2 เด็กหนุ่ม...ผู้น่าสงสาร

15 ปีก่อนหน้านั้น

ดึกสงัดในคืนหนึ่ง ไม่มีแม้เสียงจักจั่นเรไรระงมร้อง มีเพียงแค่เสียงลมของฤดูหนาวพัดผ่านโชยมาเบาๆ ต้นหญ้าพลิ้วไหวลู่ไปตามแรงลมหนาว ไร้ซึ่งแสงของหิ่งห้อยมีเพียงแค่แสงจากเศษเสี้ยวของดวงจันทร์ทรา ที่สาดส่องมากระทบกับธรรมชาติและตัวสิ่งก่อสร้างเบื้องล่าง ทำให้ผู้ที่ได้มองเห็นรู้สึกหดหู่หัวใจยิ่งนัก

“ท่านพ่อ ข้าอยากได้ม้าตัวใหม่” เด็กชายตัวน้อยหน้าตาน่ารักแต่ดูแววแล้วเอาแต่ใจพอตัว เอ่ยบอกชายร่างใหญ่อ้วนท้วนผู้เป็นบิดาที่กำลังนั่งสูบซิการ์อยู่ที่โซฟาตัวหรูในคฤหาสน์ โดยมีสตรีร่างระหงในชุดผ้าไหมชั้นดีนั่งเช็ดทำความสะอาดเครื่องประดับ และอัญมณีแพรวพราวอยู่ข้างๆ

“แล้วเพกาซัสล่ะลูก” ผู้เป็นบิดาเอ่ยถามลูกชายด้วยความสงสัยถึงม้าสีขาวสง่าตัวเก่าของเขา ซึ่งมีอยู่เพียงไม่กี่ตัวในอาณาจักรแห่งนี้

“ข้าเบื่อมันแล้ว” เด็กชายว่าพลางยกมือกอดอกอย่างเอาแต่ใจ

“ทำไมเจ้าช่างเบื่อได้ง่ายดายเพียงนี้ล่ะโจเซฟ เพกาซัสพ่อก็พึ่งจะหาซื้อมาให้เจ้าได้ไม่ถึงเดือนเลยนะ นี่เจ้าจะเปลี่ยนตัวใหม่อีกแล้วหรือ”

“ก็ข้าเบื่อ!!” เด็กชายที่ซึ่งผู้เป็นพ่อเรียกเขาว่าโจเซฟ กระแทกเสียงใส่อย่างไม่สบอารมณ์ที่ถูกตำหนิ

“ท่านพี่ ท่านจะขัดใจลูกทำไมล่ะเจ้าคะ เงินเราก็มีออกจะเยอะแยะมากมาย กะอีแค่ม้าตัวสองตัว มันไม่ทำให้ท่านจนหรอกเจ้าค่ะ ท่านก็ซื้อๆ ให้เขาไปเถอะ” สตรีร่างระหงที่นั่งอยู่เคียงข้าง ขยับริมฝีปากบางสีแดงสดเอ่ยบอกสามีของตน ก่อนที่นางจะกลับไปสนใจเพชรพลอยตรงหน้าดังเดิม

“นะๆ ท่านพ่อนะ ข้าอยากได้ม้าสีดำ” เด็กชายโจเซฟเดินเข้ามาเขย่าแขนผู้เป็นบิดาไปมา พลางทำหน้าตาจิ้มลิ้มใส่ทำให้ผู้เป็นพ่อถึงกับถอนหายใจยาวๆ

“ก็ได้ๆ เดี๋ยวพ่อจะส่งคนไปหาม้าสีดำที่ดีที่สุดให้กับเจ้า ลูกรัก” ผู้เป็นพ่อว่าพลางลูบหัวลูกชายไปมาด้วยความเอ็นดู ทำให้โจเซฟกระโดดโลดเต้นด้วยความดีอกดีใจที่เขากำลังจะได้ในสิ่งที่เขาต้องการ

บทสนทนาและเหตุการณ์เบื้องหน้าที่กำลังตลบอบอวลไปด้วยความสุข ของครอบครัวที่ดูสมบูรณ์พร้อมไปซึ่งทุกสิ่ง ไม่ว่าจะเป็นคฤหาสน์ใหญ่โตโอฬารราวกับพระราชวัง เฟอร์นิเจอร์สุดหรูที่ดูมีราคาทุกชิ้น หรือเสื้อผ้าอาภรณ์ราคาแพงที่พวกเขาสวมใส่ ถูกจับจ้องโดยสายตาของเด็กชายอีกคนนามว่า ‘เซน’ ซึ่งอยู่ด้านนอกภายใต้ความมืด และยืนดูพวกเขาผ่านทางหน้าต่างบานใหญ่ ดูๆ แล้วเด็กชายคนนี้น่าจะมีอายุราวๆ 15 ปี ซึ่งมากกว่าเด็กชายจอมเอาแต่ใจซึ่งอยู่ภายในบ้าน ใบหน้าของเขาแม้มีรอยเปื้อนจากดินโคลน ก็ไม่สามารถปกปิดความงดงามราวกับภาพวาดนั้นได้

ดวงตากลมโตสีดำสนิท จับจ้องไปยังภาพเบื้องหน้าด้วยสายตาเย็นชาราวกับธารน้ำแข็ง สองมือน้อยๆ ขยุ้มกางเกงเก่าๆ ที่มีแต่รอยปะของตนไว้แน่น เพื่อระงับไฟโทสะและความริษยาที่มีอยู่ในใจ ทำไมน่ะหรือ? ทำไมเขาต้องริษยากลุ่มคนพวกนี้ด้วย

ความจริงแล้วที่ๆ สตรีแสนสง่างามผู้นั้นได้นั่งอยู่ ควรจะเป็นที่ของแม่เขา มือที่กำลังลูบหัวเด็กชายตัวน้อยคนนั้น ก็ควรจะต้องเป็นเขาที่ได้รับ ทุกๆ อย่างมันควรจะต้องเป็นของเขา เพราะว่าเขาเป็นลูกชายคนแรก สิ่งที่ทำให้เขาไม่ได้รับโอกาสเหล่านี้ เป็นเพียงเพราะว่า…แม่ของเขาเป็นแค่ชาวบ้านธรรมดาๆ คนหนึ่ง

แม่ของเขาถูกเศรษฐีซึ่งก็คือผู้เป็นพ่อที่กำลังเมา และจับเธอกระทำชำเราจนเธอตั้งท้องโดยไม่ได้ตั้งใจ และเศรษฐีผู้นี้จึงต้องยอมรับผิดชอบแต่งเธอเข้าคฤหาสน์ เพื่อทำตามประเพณีของเมืองโดยที่เขาเองก็ไม่ได้เต็มใจนัก และเมื่อเธอถูกตกแต่งเข้ามาแล้ว เขาก็ไล่ให้เธอซึ่งกำลังตั้งท้องไปอยู่ที่บ้านเก่าๆ ท้ายคฤหาสน์ของตน และตัวเขาเองก็แต่งสตรีคนใหม่ที่เป็นลูกคนมีอำนาจเข้ามาแทน

จนกระทั่ง…หญิงสาวชาวบ้านคนนั้นได้คลอดลูกชายออกมาเพียงลำพัง และเลี้ยงดูเขาจนเติบใหญ่ อาหารการกินที่ได้รับก็มาจากแม่ของเขาที่ต้องเข้าไปหาจากในป่า จำนวนที่หามาก็ได้ไม่มากนักพอประทังได้แค่ชีวิตเดียว ทำให้ผู้เป็นแม่ต้องเสียสละให้ลูกชายของตนได้กินก่อน ทำให้เธอเป็นโรคขาดสารอาหารและล้มป่วยจนตายในที่สุด ทิ้งให้ลูกชายตัวน้อยต้องใช้ชีวิตต่อตามลำพัง แต่ดีนักที่เขาเป็นเด็กเฉลียวฉลาดทำให้เขาดำรงค์ชีวิตต่อมาได้ด้วยตนเอง

เซน เด็กหนุ่มผู้เติบโตมาจากบ้านหลังเล็กโทรมๆ ท้ายคฤหาสน์ใหญ่ ทั้งที่ตนเองก็เป็นลูกชายคนหนึ่งของเศรษฐีที่ร่ำรวยเงินทองมากมาย แต่เขากลับไม่ได้รับความรักและการเอาใจใส่จากผู้เป็นพ่อ เหมือนกับน้องชายตนเอง ต้องอยู่ในบ้านเก่าๆ ที่กันไม่ได้แม้แต่ลมหนาว ในขณะที่น้องชายต่างแม่ได้นอนหลับบนที่นอนนุ่มๆ ในผ้าห่มหนาๆ ข้างเตาผิงขนาดใหญ่ที่มีเปลวไฟให้ความอบอุ่นยามลมหนาวมาเยือน ทำให้เขารังเกียจครอบครัวนี้มาก มากพอที่จะยืนยิ้มอย่างมีความสุขถ้าคนพวกนั้นได้ตายลงตรงหน้า

แต่เหมือนสิ่งที่เขาปรารถนากำลังจะเกิดขึ้นจริง เมื่อมีกลุ่มโจรทมิฬวางแผนเข้ามาปล้นฆ่าคฤหาสน์ของเศรษฐีในค่ำคืนนี้ ในขณะที่ทุกคนในบ้านไม่ได้รู้สึกถึงภัยอันตรายที่กำลังคืบคลานมาแม้แต่น้อย ไม่นานนัก กลุ่มชายฉกรรจ์ราวๆ เกือบ 20 คน ก็ได้เข้ามาล้อมรอบตัวคฤหาสน์เอาไว้ ก่อนจะเริ่มพังประตูเข้าไปภายในได้สำเร็จ ทำให้เกิดเสียงกรีดร้องด้วยความตกใจของสมาชิกภายในบ้าน ไม่ว่าจะเป็นคนรับใช้หรือเจ้านาย

กลุ่มชายฉกรรจ์เริ่มลงมือเงื้อดาบฟาดฟันสังหารสมาชิกในบ้านทีละคนๆ จนสุดท้ายเหลือเพียงแค่เศรษฐีที่กำลังนั่งคุกเข่าร้องขอชีวิต กับเซน ลูกชายคนโตที่ยืนแอบดูและอมยิ้มอย่างพึงพอใจ กับเหตุการณ์เบื้องหน้าภายนอกตัวคฤหาสน์ เวลาผ่านไปได้ไม่นานนัก เมื่อเศรษฐียอมบอกที่ซ่อนของทรัพย์สมบัติทั้งหมดเขาก็ถูกสังหารทันที โจรพวกนั้นรีบกอบโกยเงินทองและของมีค่า แต่เนื่องจากทรัพย์สมบัติของเศรษฐีมีมากเกินไปทำให้พวกมันขนไปได้ไม่หมด

เมื่อเห็นว่ากลุ่มโจรพวกนั้นได้ออกจากบ้านไปหมดแล้ว เซนก็ค่อยๆ เดินเข้าไปภายในก่อนจะยืนมองร่างของผู้เป็นพ่อ และแม่เลี้ยงของตนเองด้วยความรู้สึกพึงพอใจเป็นอย่างมาก แต่แล้วเขาก็ต้องแปลกใจ เมื่อไม่เห็นร่างอันไร้วิญญาณของน้องชายต่างแม่บนพื้นพรมสุดหรู เซนกวาดสายตาไปรอบๆ จนไปสะดุดอยู่ที่ตู้ไม้เก่าๆ ติดกำแพงข้างเตาผิงขนาดใหญ่ ประตูตู้ค่อยๆ ถูกแง้มออกมา เผยให้เห็นใบหน้าตื่นกลัวของโจเซฟที่กำลังนั่งสั่นงันงกอยู่ภายใน

ในขณะที่เซนกำลังยืนมองน้องชายตนเองด้วยสายตาเย็นชาเรียบเฉย ก็มีชายฉกรรจ์คนหนึ่งเดินเข้ามาภายในบ้านอีกครั้ง คาดว่ามันน่าจะละโมบโลภมาก อยากจะได้ทรัพย์สินที่เหลืออยู่ มันจึงพบว่าภายในบ้านยังมีผู้รอดชีวิตอยู่อีกสองคน ใบหน้าเหี้ยมที่มีรอยแผลเป็นบากอยู่ แสยะยิ้มอย่างน่าขนหัวลุกให้กับเด็กชายทั้งสอง ก่อนจะยกดาบขึ้นและค่อยๆ สาวเท้าเข้ามาหาพวกเขา

ขณะนั้นที่มันกำลังจะเงื้อดาบฟาดใส่เซน ก็มีแสงสว่างวาบขึ้นตรงหน้า ทำให้ชายหน้าเหี้ยมร่างใหญ่ผู้นั้นยกแขนขึ้นบังหน้าตนเอง ก่อนจะร่นถอยไปทางด้านหลังอย่างเสียหลักเล็กน้อย ส่วนเซนและโจเซฟก็ก้มหน้าและหลับตาทันที เนื่องจากแสงที่สาดส่องลงมากลางบ้านนั้น มันสว่างจนเกินกว่าจะทนมองไหว

เมื่อทั้งหมดค่อยๆ ลืมตาขึ้นมา ก็ปรากฎร่างของสตรีผู้งดงามราวเทพธิดา เธอมีผมสีบอร์นทองเป็นเกลียวยาวสยายถึงกลางหลัง ดวงหน้าเธองดงามสะกดสายตาโจรหน้าเหี้ยมให้ตกอยู่ในภวัง ก่อนที่ร่างอรชรอ้อนแอ้นจะเดินเข้าไปหามันช้าๆ มือเล็กยกขึ้นสัมผัสใบหน้าของชายร่างใหญ่หน้าโหดเบาๆ ดวงตาสีเขียวหวานหยดจนไม่อาจละลายตาจากไปได้ และเหมือนมันจะไม่รู้สึกตัว ว่าตนเองกำลังคุกเข่าลงตรงหน้านาง ไม่นานนักหญิงสาวก็ก้มลงจุมพิตที่หน้าผากของโจรนั่น และอยู่ๆ มันก็ล้มลงไปนอนกองกับพื้น เสมือนคนไร้ซึ่งวิญญาณ