Devil's heart ล่ารักดวงใจปีศาจ

“เซน…ข้ารักเจ้า” ริมฝีปากบางสวยสีแดงระเรื่อเอื้อนเอ่ยบอกชายหนุ่มตรงหน้า

ดวงตาสีเขียวของเธอหวานหยาดเยิ้มไม่แพ้ดวงหน้าเล็กรูปไข่ ผมสีบอร์นทองเป็นลอนยาวสยายละกลางหลังพลิ้วไหวไปตามสายลมที่พัดผ่าน

ร่างอรชรมีสัดส่วนที่บุรุษทุกคนอยากสัมผัสแต่ไม่ใช่กับร่างสูงที่ยืนอยู่เบื้องหน้า เรียวคิ้วได้รูปย่นเข้าหากันเล็กน้อยเมื่อไม่ได้รับการตอบรับใดๆ จากเขา

“…” บุรุษหนุ่มผู้มีใบหน้าและสรีระงดงามราวกับภาพวาดที่จิตรกรเลื่องชื่อได้รังสรรค์ผลงานเอาไว้ ยืนมองสตรีผู้เลอโฉมที่ยืนอยู่ตรงหน้าตนเองด้วยสายตาที่ไร้ซึ่งความรู้สึกใดๆ

ดวงตาสีดำสนิทลึกล้ำเฉยชาจนบุคคลที่มาสารภาพรักเริ่มหวั่นใจ

“ข้าบอกว่าข้ารักเจ้า เหตุใดเจ้าจึงเงียบ เจ้าไม่รักข้าหรือ?” หญิงสาวเอ่ยถามด้วยใบหน้าที่เริ่มฉายแววแห่งความไม่พอใจ

“แล้วเหตุใดข้าจึงต้องรักท่านด้วย…ฮันน่า” เซนเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงที่เรียบเฉย แต่ประโยคนั้นกลับกรีดลึกลงไปในอกของหญิงสาวจนมันเจ็บปวด

ฮันน่า คือชื่อหญิงสาวผู้นี้ ความจริงแล้วเธอเป็นเทพีแห่งความงดงาม จึงไม่แปลกที่เธอจะมีความงามราวกับภาพในจินตนาการของบุรุษทุกคน

ในแต่ละวันเธอจะได้รับความรัก และการเอาอกเอาใจจากชายหนุ่มมากหน้าหลายตา ไม่ว่าจะเป็นเทพ มนุษย์ หรือปีศาจ ต่างก็ตกหลุมรักและยอมสยบแทบเท้าเธอทั้งนั้น

แต่นั่น…ก็ไม่ใช่สิ่งที่เธอโหยหา เธอต้องการเพียงหัวใจของชายผู้นี้ ชายผู้ที่เธอฟูมฟักด้วยรัก และประคบประหงมเขามาเป็นอย่างดีตั้งแต่ยังเยาว์วัย

“หึ! เหตุใดน่ะหรือ เพราะข้า…เป็นคนมอบชีวิตใหม่ให้เจ้า เป็นคนที่ดูแลและเลี้ยงดูให้เจ้าเติบใหญ่ และข้า…เป็นสตรีที่งดงามที่สุดบนโลกใบนี้ ซึ่งเหมาะสมกับเจ้าที่สุดแล้ว” นางเอ่ยด้วยความหยิ่งทะนงตนและมั่นใจในสิ่งที่เป็นอยู่

“แต่ข้าคิดว่า ข้าไม่มีความรู้สึกนั้นให้ท่านสักนิด”

“แล้วเจ้ารู้ได้อย่างไร?”

“เพราะว่าข้า ไม่เคยมีความรู้สึกกับท่านพิเศษกว่าบุคคลธรรมดาทั่วไปที่ผ่านเข้ามาในชีวิตของข้าเลยแม้แต่น้อย หากแบบนี้เรียกว่าความรัก อย่างนั้นข้าก็คงจะรักสตรีทุกนางที่ข้าเคยรู้จักมา” เซนยังคงความเรียบเฉย และไร้ความรู้สึกใดๆ บนสีหน้าและแววตาเด็ดเดี่ยวของเขา

“เจ้า!…จะปฏิเสธความรักของข้าใช่หรือไม่?” ความหวานหยดย้อยของดวงตาสีเขียว เริ่มแปรเปลี่ยนเป็นความดุดันและเกรี้ยวโกรธ

หล่อนจ้องมองบุรุษตรงหน้าราวกับว่าอยากจะปลิดชีวิตเขาทิ้งซะ หากเขาเอ่ยปฏิเสธออกมา

“ข้ามิได้ปฏิเสธ…แต่ข้าแค่ไม่ได้รักท่าน” เซนตอบอย่างไร้ซึ่งความกลัวใดๆ นั่นยิ่งทำให้เทพีฮันน่าเกรี้ยวโกรธมากขึ้น

มิเคยมีบุรุษใดที่จะไม่ยอมสยบแทบเท้านาง ยิ่งไม่ต้องพูดถึงเรื่องที่นางโดนหักหาญหัวใจเช่นนี้ ย่อมไม่สมควรที่จะเกิดขึ้นได้

“ไม่! เจ้าต้องรักข้า!!!” สายลมที่พัดโชยอ่อนในยามแรก เริ่มทวีความรุนแรงขึ้นเรื่อยๆ จนตอนนี้มันกลับกลายเป็นลมพายุลูกใหญ่ที่กำลังโหมกระพืออยู่รอบๆ ร่างกายของทั้งสอง

เมฆสีครามเริ่มแปรเปลี่ยนเป็นสีดำทะมึนดูน่ากลัว ดอกไม้ต้นหญ้าลู่ลมม้วนไปมาจนหักราบไปกับพื้นดิน แต่ก็มิอาจทำอะไรหัวใจเย็นชาที่ไร้ซึ่งความรู้สึกใดๆ ของเซนได้

เขายังคงยืนนิ่งเฉยไม่สะทกสะท้าน หรือหวาดกลัวอันตรายใดๆ ที่จะมาถึงตนเองแม้แต่น้อย

“หากท่านจะฆ่า ข้าก็ยินดี ชีวิตนี้ท่านเป็นคนหยิบยื่นมันให้ หากท่านจะพรากมันกลับไปข้าก็น้อมรับ แต่ยังไงข้าก็มิได้รักท่านอยู่ดี” เซนค่อยๆ คุกเข่าข้างหนึ่งลงกับพื้น ก่อนจะก้มหัวและหลับตาลงราวกับรอรับชะตากรรมชีวิตตนเอง

“หากเจ้าไม่ยอมรับความรักจากข้า ก็อย่าหวังจะได้รับความรักจากสตรีนางใดอีก!!!”

“…”

“เจ้าจงอยู่กับความทุกข์ทรมานที่ไร้ซึ่งคนรัก มีแต่คนรังเกียจ และหวาดกลัว ตราบจนกว่าจะมีคนมาปลดปล่อยโซ่ตรวนแห่งคำสาปนี้!!!” สิ้นเสียงอันดังกึกก้องของเทพีฮันน่า ก็มีสายฟ้าจากพายุที่อยู่รอบๆ ผ่าลงมาที่ร่างของชายหนุ่มอย่างจัง

เขาล้มลงนอนแน่นิ่งกับพื้นก่อนจะค่อยๆ ดิ้นทุรนทุรายไปมาด้วยความเจ็บปวด

“อ๊าก...” ใบหน้าของเซนค่อยๆ แปรเปลี่ยนจากความงดงาม เป็นความน่าเกลียดน่ากลัวเข้ามาแทนที่

ชายหนุ่มค่อยๆ เลื่อนมือไปสัมผัสใบหน้าตนเองเบาๆ เพราะรู้สึกถึงความเปลี่ยนแปลง ก่อนจะรีบกึ่งคลานกึ่งเดินไปยังริมบึงที่อยู่ไม่ห่างเพื่อดูเงาสะท้อนหน้าตนเองจากผิวน้ำ

ตอนนี้ใบหน้าของชายหนุ่มซีกหนึ่งดูเหมือนตัวประหลาดหรือปีศาจอะไรสักอย่าง ที่มีโหนกแก้มนูนออกมาจากใบหน้า โดยอีกซีกหนึ่งยังคงไว้ซึ่งความงดงามดังเดิม

ดวงตาจากสีดำสนิทกลายเป็นสีแดงเข้มดั่งสีเลือด ผมที่สั้นระท้ายทอยค่อยๆ ยาวออกมาจนมันสยายอยู่กลางแผ่นหลัง และเล็บมือที่สั้นดูสะอาดสะอ้านในตอนแรกเริ่มเปลี่ยนเป็นเรียวแหลมจนน่ากลัว

“ท่าน! ท่านทำอะไรข้า?” เซนหันกลับมาเอ่ยถามเทพีฮันน่าด้วยแววตาที่เริ่มตื่นกลัว

“ทำอะไรน่ะเหรอ? ฮ่าๆๆ ข้าสาปให้เจ้าเป็นปีศาจ ปีศาจที่จะต้องอาศัยอยู่แต่ในความมืดมิด พบเจอได้แต่แสงจันทร์ ไร้โอกาสในการพบเจอดวงตะวัน”

“…”

“เมื่อถึงเวลากลางวันเจ้าจะอ่อนแรงและทรมานเจียนตาย ไม่ว่าจะหลบอยู่แห่งหนใด แม้ไร้ซึ่งแสงแห่งดวงอาทิตย์ส่องถึง ก็จะไม่สามารถหลีกหนีความทรมานนี้ได้”

“…”

“เจ้าจะปวดแสบปวดร้อนไปทั่วร่าง อยากตายก็ตายไม่ได้”

“…”

“ได้แต่ร้องขอให้ข้าปลิดชีวิตเจ้าซ้ำแล้วซ้ำเล่า และก็มีเพียงข้าเท่านั้นที่จะพรากชีวิตของเจ้าไปได้” เทพีฮันน่ายิ้มออกมาอย่างสาแก่ใจ ที่ทำให้บุรุษหนุ่มผู้ต่ำต้อย ซึ่งกล้าปฏิเสธความรักอันมีค่าของนางได้ทรมานอยู่เบื้องหน้า

“ท่าน…” เซนนั่งคุกเข่าอย่างรู้สึกทรมานร่างกายเป็นอย่างมาก เขาไร้เรี่ยวแรงแม้แต่จะเอื้อนเอ่ยสิ่งใดออกไป

มือข้างหนึ่งเท้าลงบนพื้นหญ้า อีกข้างหนึ่งขยุ้มเสื้อของตนเองจนมันขาด เผยให้เห็นแผงอกแกร่งและผิวที่ขาวเนียน

“แต่ข้าก็ไม่ใจร้ายกับเจ้าถึงขนาดนั้นหรอกนะ”

“…”

“หากเจ้าสามารถทำให้ดอกกุหลาบทั้งแปดกลีบ แปรเปลี่ยนจากสีดำเป็นสีแดงได้ครบเมื่อใด คำสาปนี้จะสูญสลายลงเอง”

“…”

“เจ้าจะกลับมาเป็นมนุษย์ที่มีหน้าตาปกติ ใช้ชีวิตปกติ และความทรมานทุกอย่างจะหายไป”

“…”

“หรือจนกว่าเจ้าจะยอมรับความรักจากข้าและรักข้าตอบ!! ข้าจึงจะถอนคำสาปนี้ให้”

“…”

“ตัวเลือกที่สองเจ้าใช้ได้ตลอดเวลาเลยนะ ตอนนี้เลยก็ได้” ร่างอรชรค่อยๆ เดินเข้ามาเชยคางเซนขึ้น ก่อนจะไล้ปลายนิ้วโป้งเล็กของนางลงบนริมฝีปากหยักได้รูปของเขาอย่างเสน่ห์หา

“ท่านมันต่ำช้า ตอนนี้ข้าว่าข้า…เกลียดท่าน อ๊าก...!!” ร่างสูงลงไปนอนดิ้นทุรนทุรายที่พื้นอีกครั้ง

มือทั้งสองข้างกำบริเวณทรวงอกด้านซ้ายของตนเองแน่น จากผิวเนื้อขาวเนียนในตอนแรกเริ่มมีร่องรอยสีดำปรากฏ ก่อนจะเด่นชัดขึ้นจนกลายเป็นรูปดอกกุหลาบสีดำที่มีกลีบดอกแปดกลีบ

“งั้นข้าขอให้เขาจงใช้ชีวิตต่อจากนี้ อย่างมีความสุขไปกับสิ่งที่เจ้าเลือกตราบนานเท่านาน!! ฮ่าๆๆ ” สิ้นเสียงเอ่ย ร่างของเทพีฮันน่าก็ได้อันตรธานหายไปในทันที ทิ้งให้เซนนอนซมหมดสติอยู่บนพื้นหญ้านุ่มๆ เพียงคนเดียว