บทที่2 คนแปลกหน้า

กรุงเทพ ประเทศไทย 6:30น.

"ฮือ~ฮือลา~ลา~ล้า..."

เด็กสาวฮัมเพลงอย่างสบายอกสบายใจอยู่ในห้องน้ำ กลิ่นสบู่หอมฟุ้งลงไปถึงชั้นล่างหล่อนเล่นฟองสบู่มาร่วมชั่วโมงแล้ว

"ลิซซี่!ถ้าไม่รีบจะสายนะ ตัวเปื่อยหมดแล้ว"

แม่ของเธอตะโกนเรียกเสียงดังไปถึงชั้นสองของบ้าน เพื่อเรียกเธอให้ลงมาทานอาหารเช้าก่อนไปโรงเรียนวันนี้เป็นวันเปิดเทอมวันแรก ปีนี้เธออยู่ช้ันมัธยมปีท่ี 4

น้องชายวัย9ขวบของลิซซี่นั่งถอนหายใจอยู่ที่โต๊ะอาหารเหมือนเบื่อพฤติกรรมของพี่สาว

"ช่างพี่เขาเถอะแม่ เพี้ยนชะมัดขัดถูยังไงก็ไม่สวยขึ้นหรอก"

"ไม่เอาน่าคิด ว่าพี่เขาแบบนี้มันไม่ดีนะ"

"ก็มันจริงนี่นา รู้ไหมที่โรงเรียนใครๆเขาก็เรียกพี่ว่ายัยหมูเพี้ยนแน่ะ"

"นาย! ว่าอะไรนะ!"

"แว้ก~ก"

ลิซซี่ลงมาตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้แต่ที่แน่ๆหล่อนได้ยินคำสุดท้ายไปเต็มๆ ลิซซี่ดึงหูน้องชายตัวแสบเสียร้องลั่น

เป็นการทะเลาะกันประจำวันของสองพี่น้องที่แม่เห็นจนชินตา  ก็ทั้งคู่ไม่ยอมลดละกันเลยนี่นะ

ลิซซี่เดินไปขึ้นรถไฟฟ้าพร้อมแอนนาเพื่อนของเธอ ทั้งสองอาศัยอยู่ละแวกเดียวกันและเรียนด้วยกันมาตั้งแต่ชั้นประถม 1

แอนนาแอบสังเกตุอาการยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ของลิซซี่อยู่นาน

"ลิซซี่ดูหล่อนอารมณ์ดีเป็นพิเศษเลยนะ มีอะไรดีหรือเปล่า"

ลิซซี่เอามือป้องปากทำสายตาเจ้าเล่ห์

"ฮุ..ฮุ... ก็วันนี้เป็นวันเปิดเทอมวันแรกใช่ม้า..."

"อะ...เอ่อก็แล้วมันยังไงเหรอ ฉันชักจะกลัวเธอแล้วเนี่ย"

"ก็... รุ่นพี่เจสันน่ะเป็นคนรับผิดชอบจัดงานปฐมนิเทศน์ในปีนี้น่ะสิ นี่เป็นโอกาสเดียวที่ฉันจะได้ใกล้ชิดรุ่นพี่น่ะสิ"

ลิซซี่พูดด้วยน้ำเสียงมีความสุขสุดๆ จนแอนนาหมั่นไส้

"แล้วอัศวินขี่ม้าขาวของเธอล่ะ หล่อนเอาไปไว้ไหนยะ"

"แหมนั่นมันเรื่องสมัยเด็ก ฉันมีชีวิตอยู่กับปัจจุบันย่ะ เพราะฉะนั้นฉันจะใช้โอกาสนี้พิชิตหัวใจรุ่นพี่ให้ได้!"

น้ำเสียงของลิซซี่มุ่งมั่น ราวกับจะไปรบที่ใหน แต่สงสัยจะดังไปหน่อย ผู้โดยสารในรถไฟหันมามองเป็นตาเดียว

"เอ้อ...แหะ..แหะ..."

หล่อนหัวเราะแก้เก้อ ลิซซี่เพิ่งรู้ตัวว่าทำเรื่องน่าอายหล่อนรีบนั่งเรียบร้อยในทันที

"ลิซซี่ฉันว่าเธอน่ะอย่าหวังมากนักเลย พี่เขาเป็นนักกีฬาฟุตบอลดาวรุ่งของโรงเรียนเชียวนะมีแต่สาวๆรุมล้อม แถมใครๆก็รู้ว่าเขาเจ้าชู้"

คำพูดเตือนสติของแอนนา ทำเอาลิซซี่เศร้าสลด ท่าทางเหมือนวิญญาณออกจากร่าง

"โถ โถ...เพื่อนเลิฟผู้ชายหล่อๆมีเยอะแยะนะจ๊ะ ดูอย่างฉันสิต้องมองหาอะไรใหม่ๆอยู่เสมอ นี่ ๆๆ ทิศ 10นาฬิกา หนุ่มหล่อแอบมองเราอยู่"

"หนุ่มหล่อ?"

ลิซซี่ชโงกมองออกไปตามทิศที่เพื่อนบอก หนุ่มผมเงินยืนพิงพนังห้องโดยสารบนรถไฟฟ้า เขากำลังมองมาทางพวกเธอ

"ยัยแอนนา มองมาจริงๆด้วย! แน่ใจนะว่าไม่ใช่พวกโรคจิต"

"บ้า!หล่อขนาดนี้จะเป็นพวกโรคจิตได้ยังไง ประสาท!"

แอนนาพูดจบก็หันไปส่งยิ้มหวานให้หนุ่มน้อยสุดหล่อ

"เอ๋!?"

ลิซซี่มองไปอีกครั้งก่อนที่จะอุทานออกมาด้วยความประหลาดใจ

"ท...ทำไมเหรอเขายิ้มให้เธอเหรอ"

"เปล่าไม่ใช่แอนนา คือว่าดูเหมือนเขาจะมีเพื่อนมาด้วยนะสงสัยคู่เกย์กันแหง"

"เฮ้ย! พูดงี้ได้ไง จะบ้าเหรอ"

"หล่อนไม่เห็นหรือไง เขาคุยอยู่กับผู้ชายใส่ที่คาดผมหูจิ้งจอกสีขาวอย่างกับผู้หญิงด้วยล่ะ

"แกตาลายแล้วยัยอลิสา ไม่เห็นมีใครซักหน่อย"

แอนนาพูดเสียงขุ่นก็แหงล่ะเล่นกล่าวหาว่าเทพบุตรสุดหล่อเป็นเกย์นี่

"ลิซซี่ย่ะ ลิซซี่ แกจะเรียกชื่อจริงฉันทำไมเนี่ยมันเชยเข้าใจมั้ย"

ลิซซี่บ่นเพื่อนเล็กน้อยก่อนจะหันกลับไปมองอีกครั้งคราวนี้หนุ่มหล่อบนรถไฟไม่ได้มองพวกเธออีกแล้ว แต่ทว่าผู้ชายผมขาวที่เธอเห็นเมื่อครู่กลับหายไปด้วย

"เฮ้ย? หายไปได้ไงเนี่ย เมื่อกี้ยังอยู่ด้วยกันอยู่เลยรถไฟก็ไม่ได้จอดหรือว่าเราเห็นผีกึ๋ย!"

'Next Station Holy Knight International School'

'สถานีต่อไปโรงเรียนนานาชาติโฮลี่ไนท์'

เสียงประกาศของประชาสัมพันธ์ทำเอาสองสาวสะดุ้ง

"ถึงตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย รีบลงไปเร็วเข้า!"

แอนนารีบดึงมือเพื่อนรักลงจากรถไฟฟ้าทั้งที่ในใจลึกๆก็อยากดูว่าหนุ่มในฝันจะลงที่สถานีไหน แต่ก็ต้องตัดใจเพราะกลัวจะไปโรงเรียนสาย

แอนนาได้แต่ยืนถอนใจที่หน้าโรงเรียนอย่างเศร้าเสียดายที่ไม่ได้รู้จักกับหนุ่มในฝัน ลิซซี่รู้สึกเห็นใจเพื่อน แม้อีกใจจะนึกสมน้ำหน้า เธอเดินมาตบไหล่เพื่อนรักเบาๆ

"เอาน่าตัดใจเสียตั้งแต่ตอนนี้จะดีกว่ารู้ว่าเขาเป็นเกย์ทีหลังนะเธอ"

"ยัย..ยัยบ้าลิซซี่อย่าหนีนะ"

แอนนาวิ่งไล่ตีเพื่อนรักที่วิ่งหนีเข้าไปในโรงเรียนก่อนโดยหารู้ไม่ว่าเด็กหนุ่มผมเงินลงสถานีเดียวกับพวกเธอ เขาตามพวกเธอไปถึงหน้าโรงเรียนแต่ซ่อนตัวไว้ไม่ให้พวกเธอเห็น

อสูรจิ้งจอกขาวคุมงเคียวบิมองลิซซี่ด้วยความประหลาดใจ

"นายน้อยผู้หญิงคนนั้นมองเห็นข้านะขอรับ"

"อืม...อาจจะบังเอิญก็เป็นได้หรือไม่ก็คงพอจะมีคุณสมบัติอยู่บ้างล่ะน่า ยังไงก็เป็นลูกของหมอนั่นนี่นะ"

"แล้วนายน้อยจะไปพบเขาเลยมั้ยขอรับ"

"ยังก่อน ดูเหมือนว่าที่นี่มีอะไรให้เราเล่นสนุกๆแล้วล่ะ"

"งั้นคราวนี้ที่นี่..."

"เฮ้อเห็นทีคงต้องเหนื่อยหน่อยล่ะ ถึงจะรู้สึกได้ถึงกลิ่นอายปีศาจที่รุนแรงแต่มันก็แผ่ขยายไปทั่วจนข้าเองก็ไม่อาจเจาะจงลงไปได้ จนกว่าจะได้พบตัวมันก่อน"

"งั้นนายน้อยจะ..."

"พรุ่งนี้ไปสมัครเรียนกัน คิดถึงเหมือนกันนะไอ้การไปโรงเรียนเนี่ย..."

"เอ๋? ไปโรงเรียนหรือขอรับนายน้อยคงจะไม่..."

"ทำไมล่ะ ข้าว่าคราวนี้คงสนุกแน่"