บทที่1 นักล่าเงา

ชิคาโก 23:55 น.

"แองเจล่ารู้ไหม ผมไม่เคยพบใครสวยเท่าคุณมาก่อนเลย"

"ปากหวานจังนะวิกเตอร์ คุณเคยชมใครแบบนี้หรือเปล่าน้า"

วิกเตอร์พูดพร้อมกับดึงตัวหญิงสาวเข้าไปในซอยเปลี่ยวข้างอาคารแห่งหนึ่ง เธอไม่มีทีท่าหวาดกลัวแม้แต่น้อย ในทางตรงกันข้ามหล่อนกลับแสดงอาการขวยเขินจนแก้มหล่อนเป็นสีชมพูเพราะถ้อยคำชื่นชมจากหนุ่มรูปงาม

และดูเหมือนว่าเขารู้ว่าเธอคิดอย่างไรเพราะสายตาเธอบอกว่าหลงไหลเขาไม่น้อย

"ผมทนไม่ไหวแล้วนะคุณสวยแบบนี้ ผมชักอยากหม่ำคุณซะแล้วสิ"

เขาพูดพลางกดตัวหล่อนไว้กับกำแพงแล้วบรรจงจูบลูบไล้จุดสัมผัสอ่อนไหวจนหล่อนสั่นสะท้านไปทั้งตัว ในขณะที่เธอกำลังเคลิบเคลิ้มไปกับบทรักอันเร่าร้อนของเขาเขากลับหยุดชะงักไว้แค่นั้น

"เป็นอะไรไปล่ะ ไม่อยากหม่ำฉันแล้วเหรอ"

"เปล่าผมกำลังรอน่ะอีกเดี๋ยวเดียวเอง"

"รอ!?"

"ดอกไม้ไฟ...อีกเดี๋ยวจะมีการยิงดอกไม้ไฟ"

"หา? "

หล่อนอุทาน ออกมาด้วยไม่เข้าใจในสิ่งที่เขาพูดแต่ที่ทำให้เธอกลัวยิ่งกว่าสิ่งใดคือ ท่าทางที่เขามองเธอมันเปลี่ยนไปเป็นคนละคน

"อย่าล้อเล่นแบบนี้สิ ฉ...ฉันกลัวแล้วนะ....โอ้ย! "

หล่อน ร้องเจ็บเพราะวิกเตอร์บีบข้อมือ เธอแรงเกินไปเขาจับแขนเธอกางออกแล้วกดเอาไว้ราวกับจะไม่ให้เธอดิ้นหนีเขาได้

"ป...ปล่อยฉันนะคุณจะทำอะไรน่ะ อื๋อ! "

สายตา ของวิกเตอร์ส่องประกายราวกับสัตว์ป่า เขาแสยะยิ้มใบหน้าเขากำลังเปลี่ยน สัตว์ร้ายคือสิ่งที่นิยามรูปลักษณ์เขาในเวลานี้ได้ แองเจล่ากรีดร้องสุดเสียง ด้วยความกลัวจนสิ้นสติ แต่ไม่มีใครได้ยินเสียง

นั่นก็เพราะว่าดอกไม้ไฟที่จุดขึ้นลูกแล้วลูกเล่า วิกเตอร์อ้าปากกว้างเขากำลังจะใช้คมเขี้ยวสีขาววาววับกัดขย้ำลงบนคอเรียวผิวขาวอมชมพูนั้นให้จมเขี้ยว

"เฮ้ ..เฮ้ ไหงทำแบบนี้ล่ะเสียบรรยากาศหมดเลย"

เสียงขัดจังหวะดังมาจากด้านหลังทำให้วิกเตอร์ในร่างแวร์วูส์ฟหันกลับไปมองเขาปล่อยมือจากแองเจล่าที่นอนสลบไสล

"แกเป็นใคร! กล้ามาขัดความสำราญของข้า! ที่สำคัญเห็นร่างจริงข้าแล้วทำไมถึงไม่กลัว"

เด็กหนุ่มผมเงินทอประกายก้าวออกมาจากที่ซ่อนภายใต้เงามืด เขาหัวเราะราวกับสิ่งที่วิกเตอร์พูดมันตลกนักหนา

"ฮึฮึ ข้าเนี่ยนะขัดความสำราญ คงไม่มั้ง เสียทีที่เกิดในตระกูลหมาจมูกแย่ชะมัด”

"ว่าไงนะ!...อะ...อ๊ากก!"

วิกเตอร์มัวแต่โกรธที่ถูกสบประมาทจึงไม่ทันสังเกตุ เขารู้สึกถึงความเจ็บปวดอย่างแสนสาหัสก่อนที่เขาจะก้มลงมองที่กลางอกอย่างไม่อยากเชื่อสายตาตัวเอง

แขนเรียวบางของหญิงสาวที่เขาเกือบจะกินเธอเมื่อครู่นั้นแทงจากทางด้านหลัง ทะลุผ่านกล้ามเนื้อกลางอกของวิกเตอร์ เขาหันกลับไปมองเธอหล่อนยิ้มสายตาเป็นประกาย  ราวกับเธอพึงพอใจที่ได้เห็นสีหน้าตื่นตระหนกของวิกเตอร์

"ก...แกเป็น."

"อะ ..อะ..อะ อย่าทำหน้าแบบนั้นสิวิกเตอร์ เมื่อกี้คุณยังจะกินฉันอยู่เลยนะ"

แองเจล่าดึงแขนของหล่อนออกจากร่างแววูส์ฟวิกเตอร์ หล่อนทิ้งซากร่างไร้ชีวิตนั้นลง ก่อนจะลองลิ้มชิมเลือดที่โชลมอยู่ทั่วมือและแขนของหล่อนราวกับเป็นอาหารรสเลิศ

เธอจ้องหน้าเด็กหนุ่มแล้วยิ้มดูมีเลศนัย

"ฮาร์ฟบลัดเจ้าอยากจะแบ่งเหยื่อกับข้างั้นรึ"

"ขอผ่านล่ะ กลัวท้องเสียน่ะกินเนื้อมนุษย์หมาป่าไม่ใช่แนวข้า"

"แล้วต้องการอะไร...อืม...กลิ่นวิญญาณเจ้าหอมยวนใจ เอาอย่างนี้ดีกว่ามาเป็นหนุ่มในคอลเลคชันของข้าดีกว่าไหม"

"เท่าไหร่?ที่แกดูดกลืนมันลงไป"

คำถามของเด็กหนุ่มทำให้สีหน้าของหล่อนเปลี่ยนกะทันหันหล่อนจ้องหน้าเขาแบบไม่พึงพอใจนัก

"ผลึกวิญญาณ...เจ้าต้องการมันสินะที่แท้เจ้าก็เป็นนักล่าที่อสูรต่างเล่าลือกัน แต่ข้าต่างจากอสูรที่แกเคยล่ามาได้นะไอ้หนูแล้วแกจะเสียใจทีหลัง"

ร่างของแองเจล่าเริ่มเปลี่ยนไป นัยตาเปลี่ยนเป็นสีดำสนิททั้งลูก แขนขายืดยาวเก้งก้าง หล่อมกางกรงเล็บอันคมกริบ กรีดลงที่กำแพงปูนจนเป็นรอยลึก

ร่างที่เคยงดงามเป็นที่เย้ายวนแก่สายตาผู้คนบัดนี้กำลังกลายร่างเป็นอสูรกายที่น่าพรั่นพรึง  แต่ทว่าเด็กหนุ่มกลับไม่มีท่าทีหวั่นเกรงตรงกันข้ามเขากลับเบ้หน้าแบบเซ็งสุดขีด

"ให้ตายเถอะเห็นพูดแบบนี้ทุกรายสิน่า ของแบบนี้ข้าไม่อยากยุ่งให้เสียมือ ฉันยกให้นายดีกว่าคุมงเคียวบิ นายจะได้ยืดเส้นยืดสายสักหน่อยไง"

"ขอรับนายน้อย..."

น้ำเสียงสุขุมเยือกเย็นดังขึ้นพร้อมกับปรากฎเค้าไอของร่างชายหนุ่ม มันค่อยๆชัดเจนขึ้นจนเห็นรูปหน้าคมสันต์ผิวขาวราวหิมะ  ผมที่ขาวโพลนยาวถึงกลางหลังสยายตามแรงลมพัด

บนศรีษะของเขาคือหูจิ้งจอกสีขาวโดดเด่นท่ามกลางแสงจากดอกไม้ไฟ

แองเจล่าจดจำใบหน้านั้นได้ หล่อนจ้องเขม็งมันคือใบหน้าแห่งความน่าสะพรึงกลัว หัวใจเต้นแรงด้วยความหวาดหวั่น เธอกำลังตื่นกลัวสุดขีด

คุมงเคียวบิลืมตาสีทองเป็นประกายจดจ้องมาที่แองเจล่า

"ไม่...เป็นไปไม่ได้ อสูรที่มีตบะแก่กล้าเช่นท่านใยจึงยอมรับใช้ฮาร์ฟบลัด เลือดของพวกมันครึ่งหนึ่งไม่ใช่ปีศาจด้วยซ้ำ มันเป็นแค่มนุษย์อ่อนแอ พวกมันคืออาหารไม่ใช่นาย!"

"อสูรเอ๋ย...ราชสีห์ไม่จำเป็นต้องตอบคำถามของเหยื่อที่ล่ามาได้หรอกนะ ดังนั้นจงมอบผลึกวิญญาณให้ข้าเถิด"

เขาพูดพร้อมกับพุ่งเข้าหาแองเจล่าอย่างรวดเร็ว ทั้งคู่เผชิญหน้ากันในระยะประชิด แองเจล่าได้แต่ตัวสั่นเพราะความกลัว

คุมงเคียวบิใช้กรงเล็บขยุ้มลงบนใบหน้าของแองเจล่า เขากดศรีษะของหล่อนอัดกระแทกลงบนพนังคอนกรีตอย่างแรง จนกำแพงแตกระแหงในทันที หล่อนดิ้นรนแต่ไม่เป็นผลคุมงเคียวบิเรียกพลังเตโชธาตุ (ธาตุไฟ) ด้วยมืออีกข้าง

"อ..อย่าข้ายังไม่อยากตาย..."

"ข้าขอปฎิเสธ และเจ้าเข้าใจผิดอยู่อย่างหนึ่ง นายน้อยของข้าไม่ได้อ่อนแอ จงสลายเป็นเถ้าถ่านไปซะ!"

"กรี๊ด!...ด...อ๊า..าา!..."

หล่อนกรีดร้องด้วยความทรมาณ ไฟบรรลัยกันตร์กำลังเผาผลาญร่างของหล่อนจนเป็นเถ้าถ่าน ท่ามกลางกองขี้เถ้ามีผลึกแก้วชิ้นหนึ่งกำลังส่องแสงทึบทึมอยู่ในนั้น

เด็กหนุ่มผมเงินก้าวเข้าไปหยิบผลึกแก้วนั้นมาวางลงกลางฝ่ามือ ผลึกแก้วจมหายลงไปในฝ่ามือของเด็กหนุ่ม

เขาก้าวออกมายืนมองท้องฟ้าซึ่งส่องสว่างไปด้วยแสงจากดอกไม้ไฟ

"คืนนี้ดอกไม้ไฟสวยจังนะ เห็นทีคงต้องกลับกันซักทีล่ะ ใช่ใหมคุมงเคียวบิ..."

"แล้วแต่จะบัญชาขอรับนายน้อย