็อย่างที่เห็นคุณได้อยู่ในสภาวะจำศีลอย่างยาวนานจนกล้ามเนื้อฝ่อลีบลงค่ะ”

หลังจากที่คุณเธอร่ายยาวอย่างต่อเนื่องเธอก็ได้เงียบลง เหลือแต่เสียงรถเข็นที่ผมนั่งอยู่ดังแกร๊กๆ กับเสียงคุยอธิบายของเพลเยอร์คนอื่นๆ

ผมมองไปรอบๆขณะที่กำลังซึมซับข้อมูลที่ได้รับมา ผมได้ผ่านทางเดินที่ค่อนข้าวยาวน่าดู ทั้งด้านซ้ายและขวามีประตูเรียงรายเหมือนเป็นห้องในอพาร์ทเม้นต์ ซึ่งห้องของผมก็คงเป็นหนึ่งในห้องเหล่านี้ ผู้คนรอบข้างเริ่มเปลี่ยนไป มีทั้งคนที่สมบูรณ์แข็งแรงดี และคนที่ตัวผอมลีบแบบผมกำลังถูกเข็นอยู่บนรถเข็นไปห้องของตัวเอง ...คิดว่านะ

“อีกเรื่องนะคะ” เธอพูดขึ้น ผมจึงเงยหน้ามองไปด้านบนก็เห็นใบหน้าของเธอ เป็นหญิงสาวที่หน้าตาสะสวยทีเดียว แต่แววตากลับเจือความเศร้าอย่างบอกไม่ถูก “จากนี้ไป เมื่อคุณตื่นขึ้นมาแล้ว คุณต้องเข้าร่วมภารกิจของมนุษย์ชาติอย่างไม่มีทางเลี่ยงค่ะ”

เธอเงียบไปอีกครั้งเหมือนฝืนพูดชอบกล ผมจึงกระตุ้นให้เธอพูดต่อ

“ภารกิจของคุณคือการยึดครองโลกกลับมาค่ะ เนื่องจากพื้นโลกกว่าเก้าสิบเปอร์เซ็นตอนนี้อยู่ในความครอบครองของผู้รุกรานค่ะ มีพื้นที่เพียงส่วนเดียวที่ชาวโลกซึ่งไม่ได้ทำการอพยพรักษาไว้ได้ และเราต้องส่งกำลังรบลงไปช่วยพวกเขา แต่ก็ติดปัญหาที่ว่าประชากรส่วนใหญ่บนยานอพยพนี้เป็นพลเมืองค่ะ พลเรือนส่วนมากได้ตอบโต้ข้าศึกอยู่ที่พื้นโลก จึงมีแค่ส่วนหนึ่งเท่านั้นที่ประจำการอยู่บนยานนี้ค่ะ แต่พวกเราก็ได้มีการจัดตั้งกองทัพขึ้นมา เพื่อให้ความร่วมมือและต่อสู้ร่วมไปกับพวกคุณนั่นเองค่ะ”

เมื่อเดินมาได้สักพักเธอก็เข็นผมก็มาหยุดอยู่หน้าประตูบานหนึ่ง เป็นประตูโลหะเคลือบสีขาว มีแผงควบคุมอยู่ด้านขวาของประตู คุณเจ้าหน้าที่สาวคนนั้นเดินไปกดปุ่มอะไรบางอย่างที่แผงควบคุมเสร็จแล้วก็หันมายิ้มให้ผม

“กรุณาทาบฝ่ามือที่แผงควบคุมด้วยค่ะ”

ผมทำตามที่เธอบอก แผงควบคุมส่งเสียง ปี้บ ไฟสีแดงเปลี่ยนเป็นสีเขียว เธอพาผมเข้าไปในห้อง

ด้านในห้องเป็นแบบที่ผมคิดไว้ เป็นห้องพักเดี่ยวที่ไม่กว้างขวางเท่าไหร่นัก ภายในห้องมีเพียงโต๊ะ เก้าอี้ แคปซูล? ตู้เสื้อผ้า ตู้เก็บของ และกระจกบานใหญ่เท่านั้น

“อาจจะไม่เข้ากับผู้อพยพที่เพิ่งตื่นในยานนี้เท่าไหร่นะคะ” เธอพูดยิ้มๆ “ยินดีต้อนรับเข้าสู่ยานอพยพลำดับสามค่ะ ชื่อของยานลำนี้คือฮาเวสเตอร์และจากนี้ไปห้องนี้จะเป็นห้องส่วนตัวของคุณค่ะ! คุณสามารถใช้งานห้องนี้ได้ตามใจชอบเลยนะคะ แต่ก่อนอื่นเราต้องทำอะไรสักอย่างกับร่างกายของคุณก่อนค่ะ ขออนุญาตนะคะ”

พูดจบเธอก็ช่วยพยุงผมขึ้นมาและพาผมไปที่แคปซูล?นั่น

ผมนั่งลงบนแคปซูล? จากนั้นก็ล้มตัวลงนอนตามที่เธอบอก

“เครื่องจักรนี้คือเตียงฟื้นฟูค่ะ เมื่อเครื่องทำงานมันจะฟื้นฟูกล้ามเนื้อและรักษาบาดแผลได้ค่ะ”

ผมพยักหน้าให้แล้วเธอก็ยิ้มตอบจากนั้นฝาของเครื่องฟื้นฟูก็ปิดลงมา ทำให้ผมรู้สึกเหมือนอยู่ในเครื่องจำศีลอีกครั้ง แต่จะต่างกันก็คือคราวนี้ฝาเป็นกระจกทำให้ภายในมีแสงสว่างและผมมองเห็นด้านนอกได้ ซึ่งคุณเจ้าหน้าที่ได้เดินออกจากห้องไปแล้ว

ไม่นานนักเครื่องฟื้นฟูก็เริ่มทำงาน มันส่งเสียงครางต่ำๆเบาๆจากนั้นมันก็ถ่ายน้ำเข้ามา

เวรล่ะ จะจมน้ำอีกแล้วเรอะ ไม่อ๊าว!!!

ระดับน้ำเพิ่มสูงขึ้นเรื่อยๆจนถึงใบหู ผมเริ่มลนลานและอยากจะเปิดฝาเครื่องหนีออกไป ทว่าแขนที่ผอมลีบของผมนั้นไร้กำลังโดยสิ้นเชิง และขณะที่ผมกำลังพยายามออกแรงดันฝาเครื่องอยู่นั้น ระดับน้ำก็เพิ่มขึ้นจนสูงมิดหัวของผม

แน่นอนว่าผมต้องรีบกลั้นหายใจ ทว่าผ่านไปได้ไม่ถึงนาทีผมก็หมดลม ผมกลืนน้ำเข้าไปอย่างช่วยไม่ได้ และขณะที่น้ำในเตียงฟื้นฟูกำลังเข้าไปสู่ร่างกายของผม ทั้งทางปากและจมูก ผมเสียวสันหลังวาบเตรียมรับความอึดอัดและทรมานที่จะเกิดขึ้น

ทว่าผมกลับรู้สึกเย็นสบายและหายใจได้เป็นปกติในน้ำนี้ ผมเริ่มสงบลงและนอนอยู่เฉยๆ มองไปบนเพดานผ่านของเหลวที่เคลื่อนไหวกระเพิ่มอยู่ตรงหน้า

เจ้าเครื่องนี่... จะว่าไงดี สบายน่าดูแฮะ นอนอยู่ในน้ำเย็นๆแล้วมีเพลงเปิดเบาๆให้ฟังตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้จนผมชักจะเคลิ้ม ซักพักผมก็ผลอยหลับไป