Chapter2

[Chapter2]

'แอร๊ดดด!!! ' จังหวะนรกไม่ควรเกิดตอนนี้

'!!! ' แขนแกร่งของวาเลนซ์จับหัวมิโกะโยกเข้าหาแท่งแกร่งอย่างเมามัน มิ้นท์ผลักประตูเข้ามาเห็นทั้งภาพทั้งเสียงครางอื้ออ้า หญิงสาวผู้ไม่ประสากับรสกามยืนนิ่งจดจ้องภาพชายหนุ่มเด้งเอวไหวๆ กระแทกสวนกลีบปากสีหวาน หน้าสวยเหยเกดูอึดอัดคำรามต่ำส่งเสียงอู้อี้ที่ไม่มีความหมาย มิโกะถูกจิกหัวให้เชิดหน้าขึ้นในขณะที่อีกมือวาเลนซ์เร่งสไลด์หนอนยักษ์อย่างเร็วจนน้ำเมือกขาวพุงทะลักเต็มใบหน้า

'เฮอะๆๆๆ ...'

ลมหายใจหอบพร่าบ่งบอกว่าเหน็ดเหนื่อยขนาดไหน สายตาวับวาวเต็มไปด้วยความปรารถนาจ้องไปทางมิ้นท์ เธอยืนอึ้งไม่กล้ากระดิกตัวพอรู้สึกถึงสายตาท้าทายเท้าก็ชักถอยหลังอัตโนมัติ

'อุ๊ย! ' ไม่ทันแล้วเบื้องหลังเธอตอนนี้มีร่างสูงใหญ่ของชานนท์ยืนประกบอยู่

"เข้าไปซิครับ คุณท่านเสร็จธุระพอดี" เสียงกระซิบพร่าเจือกลั้นขำไว้จนรู้สึกได้ มิ้นท์เลิ่กลั่กทำตัวไม่ถูก ไม่คิดว่าต้องมาเห็นลูกค้าในสภาพนี้

"เชิญครับ" ชานนท์พูดย้ำอีกรอบ ออกแรงดันตัวมิ้นท์ให้เดินเข้าห้องไป

แม้มิ้นท์จะก้มหน้าไม่อยากมองนัก แต่ก็รู้สึกได้ว่าชานนท์เดินเข้าไปหาผู้หญิงคนนั้นก้มๆ เงยๆ เก็บอะไรสักอย่าง แล้วยื่นกระดาษเปียกให้ผู้หญิงทำอะไรสักอย่าง เธอรู้สึกได้ถึงสายตาจิกจ้องหากแต่ว่าตอนนี้ไม่ใช่สายตาวาเลนซ์ แต่เป็นความไม่พอใจของผู้หญิงคนนั้น

"ขอ.. ขอโทษค่ะ เอกสารวางไว้ตรงนี้นะคะ" มิ้นท์เอาแต่ก้มหน้าไม่อยากเห็นภาพอุบาทว์ที่มิโกะเย้ยหยันมา ในมือสวยมีกระดาษเปียกเช็ดตามความยาวของเอ็นลำอวบ มิ้นท์อยากจะบ้าตาย!! พ่อเจ้าประคูณเขาเป็นง่อยหรือไง เห็นทำตัวเองปักๆ แต่ต้องให้คนอื่นช่วยทำความสะอาดให้หรอ

'แหวะ! อุบาทว์' มิ้นท์เผลอพูดตามใจคิด แม้ไม่ดังนักแต่ก็พอให้วาเลนซ์ได้ยิน

"เพราะคุณเองนะ โทรหาผมตั้งหลายสายอยู่คุยกันก่อนซิ" พอเช็ดทำความสะอาดเสร็จ มิโกะก็ช่วยแต่งตัวให้วาเลนซ์ อวดร่างเปลือยเปล่าจิกตาแสดงความเป็นเจ้าของจนมิ้นท์หมันไส้

"อย่าบอกนะคะว่าเรียกใช้บริการยัยนี่" มิโกะทนเก็บความสงสัยไว้ไม่ไหว กระชับแขนเกาะไหล่แล้วเอ่ยถามเสียงเง้างอน

"นี่หนู! อย่าคิดว่าคนอื่นจะเป็นเหมือนหนูซิคะ" มิ้นท์เองหงุดหงิดไม่ต่างกัน พอได้ยินมิโกะถามแบบนั้นก็สวนกลับ

"ฉันก็ไม่คิดว่าป้าขายหรอก ดูสารรูปตัวเองซะบ้าง สภาพยังเงี่ยใครจะเอา" มิโกะเถียงต่อ

"ทำไม! ต้องอัดซิลิโคนให้สะบึ้มอย่างหนูหรอคะ" พอโดนดูถูกมิ้นท์ก็ฟาดกลับ ซองน้ำตาลถูกโยนโครมลงโต๊ะเต็มแรง ก่อนจะตั้งท่าเท้าสะเอวพร้อมไฟว์

"มิโกะขอโทษนะคะ มิโกะไม่น่าถามอะไรโง่ๆ เลย ดูจากแม่นี้แล้วไม่ใช่สไตล์คุณท่านเลยสักนิด" ชานนท์เห็นท่าไม่ดีรีบใช้ชุดคลุมทับร่างมิโกะไว้แล้วพาออกไปโดยที่วาเลนซ์ไม่ต้องสั่ง

"วางไว้ตรงนี้นะคะ เอกสารเร่งด่วนของคุณ" มิ้นท์ชี้นิ้วไปที่ซองน้ำตาล แม้พูดสุภาพทุกคำแต่น้ำเสียงสีหน้าเหยียดอยู่มาก

"คุณมาช้าไปครึ่งชั่วโมง" วาเลนซ์พอใจที่ได้เห็นใบหน้าบูดบึ้งของมิ้นท์ ยิ่งเธอโมโหฟาดหัวฟาดหางยังพอใจมาก

"ก็คุณไม่รับสายนี่คะ จะฝากใครก็ไม่ได้" มิ้นท์เถียงเสียจริต เธอยอมคนอื่นมาทั้งวันสะสมความหงุดหงิดจนอยากจะกรี๊ดใส่หน้า เสียงเหวี่ยงเถียงฉอดๆ ต่างจากวาเลนซ์ที่ควรโกรธกลับยิ้มขำ

"ผมไม่สน นั่นเป็นหน้าที่ของคุณ" เสียงยียวนไม่สนโลกทำมิ้นท์กำมือแน่น กัดฟันกรอดจ้องตาแข็งเม้มปากแน่นไม่อยากตอบ

"ค่ะคุณท่าน"

"เดี๋ยวผมให้คนไปส่ง" วาเลนซ์พูดแทรกจังหวะหมุนตัวออกของมิ้นท์ เธอยืนหันหลังให้เถียงเสียงแข็งฉะฉาน

"ไม่ต้องค่ะ"

"ไม่ได้ คุณต้องกลับตามที่ผมสั่ง"

แม้หันหลังหนีแล้วแต่พอถูกน้ำเสียงเด็ดขาดเอ่ยสั่งมิ้นท์ก็อดกลัวไม่ได้ เธอถอนหายใจเฮือกใหญ่ โค้งหัวน้อยๆ เชิงยอมรับแล้วรีบจ้ำออกไปทันที เมื่อลงลิฟท์มาด้านล่างก็เจอรถเก๋งแบรนด์หรูสีดำจอดรออยู่ กวาดตามองทุกคันใช้เลขทะเบียนเดียวกันหมด แตกต่างแค่ตัวหน้าบ่งบอกให้รู้ว่าเจ้าของร่ำรวยขนาดไหน

"คุณมิ้นท์เชิญคันนี้เลยครับ" บุรุษร่างสูงยืนขวางหน้าพร้อมผายมือเชิญให้ขึ้นรถ มิ้นท์สะดุ้งเล็กน้อยเพราะไม่คิดว่าจะมีใครรู้จักชื่อเล่นเธอ

"มิ้นท์หรอคะ" หญิงสาวมองรถคันงามตรงหน้า ป้ายทะเบียน 8กท888 ประดับด้วยกรอบเงินเงาวับสะดุดตา มิ้นท์ลังเลนิดหนึ่งจะก้าวขึ้นไป จนกระทั่งได้ยินเสียงแทรกคุ้นหู

"หึ! มาเองกลับเองไม่ได้หรือไง ต้องยุ่งยากให้คนอื่นไปส่งอีก" เสียงมิโกะดังมาแต่ไกล มิ้นท์ชักหน้าเอื้อมไม่อยากฟังแล้วรีบขึ้นรถทันที

ภายในรถเก๋งสีดำแต่งฟิล์มดำสนิทพอกักเป็นพื้นที่ส่วนตัวให้หายใจได้เต็มปอด มิ้นท์มองตามมิโกะไปรถคันหน้าซึ่งแน่นอนว่าก็เลขทะเบียน 888เหมือนกัน คันนั้นชานนท์เป็นคนขับส่วนพลขับอีกคนเดินขึ้นรถเธอ "ให้ไปส่งที่ไหนครับ" เสียงทุ่มเบาเอ่ยถาม มิ้นท์เองทั้งเหนื่อยทั้งเพลีย ครันจะให้ไปส่งถึงบ้านก็เกรงใจจึงเลือกลงแค่สถานีรถไฟฟ้าใกล้ๆ

"ดึกแล้วให้ผมไปส่งบ้านคุณเถอะครับ ไม่งั้นคุณท่านด่าผมแน่"

"ไม่ต้องหรอกค่ะมิ้นท์เกรงใจ ส่งแค่สถานีรถไฟฟ้านั่นแหล่ะ"

"ไม่ได้ครับ อย่าบอกนะว่าคุณจะขัดใจคุณท่าน"

"โอเคๆ ก็ได้ค่ะ อยากไปส่งก็เชิญเลย บ้านมิ้นท์อยู่คลองห้านะคะ ถึงแล้วปลุกด้วย"

สุดท้ายมิ้นท์ก็ต้องยอมเพราะไม่อยากเถียงกันให้เสียเวลา เธอเอียงตัวพิงเต็มหลังทอดสายตามองออกไปนอกหน้าต่าง แสงไฟเมืองกรุงวับวาวสมกับคำว่าเมืองศิวิไลซ์ แต่กลับทั้งเหนื่อยทั้งท้อจนไม่อยากอยู่แล้ว ในขณะที่หญิงสาวทอดสายตามองออกไปนอกหน้าต่างเธอไม่รู้เลยว่าทุกอากัปกิริยาอยู่ในสายตาใครคนหนึ่ง

"เหนื่อยแย่เลยนะครับ มาทำงานไกลขนาดนี้" เสียงทุ่มชวนคุย มิ้นท์ยิ้มจางๆ ตอบกลับ

"ทำไงได้ล่ะคะ มิ้นท์ไม่มีทางเลือก"

"ชีวิตก็แบบนี้แหล่ะครับ ไม่มีใครสุขสบายพร้อมหรอก"

"ใครว่าไม่มีล่ะคะ ดูแล้วคุณท่านของคุณน่าจะสบายมากๆ เลยนะคะ ว่างมากขนาดเรียกคนต่างบริษัทมาใช้งานก็ได้ด้วย"

"หึ! "

เสียงเค้นหัวเราะพอใจดังแทนคำตอบ มิ้นท์เองก็เหนื่อยจนตาจะปิด เธอนอนพักสายตาเสียงความเงียบปรับอารมณ์ขุ่นมัวให้ปกติ แอร์เย็นฉ่ำช่วยกล่อมจนหลับใหลในที่สุด

"เฮ้อๆๆๆ อืมม... ปล่อย! ปล่อยฉันนะ! " แรงกดทับมาพร้อมกรงเล็บจิกลงคอหมายจะบีบให้แหลกคามือ มิ้นท์รู้สึกถึงความเจ็บปวดเธอดิ้นพล่านพยายามหลบเลี่ยงให้พ้นฝ่ามือ แต่เพราะถูกแรงมหาศาลกดทับพร้อมเสียงคำรามน่ากลัวตะโกนใส่หู

"มึง! มึงฆ่ากู มึงฆ่ากูทำไม! " เสียงแห่งความเกลียดชังทำมิ้นท์หวาดกลัว ทั้งที่ถูกตรึงอยู่แต่มิ้นท์ก็ยังดิ้นพยายามมองหาต้นเสียง คำว่า "มึงฆ่ากูทำไม" ถูกพูดวนซ้ำๆ น้ำเสียงสั่นเทาบ้าง กรีดร้องโหยหวยบ้างทำให้รับรู้ได้ว่าอีกฝ่ายโกรธแค้นแค่ไหน

"เฮ้อๆๆๆ " มิ้นท์ผลักสุดแรง จนกระทั้งร่างสะดุ้งตื่นมาเจอความจริงตรงหน้าว่ารถยังขับบนถนนสายเก่า

"เป็นอะไร" ทั้งมิ้นท์และพลขับสบตากันผ่านกระจกมองหลัง เขาเห็นสีท่าทางผิดปกติของเธอก็นึกสงสัย มิ้นท์ไม่ได้ตอบเพียงแค่พยายามหอบหายใจให้เป็นปกติ

"แค่ฝันน่ะ เวลาผมหงุดหงิดใครมากๆ ก็เก็บไปฝันเหมือนกัน"

"อืมม..." พอถูกชวนคุยมิ้นท์ก็ผ่อนคลายลงเพียงแต่ใบหน้าวูบสุดท้ายของผู้หญิงคนนั้นยังติดตาจนรู้สึกว่าเรื่องเมื่อกี้เกิดขึ้นจริง

รถขับตามทางจนถึงบ้านมิ้นท์ เธอขอบคุณตามมารยาทแล้วเดินลงรถอย่างเลื่อนลอย รถเร่งเครื่องครั้งหนึ่งก่อนจะออกตัวไป เสียงเครื่องยนต์คำรามเรียกสติให้มิ้นท์หันไปมอง สังเกตป้ายทะเบียนรถคันที่นั่งมาอีกครั้ง ความคุ้นเคยทำเธอเพ็งมองจนลับสายตาแล้วก็ต้องสะดุ้งสุดตัวเพราะมีภาพซ้อนฉายทับให้เห็นเหตุฆาตกรรมในรถทะเบียน 8กท888