บทที่ 4

“นีรนาท ผู้ชายคนนี้ให้ทะเบียนสมรสกับเธอไม่ได้หรอก” ชนัญชิดาพูดออกไปและยกมือขึ้นกอดอก เธอก้มลงมามองเห็นเสื้อคลุมเบลเซอร์ที่เธอสวมใส่ กระดุมหลุดขาดกระเด็นไปไหนไม่รู้ มันอาจจะขาดตอนที่โดนฉัตรฉายผลักก็ได้

ชนัญชิดาจับสาบเสื้อคลุมและหัวเราะออกมาเบา ๆ ก่อนที่เธอจะเงยหน้าขอบตาแดงก่ำมองฉัตรฉาย

ชายหนุ่มรู้ดีกับความหมายในสายตาของชนัญชิดา เขารู้สึกร้าวในอก…ฉัตรฉายไม่ได้ตั้งใจจะผลักชนัญชิดาเลย

“เราคุยกันได้หิน กลับไปก่อนอีกสองวันพี่จะตามไป” เมื่อไม่มีอะไรดีขึ้นฉัตรฉายจึงยอมอ่อนข้อลง

ชนัญชิดามองชายหนุ่ม ทุกครั้งที่ฉัตรฉายอยากจะได้อะไรจากเธอเขาจะแทนตัวเองว่าพี่เสมอ เช่นเดียวกับในอดีตที่เขาบอกให้เธอรอ เธอก็รอ บอกให้อย่าดื้อ เธอก็ไม่เคยดื้อกับเขา บอกให้เธอไปให้ไกล เธอก็ไปอย่างไม่เคยถาม

ทั้งที่อยากถามเขาเหลือเกินว่าทำไมเธอจึงต้องไปเรียนไกลบ้านขนาดนั้น เธอไม่อยากไปไกลขนาดนั้น

ฉัตรฉายบอกให้เธอไปให้ไกล…แล้วกลับมาแต่งงานกับเขา แล้วนี่คือของสมนาคุณที่เขาทอนคืนเธอมางั้นเหรอ

สองปีกับความอ้างว้างโดดเดี่ยวที่มีคำสัญญาของเขาเป็นน้ำทิพย์หล่อเลี้ยงจิตใจ

ชนัญชิดาเคยสงสัยว่าทำไมฉัตรฉายถึงไม่เคยบินไปหา แต่เมื่อเขาบอกว่าอยากให้เธอตั้งใจเรียน ชนัญชิดาก็แค่เป็นคนที่โง่ที่สุดก็เท่านั้นเอง

เธอยอมโง่เพราะรักเขา รักผู้ชายที่รักผู้หญิงคนอื่นไปแล้ว

แล้วจุดเริ่มต้นความรักของเขา มันเกิดขึ้นตั้งแต่ตอนไหน

ความรักของคนที่เธอรักทั้งสองคน มันเกิดก่อนที่เธอจะไปเรียนต่อ หรือเกิดขึ้นก่อนหน้านั้นนานมากแล้ว

ชนัญชิดายิ้มออกมาอย่างเฉยชา หัวใจมันเจ็บปวดจนไม่รู้สึกอะไรอีก ฉัตรฉายเบือนหน้ามองไปทางอื่น ใจของเขาก็ร้าวรานเช่นกัน

นี่มันเลยเถิดไปไกลกว่าที่ฉัตรฉายคิดเสียอีก 

มือของเขาที่กุมมือนีรนาทมันเหงื่อออกไปหมด...แต่จะถอยก็คงไม่ทันแล้ว 

“พี่ฉาย ฮึกกก นาทหายใจ ฮึกกก ไม่ออก” ชนัญชิดาหลุดหัวเราะเพราะภาพตรงหน้าเหมือนกับละครหลังข่าวเลย นีรนาทหอบกำเริบจนฉัตรฉายต้องหยิบย่าพ่นออกมาพ่นให้

“พี่จะแต่งงานกับนาท” เขายืนยันเสียงแข็ง แต่ชนัญชิดากลับยิ้มกว้างออกมา

“ก็ดี หินก็จะขายโรงโม่ครอบครัวพี่ให้เร็วพอ ๆ กับที่พี่แต่งงานเลย”

“ชนัญชิดา!”

“ในเมื่อพี่เลือกไม่ถูกใจหิน หินก็จะเลือกสิ่งดี ๆ ให้พี่เอง หลังจากนี้ไปพี่ก็จะเหลือแต่ตัว แม้แต่สมบัติสักชิ้นก็ไม่มีเหลือ หินจะบีบพี่ทุกทาง พี่จะสิ้นเนื้อประดาตัวเป็นแค่ฉัตรฉายผู้ชายปอน ๆ หมดสิ้นทุกอย่างเหลือไว้เพียงแค่ความรักของพี่กับนีรนาทเท่านั้น ขอให้กัดก้อนเกลือกินมีลูกเต็มบ้าน มีหลานเต็มเมืองแล้วกัน”

ชนัญชิดาอวยพรด้วยใบหน้าระรื่น

“เธอพูดอะไรหิน มันหมายความว่ายังไง!” ชนัญชิดามองหน้าอดีตเพื่อนสนิท เมื่อเห็นแววตาตกใจอย่างคนที่ไม่รู้เรื่องอะไรก็มองหน้าฉัตรฉายก่อนจะระเบิดหัวเราะออกมา

ฉัตรฉายปิดเงียบแบบที่ชนัญชิดาไม่คาดคิดเลยจริง ๆ ว่าเขาจะขี้แพ้แบบนี้

นั่นเพราะเขาอยากจะอยู่กับผู้หญิงแบบนี้น่ะเหรอ แล้วเขาไม่รู้เหรอว่านีรนาทมันเห็นแก่เงิน! เหลือแต่ตัวแบบนี้มันจะเอาเขาไว้เหรอ!

“หิน…ใจเย็น ๆ ก่อนนะ” เพื่อนของฉัตรฉายเดินเข้ามาหาเธอและพูดประโยคนั้น

“หินไม่ฆ่ามันก็ดีแค่ไหนแล้ว” ชนัญชิดาเงยหน้าขึ้นไปพูดกับเพื่อนสนิทฉัตรฉายด้วยดวงตาวาวโรจน์

ฉัตรฉายมองหน้าชนัญชิดาด้วยแววตาขุ่น นีรนาทมดสักตัวก็ไม่กล้าฆ่า แต่กับชนัญชิดาคนที่ทำร้ายทุกคนได้เพียงแค่คนคนนั้นกล้าขวางทางเธอ

“พี่จินกับพี่เอกจำวันนี้ไว้ให้ดี เสร็จจากพี่ฉายเมื่อไหร่ พี่สองคนจะเป็นรายถัดไปแน่นอน” ชนัญชิดาทิ้งคำพูดเจ็บแสบนั่นไว้พร้อมกับถอยหลังเปิดประตูรถยนต์คันหรูของตัวเอง

“เธออย่าคิดว่ารู้จักผู้ชายคนนี้ดี ต่อให้เขารักเธอแค่ไหนนีรนาท เธอก็ไม่มีวันเข้าถึงหัวใจผู้ชายคนนี้หรอก เพราะฉัตรฉายเขาไม่มีหัวใจ!”

ฉัตรฉายมองหน้าชนัญชิดาด้วยดวงตาแดงก่ำ เมื่อมือของนีรนาทคลายออกจากมือเขา

“ส่วนพี่ฉาย…อย่ามาให้หินเห็นหน้าอีก!” น้องน้อยในวันวานของเขาตะโกนคำนั้นใส่หน้าก่อนจะขับรถจากไป