บทที่ 4 หน้าที่เมียจริง ๆ

คนแบบนี้มีหมื่นหมดหมื่นมีแสนหมดแสน นี่รึเปล่าที่เขาเรียกว่าเสียเป็นสิบล้านแขนไม่ได้จับ!

จิณะรู้นิสัยของธัญวรินทร์ได้เพียงแค่ได้คุยกับเธอไม่กี่ครั้ง ผู้หญิงแบบนี้อ่านไม่ยาก เธอเป็นคนที่จะยอมเฉพาะคนที่อยากยอม หรือไม่ก็ยอมเพราะคนที่ต้องยอมอย่างเขา น่าจะเป็นคนไทยที่ถูกปลูกฝังในเรื่องบุญคุณต้องทดแทนแค้นต้องชำระอะไรเทือกนั้น

ดูอย่างตอนนี้เห็นได้ชัดว่าแววตาเธอไม่พอใจ แต่ท่าทีที่แสดงออกมาตรงกันข้าม

จิณะไม่เชื่อว่าเธอจะฮึบไว้ได้นานหรอก และเขาก็จะปั่นประสาทให้เมียตีทะเบียนหลุดตัวตนที่แท้จริงออกมาจนได้นั่นแหละ

อยากจะรู้ว่าเวลาที่เธอโกรธจะเป็นแบบไหน จะสาดน้ำคำแรง ๆ ใส่เขาหรือจะยกมือขึ้นมาตบหน้ากันดี

“คุณจินว่ายังไงนะคะ?” ธัญวรินทร์ถามออกไปเสียงเบา เธอเป็นกังวลไม่รู้ว่าเขาจะมาไม้ไหน

“วีคิดว่าผมพูดเล่นเหรอ?” จิณะก็ไม่รู้ว่าตัวเองคิดเล่นหรือจะทำจริง ๆ ก่อนมาที่นี่เขาเพิ่งเถียงกับแม่จนท่านร้องไห้

การมาที่นี่ไม่ได้มาเยี่ยมคนเป็นเมีย แต่เรียกว่ามาทวงสิทธิ์ในส่วนที่เขาต้องได้มากกว่า!

ธัญวรินทร์ไม่ตอบแต่เห็นได้ชัดว่ากำลังคิดหนัก จิณะส่ายหน้าและมองเธอด้วยแววตารุ่มร้อน

ในขณะที่เขาโน้มตัวเข้ามาใกล้ เราใกล้กันมากเสียจนรู้สึกถึงลมหายใจของกันและกัน ธัญวรินทร์ช้อนสายตามองเขาเพียงครู่เดียว ก่อนจะมองเลยไปด้านหลังเพราะรู้สึกประหม่า แต่ถ้าเธอแสดงออกว่ากลัว จิณะก็จะยิ่งไม่หยุด

“เรื่องอะไรคะ?” เธอรู้ทั้งรู้ว่าจิณะหมายถึงเรื่องอะไร แต่เธอก็แกล้งทำตาใสใส่เขา สักพักก็ก้มหน้าทำไหล่ห่อ ทำตัวเหมือนคนไม่มีความมั่นใจในตัวเอง

จิณะก้มหน้าซ่อนยิ้มร้าย ตั้งใจดูบทละครที่เมียตีทะเบียนคนนี้ตั้งใจแสดง ถ้ารู้ว่าการสนทนาของเราจะมีสีสันแบบนี้ เขาขับรถมาสุพรรณบุรีทุกอาทิตย์เลยก็ได้

ดวงตาคมมองไล่ตามไรผมของเธอ ก่อนจะระบายลมหายใจหนัก ๆ ให้เธอได้ยิน ไม่ถึงอึดใจธัญวรินทร์ก็เงยหน้าขึ้นมาสบตาเขาในมุมเดิม

“คุณจินมาที่นี่แค่อยากจะเปลี่ยนบรรยากาศหรืออยากจะมาแกล้งวีคะ” จิณะกำลังไล่สายตามองใบหน้ารูปไข่ของผู้หญิงที่แม่เป็นคนจัดสรรให้ด้วยความเพลิดเพลิน

“ไม่ใช่ทั้งคู่”

เขามองเธออีกครั้งแบบนานขึ้นกว่าเดิม ไม่ได้แย่จริง ๆ ทำไมเขาถึงใจร้ายทอดทิ้งให้เธอนอนเหงาอยู่เกือบครึ่งปีกันนะ

“ถ้าคุณจินแค่อยากจะนอนกับผู้หญิง วีพอรู้จักคนที่พาคุณไปเที่ยวได้” ไม่มีความหึงหวงในสายตาของคนที่ได้ชื่อว่าเป็นภรรยา ธัญวรินทร์อ่านสายตาเขาออกอย่างนั้นเหรอ จิณะอมยิ้มหยอกเย้าเธอ

“วี…ผมอยากนอนกับคุณที่เป็นเมีย ไม่ได้อยากนอนกับใครก็ได้ ไม่งั้นผมคงไม่ถ่อมาถึงนี่” ใบหน้าเธอฉายแววฉงนใจ แต่ไม่มีทีท่าตกใจกับคำพูดของเขา

“ก็จริงของคุณจิน…” ดูเหมือนเธอคิดตามคำพูดเขา จิณะอาศัยช่วงนั้นเบียดชิดร่างบาง เธอขยับตัวหนีไม่ทัน

จิณะจัดเป็นพวกผู้ชายปากว่ามือถึง มือเธอคว้าข้อมือเขาไว้ทันที

“แต่ข้อตกลงของเราไม่มีเรื่องนี้ และวีก็ไม่คิดว่าคุณจะอดอยากปากแห้งมาหักหาญน้ำใจกัน”

เธอรู้ทุกเรื่องแต่แกล้งทำเป็นไม่รู้!

จิณะแค่นยิ้มหันหน้าไปหัวเราะทางอื่น เขาถอยห่างออกมาจากเธอหนึ่งก้าวและกอดอกมองกัน

“งั้นก็มาตกลงกัน” คำพูดของจิณะทำให้ใจของหญิงสาวเต้นแรง ดวงตากลมโตคัดค้านเขาเต็มที่

“ถ้าคุณจินอยากนอนกับผู้หญิง…” จิณะยกมือขึ้นห้ามเธอพูดต่อ ที่แม่บอกเขาไม่ครบคือธัญวรินทร์เป็นคนย้ำคิดย้ำทำ

“ผมอยากนอนกับวี…ไม่ได้อยากนอนกับคนอื่น” เธอมองหน้าเขาและเห็นความจริงบางอย่าง

ตอนนั้นหัวใจมันจึงเหมือนตกจากที่สูง เพราะคิดว่าที่ผ่านมาเขาแค่ล้อเล่นมาตลอด

ความมุ่งมั่นในเรื่องอย่างว่าชัดเจน! เธอถอนหายใจและหันหน้าไปทางอื่น หมดคำจะพูดไม่รู้จะเอาอะไรไปเถียงด้วย แต่ธัญวรินทร์จะไม่ยอมให้มันเกิดขึ้นแน่ ๆ

“อะไรก็ได้ที่ไม่ใช่การนอนกัน วีทำใจไม่ได้ที่จะนอนกับผู้ชายที่นอนกับผู้หญิงคนอื่นไปทั่ว”

สุดท้ายเธอก็ฮึบไม่ไหวเพราะทนต่อสายตาหยาบ ๆ ที่จิณะใช้มองเธอไม่ได้ ธัญวรินทร์ไม่ได้พูดด้วยน้ำเสียงแดกดันอะไร แต่หัวใจจิณะคันยิบ ๆ

อีกเรื่องคือแม่ไม่ได้บอกเขาว่าเมียตีทะเบียนคนนี้ปากคอช่างเราะราย

“เจ็บสุด ๆ ไปเลย” จิณะหัวเราะชอบใจเดินมาหย่อนกายนั่งลงตรงข้ามเธอ เขายกท่อนแขนขึ้นบิดขี้เกียจ หยิบหมอนอิงมาหนุนต้นคอและทอดกายเหยียดยาวจ้องมองหน้าเธอ

“หมายความว่าถ้าผมสัญญาว่าจะนอนกับวีคนเดียว มีวีคนเดียว…วีจะยอมนอนกับผมใช่ไหม”

นี่มันเรื่องบ้าอะไรกัน! กว่าจะหาเสียงตัวเองเจอ เธอก็เห็นแววตาพราวระยับของเขาลอยเข้ามาใกล้ ขนหลังคอเธอลุกชันแต่ทำได้แค่นั่งกุมมือเชิดหน้าขึ้น

“น้ำคำผู้ชายเจ้าชู้เชื่อถือไม่ได้ ต่อให้คุณสาบานให้ฟ้าผ่าตาย วีก็ไม่เชื่อ” จิณะระเบิดหัวเราะยกนิ้วโป้งชื่นชมในความกล้าพูดของเธอ

“ผมไม่อยากเชื่อว่าตัวเองจะมีวันนี้เหมือนกัน ปกติเวลาขอนอนกับผู้หญิงคนไหนก็ไม่เห็นใครจะปฏิเสธ” เขาพูดออกมาด้วยท่าทีมั่นอกมั่นใจ

“ขอโทษที่ทำให้คุณจินต้องผิดหวังค่ะ แต่วีไม่สนใจที่จะนอนกับคุณจริง ๆ” ธัญวรินทร์พูดด้วยน้ำเสียงมั่นใจยิ่งกว่า และนั่นก็ยิ่งทำให้จิณะรู้สึกอยากเอาชนะเธอมากขึ้น

“คุณเอาเปรียบผมมากเลยนะวี…”

ใบหน้าสง่างามสงบนิ่งจนเดาไม่ออกว่าเขาคิดอะไร แต่แววตาเริ่มมีความไม่พอใจ ซึ่งธัญวรินทร์อยากให้เป็นแบบนั้น จิณะไม่พอใจเธอจะได้กลับกรุงเทพฯ ไปเสียที!

“ข้อตกลงการแต่งงานของเราดูเหมือนว่าวีจะเป็นฝ่ายได้เปรียบ แต่วีก็ไม่เคยไปทำอะไรแบบที่คุณจินทำ ตรงข้ามกันซะอีกศักดิ์ศรีของคุณยังคงอยู่ดีเหมือนเดิม ต่างกันกับวีที่คุณไปกับผู้หญิงไปทั่ว ใครรู้เข้าวีก็เป็นเมียหน้าโง่ที่ผัวไปมีบ้านเล็กบ้านน้อยแต่กลับไม่รู้เรื่องอะไรเลย”

จิณะชอบการตีฝีปากกลับของเธอเหลือเกิน เขายกยิ้มชอบนิสัยดื้อเงียบแบบนี้ ชายหนุ่มอยากเอาชนะคนที่ทำทีเป็นไม่สนใจเขา ใช่…ธัญวรินทร์ไม่สนใจเขาแบบที่เรียกว่าไม่แยแส!

“ถ้าไม่อยากเป็นเมียหน้าโง่ งั้นก็มาทำหน้าที่เมียจริง ๆ สิ ทำให้ผมอิ่ม พออิ่มก็ไม่ออกไปกินของว่างนอกบ้านแล้ว” ธัญวรินทร์มองคนพูดและยกมือขึ้นกอดอกในท่าเดียวกันกับเขา

เธอระอาเขาเต็มที จิณะไปเอาความมั่นใจจากไหนมานักหนา

“วีไม่สามารถเป็นอาหารหลักให้คุณจินอิ่มท้องได้หรอกค่ะ” จิณะแค่นยิ้มกับคำยอกย้อนของเธอ

“ไหนแม่บอกว่าคุณเรียบร้อย พูดน้อย แต่ที่เห็นนี่คือคุณเก่งเรื่องการประชดประชันนะวี” ธัญวรินทร์ยิ้มรับพร้อมกับส่ายหน้า นี่ยังไม่ได้ครึ่งหนึ่งกับสิ่งที่เธอคิดเลย ถ้าจะให้พูดทั้งหมดที่คิดเธอกลัวว่าจิณะจะร้องไห้มากกว่า

“เช่นกันค่ะ คุณป้าก็บอกวีว่าคุณจินเป็นผู้ชายสุภาพ แต่ที่สัมผัสได้ วีว่าตรงกันข้ามมากเลยด้วยซ้ำ”