Chapter 2 : ระทึก (2)

แสงสว่างของดวงอาทิตย์ที่โผล่พ้นขอบฟ้า และค่อยๆ ลาลับหวนกลับคืนสู่ความมืด วนเวียนแบบนี้นานเกือบสัปดาห์ เป็นวงจรที่แสนจำเจของคนหาเช้ากินค่ำแบบเธอ

แต่มีสิ่งหนึ่งที่ทำให้ชีวิตอันน่าเบื่อของมิคาสะน่าสนใจก็คือ การมองดูหน้าท้องของตนในทุกเช้า แม้ว่าจะไม่เห็นถึงความเปลี่ยนแปลงใดๆ เลยก็ตาม แต่น่าแปลกที่ภายในใจของเธอกลับเริ่มมีความหวังในชีวิตมากขึ้น

มันช่างเป็นความรู้สึกประหลาดที่ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน เธอไม่ต้องคอยกังวลใจ หรือต้องมารอคอยการตอบกลับจากใครบางคน ไม่ต้องคอยหึงหวง หวาดระแวง น้อยใจ

แต่ทว่าในตอนนี้

มิคาสะมีเพียงความรู้สึกเดียวเท่านั้น เมื่อความคิดทั้งหมดของเธอถูกรวมเอาไว้ และพุ่งเป้าไปที่ตัวเองเพียงเท่านั้น เอาแต่คิดตลอดเวลาว่า… วันนี้จะกินอะไรดี คอยหาข้อมูลเกี่ยวกับการดูแลสุขภาพเพิ่มเติม ทั้งวิตามินที่สำคัญต่อการบำรุงครรภ์ในผักผลไม้ ทั้งที่เป็นคนชอบปีนป่ายหยิบของ เปลี่ยนหลอดไฟเอง ก็พยายามหลีกเลี่ยงกิจกรรมที่เพิ่มความเสี่ยงทุกชนิด

และท้ายที่สุด... เธอก็เพิ่งได้รู้ว่า

การรักและแคร์ตัวเอง มันเป็นนี้นี่เอง

ตัวเลขบนปฏิทินถูกปากกาหมึกสีน้ำเงินกาไปเรื่อยๆ ด้วยใจที่จดจ่อ พยายามทำตัวเองให้สดชื่นแข็งแรง เพื่อเฝ้ารอเวลานัดในครั้งต่อไป ถึงแม้ว่าเธอจะใช้ชีวิตปกติ แต่กลับสังเกตได้ถึงอาการหน่วงที่ท้องน้อย ตั้งแต่วันที่ไปฉีดจนกระทั่งถึงวันนี้ ซึ่งก็ผ่านมานานร่วมสัปดาห์แล้ว แต่อาการดังกล่าวก็ยังคงชัดเจนอยู่

อีกทั้งอาการหน้ามืดตาลายก็ยังคงมีมาเป็นระยะ ซึ่งคุณหมอบอกว่ามันเป็นเอฟเฟคของตัวยากระตุ้นการตกไข่ แต่มันเป็นถี่มากขึ้น จนเริ่มรู้สึกว่าการใช้ชีวิตประจําวันเริ่มเป็นไปอย่างยากลำบาก

"เจ้านี้ไปถ่ายที่จีนนะ"

"ปักกิ่งเหรอครับ?"

"ไม่ใช่ นี้เป็นงานที่เซี่ยงไฮ้ของคุณเฉินชิงหลง เขากำลังจะเปิดตัวผลิตภัณฑ์เสริมอาหารตัวใหม่ ของฟู่หยางฟาร์มาซูติคอล"

"อ๋อ เข้าใจแล้วครับ"

"นี่ค่ะคุณมิคาสะ เอกสารเบิกจ่ายของเดือนที่แล้ว"

"ขอบใจมากนะ"

สภาพห้องทำงานของมิคาสะในช่วงต้นเดือน เป็นอะไรที่วุ่นวายมาก โดยเฉพาะช่วงนี้ที่เธอลาหยุดไปหาคุณหมอบ่อยๆ ตั้งแต่เมื่อกลางเดือนที่แล้ว ทำให้มีเอกสารเบิกจ่ายคั่งค้างเยอะมาก และตัวหนังสือมากมายก็ทำให้เธอเริ่มตาลาย

"เอาของพรุ่งนี้กับมะรืนมาให้ฉันด้วยนะ เพราะพรุ่งนี้หมอนัดคงไม่ได้เข้าบริษัท"

เธอเอ่ยกับผู้ช่วย จนทำให้ตอนนี้แฟ้มเอกสารกองอยู่บนโต๊ะจนแทบจะล้น

มิคาสะอยู่เคลียร์เอกสารจนค่ำ และเมื่อถึงบ้านเธอก็รีบอาบน้ำ พอหัวถึงหมอนก็หลับไปทันที โดยลืมแม้กระทั่งมื้อเย็นที่ซื้อเข้ามา

บรื้นน~

ปี๊นนน!! ปี๊นนน!!

"อืม"

เสียงบีบแตรรถของพนักงานที่มาส่งของข้างบ้าน และเสียงการจราจรที่เริ่มคับคั่งบริเวณถนนหน้าบ้าน ทำให้เธอรู้สึกตัวตื่นขึ้นมา

"แย่ล่ะ... สายแล้วเหรอเนี่ย?"

มิคาสะเดินงัวเงียไปอาบน้ำแต่งตัว และทำอาหารเช้าง่ายๆ ทาน พร้อมกับนั่งดูรายการวาไรตี้ทำอาหาร รอจนกระทั่งใกล้เวลานัดจึงออกเดินทางมายังโรงพยาบาล

คิวของคนไข้ที่มาใช้บริการมีเพียงแค่ 5 คนเท่านั้น ในตอนนี้เหลือเพียงแค่เธอและคู่สามีภรรยา ที่กำลังนั่งคุยกันอยู่หน้าห้อง ซึ่งพวกเขามาทำ IUI ก่อนหน้าเธอเพียงไม่กี่วัน และคุณหมอก็นัดพวกเขามาเพื่อตรวจและฟังผลในวันนี้เช่นกัน

ระหว่างรอเธอและพวกเขา ก็ได้มีการพูดคุยกันพอสมควร ซึ่งก็ดีมาโดยตลอดจนกระทั่ง…

"เราพยายามด้วยวิธีธรรมชาติมา 3 ปีแล้ว แต่ก็ยังไม่ได้ผล..."

เสียงของหญิงสาวผู้นี้ขาดห้วง และแววตาของทั้งสองก็ค่อยๆ เปลี่ยนไป

"ถ้าครั้งนี้สำเร็จก็คงต้องรอลุ้นกันอีกครั้ง ว่าเขาจะอยู่กับเราได้นานขนาดไหน"

มิคาสะมองหน้าทั้งสองด้วยความไม่เข้าใจ

"หมายความว่ายังไงคะ?"

"เราเสียลูกไป 2 คนแล้วค่ะ"

ประโยคนั้นทำให้มิคาสะชาวาบไปทั่วทั้งร่าง และทำได้เพียงแค่มองใบหน้าของพวกเขาทั้งสองสลับกันไปมา อยู่แบบนั้นหลายครั้งด้วยแววตาตื่นตระหนก

"ตอนที่รู้ผลเขาก็อยู่ในท้องกับเราได้แค่ 3 เดือนกว่าๆ เท่านั้น"

คำพูดของผู้เป็นสามีทำให้มิคาสะกุมมือบอบบาง ของภรรยาที่หัวใจแตกสลายเอาไว้แน่น

"เสียใจด้วยนะคะ"

ทั้งสองฝืนยิ้มด้วยแววตาเศร้าสร้อย

"คนข้างบน คงส่งให้เรามาเจอกันได้เท่านั้นครับ"

"เราสองคนเลยกลับมาคุยกันใหม่ จนหมอแนะนำให้ลองวิธีนี้ดู ถ้ายังไม่ได้ผลอีก… ก็คงต้องหาวิธีกันต่อไป"

มิคาสะรับรู้ได้ถึงความปรารถนาอันแรงกล้า ที่มุ่งมั่นและใจสู้จนเธอนับถือจิตใจของพวกเขา

"แต่คุณนี่สิเก่งมากเลยนะคะ ที่ตัดสินใจะเลี้ยงลูกเพียงลำพังแบบนี้"

"ผมนับถือใจคุณจริงๆ เพราะการเลี้ยงลูกไม่ใช่เรื่องง่ายเลย"

สองสามีภรรยามองมิคาสะ ด้วยแววตาชื่นชมจากใจจริง

"ฉันจะพยายามค่ะ มาถึงขั้นนี้แล้วไม่ถอยหลังเด็ดขาด…แต่ไม่ว่ายังไงก็ขอให้โชคดีนะคะ ฉันเอาใจช่วยพวกคุณเช่นกัน"

"ขอให้โชคดีเช่นกันนะครับ"

เพียงครู่เดียวพยาบาลก็เดินมาเรียกทั้งสองเข้าไปในห้องตรวจ จนบริเวณนั้นเหลือเพียงแค่มิคาสะ ที่ยังคงนั่งมองบานประตูปิดสนิท ด้วยหัวใจที่เต้นเป็นจังหวะแปลกๆ ด้วยความว้าวุ่น

'ไม่สำเร็จ'

หรือ

'แท้ง'

คำสั้นๆ ที่เพียงได้ยินก็รู้สึกอึดอัด ครั่นเนื้อครั่นตัวขึ้นมาอย่างประหลาด นี่คือสิ่งที่เธอ 'ลืม' และเผลอมองข้ามไป เพราะตลอดมาเธอคิดเพียงแต่ว่า

'จะต้องสำเร็จ'

ไม่ได้นึกเผื่อใจไว้ถึงกรณีฉุกเฉินที่อาจจะเกิดขึ้น... แต่ทุกคนควรมีความหวัง และเธอก็ขอใช้สิทธิ์ 'ความหวัง' นั้นให้เต็มที่ จนกว่าลูกจะลืมตาขึ้นมาดูโลกใบนี้ก็แล้วกัน

15 นาทีต่อมา

พยาบาลก็เปิดประตูและเดินนำสามีภรรยาออกมาจากห้อง พวกเขามีสีหน้าไม่สู้ดีนัก มันยิ่งทำให้จิตใจของมิคาสะห่อเหี่ยว และสัมผัสได้ถึงลางสังหรณ์บางอย่าง ทำให้เธอตัดสินใจลุกขึ้นเดินเข้าไปกอดหญิงผู้นั้นเอาไว้ โดยที่ไม่รู้ว่าควรจะทำอะไรได้มากไปกว่านี้

"..."

อ้อมกอดของเธอที่กำลังโอบร่างบอบบางไว้ ทำให้รับรู้ได้ถึงบ่าที่สั่นไหวด้วยแรงสะอื้น และน้ำตาที่เริ่มเปียกปอนไปทั่วทั้งบ่า

"เสียใจด้วยนะคะ"

"ก็คงต้อง…พยายามกันต่อไป"

ตอนนี้เธอนับถือจิตใจของผู้เป็นสามีมาก ในวันที่คนหนึ่งอ่อนแอ 'ครอบครัวที่ดี' ก็ควรจะมีคนหนึ่งที่ยังคง 'ยืนหยัด' เข้มแข็ง และอยู่เคียงข้างประคับประคองกันไปจนถึงที่สุดแบบนี้

ในตอนนี้มิคาสะเอง ก็เกือบจะกลั้นน้ำตาแห่งความสงสารเอาไว้ไม่ไหว

"ความหวังมีให้กับเราทุกวันเสมอค่ะ"

"..."

"พวกคุณ... อย่ายอมแพ้นะคะ"

"คุณโคบายาชิ มิคาสะ เชิญที่ห้องตรวจค่ะ"

แต่มิคาสะจำต้องผละออกจากผู้หญิงที่หัวใจบอบช้ำ เมื่อถูกพยาบาลเรียกตัว ในตอนนี้พวกเขาทั้งสองก็คงอยากใช้เวลาส่วนตัว เพื่อเยียวยาจิตใจของกันและเพียงลำพังมากกว่า

มิคาสะแบกร่างกายและหัวใจที่หนักอึ้ง เดินตามพยาบาลเข้ามาในห้องตรวจ แต่ก็ต้องแปลกใจเมื่อพบว่าแพทย์ที่ประจำอยู่ในห้องตรวจวันนี้ เป็นคุณหมอสาวสวยที่ดูอายุมากกว่าเธอเพียงไม่กี่ปี

"สวัสดีค่ะคุณหมอ"

"สวัสดีค่ะ เชิญนั่งก่อนนะคะ"

"เอ่อ …คุณหมอนัทสึมิไม่มาเหรอคะวันนี้"

"วันนี้คุณหมอมีนัดผ่าคลอดค่ะ ดิฉันเลยมาเป็นคุณหมอประจำห้องตรวจแทน เป็นยังไงบ้างคะวันนี้?"

"ยังมึนหัว แล้วก็ปวดหน่วงที่ท้องน้อยเวลาเดินมากๆ ค่ะ"

"เป็น Side effect หรือผลข้างเคียงที่พบโดยปกติทั่วไปนะคะ ไม่มีอะไรน่าเป็นห่วง ตั้งแต่ทำ IUI วันนี้เข้าวันที่ 18 แล้ว ยายังคงออกฤทธิ์ และมีอาการของผลข้างเคียงเหล่านี้อยู่ แต่จะอยู่ภายในระยะเวลาประมาณ 2 หรือ 3 สัปดาห์ ถ้าหลังจากนั้นยังมีอาการอยู่ให้รีบมาพบแพทย์นะคะ"

"ค่ะคุณหมอ"

มิคาสะขานรับ ขณะมองดูคุณหมอกำลังเตรียมอุปกรณ์สำหรับการตรวจทั่วไป

"หมอขอวัดความดันหน่อยนะคะ... โอเคความดันปกติ"

และสายรัดความดันที่แขนก็ถูกปลดออก ก่อนที่คุณหมอจะหันกลับไปสนใจหน้าจอคอมพิวเตอร์ของตนอีกครั้ง

"อยากลุ้นผลไปด้วยกัน หรือว่าอยากจะกลับไปลุ้นที่บ้านกับครอบครัวดีคะ?"

คำถามนันทำให้เธอสองจิตสองใจ อยากกลับไปลุ้นที่บ้านกับครอบครัวแบบพร้อมหน้า แต่กว่าจะรอมิซารุกลับมาจากทัวร์ก็คงใช้เวลาหลายวัน

เพราะงั้น...

"ตรวจวันนี้เลยค่ะ"

"ถ้าอย่างนั้นคุณหมอขออนุญาตแนะนำ ให้ตรวจครรภ์ด้วยการเจาะเลือด ซึ่งการตรวจแบบนี้จะได้ผลที่ชัดเจนและแม่นยำมากค่ะ"

มิคาสะไม่ขัดข้อง ทำให้พยาบาลรีบเตรียมชุดอุปกรณ์ สำหรับการเจาะเลือดให้คุณหมออย่างรวดเร็ว ก่อนที่หลอดตัวอย่างเลือดของเธอก็ถูกนำส่งเข้าไปในห้องแลป

การรอคอยไม่ได้นานอย่างที่คิด แค่ไม่ถึง 10 นาทีผลการตรวจก็ถูกส่งเข้ามาที่เครื่องคอมพิวเตอร์ของคุณหมอ

"hCG ของคุณมิคาสะมีค่า 32 mIU/ml"

มิคาสะผู้ไม่คุ้นเคยกับศัพท์ทางการแพทย์เอ่ยถาม เมื่อเห็นคุณหมอเงียบไปนาน ขณะที่กำลังรัวนิ้วลงบนแป้นพิมพ์ จนเธอเริ่มใจคอไม่ดี

"32 mIU มันคืออะไรเหรอคะ?"

"คุณท้องได้สัปดาห์กว่าแล้ว ยินดีด้วยนะคะ"

คำพูดของคุณหมอที่เอ่ยออกมานั้นราบเรียบ ไม่รีรอให้มีเสียงซาวด์เอฟเฟคลุ้นระทึกดังขึ้นในหัว อย่างที่มิคาสะจินตนาการเอาไว้แม้แต่น้อย

'ฉัน…ท้องแล้ว'

ความรู้สึกแรกที่ได้รู้ว่าตัวเองท้อง ไม่เหมือนกับฉากในหนังเรื่องโปรดเลยสักนิด เพราะตอนนี้เธอยังคงนั่งนิ่งๆ ไม่ได้ลุกขึ้นมากระโดดโลดเต้นด้วยความดีใจ และทำได้แต่นั่งบีบกระเป๋าถือของตัวเองแน่นจนเผลอจิกเล็บลงไป

แต่ทว่าภายในใจกลับกรีดร้องอย่างบ้าคลั่ง และรับรู้ได้ถึงชีพจรที่กระหน่ำเต้นอย่างรุนแรงภายในอก พร้อมกับสมองที่ราวกับมีพลุระเบิดปุ้งปั้งอยู่ภายในนั้น

"เรียบร้อยแล้วค่ะ ขอแสดงความยินดีด้วยนะคะคุณโคบายาชิ"

กระทั่งเดินถือใบสรุปผลออกมานอกห้องตรวจ และมานั่งรอรับยาเธอก็ยังคงสตั้น และไม่สามารถหลุดออกไปจากอาการเหล่านี้ได้โดยง่าย เบลอจนเภสัชฯ ต้องเอ่ยเรียกชื่อซ้ำถึงสองครั้งกว่าจะรู้สึกตัว

'จะได้เป็นแม่คนสมใจแล้วสินะ'

ยาป้องกันการแท้งและยาบำรุงต่างๆ ถูกเก็บลงใส่กระเป๋าสะพาย ขณะที่กำลังยืนนิ่งอยู่ท่ามกลางกลุ่มคนนับร้อย ในหัวที่ยังคงสับสนของเธอ กำลังคิดว่าหลังจากนี้จะไปที่ไหนต่อดี กลับไปที่สตูดิโอฯ ไปหาเพื่อน กลับบ้านตัวเอง หรือจะไปบ้านของแม่

แต่สถานที่สุดท้ายก็นับว่าเป็นตัวเลือกที่น่าสนใจไม่น้อย เมื่อลองจินตนาการหน้าป๊าตอนที่รู้ผลก็อดนึกขำไม่ได้

'ซี้เลี้ยวว ลื้อกำลังจะทำให้ลูกไม่มีพ่อนะอาหมวย!!'

แค่คิดก็แทบจะได้ยินเสียงภาษาญี่ปุ่น สำเนียงตงเป่ยดัง ออกมา

"คุณโคบายาชิ มิคาสะ"

เสียงเรียกดังมาจากด้านหลัง ทำให้มิคาสะดึงตัวเองออกมาจากความคิด

"คะ…?"

เมื่อหันไปเธอก็เห็นชายหนุ่มในชุดกาวน์สีขาว กึ่งวิ่งกึ่งเดินมาทางนี้พร้อมด้วยเอกสารในมือ มิคาสะรีบก้มลงเช็คของในกระเป๋าว่ายังอยู่ครบหรือไม่ เพราะกลัวว่าเธออาจจะเผลอทำใบนัด หรือเอกสารสำคัญตกหล่นระหว่างทาง

"คุณคือคุณโคบายาชิ ใช่ไหมครับ? "

"ค่ะ ฉันเอง"

คุณหมองอตัวด้วยความจุก และเสียงหอบหายใจอย่างหนักหน่วงนั่น ก็ทำให้เธอรู้ว่าเขาคงวิ่งตามหาเธอ ตั้งแต่อยู่ชั้นบนแน่ๆ

"มีอะไรหรือเปล่าคะคุณหมอ?"

แว่นตากรอบดำที่สวมอยู่บนใบหน้าคมคาย ถูกดึงออกเหน็บไว้กับคอเสื้อ ขณะที่เขายืดตัวขึ้นสูดลมหายใจ พยายามปรับร่างกายให้เข้าสู่ภาวะปกติ ขณะที่มิคาสะยังคงยืนมองเขาด้วยใบหน้างุนงง

"นั่นเอกสารของฉันหรือเปล่าคะ?"

"ของคุณครับ"

เธอรับกระดาษแผ่นนั้นมาคลี่ดู พบว่ามันคือข้อมูลเจ้าของตัวอย่างเชื้อที่เธอเลือกไว้เพื่อทำ IUI ซึ่งในนี้มีทั้งข้อมูล และรูปภาพระบุชัดเจนครบถ้วน

'ดะ…เดี๋ยวนะ!'

มิคาสะเบิกตามองชายในภาพ สลับกับคุณหมอหนุ่มที่มีโครงหน้าเหมือนกันราวกับ...

"ผมชื่อ เซริซาว่า ไค"

"…คุณไค"

"เป็นหมอแผนกกระดูกและปลายประสาท"

.

.

"เป็นเจ้าของเชื้อหมายเลข xf-25013140"

'ปะ…'

.

.

'เป็น…อะไรนะ?!'

"และผมมาเอา... ของผมคืน"