บทที่3 นักเรียนใหม่

17:30น. บ้านจตุรเทวฤทธิ์

"กลับ...มา...แล้ว...ค่า... "

ลิซซี่เดินเหมือนคนไร้วิญญาณตรงขึ้นชั้นสอง เข้าห้องไม่พูดไม่จาทำเอาแม่ของเธอเป็นห่วงเลยทีเดียว"

"เป็นอะไรไปนะ? สงสัยทำกิจกรรมปฐมนิเทศน์หนักไปหน่อยมั้ง"

แม่ของลิซซี่บ่นกับตัวเองเพราะเห็นอาการของลูกสาวแต่ก็ไม่กล้าไปถามเซ้าซี้เพราะรู้นิสัยลูกสาวคนนี้ดีจึงได้แต่ยืนมองลูกสาวเดินปิดประตูเข้าห้องไป

"เอาเถอะปล่อยไปก่อนเดี๋ยวคงจะดีขึ้นเองล่ะมั้ง"

ห้องลิซซี่....

โอ้ยยย...แย่ชะมัดเลยนอกจากจะไม่ได้ไกล้ชิดรุ่นพี่แล้วยังมียัยประธานชมรมเชียร์อเล็กซิส มาคอยขวางอีก เล่นอี๋อ๋อกับรุ่นพี่ทั้งวันเลยฮือ...ฮือ"

ลิซซี่ดิ้นพลาดๆอยู่บนที่นอนอย่างหัวเสีย หลังจากขยำขยี้หมอนข้างจนเหนื่อยหล่อนก็สงบลง ต้ังใจจะหลับตาลงนึกถึงหน้ารุ่นพี่จะได้หลับฝันดีซักหน่อย

แต่ทว่าหล่อนก็ต้องสะดุ้งลุกขึ้นมานั่งในทันที แหมก็สมองเจ้ากรรมดันจำหน้าผู้ชายผมสีเงินได้แม่นเสียนี่กระไร พอหลับตาปุ๊บก็เห็นหน้าเขาลอยขึ้นมาเลย

โอ้ยยย...ฉันจะบ้าไปใหญ่แล้ว ดันไปนึกถึงหน้าอีตาคนนั้นได้ไงเนี่ยนอนดีฝ่า..."

คอนโดหรูย่านกลางกรุง ขั้น 37

เด็กสาววัย16 รู้สึกตื่นเต้นเป็นพิเศษ ที่มีโอกาสได้มาเห็นห้องส่วนตัวของชายหนุ่มที่ชอบพอราวกับตัวเองเป็นคนสำคัญของเขา

เธอเดินสำรวจไปรอบๆห้อง พนังห้องเป็นกระจกรอบทำให้มองเห็นบรรยากาศในกรุงเทพฯยามค่ำคืนได้ชัดเจน

"ว้าว บ้านรุ่นพี่สวยจังค่ะ แล้วคุณพ่อคุณแม่ของรุ่นพี่ล่ะคะ"

"พวกเขาไม่อยู่น่ะ ไปต่างประเทศ ตอนนี้ที่นี่มีแต่เราสองคนเท่านั้น"

เจสันพูดพลางเดินเข้ามาสวมกอดเอวหล่อนจากทางด้านหลังมือของเขาเริ่มเลื่อนลูบไ้ล้ไปมาอย่างซุกซน

"อุ้ย...อย่าค่ะ รุ่นพี่เนี่ยมือซนไม่เบาเลยนะคะ"

หล่อนพูดจาเหมือนจะห้ามแต่สายตาเธอกลับไม่เป็นอย่างนั้น แม้กระนั้นเธอก็ยังแกล้งทำเป็นดึงมือเขาออกจากตัวเธอก่อนฮอร์โมนในร่างกายจะพลุ่งพล่านไปกว่านี้

"ทำไมล่ะก็ฉันชอบเธอนี่นา ขอชื่นใจสักนิดไม่ได้เหรอ"

"แล้วรุ่นพี่อเล็กซิสล่ะคะจะเอาไปไว้ไหน"

"ยัยนั่นน่ะเหรอ สกปรกเกินไป ผมชอบวิญญาณที่สะอาดและบริสุทธิ์..."

"บ้า รุ่นพี่เนี่ยพูดอะไรลิเกชะมัด...คิก...คิก"

หล่อนขำถ้อยคำที่เขาพูด แต่เจสันกลับมองเธอด้วยสายตาที่เจ้าเล่ห์

"พี่รู้นะว่าเจนนี่แอบชอบพี่มานานแล้ว พี่เองก็แอบรักเธอมานานแล้วเหมือนกัน ร่างกายนี้ช่างงดงามเต็มไปด้วยความเยาวัย วิญญาณที่เปี่ยมไปด้วยพลังของสาวบริสุทธิ์มันทำให้ผมแทบทนไม่ไหว"

เจนนี่เคลิบเคลิ้มไปกับถ้อยคำหวานของเขา เธอรู้สึกเหมือนหัวใจล่องลอยไป ร่างกายเบาหวิวราวกับต้องมนสะกด

เจสันจูบหล่อนอย่างเร่าร้อนจนเธอรู้สึกหมดแรงก่อนจะพลั่กเธอลงไปที่เตียงนอน

เด็กสาวเอนตัวลงอย่างว่าง่ายก่อนที่จะสังเกตุเห็นความผิดปกติ

"เอ๋..?นี่มันอะไรกัน..."

สาวน้อยรู้สึกประหลาดใจเมื่อเห็นที่นอนของเขาถูกปูด้วยแผ่นพลาสติกใส เจสันเปิดเร่งเสียงเครื่องเสียงให้ดังยิ่งขึ้นก่อนจะหันกลับมาแสยะยิ้ม ดวงตาของเขาฉายแววประกายสีเขียวเหลืองดูน่ากลัว

"ไม่ต้องกลัวไปนะอีกเดี๋ยว...เราก็จะกลายเป็นหนึ่งเดียวกันแล้ว..."

2 วันต่อมา โรงเรียนนานาชาติโฮลี่ไนท์

"นี่ลิซซี่ ได้ยินข่าวลือมาหรือเปล่าเจนนี่ ม.4 ห้องcไง"

แอนนาหันมากระซิบถามลิซซี่เบาๆเพราะเกรงอาจารย์ประจำชั้นจะได้ยิน

"เจนจิรา...เด็กชมรมเชียร์น่ะเหรอ..."

"อืม...เขาว่าหายจากบ้านไป2วันแล้วนะ น่ากลัวชะมัดเลย"

"จริงง่ะ...งั้นนี่ก็เป็นรายที่ 5แล้วสิ"

"ใครบอกว่ารายที่ 5 ตอนปิดเทอมน่ะเด็กชมรมนาฏศิลป์หายตัวไป1คนชมรมดนตรีอีก2...แต่ที่แย่ก็คือเขาลือกันว่าทุกคนเคยเป็นแฟนรุ่นพี่เจสันมาก่อนล่ะ ฉันเลยห่วงพี่เขาอยู่เนี่ย"

"จะบ้าเรอะ!ไม่จริงง่ะ!  โป๊ก!!! อู้ย~ย "

ลิซซี่อุทานเสียงดังไปหน่อย ซึ่งความจริงดังตั้งแต่คุยกันแล้วอาจารย์มิเกลจึงเอาหนังสือโขกศรีษะเพื่อเรียกสติ

"แม่อลิสา หัดเกรงใจคนอื่นคนอื่นบ้างนะเราน่ะ"

"ค่า...าา "

"เอาล่ะนักเรียนทุกคนครูมีเพื่อนใหม่จะแนะนำให้รู้จักนะเขาเพิ่งจะย้ายมาจากชิคาโกได้เพียงสัปดาห์เดียว เขาจะมาเรียนกับเราที่นี่ ฝากทุกคนแนะนำเขาด้วยนะ..."

"ค่ะ...ครับ..."

เด็กนักเรียนรับปากอาจารย์มิเกลกันแข็งขัน

"แอนนาเธอรู้เรื่องนี้มาก่อนหรือเปล่า"

"ไม่รู้เลยแฮะ หน้าตาจะเป็นยังไงเนอะลิซซี่"

"เอาล่ะเข้ามาได้ แนะนำตัวให้เพื่อนๆรู้จักหน่อย"

อาจารย์มิเกลเรียกหนุ่มนักเรียนใหม่เข้ามา เด็กหนุ่มผมสีเงินก้าวเข้ามาในห้องทันทีที่เขาหันมาแอนนารวมทั้งสาวๆทุกคนในห้องต่างพากันตกตะลึง

เสียงฮือฮาดังระงมไปทั้งห้อง บรรยากาศภายในห้องกลายเป็นสีชมพูเพราะรอยยิ้มมีเสน่ห์เกินห้ามใจ

"น...นั่น..ล..ลิซซี่ !"

แอนนาพูดจาตะกุกตะกักไม่รู้เรื่องเพราะตื่นเต้น เธอดึงแขนเสื้อเพื่อนรักที่เอาแต่ก้มหน้าก้มตามองซองสีชมพู ที่มีคนมาแอบวางไว้ในโต๊ะ

ลิซซี่วางจดหมายลงไปที่เดิมแล้วหันกลับไปมองเพื่อนรักที่กำลังชี้ให้เธอหันกลับไปมองบางอย่างอยู่

"อะไรอีกล่ะแอนนา...เฮ้ย!?"

ลิซซี่อุทานเสียลั่นห้อง ก็หนุ่มนักเรียนใหม่ดันเป็นคนเดียวกับคนที่พวกเธอเจอบนรถไฟฟ้าเมื่อวันก่อนซะได้ ทำเอาเพื่อนๆมองเป็นตาเดียว หนุ่มนักเรียนใหม่มองเธอแล้วยิ้มปนขำนิดๆ นั่นทำให้เขาดูหล่อเหลามากขึ้นจนใจละลาย

"อยากรู้จักผมขนาดนี้เลยเหรอ ผมชื่อชาโดว์ เดมอน ลาเบลลิส ยินดีที่ได้รู้จักครับ"

เขาพูดพร้อมกับเดินมาหาลิซซี่ที่โต๊ะสายตามุ่งร้ายจากบรรดาสาวๆในห้องต่างมุ่งมาหาลิซซี่จากทั่วทุกสารทิศ

"เอ่อ...ม...ไม่ใช่นะ..ฉ..ฉัน "

ลิซซี่พยามยามพูดปฏิเสธแต่แล้วชาโดว์ที่เดินมาหยุดยืนอยู่ตรงหน้าลิซซี่ กลับดึงมือเธอมาจูบหน้าตาเฉย

"อ๊ะ...เดี๋ยว !"

ลิซซี่ตกใจระคนกับความอายหล่อนหน้าแดงก่ำขึ้นทันที ชาโดว์ยิ้มที่มุมปากเพราะชอบที่เห็นสีหน้าแบบนั้นของเธอ ลิซซี่เองก็เกือบจะเคลิ้มไปกับหน้าหล่อๆนั้นถ้าเขาไม่กระซิบถ้อยคำแสลงหูเสียก่อน

"ยัยเบอะ...ซื่อบื้อ~..."

"เอ๋!? น...นาย~ย"

หล่อนโกรธจนหาถ้อยคำมาบรรยายไม่ถูก ลิซซี่พยายามจะสรรหาถ้อยคำมาตอบโต้แต่ทว่า

"เอาล่ะทำตัวสนิทสนมกันมากพอแล้ว อ้อชาโดว์ที่นี่เมืองไทยเธอไม่ต้องทักทายด้วยวิธีนั้นหรอกนะแค่สวัสดีก็พอ ส่วนเธอลิซซี่ไหนๆก็สนิทสนมกันขนาดนั้นแล้ว เธอทำหน้าที่พาเด็กไหม่เที่ยวชมทั่วโรงเรียนของเรานะ"

เสียงเซ็งแซ่บ่นเสียดายดังระงมที่ไม่ได้เป็นผู้โชคดีดังไปทั้งห้องแต่ที่ดูเหมือนจะไม่คิดอย่างนั้นคงจะมีแต่ลิซซี่ล่ะมั้ง

"ไม่เอานะคะอาจารย์"

"ไม่ต้องมาปฎิเสธเธอเป็นหัวหน้าห้องรับหน้าที่ไปเลย"

"อ๋าย...โธ่~"