บอสหนุ่ม : 5

พรึ่บ!

"แหวะ!!"

หญิงสาวปริศนาที่ไม่รู้มาอยู่ในห้องนี้ได้อย่างไร เมื่อถูกพิมมี่กระชากให้ลุกขึ้นอย่างไม่ทันตั้งตัวก็โงนเงนทรงตัวไม่อยู่ ทำให้อาการเมาหนักและมวนท้องเหมือนมีมือมากมายกำลังบีบขยำลำไส้ของเธอจนต้องขย่อนของที่ทานเข้าไปออกมาจนหมด ส่วนคนที่รับเคราะห์ก็คือพิมมี่ที่เป็นคนกระชากเธอขึ้นมานั่นเอง

"กรี้ด!! อีบ้า กล้าดียังไงมาอ้วกใส่ฉัน อี๋ เหม็น!"

พิมมี่โกรธจนหน้าแดงก่ำ อย่าว่าแต่เธอสะอิดสะเอียนตัวเองเลย ศิลาที่ยืนอยู่ใกล้ยังถอยห่าง

"แสบหู! กินนกหวีดเข้าไปหรืองายยยย"

เสียงคนเมาที่ฟังรู้เรื่องบ้างไม่รู้เรื่องบ้างดังขึ้น

ร่างสวยหุ่นแซ่บค่อย ๆ ปรือตาขึ้นมองรอบ ๆ ตัว สิ่งแรกที่เธอเห็นคือคนที่สภาพเหมือนตกถังขยะเปึยกมาหมาด ๆ จมูกโด่งรั้นอย่างคนไม่ยอมคนทำท่าฟุดฟิด ๆ ก่อนจะยกมือสะบัดไปมาเพื่อไล่กลิ่นไม่พึงประสงค์

"แหวะ! เหม็นขยะเน่าที่หนายยยย"

"กรี้ด!! แกว่าใครขยะเน่ายะ! บนตัวฉันก็ของเสียจากแกไม่ใช่หรือไง!"

พิมมี่เต้นเร่า ๆ เมื่อถูกคนที่เพิ่งเคยเห็นหน้าเปรียบว่าเธอเป็นขยะเปียกที่เน่าเหม็น ร่างแซ่บหน้าอกสี่สิบที่ผ่านมือหมอมากระทืบเท้าจนส้นสูงแทบจะหัก มือที่แต่งเล็บสีฉูดฉาดชี้หน้าคนเมาที่ทำเธออารมณ์ค้างไม่พอยังจะมาระบายของเสียใส่กันอีก

"ออกไปจัดการตัวเองก่อนไป"

ศิลาที่เงียบมานานมองสถานการณ์แล้ววันนี้คงไม่ได้ไปต่อกับคู่ขาคนนี้ อีกอย่างถ้าให้พิมมี่ยืนชี้นิ้วด่าคนเมาหรือคนบ้าตรงหน้าทั้งคืนคงไม่จบ กลิ่นไม่พึงประสงค์จากของเสียก็เริ่มถูกแอร์ดูดกลิ่นสร้างมลภาวะไม่ดีไปด้วย

"คุณไล่พิม?"

พิมมี่มองค้อนคู่ขาที่เรียกว่าเป็นขาประจำของเธอเบา ๆ

"สภาพเธอแบบนี้จะให้ฉันเอาต่อ?"

คนปากตรงกับใจเอ่ยออกไปอย่างไม่รักษาน้ำใจคนฟัง

พิมมี่อ้าปากค้างมองสภาพตัวเองก่อนจะทำท่าพะอืดพะอมกับความเละเทะบนตัว

"รอฉันก่อนนะ วันนี้ต้องกลับมาจัดการแกให้ได้!"

พิมมี่เป็นผู้หญิงกลางคืน เธอเตรียมเสื้อผ้ามาหลายชุด และมีห้องพิเศษส่วนตัวในโรงแรมข้าง ๆ ดีเอ็นดีคลับ สามารถเดินไปกลับไม่เกินห้านาที หากรวมการจัดแจงตัวเองให้เสร็จเธอหวังว่าจะกลับมาจัดการคนที่ทำเธอขายหน้าคนนี้ต่อทัน

กึก!

ตุ้บ!

"โอ้ย!"

ยังไม่ทันจะได้ก้าวออกจากห้อง เพียงแค่พิมมี่ลดมือที่ชี้หน้าคนแปลกหน้าลงและหวังเดินผ่านไปก็ถูกคนเมายื่นขาเรียวยาวออกมาสะกัดจนพิมมี่สะดุดล้มหน้าเกือบทิ่มพื้น

"ฮ่า ๆ สมหน้า~"

ตกลงเธอเมาจริงหรือแค่แกล้ง รู้สึกว่าบางทีก็มีสติ บางทีก็เหมือนจะเมาจนหลุดโลกไปแล้ว

"อีบ้า! ศิลา คุณต้องจัดการอีนี่ให้พิมนะคะ"

พิมมี่เริ่มเดือดดาลใช้สรรพนามจิกหัวคนอื่นอย่างหยาบคาย เธอกระทืบเท้าเอาแต่ใจปนโมโหหน้าแดงก่ำสักพักจึงปรี้ดแตกปรี่เข้าไปง้างมือหมายจะตบหน้าคนที่แกล้งเธอซ้ำแล้วซ้ำเล่า

หมับ!

"โอ้ย! อีบ้า! ฉันเจ็บ ปล่อยนะ!"

ข้อมือของพิมมี่ถูกบิดด้วยมือแน่งน้อยของคนเมา จากจะตบเขากลายเป็นถูกอีกคนคว้าข้อมือและบีบจนมือบางเริ่มซีดเพราะเลือดไม่เดิน

"อย่าคิดมาทำร้ายฉัน ผู้หญิงสำส่อน เอาไม่เลือก!"

"โอ้ย! เจ็บ ๆ ศิลาช่วยพิมมี่ด้วย"

เบ้าหน้าที่ผ่านเข็มโบท็อกซ์มานับไม่ถ้วนเริ่มเหยเก พิมมี่น้ำตารื้นขอบม่านตาเมื่อคนเมาบีบข้อมือเธอรุนแรงขึ้น ถ้าเธอคนนี้ไม่ยอมปล่อยพิมมี่ได้แขนหักพิการของจริงแน่

พรึ่บ!

ศิลาคงมองออก เขารีบเข้าไปกระชากมือแน่งน้อยที่ทำร้ายคู่ขาออก นี่ขนาดเมาแรงยังเยอะขนาดนี้ ครูฝึกเหล่าบอดี้การ์ดถึงกับใช้แรงประมาณหนึ่งจึงแกะเธอออกมาจากพิมมี่ได้

ไม่ธรรมดา ผู้หญิงคนนี้อาจจะเรียนคาราเต้หรือไม่ก็ต่อยมวยเป็นระดับหนึ่ง

เพียะ!

"เฮ้ย!"

ทันทีที่พิมมี่เป็นอิสระก็ฟาดปะทะใบหน้ารูปไข่ของอีกคนทันที คนเมาที่ถูกพันธนาการไว้ไม่ทันตั้งตัวจึงถูกตบจนหน้าหัน

ศิลาเองก็ตกใจ เขาไม่คิดว่าพิมมี่จะตบอีกคนเร็วขนาดนั้น

"นั่นสำหรับที่แกกล้าอ้วกใส่ฉัน"

พิมมี่ง้างฝ่ามือขึ้นอีกครั้งหวังจะประเคนฝ่ามือใส่ใบหน้าที่เดิม

"ส่วนนี่สำหรับที่แกด่าฉันว่าขยะเน่า!"

ทว่าจังหวะที่ฝ่ามือเธอกำลังจะปะทะเข้าผิวแก้มคู่อริอีกครั้ง พิมมี่กลับกระเด็นถอยหลังหลายก้าวเพราะถูกคนเมาในอ้อมแขนศิลาถีบเข้าเต็มหน้าท้อง