บทที่1 - 1

“มอร์นิ่ง”

น้ำเสียงร่าเริงทว่าฟังดูขัดหูทักขึ้นทันทีที่หญิงสาวร่างสูงโปร่งที่แต่งตัวเสียมิดชิดจนแทบจำไม่ได้เดินเข้ามายืนรอลิฟต์ใกล้ ๆ ถึงแม้ว่าหญิงสาวจะสวมเสื้อแจ็คเกตปกปิดทั้งหัวและแขนแต่กระนั้นแล้วด้วยกิริยาท่าทางที่ดูจะห้าวมากกว่าอ่อนหวานก็ทำให้จดจำได้ไม่ยากเย็น...เป็นใครไปไม่ได้เลยนอกจากสถาปนิกสาวห้าวเกินหญิงอย่างจิรชานั่นเอง

ตาคู่หวานภายใต้กรอบแว่นตากันแดดปรายตามองก่อนจะค้อนใส่เจ้าของเสียงขัดหูที่มาทำให้อุณหภูมิความเดือดในใจพุ่งสูงขึ้น “ไม่นิ่งด้วยเว้ย คนกำลังอารมณ์เสีย”

“อารมณ์เสียอะไรแต่เช้าวะ ร่าเริงหน่อยดิเพื่อน” ชายหนุ่มเอ่ยพร้อมกับลอบยิ้มเมื่อมองเลยหญิงสาวไปยังเคาท์เตอร์ประชาสัมพันธ์ที่อยู่ไม่ไกล ใบหน้ายามมองไปยังหญิงสาวร่างเล็กที่อยู่ด้านหลังเคาท์เตอร์นั้นเต็มไปด้วยร่องรอยอารมณ์ดีจนชวนหมั่นไส้...ตรงนั้นมีคนสำคัญของเขายืนแอบส่งมินิฮาร์ทมาให้อยู่จะไม่ให้อารมณ์ดีอย่างไรได้ล่ะ

คนถูกบอกให้ร่าเริงมองตามสายตาของคนหน้าบานก่อนจะค้อนให้อีกรอบ เธอโมโหแทบตายไอ้เจ้านี่ยังมีหน้ามาแอบส่งสายตาหวานให้แฟนไม่เกรงใจเธออีกเหรอ มันน่านักเชียว “ถ้าไม่ติดว่าเป็นเพื่อนจะต่อยให้ตาบวมแอบมองแฟนไม่ได้เลย พับผ่าสิ”

“เอานา ๆ ร่าเริงไว้ อย่าโหดนักสิเจี๊ยบ”

“ไม่โดนเรียกมาวันหยุดบ้าง ไม่เข้าใจหรอก อุตส่าห์คิดว่าจะได้นอนให้เต็มคราบ แพลนที่วางไว้พังหมด”

พูดถึงวันหยุดแล้วจิรชาก็ยังจี๊ดใจไม่หาย วันนี้เป็นวันหยุดของเธอ เธอควรจะได้นอนกอดหมอนข้างอยู่ที่ห้องให้สมกับที่เมื่อคืนนี้นอนไม่หลับเพราะไม่ชินที่มีคริษฐามาแชร์เตียงด้วยแต่ดูเอาสิเธอดันต้องเข้ามาที่ออฟฟิศด้วยเหตุผลที่เธอไม่สามารถรับได้

‘วันนี้ท่านประธานคนใหม่จะเข้ามา เข้าออฟฟิศหน่อยนะเจี๊ยบ’

นึกถึงคำพูดของหัวหน้าใหญ่แล้วก็นึกเคือง สาเหตุที่เธอต้องเข้าออฟฟิศในวันหยุดของตัวเองก็เพราะท่านประธานคนใหม่จะเข้ามาทำงานและต้องการจะประชุมเพื่อพบปะคนในของบริษัท มันก็แค่นั้น

“งี่เง่าสิ้นดี อยากจะมาแสดงอำนาจล่ะสิไม่ว่า”

“เอานา เสร็จเรื่องก็กลับไปนอน” ปวินหรือปราน สถาปนิกหนุ่มผู้เป็นทั้งเพื่อนร่วมงานและเพื่อนที่สนิทกันมาตั้งแต่เด็กเอ่ยพร้อมกับตบไหล่ให้กำลังใจ “ทนหน่อย คงใช้เวลาไม่นานหรอก”

ถึงแม้จะพูดปลอบใจเพื่อนไปอย่างนั้นแต่ปวินเองก็ไม่แน่ใจว่าจะเป็นอย่างนั้นหรือไม่ ถ้าเป็นประธานคนเก่าที่เป็นพี่เขยของเขาก็พอจะคาดเดานิสัยใจคอได้ แต่กับประธานคนใหม่ที่เข้ามารับช่วงต่อ ตัวเขาเองก็เจออีกฝ่ายมาแค่สองครั้งและเป็นสองครั้งที่ไม่ได้ทำให้เขาคาดเดาได้เลยว่าอีกฝ่ายเป็นคนอย่างไร

“ก็หวังว่าจะเป็นอย่างนั้น” คนต้องถ่อสังขารมาวันหยุดบอกก่อนจะก้าวเข้าไปภายในห้องโดยสารสี่เหลี่มที่ยืนรอมานานหลายนาที ทว่าเรื่องไม่สบอารมณ์สำหรับจิรชาก็เกิดขึ้นอีกครั้งเมื่อพนักงานรักษาความปลอดภัยที่อยู่หน้าตึกเป็นประจำรีบวิ่งหน้าตาตื่นมาขวางไว้ก่อนที่เธอจะได้สัมผัสกับแผงวงจรของลิฟต์

“มีอะไรรึเปล่าครับพี่” ปวินเลิกคิ้วมองคนมาใหม่พร้อมกับถามด้วยความฉงน ปกติแล้วพี่คนนี้แทบจะไม่ใช้ลิฟต์ อยู่ดี ๆ วิ่งมาขวางทำไมกัน

พนังงานรักษาความปลอดภัยวัยสี่สิบเศษหอบแฮก ๆ มีสีหน้าลังเลอยู่ในทีแต่ก็รีบชี้แจงเหตุผลที่ต้องมาขวางด้วยความลำบากใจ “คือ...คือคุณปรานกับคุณเจี๊ยบออกจากลิฟต์ก่อนได้มั้ยครับ พอดีท่านประธานคนใหม่มาถึงแล้วและจะใช้ลิฟต์ครับ”

ทันทีที่ได้ยินคำขอร้องกึ่งบังคับคนที่หงุดหงิดเป็นทุนเดิมอยู่แล้วก็ยิ่งหงุดหงิดเข้าไปอีก ถ้าหากว่าเธอเพิ่งจะมาถึงก่อนลิฟต์เปิด เธอจะไม่รู้สึกโมโหไปกว่าเดิมเลยสักนิด แต่นี่เธอยืนรอตั้งนานแล้วจะโดนปาดอย่างนั้นเหรอ “พี่โชค ฉันยืนรอลิฟต์ตั้งนาน จะให้ออกไปเพื่อให้ประธานคนใหม่ใช้ก่อนอย่างนั้นเหรอ?”

“โธ่คุณเจี๊ยบครับ เห็นใจพี่เถอะครับ คุณพงศธรคนสนิทท่านประธานใหญ่ก็มาด้วยถ้ามีอะไรผิดพลาดพี่ซวยแน่”

“แต่มันไม่ถูกต้อง”

“เอานา เจี๊ยบ เราไปทีหลังก็ได้” ปวินรีบปรามเพื่อนสาวก่อนจะดันร่างของเพื่อนให้ออกจากลิฟต์เพื่อเปิดทางให้กับท่านประธานคนใหม่ของบริษัท เพื่อนของเขาไม่ควรก่อเรื่องตั้งแต่วันแรกที่บริษัทเปลี่ยนมือแบบนี้

ตัวเขาถ้ามีเรื่องก็คงไม่เป็นอะไรมากเพราะเป็นน้องชายภรรยาของประธานคนก่อนซึ่งเป็นพี่ชายของประธานคนใหม่ แต่เพื่อนเขานี่สิถ้าเกิดมีปัญหาเข้ามีหวังโดนจับตาแน่

“ใจเย็น ๆ คุณพงศธรมาด้วย ถ้าแกอาละวาดโบนัสหายวับเลยนะ ท่องไว้ซิ...เพื่อโบนัสที่แกรอคอย ท่องไว้” ปวินเกลี่ยกล่อมพลางพาเพื่อนสาวขยับอออกมาให้ห่างจากประตูลิฟต์ จิรชาได้แต่ฮึดฮัด รู้สึกขัดใจจนอยากจะเอาเรื่องเสียให้ได้ แต่ก็ทำได้เพียงจ้องเขม่นมองไปที่ร่างสูงโปร่งของชายหนุ่มหน้าตาไม่คุ้นที่ก้าวเดินเข้าไปภายในลิฟต์ด้วยความไม่ถูกชะตา ถ้าไม่ใช่เพราะโบนัสคือสิ่งที่เธอปรารถนาเธอไม่มีทางอยู่เฉย ๆ แน่