บทที่สี่ (NC 25+) - 1

เสียงปืนดัง...ท่ามกลางการฝึกซ้อม ของชายร่างสูงที่ตอนนี้เปลือยเปล่า อวดความกำยำของกล้ามเนื้อทุกสัดส่วนอย่างลงตัว...แววตาคมกริบจดจ้องไปยังเป้าหมายด้วยแววของความว่างเปล่า

ความนิ่ง...เป็นสิ่งเดียวที่จะการันตีได้ว่าเขาจะได้รับความสำเร็จจากเกมส์นี้

“สุดยอด...ฝีมือยิงปืนของคุณหนู ช่างสุดยอดเหมือนเดิมเลยนะครับ” คำกล่าวชื่นชมของผู้ช่วยส่วนตัว ที่เป็นมากกว่าตัวแทนของบิดา..ไม่ได้ทำให้เขาละสายตาจากเป้าหมาย

ปัง! นัดเดียวเอาอยู่...ทะลุเข้ากลางเป้าราวกับจับวาง

“มีอะไร” เขาว่าขณะนั่งพักและเอาผ้าเช็ดปืนอย่างทะนุถนอม เขาเป็นนักแม่นปืน...ที่อ่อนโยนที่สุดและดูจะใจดีที่สุดตั้งแต่เคยมีนักแม่นปืนในวงการมา

“ผมได้ข่าวว่าคุณหนูมาเหยียบฮ่องกงทั้งที...จะไม่ให้ผมมาให้การดูแลได้ยังไง” เขาพูดอย่างสบายใจพร้อมยื่นขวดน้ำเย็นๆให้ดื่ม

“รู้ใช่ไหม ว่าต้องไม่บอกป๊า”

“รู้สิครับ...แต่อาป๊าของคุณหนูเนี่ย น่าจะทราบเป็นที่เรียบร้อย ตั้งแต่คุณหนูข้ามน้ำข้ามทะเลมา” น้ำลงคอดูฝืดขึ้นมาทันใด จนเข้าต้องยื่นคืนให้ด้วยแววตาไม่พอใจเท่าไหร่

“ไม่เคยไปยุ่งกับเขา แต่เขาถ้าจะหยุดยุ่งกับฉันไม่เคยได้”

“แหมคุณหนูก็ คุณหนูเป็นทายาทเพียงคนเดียวของอาป๊าท่านนะครับ จะให้ท่านไม่ดูดำดูดีคุณหนูได้ยังไง”

“แน่ใจเหรอ...ว่าฉันเป็นทายาทเพียงคนเดียวจริงๆ” ผู้ช่วยหนุ่มใหญ่สะดุดเล็กน้อย ก่อนหัวเราะกลบเกลื่อน

“แหม...แค่ลูกนอกสมรส จะมานับเป็นทายาทได้ยังไง”

“หึ อยากจะเป็นลูกนอกสมรสซะจริงๆ” เขากล่าวเพียงแค่นั้น และลุกออกไปแบบไม่ยี่หระ...แผนที่จะกลับเมืองไทยพรุ่งนี้ เป็นอันต้องถูกพับเอาไว้...

และเดินทางมันเลยคืนนี้!

คมสัน ทายาทเพียงคนเดียวของตระกูลลีฮง ที่เป็นแกงค์มาเฟียอันดับต้นๆของฮ่องกง เขาเป็นบุตรชายของโอฮง หัวหน้าแกงค์คนปัจจุบัน..ที่มีชื่อเสียงเรื่องผู้หญิงมากที่สุด

สิ่งที่ทำให้เขารู้สึกต่อต้านที่สุด...อาจจะเป็นเพราะโอฮงไม่เคยทำให้มารดาของเขามีความสุข และหยุดน้ำตาไหลได้...แม้จะเป็นวินาทีสุดท้ายในชีวิต

เขาเกลียดความมักมาก...หากแต่เขากลับเดินทางในสายเหมือนจะมักมาก เขาสร้างภาพให้ดูเหมือนตัวเองเป็นคนเจ้าชู้...และไม่อยากมีข้อผูกมัดกับใคร

และเลือกที่จะมีคู่ขา...

และคู่ขาคนนั้นก็มีอิทธิพลมากพอที่จะทำให้เขาบึ่งรถไปหาทันทีที่ลงจากเครื่อง...

มันเป็นเช่นนั้นมาเสมอ...เขาสบายใจที่ได้อยู่กับเธอ สบายใจในความสัมพันธ์แบบนี้...

จนไม่อาจจะไปมีความสัมพันธ์กับคนอื่นได้...หากแต่เขาก็ไม่เคยแสดงออกจริงจังให้เธอได้รับรู้

“ไหนบอกว่าไปฮ่องกงไง...” คำทักทายที่แสนจะประหลาดใจ เมื่อเห็นร่างสูงปรากฏกายหน้าประตูห้องแบบไม่ได้บอกกล่าวล่วงหน้า

“พาผู้ชายมานอนด้วยเหรอ” เขาว่าแกล้งๆพร้อมจะดันกายเข้าไปด้านใน

“อยากร่วมวงด้วยไหมล่ะ” เธอว่าอย่างขำๆ พร้อมเปิดทางให้เขาเข้ามาอย่างง่ายๆ

“ว้า...อุตส่าห์วางแผนจับชู้ ดันมาเจอความว่างเปล่าเสียได้” เขาพูดไปอย่างนั้นเธอรู้...

“มา...เดี๋ยวถอดเสื้อให้” เธอไม่รู้หรอกว่าเขาไปทำอะไรที่นั่น...และแปลกกว่านั้นเธอไม่อยากจะรู้ด้วยว่าเขาไปทำอะไร

“อาบน้ำแล้วเหรอ” เขาถามเธอพร้อมระดมจมูกโด่งคมไปทั่วแก้มใส ที่เอียงหลบพอเป็นพิธี

“อาบแล้วก็อาบได้อีกนี่...” เธอโยนเสื้อของเขาทิ้งไปอย่างไม่ไยดี

พร้อมค่อยๆแกะกระดุมเสื้อเชิ๊ตตัวยาวของตัวเองออกทีละเม็ด

“ช่างยั่ว” รอยยิ้มพรายตอบโต้พร้อมเดินเข้าหา ร่างบางที่มีส่วนที่ควรจะหนา..กระโดดขึ้นโอบรอบเอวเขาอย่างโหยหาไม่ต่าง

ความผูกพันลึกๆที่ก่อเกิดจากความไม่อยากผูกพัน...กำลังพันรอบตัวเธอและเขาจนแทบจะแกะไม่ออก

ต่างคนต่างรู้ว่ามีบางสิ่งบางอย่างก่อเกิด...หากแต่ก็ไม่อาจจะใช้สมองไตร่ตรองนอกไปเสียจาก...ใช้เพียงหัวใจและความรู้สึกล้วนๆ

“อื้ม...” จูบเร่าร้อนระดมลงดูดดื่มจนเธอเองก็หายใจแทบไม่ทัน ริมฝีปากที่อยากจะบอกความรู้สึกคิดถึงแม้ห่างกันไปไม่กี่วัน...ได้แสดงออกในการตอบโต้เรียวลิ้นดุดันไม่แพ้

ฝ่ามือใหญ่ลดหลั่นลงมาตามสะโพกงอนงาม คลึงเคล้าเว้าวอน...ผ่อนปรนและหนักหน่วง แววตาปรือฉ่ำจ้องดวงตาคมนิ่งสนิทเหมือนเป็นเครื่องสแกนความรู้สึก

แม้จะกระหายใคร่ในกามารมณ์...แต่เธอก็เท่าทันความรู้สึกของเขาได้ดีเสมอ...

“เจอเรื่องไม่สบายใจมาใช่ไหม” ฝ่ามือบางประคองใบหน้าคมคร้ามแผ่วเบา ราวกับแสดงความเข้าใจ

“ช่างเถอะ”

“ช่างได้เท่าไหร่” เธอเย้า

“กวนเหรอ”

“เปล่า...เห็นมันเหมือนจะหนัก ก็เลยอยากรู้ไง ว่าเอาไปช่างแล้วได้เท่าไหร่”

“ไม่กล้าเอาไปช่างจริงๆหรอก” แววตาขุ่นฉายแววความโกรธขึ้นเพียงนิด แต่เธอก็รู้สึกได้

“เพราะ...?”

“กลัวกิโลหัก” แล้วเขาและเธอก็ขำลั่นขึ้นพร้อมกันอย่างผ่อนคลาย แล้วลำขาแกร่งก็ไม่รอคอยอะไรนาน...เขาสาวเท้ามุ่งหน้าไปยังสวรรค์วิมานที่รอคอยเขาและเธออยู่

ร่างสูงค่อยๆทรุดนั่งลงบนขอบอ่างเชื่องช้า...ในความกระหายที่เริ่มก่อตัว ความไม่สบายใจก็ไม่อาจหลุดพ้นจากความรู้สึกไปได้

“ฉันไม่ใช่กิโล ฉันไม่หักหรอกน่า” แล้วฝ่ามือบางก็ลูบไล้ไปทั่วบริเวณไหล่กว้าง ที่กำลังแข็งเครียดขึ้น...ตามความรู้สึกเจ้าของ

“ฉันเกลียดเขา” ความเจ็บปวดถ่ายทอดจากดวงตาประกอบอย่างลงตัวในน้ำเสียง... ฝ่ามือเล็กผู้ไม่เคยถามในรายละเอียดอะไร บรรจงคลึงตามไหล่เครียดให้ผ่อนคลายมากขึ้น

“ขอเกลียดเขาด้วยคนได้มั้ย” เสียงเบาพร่า ถามพร้อมออกแรงคลึงบริเวณไหล่มากขึ้น จนเขาต้องหลับตาพริ้มเมื่อร่างกายได้รับการผ่อนคลายได้ถูกจุด

“เขาแม่งโคตรใช้ไม่ได้เลย” แม้เธอจะไม่รู้...ว่าเขาคนนั้นที่เขากำลังเอ่ยถึงคือใคร แต่เธอก็ไม่เคยคิดที่จะไปซักไซ้ถามต่อ

มลินธุรสโอบรอบคอเขาเข้าหา...ก่อนจดจ้องไปยังริมฝีปากเม้มแน่นตามอารมณ์นั้น ริมฝีปากอวบอิ่มบรรจงประทับอย่างปลอบประโลม

ฝ่ามือแกร่งที่สั่นไหว...ค่อยๆโอบกอดเธอตอบสนองราวกับหาที่พักพิง ร่างบางที่เหมือนจะเป็นที่พึ่งพิงที่ดีที่สุดในเวลานี้...ช่างอบอุ่นและทำให้เขารู้สึกผ่อนคลายได้เสียทุกอย่าง

เหมือนที่เป็นมา...ตลอดการอยู่ในความสัมพันธ์

“อื้อ...” เธอครางลั่น เมื่อเขาเริ่มที่จะลืมเลือนความรู้สึกอัดแน่นในใจ...และหันมารู้สึกหฤหรรษ์ตามเรียวลิ้นเล็กที่ชอนไช

“ผ่อนคลายนะ...” เธอว่าทั้งๆที่ไม่ยอมระริมฝีปากไปไหน

ดวงตาคมกริบปรือมองความเย้ายวนนั้นเล็กน้อย ก็โอบร่างเธอยืนขึ้น...และเปลื้องอาภรณ์น้อยชิ้นที่ยังเหลือให้หลุดล่อน

ฝ่ามือบางที่แสนจะรู้งานก็ไม่รอช้า...ค่อยๆรูดชั้นในห่อหุ้มส่วนสำคัญบนร่างเขาให้ค่อยๆต่ำลง โดยที่ร่างของเธอก็ทรุดตัวตามลงไปด้วย

“อาห์...” เพียงแค่กิริยาก็ทำเอาเขาปวดหนึบไปทั้งร่าง ความแกร่งถูกปลดปล่อยให้เป็นอิสระจ่ออยู่ตรงใบหน้าหวานที่สวยราวกับดอกไม้กลีบสวยกลีบหนึ่ง

ที่ช่างเย้ายวน...แมลงตัวผู้อย่างเขาให้บินเข้าหา!

“อา...” เธอครางทั้งๆที่ยังใช้ฝ่ามือลูบไล้ต้นขาแกร่ง ที่เริ่มสั่นไหว...หากแต่ก็เว้นช่วงไว้ที่จะไม่แตะต้องส่วนสำคัญ

คมสันเปิดน้ำจากฝักบัวราดรดลงมาบนสองร่าง ที่ตอนนี้กำลังมีไฟลุกโชนโหมกระหน่ำ ร่างเซ็กซี่เย้ายวนแววตาฉ่ำ กำลังปรือ...จือปากเพริดพริ้มไปกับสายน้ำ และไม่หยุดที่จะลูบไล้ต้นขาแกร่ง ที่หยัดสู้พร้อมจับศีรษะเธอเข้าหา

ริมฝีปากผู้รู้งาน...ครอบครองส่วนกลางร่างสูงรวดเร็วหากแต่ก็มีการใช้จังหวะแบบรู้ใจ ความคมคร้ามแอ่นใบหน้าขึ้นพร้อมกัดฟัน สายน้ำไม่อาจนำพาให้ความร้อนระอุของเขาผ่อนลงได้

“อ๊า...” เสียงคำรามท่ามกลางสายน้ำ เรียกให้สายตาเชิงยั่วปรือหนัก และหันขึ้นไปสบตากับเขาและใช้ฝ่ามือลูบไล้สะโพกแกร่งที่เกร็งตัวสู้อย่างสุดพลัง

ริมฝีปากซุกซน...ครอบครองเข้าออกในจังหวะที่เริ่มจะไม่ปราณี

“อา..อ๊า...” ไหล่บางถูกฝ่ามือใหญ่จับเอาไว้อย่างมั่นเหมาะ ก่อนส่งจังหวะเข้าหาบ้าง...จนแทบจะสุดส่วนลึกของริมฝีปาก

“อู้ว...อ๊อก” ลมหายใจหอบกระเส่าขึ้น หากแต่ก็ไม่หยุดที่จะส่งจังหวะสู้