บทที่ 3

นีรนาทมีพี่สาวที่อายุมากกว่าฉัตรฉายหลายปี และก็นั่นแหละปัจจุบัน ‘นวลปรางค์’ ขยับขึ้นมาเป็นแม่เลี้ยงชนัญชิดาได้สองปีแล้ว นั่นคือจุดที่ยิ่งกว่าร้าวฉาน เพราะมันแตกร้าวไม่เหลือชิ้นดี!

อาป๊ารู้ว่าชนัญชิดาจะไม่มีวันยอมให้เป็นเช่นนั้นง่าย ๆ แต่เมื่ออยู่คนละซีกโลกต่อให้ชนัญชิดาไม่ยอม หญิงสาวก็ไม่มีทางกลับมาจัดการทุกอย่างได้ทัน

ชนัญชิดาไม่คิดถึงเหตุผลอื่นใดของอาป๊าตลอดการเดินทางกลับมาที่ประเทศไทยเพื่อรับฟังความจริงจากปากของท่าน 

ถามว่าเธอโกรธมากไหมมันออกจะเคือง ๆ มากกว่าที่ทำไมผู้หญิงที่อาป๊าเลือกจะต้องเป็นคนรุ่นลูกที่ใกล้ตัวพวกเราขนาดนั้น แต่ก็ไม่ใช่ว่าเธอจะยอมรับไม่ได้เพียงแต่พวกเราต้องคุยกัน

แต่เมื่อพบทั้งคู่แล้วทั้งอาป๊าและนวลปรางค์ ชนัญชิดารู้สึกว่าที่ผ่านมาตัวเองไม่ได้รู้จักพี่สาวของเพื่อนสนิทคนนี้เลย เมื่อเธอกลับมาและเหยียบเท้าเข้าไปในบ้าน ผู้หญิงคนนี้เปิดเผยตัวตนว่าต้องการอะไรอย่างชัดเจน 

ชนัญชิดาไม่ใช่คนสำคัญของอาป๊าอีกแล้ว คนที่แพ้ก็ต้องดูแลตัวเองก็เท่านั้น

และไม่ว่าอาป๊าจะขอโทษเธออย่างไร หัวใจที่ถูกทำลายไปด้วยการเอาพี่สาวเพื่อนสนิทมาทำภรรยาแถมยังมีลูกด้วยกันอีกหนึ่ง มันไม่ทำให้เธอรู้สึกดีกับทั้งท่านและตัวนวลปรางค์หรอก

หลังจากเหตุการณ์ของอาป๊า ฉัตรฉายกับเธอคุยกันผ่านข้อความมากขึ้น แต่ถ้าเทียบกับคู่หมั้นคู่อื่นก็ยังน้อยมากอยู่ดี แต่เพราะเราก็เป็นแบบนี้มาตลอด...น้อยครั้งที่เราจะโทร. คุยกัน

ความเหน็บหนาวยังคงเกาะกุมหัวใจที่อ้างว้างโดดเดี่ยวของชนัญชิดาตลอดหลายเดือนจนกระทั่งเข้าสู่ปลายปี เธอใจพังเรื่องอาป๊าไม่มีวี่แววว่าจะหายดี แต่แล้วเธอก็ต้องมาใจพังซ้ำ ๆ กับเรื่องของคนที่เธอรักทั้งสองคน

ฉัตรฉายและนีรนาทกำลังจะแต่งงานกัน...คนที่เธอรักทั้งสองคนกำลังจะแต่งงานกัน

ที่ผ่านมาเธอไม่เคยเข้าใจเหตุผลของฉัตรฉายว่าทำไมเขาถึงพูดแบบนั้นกับเธอ พูดว่าจะแต่งงานกันถ้าเธอกลับไป แต่ชนัญชิดาเพิ่งจะตาสว่างเมื่ออาทิตย์ที่แล้ว

มีคนหวังดีส่งเรื่องมงคลนี้มาบอกชนัญชิดา ประจวบเหมาะกับเธอเก็บเกรดครบทุกตัวแล้ว ก็เลยบินกลับมาแสดงความยินดีกับงานมงคลนี้ด้วยตัวเอง

มันเป็นความยินดีที่ไม่มีคราบน้ำตา และไร้ซึ่งความห่วงหาอาลัยในทุกสิ่ง

ทุกคนต้องการผลักไสเธอไปให้พ้นทาง คนที่เธอรักหักหลังกันได้ถึงเพียงนี้…

สองปีที่เธอไปเรียนต่อต่างประเทศ สองปีที่ต้องห่างครอบครัว ห่างอาป๊า ห่างฉัตรฉาย ห่างทุกคนที่เธอรัก

ชนัญชิดาคิดถึงบ้าน คิดถึงทุกคน อากาศที่นั่นหนาวมาก เธอไม่เคยห่างบ้านเลย เป็นห่วงทุกคนเป็นห่วงอาป๊า เธอจึง VDO CALL มาหาท่านทุกวัน โดยไม่รู้เลยว่าหลังโทรศัพท์มือถือเครื่องนั้นอาป๊าไม่ได้อยู่คนเดียวอีกต่อไป

กับฉัตรฉายมันเป็นความสัมพันธ์ที่เรียบง่ายอยู่แล้ว เราเพียงแค่มีทานข้าวกันบ้าง พูดคุยกันบ้าง

ถ้าฉัตรฉายบ้างาน ชนัญชิดาก็เช่นกัน

มุมหวาน ๆ ไม่มีเหมือนคู่อื่น เหมือนว่าเราทั้งคู่รอเวลาที่ถูกที่ควร หรือใครสักคนที่ควรคู่และเราทั้งคู่เห็นพ้องต้องกัน มือที่ประสานกันไว้ก็จะผละออกจากกันอย่างสมควร

ไม่มีใครในจังหวัดสระบุรีไม่รู้ว่าฉัตรฉายผู้ชายคนนี้เป็นของชนัญชิดาลูกสาวคนเดียวของเจ้าสัวธุรกิจวัสดุก่อสร้างพันล้าน

ชนัญชิดาเป็นคนไม่จิกไม่ตาม ส่วนกับฉัตรฉายเขาก็วางตัวดีไม่เคยทำให้เธอต้องรู้สึกว่าเขาดูถูกหรือไม่ให้เกียรติเธอ 

เพราะฉะนั้นการที่ชนัญชิดาไปต่างบ้านต่างเมืองจะคุยกับฉัตรฉายหรือไม่คุยมันไม่สำคัญหรอก

ในเมื่อเขาให้คำมั่นไว้แล้ว ชนัญชิดาก็ขอแค่นั้น เพียงแค่เธอเรียนจบเขาจะทำตามสัญญา และทุกอย่างมันก็จะเป็นไปในแบบที่ควรจะเป็นเท่านั้นก็เพียงพอแล้ว

เกือบสิบปีที่เฝ้ารอคอยเขาตลอดมา กับช่วงชีวิตหลังจากแต่งงานกันไป ชนัญชิดาคิดว่าหลังแต่งงานไปแล้วยาวนานมากกว่านั้น เธอจะสร้างความสัมพันธ์ที่ดีจากตรงนั้น แต่สุดท้ายแล้วความจริงที่พบเจอตรงหน้ามันกลับว่างเปล่าไม่เหลืออะไรเลย

“พี่คิดว่ารับทุกอย่างไหวไหม” มันมีเพียงชนัญชิดาและฉัตรฉายเท่านั้นที่รู้ความหมายของประโยคนี้

“เธออย่าเป็นคนพาลหิน” ทั้งที่ใจมันช้ำไปหมด แต่เธอก็เก็บกลืนความช้ำใจลงลำคอไป ก่อนจะกะพริบตาแปรเปลี่ยนความเสียใจเป็นแววตาเฉย ๆ แทน

ชนัญชิดามองฉัตรฉายอย่างตั้งใจให้มากกว่าทุกครั้ง ที่ผ่านมาเธอไม่เคยมองเขาอย่างลึกซึ้งขนาดนี้เลย

ฉัตรฉายเป็นผู้ชายหล่อเหลาผิวขาวจัด ร่างเขาสูงใหญ่เกือบหนึ่งร้อยเก้าสิบเซนติเมตร ใบหน้าของเขาคมสันมีสไตล์ตามฉบับลูกจีนเสี้ยว ทุกอย่างบนใบหน้าเขาเป็นสิ่งที่ชนัญชิดาชอบมองอย่างที่สุด

แต่ผ่านมาเกือบสองปีที่เธอไม่ได้เจอเขาตัวเป็น ๆ เลย อาจจะได้เห็นชายหนุ่มผ่านรูปถ่ายหรือวิดีโอที่อดีตเพื่อนสนิทส่งไปให้เท่านั้น

มันน่าตลกที่นีรนาทสายข่าวที่เธอทิ้งไว้ให้ติดตามฉัตรฉาย วันนี้กลับกลายเป็นเจ้าสาวผู้ชายของเธอเสียอย่างนั้น ใจเธอมันไม่ควรจะพังยับเยินเหรอบอกที

ในตอนนี้ตรงหน้าเธอฉัตรฉายเพียงแค่คล้ำขึ้น ตัวล่ำขึ้น อกกว้างขึ้น เขาแทบจะไม่มีอะไรเปลี่ยนไปเลยราวกับเป็นพี่ฉายคนเดิมของเธอ แต่ชนัญชิดารู้ดีว่าระหว่างเราไม่มีอะไรเหมือนเดิมแล้ว

ดวงตาคมสีน้ำตาลเข้มที่เคยมองเธออย่างอบอุ่น ริมฝีปากหยักลึกที่เคยเป็นสีชมพูระเรื่อ บัดนี้มันกลับมีสีคล้ำ ปากนั้นที่คอยจะส่งยิ้มเล็กน้อยอย่างใจดีให้เธอ

แต่ในวันนี้ที่เธอพังงานแต่งงานของเขากับอดีตเพื่อนรักของเธอ มันก็คงมีแต่ความโกรธเกลียดและเย็นชาให้กับชนัญชิดาแล้ว

หญิงสาวคิดว่ามันก็สมควรเป็นแบบนั้น ชนัญชิดาไม่ได้ต้องการให้ฉัตรฉายรักเธอ

ชนัญชิดาต้องการให้ฉัตรฉายเกลียดเธออย่างที่สุด…เกลียดมาก ๆ ยิ่งดี

ยิ่งเขาอยากจะไปอยู่กับนีรนาทเท่าไหร่ เธอจะทำให้เขารู้ว่าต่อให้เกลียดเธอยังไง ไม่อยากอยู่กับเธอยังไง ฉัตรฉายก็ต้องทนอยู่กับเธอจนวันตายอยู่ดี!