Chapter1

[Chapter1]

ผมชื่อ 'วาเลนซ์' ครับ อย่าถามหาความหมายนะครับเพราะผมก็ไม่รู้เหมือนกัน เมื่อก่อนผมก็ไม่ได้ชื่อนี้แต่พอครอบครัวร่ำรวยขึ้นหน่อย มีหน้ามีตาในสังคมจะมาใช้ชื่อเชยๆ อย่างเก่าก็ไม่ได้

พูดถึงอดีตแล้วผมเคว้งมาก ในหัวแทบไม่เหลือความทรงอะไรเลย ตั้งแต่จำความได้ก็เห็นพ่อทำงานหนัก แทนที่แม่จะเป็นแม่บ้านอยู่ดูแลผมก็กลายเป็นคุณนายออกแต่งานสังคม ผมโตมากับพี่เลี้ยงแถมไม่ใช่คนไทยซะด้วย จึงไม่แปลกถ้านิสัยผมจะตรงไปตรงมา พูดขวานผ่าซาก ไม่ขี้เกรงใจเหมือนคนไทย

ความทรงจำแสนดีของผมมีเพียงเรื่องเดียวคือตอนที่ผมได้เรียนรู้ผู้หญิงคนหนึ่ง ก่อนผมจะย้ายไปเรียนมหาวิทยาลัยต่างประเทศผมแอบไปทำงานพาร์ทไทม์ทุกวันหยุด ตอนแรกที่ทำก็แค่สนุกแต่พอได้เจอเธอผมกลับหลงรักช่วงเวลานั้น เธอเป็นคนเก่ง ตั้งใจทำงานไม่ว่าจะงานหนักงานเบาเธอทำได้หมด ขอแค่เป็นงานสุจริตได้เงินเธอยินดีทำทุกอย่าง

นอกจากจะยิ้มเก่ง อัธยาศัยดีแล้ว เธอยังใจดีอีกด้วย ผมเพิ่งรู้ตอนนั้นเองว่าแค่น้ำเปล่าขวดเล็กๆ ที่อีกฝ่ายหยิบยื่นให้มากลับมีค่ากว่าหลายสิ่งในชีวิตผม

'กริ๊งงงง!!! ' สายเรียกเข้ารอบที่ยี่สิบกว่าสงบลงพร้อมเสียงหัวเราะขำของบอดี้การ์ดร่างสูงโปร่ง

"ทำไมไม่รับล่ะครับ ผมเห็นคุณจ้องเจ้านี่ตั้งแต่โทรสายที่ห้าแล้ว" ชานนท์รู้ดีว่าเจ้านายผิดปกติอยู่มาก จึงแกล้งถามทั้งที่ก็พอรู้ว่าเพราะอะไร

"ก็ฉันไม่ว่าง" วาเลนซ์ตอบทั้งที่ในมือยังกำเจ้าสี่เหลี่ยมเครื่องหรูไว้ไม่ยอมปล่อย

"โอ้โห่! ไม่ว่างมากเลยนะครับ จับซะแน่นเลย" น้ำเสียงกวนประสาทของชานนท์พูดจี้ใจจนวาเลนซ์ต้องวางมือถือลงโต๊ะแล้วแสร้งปั้นหน้าขรึมปรายตามองไปทางประตู

"อย่าพูดมาก ไปเรียกมาได้แล้ว" ชานนท์เดินออกไปเพียงไม่นาน เขากลับมาพร้อมผู้หญิงเอเซียร่างอวบคนหนึ่งสวมใส่เพียงชุดคลุมบังกายเดินนวยนาดยิ้มหวานมาแต่ไกล

"ดูแลคุณท่านให้ดีนะ เสร็จแล้วเรียกผม" ชานนท์เอ่ยปากสั่งแล้วเดินออกไปทันที ตรงนี้เหลือเพียงวาเลนซ์ในชุดคลุมผ้ามันสีดำสนิทกับสาวร่างอวบที่กำลังเปลื้องผ้าช้าๆ

"ชื่อมิโกะนะคะ จะให้เรียกท่านว่าอะไรดี" ร่างเปลือยเปล่าสีขาวอมชมพูสวย ร่างอรชรงดงามเหมือนดอกไม้ กลีบปากสวยที่ดูยั่วเย้าและบางบางในคราวเดียวกัน เธอคุกเข่าตรงหน้าใช้เสียงหวานหูเอ่ยถามพร้อมยื่นแก้วบรั่นดีสีเข้มส่งให้ วาเลนซ์ไม่ตอบเพียงแค่ยกกระดกพรวดแล้วเบี่ยงสายตาลงต่ำแทนคำสั่ง

"มิโกะว่าเรามาดื่มกันหน่อยไหมคะ มิโกะอยากดูแลคุณท่านให้คุ้มค่าจ้างที่เมตตาเรียกใช้น่ะค่ะ" แก้วที่สองถูกยื่นให้ต่อเนื่อง เสียงหวานหยอกเย้าพร้อมฝ่ามือบางบีบนวดจากข้อเท้าไล่ขึ้นจนถึงหน้าตัก

"ไม่จำเป็นทำงานของเธอเถอะ" วาเลนซ์ตอบ ใบหน้านิ่งเฉยสวนดูเย็นชาเกินกว่าจะคล้อยตามเกมส์ ทั้งยังใช้เสียงดุเร่งให้มิโกะทำหน้าที่ของเธอซะ

"ให้โอกาสกันหน่อยซิคะ มิโกะมีอะไรดีกว่าที่คุณเห็นน่า" นอกจากจะไม่กลัวมิโกะยังแกล้งใช้สองเต้าอวบกลมถูไถช่วงหัวเข่า เมื่อปลายยอดถูกผิวเนื้อสากๆ สัมผัสก็แข็งชูชัน ริมฝีปากที่มักจะคลี่ยิ้มเริ่มพรมจูบตั้งแต่แผงอกแกร่ง ลากลงต่ำช้าๆ ค่อยเป่าลมหายใจอุ่นตราตรึงทีละมัดกล้ามเนื้อ จูบซับนุ่มนวลผ่านสีข้างลงโคนขาอ่อน ฝ่ามือลูบไล้แผ่นหลังแล้วลากลิ้นกลับไปเลียวนรอบสะดือชายหนุ่ม

"ตื่นแล้วหรอคะ" เมื่อรู้สึกว่าตัววาเลนซ์เกร็งสั่นเธอก็รู้โดยสัญชาตญาณทันทีว่าบางส่วนที่จงใจปลุกปั่นลุกชูคอแล้ว ทั้งที่ยังไม่สัมผัสโดนแท่งร้อนเลยแต่วาเลนซ์น้อยก็พร้อมทำหน้าที่

"โอ๊ย! ทำอะไรของเธอ" มิโกะจงใจใช้นิ้วขยี้ส่วนปลายเอ็นลำเขื่อง วาเลนซ์ร้องเสียงหลง ถอยตัวกรูด้วยความตกใจ

"ก็มิโกะอยากอยู่กับคุณท่านนานๆ นี่คะ" เสียงหวานโต้ตอบทันที เธอซุกหน้าออดอ้อนลงกลางอก ใช้ปลายนิ้วบี้คลึงเม็ดเล็กซ้ายขวาลากสันจมูกคมไปซุกไซ้แล้วตะวัดลิ้นดูดดุน

"ฉันไม่ว่างขนาดนั้น" วาเลนซ์อยากจะผลักออก แต่เลือกยั้งมือไว้แล้วยอมให้อีกฝ่ายปลุกเร้าต่อ

"ไม่เบื่อบ้างหรอคะ เขาลือกันว่าของคุณนะเด็ดมาก แต่น่าเสียดายที่ได้แค่กินแต่ไม่ได้ขี่" มิโกะยั่วเย้าต่อตอนนี้มือเล็กๆ ของเธอชักคลึงท่อนเอ็นจนแข็งเต็มลำเรียบร้อยแล้ว สายตาเจ้าเล่ห์ทำให้วาเลนซ์แปลกใจอยู่มากจึงหลุดปากชวนคุย

"ใครเอาไปลือ"

"เริ่มสนใจมิโกะแล้วใช่ไหมล่ะ อยากรู้ก็จะตอบค่ะ แต่มิโกะมีข้อแลกเปลี่ยน" อาชีพอย่างเธอรู้ลูกล่อลูกชนดีกว่าใคร เมื่อวาเลนซ์แสดงอาการอยากรู้ก็เข้าทางมิโกะทันที เธอยิ้มเย้าชันตัวยืนเต็มความสูงแล้วค่อยโน้มตัวให้สองเต้าแฝดทิ้งตัวประปรายอยู่แถวใบหน้าชายหนุ่ม

"ดูดซิคะ ถ้าคุณดูดให้สักหน่อย มิโกะอาจยอมบอกก็ได้" ไตเม็ดแข็งสีแดงก่ำประดับอยู่บนปานสีส้มอ่อนสวย เต้าอวบกลมใหญ่จนแทบจะฆาตกรรมวาเลนซ์ให้ขาดอากาศหายใจตายได้กดทับลงมาเต็มหน้า สองแขนบางกอดรัดช่วงคอ ขยับขึ้นไปนั่งตักชายหนุ่มจัดท่าให้กลีบอ่อนนุ่มปิดทับเอ็นแข็งพอดี

"ฉันไม่ใช่เพื่อนเล่นเธอ เร็วๆ เข้าเถอะฉันมีธุระต่อ" เสียงแข็งพูดดุ ฝ่ามือที่เกร็งหากันจนเปียกชื้นเริ่มออกโรงปัดป่าย วาเลนซ์พยายามดันร่างบางให้ห่างตัวเขาแต่เธอไม่ยอมขยับกับโยกตัวแผ่วๆ เร้าอารมณ์ต่อ

"นี่เธอ! " วาเลนซ์ไม่อยากรู้สึกเกร็งแบบนี้หรอก แต่เชื่อเถอะถ้าผู้ชายคนไหนมาเป็นเขาตอนนี้ก็ต้องทำอะไรไม่ถูกเหมือนกัน เพราะแรงกระสันในอกถูกกลีบฉ่ำอุ่นครอบทับลงมาสุดลำแถมโยกเย้าจนอยากแทงสวนรัวๆ

"อย่าเอาแต่ดุซิคะ เย่มิโกะซิคะ ทำแบบที่คุณชอบ มิโกะตามใจคุณทุกอย่างเลย" หญิงสาวไม่เพียงพูดเปล่า เธอยังพรมมอบจูบแสนหวานลงซอกคอ ลากสูงผ่านไรผมดำขลับแวะขบติ่งหูเบาๆ ครางเสียงหวานตามจังหวะโยกตัวถี่

"ออกไป ออกไปเดี๋ยวนี้! " วาเลนซ์ก็แค่ผู้ชายคนหนึ่ง เมื่อถูกปลุกขนาดนี้แล้วจะไม่ให้รู้สึกก็ไม่ได้ แต่เขาเองก็ไม่อาจทำแบบนั้นกับผู้หญิงคนไหน เพราะคนที่เขารอคอยมาตลอดใกล้จะได้เจอแล้ว

"ไม่ค่ะ มิโกะไม่ยอมเหมือนผู้หญิงพวกนั้นแน่ ที่มีหน้าที่แค่ใช้ปากให้คุณจนเสร็จแล้วก็กลับ" หญิงสาวออกแรงขย่มสุดตัว ร่อนบั้นท้ายงอนงามควงเอ็นแข็งเข้าโพรงขรุขระแล้วแอ่นตัวโยกหมายจะเร็งให้เสร็จ แต่วาเลนซ์ไม่ใช่คนง่ายอย่างนั้น เขาถูกรีดน้ำเชื้อมาเป็นร้อยครั้งแล้วก็ต้องเสร็จยากขึ้นเป็นธรรมดา

"แล้วเธอจะเอายังไง"

"เราก็เมคเลิฟกันจริงๆ ซิคะ แตกในเลยค่ะ มิโกะอยากเป็นของคุณ"

"เข้าใจอะไรผิดหรือเปล่า เมคเลิฟเขาไว้ทำกับคนที่รักกัน แต่นี้ผมจ่ายเงินจ้างคุณมานะ"

"ช่างซิคะ มิโกะไม่สนหรอกค่ะ แค่ได้เป็นแม่ของลูกคุณก็พอ ไม่ต้องรักก็ได้"

"เธอนี่! น่ารังเกียจ"

ทั้งที่แท่งร้อนถูกประเคนความใคร่ให้อย่างเมามันส์ แต่วาเลนซ์กลับหักห้ามใจได้ เขาตัดสินใจผลักร่างบางให้พ้นตัว รีบคว้าโทรศัพท์ที่โทรติดกันถี่จนขึ้น ‘100สายไม่ได้รับ’ ขึ้นมาคุย

"ฮะโหล! เข้ามาได้เลย" วาเลนซ์พูดเพียงแค่นั้นก็รีบวาง เมื่อรับโทรศัพท์แล้วก็หันมาสั่งมิโกะเสียงแข็ง

"ทำงานของเธอซะ อย่าลืมนะว่าถ้าน้ำฉันไม่ออก เธอก็ไม่ได้เงิน" ใบหน้าเหยียดเย้ยดูออกว่าไม่พอใจนัก มิโกะที่ทำทุกอย่างเพื่อเงินพอได้ฟังแบบนี้ก็รีบพยักหน้ารับทันที เธอคลานเข่าเข้ามาอยู่ตรงหน้าวาเลนซ์ มือจับกระชับเอ็นจับชักอย่างเบามือ

ปากบางได้รูปครูดขึ้นลงตามความยาว ลิ้นสากในโพรงตวัดเย้าขนน้ำเริ่มเยิ้มส่วนปลาย มิโกะดูดเน้นกลืนท่อนยาวจนลึกถึงคอ

'แคร่กๆๆ ' ของแข็งแทงลึกจนถึงคอหอย มิโกะหน้าเหยเก สำลักความยาวใหญ่จนน้ำหูน้ำตาไหล

"เสร็จยากจังนะคะ มิโกะเมื่อยปากไปหมดแล้ว"

"เธอไม่ได้เรื่องเองมากกว่า ตั้งใจทำงานหน่อยซิ ถ้าแค่นี้ยังทำไม่ได้ จะให้ฉันส่งการบ้านเธอว่ายังไงดี" ได้ทีวาเลนซ์บ้าง ก็อย่างที่บอกว่าเขาทุกจับรีดน้ำเชื้อทุกสัปดาห์ รวมๆ เป็นร้อยครั้งแล้วจะให้หวือหวาแตกง่ายเหมือนเด็กหนุ่มคนอื่นเป็นไปไม่ได้เลย

"ก็ดูคุณซิค่ะ นิ่งเฉยไร้อารมณ์แบบนี้ มิโกะดูดจนปากเปื่อยก็ไม่เสร็จหรอกค่ะ" พอถูกพูดใส่แบบนี้คนอย่างวาเลนซ์หรือจะนิ่งเฉย ฝ่ามือหนาจับหัวหญิงสาวไว้มั่น ออกแรงบังคับให้มิโกะครูดปากตามจังหวะที่ชอบ บั้นเอวกระแทกส่งสุดแรงระบายความโกรธใส่ริมฝีปากสวย โยกเน้นๆ ครั้งครั้งเล่า จนกระทั่งมีเสียงเคาะประตูห้อง

ทางด้านมิ้นท์เมื่อรับปากพี่ฉวีว่าจะมาส่งเอกสารให้ เธอก็ตรงมาที่นี่ทันที พอมาถึงก็โทรหาตามเบอร์ที่ให้มาพอโทรเท่าไรก็ไม่มีคนรับจนเริ่มหงุดหงิดและอยากกลับ

"ฮะโหล!! เข้ามาได้เลย" ลูกค้าปลายสายที่โทรเป็นร้อยไม่มีทีท่าจะขอโทษสักคำ ยิ่งทำให้หงุดหงิดกว่าเก่า มิ้นท์มือแน่นสะกดความโมโหไว้ในใจแต่ร่างก็ยังเกร็งสั่นจนต้องกระทืบเท้าเร้าๆ ระบายความโกรธ

"เอาวะ คิดว่าจะตามไม่ได้หรือไง" หญิงสาวรู้ดีว่าแบงค์แดงๆ ช่วยเธอได้ แค่มีเงินใครที่อยากเจอก็ต้องได้เจอ มิ้นท์รีบมาติดต่อประชาสัมพันธ์เห็นคุยแป๊บหนึ่งรอไม่นานก็มีบุรุษร่างสูงเดินมาต้อนรับ

"ต้องขอโทษด้วยนะครับที่ให้รอนาน ฝากของไว้กลับผมก็ได้ครับ คุณจะได้ไม่ต้องเสียเวลาขึ้นไป"

"ไม่เป็นไรค่ะ คือเจ้านายฉันกำชับว่าให้ส่งถึงมือค่ะ" ความดื้อของมิ้นท์ชัดเจนดี ชานนท์ยอมเพราะไม่อยากเถียงด้วยจึงรีบพาขึ้นไปห้องส่วนตัว

‘แอร๊ดดดด!!! ’