ตอนที่ 17 ถูกล่ามเอาไว้

EP17

ครืด~ ครืด~

ในขณะที่ของขวัญกำลังยืนมองตามท้ายรถเมล์คันนั้นเสียงโทรศัพท์มือถือก็มีสายเรียกเข้า พอหยิบขึ้นมาดูรายชื่อก็พบว่าใครเป็นคนโทรมา

( ทำไมไม่ตอบแชทฉัน ) น้ำเสียงเย็นชาเอ่ยผ่านปลายสาย ทำให้ของขวัญถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ แล้วก้าวเดินตามริมถนนต่อ

"พี่มีธุระอะไรคะ"

( ฉันโทรหาเธอจำเป็นต้องมีธุระด้วยหรอ ? )

"รีบพูดมาเถอะค่ะว่ามีเรื่องอะไร"

( ยังติดต่อกับมันอยู่สินะ )

"ถ้าจะพูดเรื่องนี้ หนูวางนะคะ"

( บอกแล้วใช่ไหม ว่าไม่ชอบเตือนอะไรรอบสอง )

ตี้ด…

ไม่ทันที่ของขวัญจะได้ถามอะไรกลับอีกเมฆาก็กดตัดสายทิ้งทำให้คนตัวเล็กได้แต่งุนงงแล้วหย่อนโทรศัพท์มือถือลงในกระเป๋าสะพาย ในขณะที่ท้าวเล็กกำลังก้าวลงถนนเพื่อจะข้ามไปรอรถอีกฝั่งก็มีรถตู้คันสีดำมาตัดหน้าเอาไว้ก่อนทำให้ร่างของเธอทรุดลงบนพื้นจนเข่าถลอกเป็นเเผล

เอี๊ยด...

"กรี๊ดดดดด" เธอกรี๊ดออกมาด้วยอาการตกใจแล้วยกมือขึ้นจับแผลที่หัวเข่า ตอนนั้นเองร่างกายก็ถูกคว้าขึ้นมาอย่างแรงจากผู้ชายตัวโตสวมชุดสูทสึดำและแมสปิดปาก ของขวัญได้แต่มองด้วยความตกใจและพยายามดิ้นให้หลุดจากพันธนาการ

"ปล่อยนะ! พวกนายเป็นใคร"

"...." ไม่มีเสียงตอบกลับ ร่างของขวัญยังถูกลากขึ้นรถตู้คันสีดำคันหรูแล้วเหวี่ยงเข้าไปข้างในอย่างแรง

"จะพาหนูไปไหน ช่วยดะ....อื้อ!" เสียงถูกกลืนหายเข้าไปในลำคอเมื่อถูกยาสลบปิดเข้าที่จมูก คนตัวเล็กไร้สติและนอนแน่นิ่งลงตรงนั้น

ครึ่งชั่วโมงต่อมา...

ผ่านมาราวครึ่งชั่วโมงรถตู้คันหรูก็เคลื่อนตัวมาจอดที่หน้าโกดังร้างแห่งหนึ่งที่ห่างออกมาจากตัวเมืองไกลพอสมควร ของขวัญถูกลากเข้ามาข้างในบนชั้นสองของห้องแห่งหนึ่ง ก่อนจะถูกมัดร่างกายเอาไว้พร้อมกับถูกน้ำที่สาดเข้าร่างกายอย่างแรงเพื่อปลุกให้เธอได้สติ

ซ่า! ซ่า!

"อึก..." แรงสาดนํ้าที่กระทบเข้าใบหน้าทำให้ทำของขวัญรู้สึกตัวขึ้น เธอเปิดเปลือกตาช้าๆแล้วกวาดมองทั่วบริเวณก่อนจะหลุบตามองสภาพตนเองที่ถูกเชือกมัดอยู่

"พาตัวมันมา" นํ้าเสียงเรียบนิ่งพูดผ่านความเงียบสงัดภายในตึก ทำให้ของขวัญเงยหน้าขึ้นมองผู้ชายตรงหน้าที่นั่งอยู่บนเก้าอี้ตัวเก่า ข้างกายเขาคือกลุ่มผู้ชายสมัยมัธยมยืนถืออุปกรณ์อะไรบางอย่างเต็มไม้เต็มมือ

"พี่เมฆา..."

"อืม ฉันเอง"

"คุณเมดครับ พาตัวมันมาแล้ว" นนท์บอกในขณะที่ลากร่างของจัสตินออกมาจากอีกห้องที่มีเเสงสลัวสีแดงและนํ้าเงินสาดส่องออกมา ตรงนี้คือที่มั่วยาของพวกเขาและไว้สำหรับจัดการกับศัตรูที่มีเรื่องกัน

"จัสติน..." ของขวัญเบือนสายตามองจัสตินด้วยแววตาสั่นระริก ร่างของเขาสะบักสะบอมไปด้วยรอยฝกชํ้าและเลือดคล้ายกับว่าถูกฟาดด้วยค้อนหรือต่อยด้วยหมัดหนักๆ ทำให้ของขวัญตกใจอยู่ไม่น้อย

"พี่ทำอะไรเขา ทำบ้าอะไรของพี่?"

"ก็บอกไปแล้วว่าทุกคนที่อยู่ใกล้เธอ ต้องตาย.."

"ให้ลงที่หนูคนเดียวดิ ทำไมต้องลงที่คนอื่น"

"ไม่ต้องขอหรอก กับเธอฉันลงแน่"

"ปล่อยจัสตินไป หนูขอร้อง" นํ้าเสียงเริ่มสั่นเครือกลัวว่าเมฆาจะฆ่าจัสตินคนที่ไม่เกี่ยวอะไรกับเรื่องราวความแค้นของเขาและเธอ ของขวัญไม่อยากให้ใครต้องโดนทำร้ายเพราะตนเอง

"ไม่หรอก ฉันต้องทำใหัมันทรมานก่อนสิ"

"อย่านะ!" คนตัวเล็กพยายามดิ้น ดวงตากลมโตที่เคลือบด้วยหยาดนํ้าสีใสเหลือบมองจัสตินเป็นระยะ สภาพของเขาแทบจะหมดเรี่ยวแรงอยู่แล้วลมหายใจรวยริน...

"ฉันควรเริ่มจากตรงไหนดี" ชายหนุ่มบ่นพึมพำออกมาแล้วหยิบกรรไกรเหล็กจากนนทฺ์มาไว้ในมือ ขาแกร่งที่นั่งพาดกันอยู่บนเก้าอี้ตวัดลงแล้วหยัดกายลุกขึ้นเต็มความสูง

สายตาไร้ความรู้สึกปรายมองของขวัญที่กำลังเป็นห่วงจัสตินสุดขีดมันยิ่งทำใหัเขาโกรธมากขึ้นกว่าเดิม ในวินาทีต่อมาปลายเท้าหนาก็ตวัดเข้าที่ใบหน้าจัสตินเต็มแรงจนเลือดกระเด็นออกติดกับผนัง

ผลั๊วะ!

"หยุด! พี่เมฆาหยุดสักที" ของขวัญตกใจหลับตาแน่นพร้อมกับหยาดนํ้าสีใสที่ไหลอาบพวงแก้มเนียนใส เขาโหดเหี้ยมมากเกินไปจนหัวใจดวงน้อยเต้นโครมครามคล้ายจะกระดอนออกมา เธอสงสารจัสตินจับใจที่ต้องมาเจ็บตัวเพราะตนเอง

"หึ..." เขาเค้นหัวเราะในลำคออย่างนึกสมเพช วันนี้ทั้งวันเมฆาตามของขวัญอยู่ตลอด ตอนอยู่กับจัสตินเธอดูมีความสุขดี ทั้งที่เตือนไปแล้วมันไม่ควรเลยสักนิดที่ของขวัญจะยังยุ่งกับจัสตินอีก เธอไม่มีสิทธิ์มีความสุขไม่ว่าเหตุผลไหนก็ตาม

"พอเถอะนะ คะ...แค่นี้เขาก็เจ็บจะตายอยู่แล้ว"

"พอหรอ?"

"ใช่...พอสักที"

"เธออยู่กับมันแล้วมีความสุข ฉันไม่ควรเก็บมันไว้"

"พี่เมฆา..." เธอเอ่ยเรียกเขาอย่างสิ้นหวังแล้วจ้องมองการกระทำของร่างหนาไม่หยุด เมฆากำลังยกกรรไกรในมือขึ้นแล้วตัดเข้าที่ใบหูจัสตินครั้งเดียว พลันเสียงกรีดร้องทรมานของเขาก็โหยหวนสะท้อนไปทั้งตึก ของขวัญร้องไห้ออกมาร่างกายดิ้นสุดแรงจนกระทั่งหลุดจากเชือก เธอรีบคลานเข้าไปหาเขาให้ชายหนุ่มหยุด ก่อนที่เมฆาจะคลั่งมากกว่านี้

"หนูยอมแล้ว หนูจะไม่ยุ่งกับจัสตินอีก พี่พอเถอะนะ...พี่พอเถอะ" คนตัวเล็กกอดเข้าที่ขาเมฆาแน่น ปากเอ่ยขอร้อง นํ้าตาก็ไหลพรากออกมาไม่อยู่ เธอเงยหน้าขอร้องอ้อนวอนเขาให้เมฆาหยุดเท่าที่จะทำได้

"...." เมฆายืนนิ่ง เขาบีบกรรไกรอาบเลือดในมือแน่น แล้วจ้องมองร่างจัสตินที่นอนกรีดร้องทรมานบนพื้น เลือดยังไหลออกจากใบหูไม่หยุด

ขาแกร่งสะบัดออกจากคนตัวเล็กแล้วเดินไปหยิบใบหูจมกองเลือดขึ้นมาบดขยี้ในมือแน่น แปลกที่ไม่ได้นึกถึงการแก้แค้นแทนนิดาเลยแต่กลับยิ่งเจ็บปวดที่เห็นสายตาเป็นห่วงเป็นใยของคนตัวเล็กที่กำลังมองจัสติน เขากำลังเป็นอะไร...

"แลกด้วยอะไร?"

"คะ?"

"ฉันไม่ชอบคำขอที่ไม่มีข้อแลกเปลี่ยน"

"หนูให้พี่ได้ทุกอย่าง ขอแค่ปล่อยเขาปล่อย" น้ำเสียงสั่นเครือบอกออกไปแบบนั้นแล้วคลานเข้าไปหาจัสตินเพื่อจะช่วยยื้อชีวิตเขาให้ได้มากที่สุด มือบางออกแรงฉีกเสื้อตนเองแล้วนำมากดที่ใบหูห้ามเลือดเอาไว้ทั้งน้ำตา

"อย่าลืมที่พูดล่ะ" พูดทิ้งท้ายไว้แค่นั้นเมฆาก็เดินเหยียบคราบเลือดออกจากบริเวณตรงนี้ไปตามด้วยลูกน้องของเขา

"ขอโทษนะ" ลับร่างของเขาเธอก็พยายามช่วยจัสตินเอาไว้อย่างสุดความสามารถ มือลนลานหาเครื่องมือสื่อสารขึ้นมาเพื่อจะต่อสายหารถฉุกเฉิน

•••

[23 : 30]

เป็นเวลาราวสามชั่วโมงที่ของขวัญนั่งเฝ้าจัสตินอยู่ห้องพักพิเศษ หญิงสาวนั่งมองร่างหนาบนเตียงด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความรู้สึกผิด ทั้งที่มันเป็นเรื่องของตนเองแท้ๆทำไมคนอื่นถึงต้องมาเจ็บตัวเพราะตนเองกันล่ะ

"ขอโทษนะจัสติน ฉันไม่น่าดึงนายเข้ามาเกี่ยวตั้งแต่แรก" เอ่ยพึมพำกับคนไร้สติเสร็จก็วางโพสอิสไว้ข้างเตียง โพสอิสบอกลาให้เป็นแค่คนเคยรู้จัก การออกห่างจากจัสตินเป็นการช่วยเขาได้มากที่สุดแล้ว

ของขวัญเดินออกมาจากห้องพยาบาลในกลางดึกพลันเสียงไลน์ก็เด้งเข้ามา…

อันธพาล ( 1)

: มาเจอฉันที่คอนโด

เธอหยิบขึ้นมาดูแล้วหย่อนเครื่องมือสื่อสารลงไว้ในกระเป๋าเช่นเดิม ก่อนจะรีบบึ่งไปหาเมฆาที่คอนโดของเขา…

ก๊อก! ก๊อก! ก๊อก!

ภายในระยะเวลาไม่นานของขวัญก็มาถึงคอนโดเมฆา เธอยกมือขึ้นเคาะประตูสามครั้งเพื่อเป็นสัญญาณบอกว่าตนเองมาถึงแล้วและรอให้คนข้างในออกมาเปิด

"…" รอสักพักก็ไม่มีการตอบกลับเธอจึงผลักประตูเข้าไปข้างในก็พบว่ามันไม่ได้ล็อก

"หนูมาแล้วค่ะ" ร่างเล็กหยุดแน่นิ่งเมื่อเห็นแผ่นหลังกว้างในชุดเดิมท่ามกลางความมืดสลัว

"เธอบอกจะยอมฉันทุกอย่างใช่ไหม?" เขาหันหน้ากลับมาแล้วหรี่ตาถาม ร่างหนาเอนอยู่กับขอบโต๊ะ มือล้วงถุงกางเกง อีกข้างถือแก้วไวน์ ใบหน้ายังคงเปื้อนคราบเลือด

"ค่ะ" ของขวัญตอบแล้วหลบสายตา หญิงสาวยืนตัวเกร็ง ภาพอันโหดเหี้ยมของเขายังคงติดตาชวนให้หวาดหวั่น

"มารับไปสิ สิ่งที่เธอต้องทำ"

"…" เธอเงียบแล้วเดินไปหยิบกระดาษซองสีขาวขึ้นมาอ่าน มันเป็นกฎที่ของขวัญต้องทำตาม

"ทำได้ใช่ไหม"

"…" หญิงสาวนิ่งเงียบ ในสัญญามันบอกไว้ว่าเธอต้องคอยปรนเปรอเขาทุกอย่างที่เมฆาต้องการ ไม่มีปฏิเสธทุกกรณี และนับต่อจากนี้เมฆาคือเจ้าของชีวิตของขวัญแต่เพียงผู้เดียวอย่างไม่มีวันสิ้นสุด…

"ถ้ามันมากเกินไป ฉันก็ควรสั่งเก็บมัน" ว่าแล้วก็ยกแก้วไวน์จรดริมฝีปากหยักอย่างคนชนะ

"ทำได้ค่ะ" ของขวัญตอบออกไปด้วยความจำใจ ทั้งหมดนี้มันคือความผิดพลาดของเธอเองที่ดึงจัสตินเข้ามาเกี่ยวมันเลยกลายเป็นโอกาสให้เมฆาได้แก้แค้นภูผามากกว่าเดิม

"ก็ดี"

"แต่หนูขอแค่อย่างเดียว เลิกแล้วต่อพี่ภูนะคะ ให้ทุกอย่างมันจบที่หนู"

"คิดดูก่อนแล้วกัน ทุกอย่างมันขึ้นกับเธอ"

"แล้วตอนนี้ พี่อยากให้หนูทำอะไร" สิ่งที่เมฆาทำทุกอย่างมันลายรอบให้เธอไปไหนไม่ได้แล้ว เขาสร้างห้องขังให้ของขวัญหนีไปไหนไม่รอดและล่ามเธอเอาไว้ด้วยเงื่อนไขมากมายที่เป็นเดิมพันชีวิตของเธอ สิ่งที่ทำได้ตอนนี้คือต้องยอมเป็นบทนักโทษที่ดี…

"กราบเท้าขอโทษฉันแทนพี่ชายเธอ"

•••

ขออนุญาตต่อยปากอิเมฆา??