ตอนที่ 16 ตัวตนที่ซ่อนอยู่

EP16

วันต่อมา

@มหาลัยแอสตัน อินซีเรีย (ATR)

"ใช่คนนี้รึเปล่าที่เคยชอบพี่เมฆา"

"ใช่ ตอนไปรับน้องนางสารภาพเองกับปาก"

"แต่มีคนบอกว่าเธอมีเเฟนแล้วนิ" เสียงของเหล่านักศึกษาผู้หญิงเอ่ยซุบซิบกันในขณะที่เห็นร่างของขวัญเดินเข้ามาในมหาลัย ทำให้คนตัวเล็กต้องรีบเร่งฝีเท้าเพื่อเดินหนี ทั้งที่บอกไปแล้วว่าคบกับจัสตินทำไมเรื่องถึงได้แพร่กระจายเร็วขนาดนี้กันล่ะ

"ขวัญ รอด้วย" ตอนนั้นเองเสียงคุ้นหูก็พูดขึ้น จัสตินวิ่งมาหาเธอแล้วใช้มือจับเข่าที่บ่าทำให้ของขวัญหยุดนิ่งแล้วหันกลับไปมอง

"จัสติน"

"เมื่อคืนฉันบอกให้รอไปมหาลัยพร้อมกันไม่ใช่รึไง ทำไมถึงมาก่อนล่ะ" คำถามของจัสตินทำให้เธองุนงงเล็กน้อย พอเห็นเขาขยิบตาให้จึงเข้าใจในสิ่งที่ชายหนุ่มกำลังจะสื่อ

"ขอโทษนะ เราไม่ได้อ่านแชทนายอ่ะ เมื่อคืนเพลียมากเลยเผลอหลับก่อน"

"ไม่เป็นไร แต่ทีหลังต้องรอเข้าใจมั้ย?"

"เข้าใจแล้วววว" ของขวัญลากเสียงตอบแล้วยิ้มให้ ก่อนที่มือจะถูกจัสตินจับขึ้นมาแล้วเดินไปพร้อมกันต่อหน้ากลุ่มนักศึกษาพวกนั้นและอีกมุมก็ยังมีเอมี่กับจินคอยสอดส่องสายตามองอยู่

"สงสัยสองคนนั้นคงเป็นคนปล่อยเรื่องนี้" พอเดินออกมาด้วยกันสองคนจัสตินก็เป็นฝ่ายพูดขึ้นมาก่อน

"พวกเธอไม่เชื่อเรื่องที่เราคบกันสินะ"

"ก็หลังจากวันแรกเธอก็ห่างกับฉันไง พวกนั้นเลยผิดสังเกต"

"คงใช่ เราแค่ไม่อยากให้นายมีปัญหากับพี่เมฆา เขาไม่ชอบหน้านายเอาสักเท่าไหร่"

"แล้วทำไมพี่เมฆาต้องไม่ชอบหน้าฉันขนาดนั้นด้วยล่ะ ก็แค่เธอจะมีแฟนถึงจะเป็นแฟนปลอมๆก็เถอะ"

"มันมีอะไรซับซ้อนกว่าที่นายคิดนะ เอาเป็นว่าเราขอบคุณมากที่เข้ามาช่วย ไว้ตอนเย็นเราเลี้ยงข้าวนะ^^" ของขวัญบอกจัสติน เธอเหมือนมีอะไรบางอย่างจะพูดออกมาแต่ก็เก็บมันเอาไว้ก่อนรอพูดตอนเย็น

"หื้มม ทำไมสองคนมาด้วยกันได้ล่ะ?" ในขณะที่หยุดอยู่หน้าตึกเรียนของขวัญ โยเกิร์ตที่มารออยู่แล้วก็เอ่ยแซว

"ไว้เดี๋ยวเราเล่าให้ฟัง เข้าตึกเรียนกันเถอะ ไว้เจอกันตอนเย็นนะจัสติน"

"โอเค" จัสตินยกมือขึ้นแล้วมองของขวัญที่ลากโยเกิร์ตเข้าไปในตึกเหมือนมีอะไรที่ยังไม่กล้าถามเขา

"ทำไมรีบขนาดนั้นล่ะขวัญ"

"อย่าพูดเสียงดังนะ เราคบกับจัสตินหน่ะ"

"ห้ะ! อื้อ!" ของขวัญรีบยกมือขึ้นปิดปากโยเกิร์ตก่อนที่เธอจะแสดงท่าทีตกใจไปมากกว่านี้

"เราแค่แกล้งคบ โยเกิร์ตรู้ใช่ไหมว่าตอนไปรับน้องมีเรื่องอะไรเกิดขึ้นบ้าง" เธอกระซิบกระซาบพูด

"รู้"

"ตอนนี้ทุกคนคอยจับตามอง เพราะคิดว่าเราไม่ได้คบกับจัสตินจริงๆและยังชอบพี่เมฆาอยู่ แต่เราไม่ได้ชอบพี่เมฆาแล้วนะ"

"เออๆ ฉันเชื่อแก แต่ก็ไม่แปลกเขาซุบซิบกันทั้งมอแล้วว่าพี่เมฆาเคยมีซัมติงกับแก เล่นผูกเชือกติดกันซะขนาดนั้น สรุปมันเรื่องอะไร?"

"รู้แค่ว่าเรากับพี่เมฆาไม่ได้มีซัมติงแบบนั้นก็พอ พี่เมฆาเกลียดเราด้วยซํ้าแล้วก็…ผู้ชายคนนั้นหน่ะเขาอันตรายมาก เป็นไปได้เราไม่อยากยุ่งวุ่นวายกับเขาเลยสักนิด"

"แต่ถ้าแกมีอะไร ก็บอกฉันได้ตลอดเลยนะ" โยเกิร์ตมองเพื่อนตนเองออกว่าของขวัญกำลังมีอะไรบางอย่างอยู่ในใจที่ยังไม่พร้อมจะบอกใคร และเธอก็ไม่อยากถามหากเจ้าตัวไม่สบายใจที่จะบอกเพราะเรื่องบางเรื่องก็มีไว้เก็บไว้คนเดียว เธอเข้าใจมันดี…

"อื้อ ว่าแต่โยเกิร์ตเถอะ ได้เป็นดาวของคณะเรานิ ดีใจด้วยนะ~"

"ไม่น่าดีใจเลยสักนิดเลยขวัญ" โยเกิร์ตพูดแล้วถอนหายใจออกมา

"เอาเถอะน่าาา ไหนๆก็ได้เป็นแล้ว อย่าเศร้าไปเลย เราไปเปลี่ยนชุดกันดีกว่า" ว่าแล้วก็เดินเข้าชนไหล่โยเกิร์ตก่อนที่สองสาวจะเดินไปยังบริเวณโรงยิมของคณะเพื่อจะไปหยิบชุดที่ล็อกเกอร์เพราะวันนี้มีฝึกปฏิบัติเบื้องตนกับเรื่องบริการทุกอย่างจึงต้องสมกับบทบาท

"ขอโทษนะครับ" ในขณะที่สองสาวกำลังเดินมาด้วยกันก็มีผู้ชายคนหนึ่งมาขวางทางเอาไว้ ทำให้สองสาวมองหน้ากันด้วยความงุนงงก่อนจะเป็นโยเกิร์ตที่ถามออกไป

"มีอะไรรึเปล่าคะ?"

"เธอคือโยเกิร์ตใช่ไหม"

"ใช่…ทำไมหรอ"

"เรามีเรื่องจะคุยด้วย ขอเวลาส่วนตัวหน่อยได้สิ"

"คุยตรงนี้ก็ได้นิ" โยเกิร์ตบอกแล้วยกแขนขึ้นกอดอกเพื่อรอฟัง ท่าทางของเธอทำให้ผู้ชายที่เดินเข้ามาไม่กล้าพูดออกไป

"โย ไปคุยกับเขาเถอะ เดี๋ยวเราเจอกันในคลาสนะ"

"อือ งั้นไว้เจอกัน" โยเกิร์ตบอกแล้วตวัดสายตามองก่อนจะเดินนำชายหนุ่มที่เข้ามาหาเพื่อจะไปหาที่ส่วนตัวคุยกัน พอเห็นร่างโยเกิร์ตเดินไปแล้วของขวัญจึงเดินมาที่ตู้ล็อกเกอร์คนเดียว

หญิงสาวเดินมาหยุดอยู่หน้าตู้ของตนเองแล้วเปิดออกเพื่อจะหยิบชุดแต่สายตาก็สะดุดกับกล่องอะไรบางอย่าง มือบางจึงหยิบขึ้นมาเปิดดู มันเป็นกล่องสี่เหลี่ยมสีขาวผูกริบบิ้นสีชมพูมีสัญลักษณ์รูปหมีติดอยู่หน้ากล่อง

พอแกะริบบิ้นและฝากล่องออกก็พบเข้ากับการ์ดข้อความ เธอจึงหยิบขึ้นมาอ่าน…

'ครบรอบสี่ปีแล้วนะที่เรารู้จักกัน ฉันหวังว่าชีวิตมหาลัยของเธอจะดีขึ้นนะ ฉันจะคอยมองอยู่ตรงนี้และเป็นกำลังใจให้เธอเสมอ #คุณหมี ?'

"นายมีตัวตนจริงๆด้วย…" ของขวัญพึมพำออกมาแล้วเก็บกล่องสี่เหลี่ยมนั้นไว้ในกระเป๋า ก่อนจะหยิบชุดขึ้นมาเพื่อจะไปเปลี่ยน…

•••

[ของขวัญ]

20 : 00 AM.

อันธพาล (1 )

: อยู่ไหน?

"เธอจะเลี้ยงอะไรฉัน ไม่กลัวพี่เมฆามาหาเรื่องฉันแล้วหรอ" ในขณะที่เดินเคียงข้างกันตามริมฟุตบาทจัสตินก็ถามขึ้นมา ฉันจึงละสายตาจากหน้าจอมือถือแล้วหย่อนมันลงกระเป๋า

"เขาคงไม่มาเดินตามริมถนนแบบนี้หรอก วันนี้ฉันบอกจะพานายมาเลี้ยงข้าวก็ต้องทำตามสัญญาสิ"

"งั้นก็ไปเลยสิ หิวจะแย่อยู่แล้ว" เราคุยกันไปด้วยสายตาฉันก็กวาดหาร้านข้างทางแถวนี้ก่อนจะมาหยุดที่ร้านก๋วยเตี๋ยวแล้วเดินนำจัสตินมาทันที

"นายพอจะกินได้ใช่ไหม ฉันไม่มีเงินเลี้ยงตอบแทนนายแพงๆเลย"

"ทำไมจะกินไม่ได้ อร่อยจะตาย" จัสตินบอกแล้วเขาก็เดินไปที่โต๊ะทันที ฉันจึงยิ้มออกมาแล้วเดินไปสั่งป้าเจ้าของร้าน เปิดเทอมได้เกือบสองอาทิตย์เงินที่ได้จากการทำงานเสิร์ฟครั้งนั้นก็ใกล้จะหมดแล้ว สงสัยฉันต้องหางานใหม่ทำไปด้วยมัวปล่อยให้เงินหมดต่อไปคงต้องอดตายแน่ๆ

"ทำไมวันนี้เธอถึงดูมีความสุขมากกว่าปกติจังเลยล่ะ?" จัสตินถาม เขากำลังแกล้งไม่รู้รึเปล่านะ ทั้งที่ตนเองเป็นคนทำเรื่องการ์ดของขวัญวันนี้แท้ๆ ฉันคิดว่าจัสตินคือคุณหมีและเป็นคนเดียวกันกับที่ช่วยฉันวันนั้น ทุกอย่างมันเหมาะกับเวลาไปหมดและฉันเองก็ดีใจมากที่เขามีตัวตนจริงๆ ฉันสบายใจทุกครั้งเลยนะที่ได้อยู่กับคุณหมี วันนี้ฉันจะถามเขาทุกเรื่องเลยที่สงสัยเลย

"ก็…ไม่รู้สิ" ฉันบอกแล้วหลบสายตา จะถามออกไปเลยดีไหมนะ ถามออกไปเลยแล้วกัน…

"เธอมีอะไรจะถามฉันรึเปล่า?"

"มี" ตอบเสร็จก็หยิบกล่องของขวัญขึ้นมาบนโต๊ะ จัสตินทำสีหน้างุนงงเล็กน้อยแล้วจ้องหน้าฉันด้วยรอยยิ้ม

"ให้ฉันหรอ"

"นาย เป็นคนให้ฉันใช่มั้ย…"

"เปล่านะ มีเรื่องอะไรรึเปล่า" จัสตินปฏิเสธทำให้ฉันเกิดความสับสนเล็กน้อย หรือเขาจะไม่ใช่คุณหมี

"ไม่มีอะไรแล้ว สงสัยมีคนแกล้งแน่เลย" ฉันรีบปฏิเสธแล้วหยิบกล่องมาไว้ในกระเป๋าทันที ลองทดสอบหน่อยดีกว่า คิดได้แบบนั้นก็หยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาส่งข้อความหาคุณหมี แต่มันก็ไม่ได้ขึ้นแจ้งเตือนบนหน้าจอของจัสติน

คุณหมี

; ทำอะไรอยู่คะ

: กำลังคุยกับเธออยู่ไง

ใช่…จัสติน ไม่ใช่คุณหมี แล้วคุณหมีเป็นใคร?

"มาแล้วจ๊ะ"

"ขอบคุณครับ" ฉันปิดหน้าจอลงแล้วสนใจกับชามก๋วยเตี๋ยวตรงหน้าแทน จนนี้เขาก็ยังไม่ยอมออกมาเจอกับฉันอยู่อีกหรอ…

"…"

"อร่อยใช้ได้เลยนะเนี่ย"

"จัสติน เราเคยรู้จักมาก่อนรึเปล่า"

"ไม่นะ เราพึ่งรู้จักกันตอนรับน้อง"

"อ่อ นั่นหน่ะสิ กินต่อเถอะ" เหมือนสติฉันจะล่องลอยไปหมดแล้ว ฉันไม่รู้ว่าคุณหมีต้องการอะไรและทำไมถึงไม่ยอมเปิดเผยตัวเองสักที ในสมองคิดก็จัดการกับก๋วยเตี๋ยวตรงหน้าจนกระทั่งเราทั้งคู่จัดการกับของกินตรงหน้าหมด

"ให้ฉันไปส่งไหม"

"ไม่เป็นไร เราแยกกันตรงนี้ดีกว่า"

"ไว้เจอกันพรุ่งนี้นะ"

"อื้อ" ฉันส่งยิ้มเจื่อนให้จัสตินแล้วเราสองคนก็แยกกัน ร่างกายเดินทอดน่องไปตามริมถนนสายตาก็กวาดมองบริเวณรอบพลางนึกคิดอะไรบางอย่าง รู้จักกันมาแล้วสี่ปีงั้นก็แปลว่ารู้จักฉันตั้งแต่สมัยมัธยมต้น คอยให้กำลังใจ คอยเป็นเพื่อนที่ดีและช่วยเหลือมาตลอดสิ่งที่ทำให้ทั้งหมดมันมากมายจริงๆนะ อยากเจอเขาจัง คงจะสบายใจมากถ้าได้รู้ว่าเขาเป็นใคร ฉันคิดอยู่ลำพังหางตาก็เหลือบมองเห็นใครบางคนที่ยืนอยู่ใต้ศาลาอีกฝั่ง นั่นมันเขา…ผู้ชายที่ช่วยฉันวันนั้น

"นาย…" พอจะก้าวถนนตามไปหารถเมล์ก็มาจอดเพื่อรับผู้โดยสาร หลังจากนั้นเขาก็เลือนหายไปพร้อมกับผู้คน ศาลาตรงนั้นที่เคยมีเขาก็กลับกลายเป็นว่างเปล่า

ติ้ง~

: ฉันเห็นเธอด้วย

; คุณใช่ไหม…

เขาไม่ได้ตอบอะไรแล้วก็เงียบไป แล้วฉันก็เชื่อด้วยว่าผู้ชายคนนั้นคือคุณหมี สักวันเราจะต้องเจอกันให้ได้เพราะเขาเป็นคนที่ทำให้ฉันมีชีวิตอยู่จนมาถึงทุกวันนี้…

•••

คู่แข่งอิเมฆาตัวจริงอยู่นี้เอง อยากเจอคนคลั่งของจริงต้องรอชม!

#เมฆาอย่าร้าย