บทที่ 2 เจ้าของรถ

สี่สาวพากันเดินเตร่ออกมานอกร้าน ทันทีที่เห็นรถหรูสีขาวสะอาดตาจอดเด่น ในโซน Vvip ซึ่งเป็นแบรนด์นอกที่เคยเห็นในโฆษณาทีวีบ่อยๆ ฉันก็ยิ้มแฉ่งออกมา

“ฮึก รถใครว้าาาาาา” ฉันชี้นิ้วถาม

“ลูกอภิมหาเศรษฐีแถวนี้แหละ”

“ว่าที่ผัวฉันป่ะเจ๊ ฮึก ฮี่ๆๆๆ”

“โอ้ย เพ้อเจ้อ เขารวยเบอร์นั้นเอาดาราทำเมียไม่ดีกว่าหรอ จะมาสนใจเด็กโนเนมอย่างเธอทำไมยะ”

“หึๆๆ ดู…”

สองขาเดินโซซัดโซเซไปทางรถสปอร์ตคันนั้น หยิบลิปล้างไม่ออกของเมเบอลินนิวหยวกออกมา พลางก้มไปเขียนเลขทั้ง 10 ตัว ขนาดเบอเร่อที่หน้ากระโปรงรถ

099 789 9xxx

“กรี้ดดดดด ยังถิงถิง นั่นแกทำอะไรน่ะ”

เสียงแปดหลอดของเจ๊ชานนี่ดังกลบประสาท ฉันยิ้มกริ่มมองผลงานด้วยความภาคภูมิใจ แม้ตัวหนังสือจะบิดๆ เบี้ยวๆ ตามสไตล์คนเมา แต่ก็พอเดาได้ว่าเป็นเบอร์มือถือ

ปูเป้ทิ้งร่างของยัยแตงโมนอนกองพื้น วิ่งมาดึงฉันให้ออกห่างจากรถ ก่อนจะยกมือขึ้นกุมขมับ ปิดใบหน้าหนีความผิด

“ชิบxายแล้ว กูไม่หารนะ”

“หึๆๆ เนี้ย..เส้นทางรัก ไม่เคยเห็นในซีรีย์กันหยอออ”

ด้วยฤทธิ์เมาผสมกับความบ้าบิ่น ฉันยังมั่นหน้าอย่างไร้สติ พลางเขียนชื่อปิดท้าย ให้รู้ว่าผู้ส่งสารคือใคร

..ถิงถิง โสดนะจ๊ะ..

“เรียบร้อย ฮึก ไปโว้ยยยยยย”

หลังทิ้งคอนแทรคเพื่อสานสัมพันธ์ ฉันหันไปกอดคอยัยเพื่อนซี้สองคนที่ยืนกุมขมับ จนขึ้นรถแท็คซี่ พอหัวเอนพิงเบาะได้สติฉันก็ดับทันที

เช้าต่อมา...

ครืดดดด ครืดดดด ครืดดดด…

เสียงสั่นเตือนของโทรศัพท์คู่ใจดังขึ้นรัวๆ มือเล็กปัดป่ายควานหาด้วยความหงุดหงิด ฉันหลี่ตาขึ้นสู้แสง มองเจ้าเครื่องปัญหาในมือ

เบอร์แปลก …ใครโทรมาแต่เช้าวะ

“อ่าาาา ไม่ซื้อประกันค่าาาา…..”

ฉันพูดแทรกด้วยเสียงเนือยๆ เพราะปกติไม่มีใครโทรหาฉันแต่เช้าแบบนี้หรอก มีแต่พี่มิจ (ฉาชีพ) กับแก๊งคอลเซ็นเตอร์ขายประกันเท่านั้น

(คุณถิงถิงใช่ไหมครับ)

พรึ้บ

จากที่ยังละเมอเพราะฤทธิ์เมา กลายเป็นคนสติเกือบครบร้อย เพราะปลายสายเสียงหล่อมากกกกก ฟังดูนุ่มนวลไพเราะหูสุดๆ ที่สำคัญพี่มิจไม่น่าจะรู้ชื่อเล่นของฉันได้นะ

“คะ ใครคะ” ฉันทำเสียงหวานกลับไป

(ผมเป็นเจ้าของรถ ที่คุณเขียนเบอร์ไว้ให้เมื่อคืนครับ)

“เฮือก…..”

ฉันยกโทรศัพท์ขึ้นสูงให้ห่างหู มือเล็กหยิกที่แก้มตัวเองเบาๆ เพื่อย้ำเตือนว่านี่ไม่ใช่ความฝัน ผิวบางที่เจ็บจี้ดตามแรงกระทำดึงผิวปากให้ตึงจนกลายเป็นรอยยิ้มที่แสนจะตื่นเต้น ฉันกรี้ดเก็บเสียงไว้ในใจ ก่อนจะแนบโทรศัพท์ที่หูเช่นเดิม

(...ฮัลโหลครับ)

“ค่ะ! ..ถิงถิงเองค่ะ”

(ครับ พอดีผมอยากนัดเจอคุณถิงถิง)

“นะ นัดเจอกันเลยหรอคะ”

(ครับ ไม่ทราบว่าคุณจะสะดะ…)

“สะดวก !...”

ฉันรนรานตอบโดยไม่รอให้ปลายสายถามจบประโยค เขาชะงักเงียบไปอึดใจ ฉันถึงต้องรีบดึงสติเก็บความกระดี้กระด๊าของตัวเองไว้ ปรับโทนเสียงให้ดูเป็นปกติที่สุด

“เอ่อ อะแฮ่ม.. สะดวกค่ะ”

(งั้นบ่ายโมง ที่ห้องไพรเวทรูม ตึก x นะครับ ผมจะแจ้งพนักงานไว้ คุณแค่บอกชื่อของคุณไปก็พอ)

“ได้ค่ะ ฉันจะไปแน่นอน”

(ครับ ผมก็หวังว่าจะได้พบคุณ)

เขาพูดทิ้งท้ายอย่างมีเลศนัย แม้จะวางสายไปพักใหญ่แต่ฉันก็ยังจ้องโทรศัพท์นั้นด้วยมือสั่นๆ ไม่อยากจะเชื่อกับสิ่งที่ได้ยิน ยัยถิงถิง เด็กโนเนมปลายแถว กำลังจะกลายเป็นคุณหนูถิงถิง ไม่สิคุณหญิงถิงถิงต่างหาก

กรี้ดดดด แค่คิดก็ฟินจนตัวลอย

แค่เสียงยังหล่อขนาดนี้ ตัวจริงจะหล่อขนาดไหน ถ้าเจอผู้ชายที่ทั้งหล่อ ทั้งรวย ทั้งสุภาพบุรุษ คงเป็นบุญกีกี้ของแกแล้วยัยถิงถิงเอ้ยยยย

ว่าแต่ …ตอบตกลงไปง่ายๆ แบบนี้ เขาจะมองว่าฉันใจง่ายไปด้วยไหมนะ ถ้าเป็นพวกคาสโนวาหลอกไปอึบฟรีล่ะ ฉันยังสาวยังแส้สดใหม่ซะด้วย แอบหวั่นๆ เลยแฮะ

แต่ถึงอย่างนั้น เขาเป็นถึงเจ้าของรถแรมโบเชียวนะยะ คงไม่มีทางทำอะไรต่ำๆ แบบนั้นหรอก อีกอย่างถ้าฉันปล่อยโอกาสให้หลุดลอยไปล่ะก็ คงต้องทำงานพาร์ทไทม์งกๆ อยู่อย่างเดิมแน่

ด้านได้ อาย อด!.. ฉันจะมีผัวรวย!

พออัพสปิริตให้ตัวเองเต็มที่แล้ว ฉันดีดตัวลุกจากเตียง ฮัมเพลงอย่างอารมณ์ดีเข้าห้องน้ำ ไปขัดสีฉวีวันให้สวยเช้งกระเด๊ะแบบเห็นสองวิก็ต้องตกหลุมรัก โดยหารู้ไม่ว่า…

...ความซวยที่จะเปลี่ยนชีวิตฉันไปตลอดกาล กำลังจะมาเยือน