ตอนที่ 18 สูงเกินเอื้อม

EP18

สิ่งที่ของขวัญได้ยินทำให้เธอแน่นิ่งใบหน้าคล้ายกับถูกตบให้ชาไปหมด หากแต่ทุกอย่างมันบีบบังคับแลกกับการจบเรื่องนี้และอีกหนึ่งชีวิตของจัสติน ของขวัญเดินเข้าไปหยุดตรงหน้าร่างหนาแล้วทรุดตัวนั่งลงหน้าเท้า

"ทำแทนพี่ชายได้ใช่ไหม"

"แค่กราบขอโทษใช่ไหมคะ" ของขวัญถามออกไปแล้วจิกเล็บลงที่กระโปรงแน่น เธอจ้องมองพื้นตรงหน้าด้วยความพร่าเบลอ

"อืม" ว่าแล้วก็ยื่นปลายเท้าออกมาของขวัญจึงยกมือขึ้นแล้วก้มลงกราบลงบนรองเท้าสำหรับในบ้าน เธอร้องไห้ออกมาพร้อมกับกลั้นเสียงสะอื้นเอาไว้ ศักดิ์ศรีของตนเองมันไม่เหลืออะไรแล้ว

"หนูขอโทษแทนพี่ภูด้วยนะคะ ขอโทษที่พี่ภูต้องทำให้แฟนพี่ต้องตาย"

เคล้ง!

ไม่ทันที่ของขวัญจะได้ยกมือออกเมฆาก็ทิ้งแก้วลงบนพื้นเสียงดังจนทำให้มันแตกกระจายไปทั่วห้อง คราบไวน์ไหลนองเต็มพื้น

"เก็บด้วย" น้ำเสียงเรียบนิ่งบอกออกมาเพียงเท่านั้นก็ถอยเท้ากลับมาแล้วเดินหนีของขวัญหายเข้าไปในห้องนอนของตนเอง

พอร่างเมฆาหายเข้าไปในห้องของขวัญก็พาตนเองลุกขึ้นแล้วปาดน้ำตาออก เธอจำใจหาอุปกรณ์มาทำความสะอาดบนพื้นจนเสร็จเรียบร้อยก็พาตนเองออกมาจากห้องเขาด้วยใบหน้าเหม่อลอย

ปัง!

เมฆาที่ได้ยินเสียงประตูปิดท้ายไม่ได้แม้แต่ปรายตามอง สายตาว่างเปล่าหลุบมองรูปคู่ของตนเองและนิดาที่ถ่ายด้วยกันในวันครบรอบสมัยมัธยมต้น

ย้อนกลับไปเมื่อสามปีที่แล้วจุดเริ่มต้นของนิดาและเมฆาคือการได้รู้จักกันสมัยยังเด็ก ทั้งคู่เริ่มจากการสนิทกันและกลายเป็นความรู้สึกดีๆพอได้เริ่มเรียนมัธยมก็เข้าที่เดียวกัน ก่อนจะขึ้นมอปลายก็เริ่มชัดเจนกับความรู้สึกตนเอง นิดาเป็นรักแรกและรักเดียวของเมฆามาตลอด

"สุขสันต์วันครบรอบนะเมด ถึงเราจะยังเด็กแต่ถ้าโตขึ้นเรามาเริ่มสร้างทุกอย่างไปด้วยกันนะ" นิดาบอกคนข้างกายแล้วยื่นรูปวาดที่ตั้งใจทำเพื่อเป็นของขวัญวันครบรอบให้เมฆาให้ ภายในรูปคือกัปตันและแอร์โฮสเตสที่เดินจับมือไปด้วยกัน

"อืม"

"ถึงมันจะเป็นของขวัญที่ไม่ได้แพงอะไรแต่ดาก็ทำจากใจ ดาอยากให้เราโตขึ้นมาแล้วจับมือด้วยกันไปแบบนี้นะ"

"ดาก็ต้องอยู่รอเมด อย่าจากไปไหนนะ"

"ดาไม่ไปไหนหรอก เราโตขึ้นจะสร้างครอบครัวด้วยกัน" รอยยิ้มสดใสที่เหมือนกับโลกทั้งใบของเมฆาปรากฏบนใบหน้าสวย ทำให้ชายหนุ่มอดที่จะยิ้มตามไม่ได้ เขากอดรูปในอกแน่นแล้วยิ้มตอบเป็นรอยยิ้มครั้งสุดท้ายที่จำความได้

นิดาเป็นเซฟโซนที่ดีที่สุด เป็นกำลังใจและทุกอย่างในการใช้ชีวิต เขาไม่เคยได้รับความใส่ใจจากพ่อและถูกบังคับให้อยู่ในกฎเกณฑ์ทุกอย่างเพื่อรักษาภาพลักษณ์ของพ่อ การที่เธอจากไปก็เหมือนโลกทั้งใบพังทลายลง

"เมดไม่ควรเจ็บกับแววตาของเธอด้วยซํ้า" เมฆาบ่นพึมพำออกมาเมื่อหลุดจากห้วงความคิด เขากำลังสับสนอยู่กับตนเองจนต้องถามคำถามเดิมวนอยู่ซํ้าๆ

•••

@มหาลัยแอซตัน อินซีเรีย (ATR)

"หนู"

"…"

"หนู…ถึงแล้ว" ของขวัญถูกปลุกให้หลุดจากห้วงความคิดในขณะที่นั่งรถเมล์เพื่อมาเรียน

"ค่ะ" เธอดึงสติตนเองกลับมาแล้วหยัดกายลุกขึ้นก่อนจะก้าวลงมาจากรถบัสเพื่อไปยังคณะ

ติ้ง~

คุณหมี (1 )

: อาหารเช้าสำคัญนะ อย่าลืมทานด้วยล่ะ

: ส่งรูปภาพ

; คุณหมีเรียนอยู่นี้หรอคะ?

พิมพ์ข้อความถามออกไปเสร็จก็ไม่มีสัญญาณตอบกลับมา รูปภาพที่คุณหมีส่งเป็นปลาตั้งโก๋พร้อมน้ำเต้าหู้ที่อยู่ในล็อกเกอร์ของเธอ นั้นจึงทำให้ของขวัญมั่นใจว่าคุณหมีต้องเรียนอยู่ที่นี้ คิดได้แบบนั้นดวงตากลมโตก็กวาดมองทั่วบริเวณก่อนจะรีบวิ่งไปที่ตู้ล็อกเกอร์

พอมาถึงก็รีบเปิดออกก็พบกับข้าวเช้าของตนเองทันที อยู่บนถุงมีสติ๊กเกอร์รูปหมีติดอยู่ พร้อมกับข้อความที่เขียนบอกเหมือนกับที่ส่งมา

"ทำตัวลึกลับแต่ก็น่ารักไม่เบาเลยนะคุณหมี" ของขวัญยิ้มออกมาเพียงครู่แล้วพิมพ์ข้อความตอบกลับ

'ขอบคุณนะคะ?'

ตอบข้อความเสร็จก็เดินออกมาจากบริเวณริมโรงยิมเพื่อจะขึ้นตึกเรียนเพราะตอนนี้โยเกิร์ตก็คงจะมารอแล้ว แต่พอหมุนตัวหันกลับไปเท้าเรียวกลับหยุดชะงักเมื่อเจอกับใครบางคนเข้า…

"…" ของขวัญหลบสายตาเขาคนตัวเล็กกำลังจะเดินหนีพลันแขนเรียวก็ถูกคว้าเอาไว้

"คุยกับใคร?" เมฆาถามออกมาแล้วหลุบสายตามองโทรศัพท์มือถือของขวัญ แอบขัดใจไม่น้อยที่เธอยิ้มให้กับหน้าจอ ซึ่งเขาเองก็ไม่รู้ว่าคนที่ของขวัญคุยด้วยเป็นใคร

"ไม่ได้คุยค่ะ"

"เอามาดู"

"ไม่มีค่ะ" ของขวัญส่ายหน้าปฏิเสธพัลวัน แต่กลับถูกมือหนาแย่งไปต่อหน้าต่อตา ชายหนุ่มกดเปิดหน้าจอก็ขึ้นให้ใส่รหัส

"รหัสอะไร"

"นั้นมันของส่วนตัวหนูนะคะ"

"ลืมไปแล้วหรอว่าฉันเป็นอะไรกับเธอ" นํ้าเสียงเรียบนิ่งถามออกมาแต่มันกลับซ่อนไปด้วยรังสีของความน่ากลัว ทำให้หญิงสาวไม่กล้าจะปฏิเสธ

"เดี๋ยวหนูใส่ให้ค่ะ"

"ไม่ บอกฉัน"

"คือ…" ของขวัญอ้ำอึ้งเธอกัดปากตนเองแน่นแล้วจำใจบอกออกไป "วันเกิดพี่ค่ะ"

"?" เมฆาเกิดความสงสัยไม่น้อยเขาไม่ได้ถามอะไรต่อแล้วกดเข้ารหัส เช็คดูตามไลน์ เบอร์โทร และข้อความจากเมสเสด ส่วนมากมีแค่ผู้ชายคนอื่นที่ทักมาแต่เธอไม่ได้ตอบกลับ ชายหนุ่มจึงจัดการบล็อกทิ้งจนหมด

"…" ของขวัญอับอายเธอไม่ได้สนใจแล้วว่าเมฆาจะดูอะไรในมือถือตนเอง ความซวยก็คือลืมเปลี่ยนรหัสมือถือ เธอเห็นหน้าเข้ากับตู้ล็อกเกอร์แล้วใช้หัวก้มลงไป

"ไหนบอกว่าไม่ได้รักแล้วไง?"

"หนูไม่ได้รักพี่แล้ว แค่ลืมเปลี่ยนรหัส"

"ลืมนานดี"

"แล้วพี่มีอะไรหรอคะ ทำไมต้องมาหาหนู ทักข้อความมาก็ได้" ดวงตากลมโตชำเลืองมองแล้วก็รีบหลบกลับเมื่อเห็นใบหน้าเรียบนิ่งที่จ้องมองอยู่ เธอยื่นมือเพื่อจะขอโทรศัพท์ตนเองคืน

"ทักไปแล้วเธอตอบงั้นสิ"

"พูดมาเถอะค่ะ ว่าต้องการอะไร"

"ต่อไปนี้เช้าเย็นต้องแวะมาทำกับข้าวให้ฉันที่คอนโด ห้ามสาย ห้ามเลทและไม่มีข้อยกเว้น"

"คะ?" ของขวัญแอบไม่เข้าใจกับคำสั่งของเขาเธอหันไปมองเมฆาอีกครั้งเพื่อเป็นการถามให้แน่ใจ

"ตามนั้น" สิ้นเสียงพูดร่างหนาก็เดินล้วงถุงกางเกงออกไปจากบริเวณโรงยิม ทำให้คนตัวเล็กยืนกลุ้มใจอยู่เพียงลำพัง

เมฆาเดินกลับมาที่ชมรมนักศึกษาเกรดเอก่อนจะเดินไปหยิบอุปกรณ์มาสวมเพื่อจะออกไปขับเครื่องบินลำเล็กเล่น

"สองคนนั้นไปไหน" เมฆาถามเอ็มเจที่นั่งเล่นโทรศัพท์ในห้องคนเดียว

"ส่องเฟรสชี่ปีหนึ่ง"

"ขับเครื่องบินเล่นกัน"

"แดกยาผิดขนาดมาหรอวะ?" เอ็มเจละสายตาจากหน้าจอแล้วมองเมฆาที่ดูอารมณ์ดีมากกว่าปกติแม้จะไม่ได้แสดงออกมาทางสีหน้าก็ตาม เพราะปกติจะมีแค่เขาและฟีฟ่าเท่านั้นที่ชอบออกไปขับเครื่องบินเล่นก่อนถึงเวลาเรียน

"เปล่า แค่อยากขับ" เมฆาบอกโดยที่ยังสวมอุปกรณ์ต่อ ในสมองยังนึกถึงท่าทางน่าเอ็นดูของคนตัวเล็กเมื่อครู่ ปากบอกไม่ได้รักแล้วแค่รหัสมือถือยังเป็นวันเกิดเขาแบบนี้จะเชื่อได้ยังไง เด็กขี้โกหก

"ใครแม่งทำให้มึงอารมณ์ดีขนาดนี้วะ มึงไม่ขับมาตั้งแต่ปีหนึ่งแล้ว" เอ็มเจจำได้ตอนล่าสุดคือสอบตอนปีหนึ่งและหลังจากนั้นเมฆาก็ไม่จับเครื่องบินอีกเลย

"ตามมาก็แล้วกัน" ชายหนุ่มไม่ได้ตอบคำถามแต่เดินออกมาจากห้องชมรมพร้อมกับกุญแจสำหรับนักศึกษาการบิน

เอ็มเจที่ไม่มีทางเลือกจึงหยัดกายลุกขึ้นจากโซฟาแล้วเดินไปสวมชุดเพื่อตามเมฆาออกไป

เมฆายืนสูบบุหรี่รอเอ็มเจที่ข้างเครื่องบินลำเล็กได้ไม่นานเพื่อนสนิทก็เดินออกมา เขาจึงทิ้งมวลบุหรี่แล้วใช้เท้าบดขยี้ก่อนจะก้าวขึ้นเครื่องบิน ที่นี้ห่างออกมาจากคณะอื่นพอสมควรและตึกอื่นก็เก็บเสียง ไม่ทำให้ได้ยินเสียงข้างนอกมารบกวนเรื่องเสียงจึงไม่ใช่ปัญหาสำหรับคณะอื่น

ในขณะที่เครื่องบินกำลังวิ่งตามรันเวย์ขึ้นสู่ที่สูงก็เป็นที่สนใจให้กับเหล่านักศึกษาที่ยังไม่เข้าตึกเรียน ทุกสายตาจับจ้องมองขึ้นไปบนท้องฟ้าเมื่อเห็นตราสัญลักษณ์การบินของแอซตัน

"สองลำนั้นแกคิดว่าของใคร" โยเกิร์ตมองออกไปนอกหน้าต่างแล้วมอง เธอนั่งอยู่บนตึกเรียนพร้อมกับเพื่อนสนิทในขณะที่คนอื่นวิ่งลงไปดูอยู่ข้างล่างกันชุลมุน

"ไม่รู้อ่ะ" ของขวัญตอบแล้วมองตามเครื่องบินที่ห่างออกไปไกลเรื่อยๆ

"มีรุ่นพี่เคยบอกด้วยนะ ว่าพี่เมฆาเขาไม่ขับเครื่องบินมาตั้งแต่ปีหนึ่งแล้ว"

"แล้วทำไมตอนนี้ถึงขับล่ะ"

"อารมณ์ดีมั้ง" โยเกิร์ตตอบติดตลก

"…" ทำให้ของขวัญได้แต่เอียงคอสงสัย

"จะว่าไปฟ้าก็ไม่ยุติธรรมเลย ทำไมถึงสร้างกลุ่มเทวดาทั้งสี่มาอยู่รวมตัวกันแบบนี้กันนะ อยู่สูงขนาดนี้ใครจะกล้าเอื้อมกันล่ะ" นั้นหน่ะสิ อยู่สูงขนาดนี้ใครจะกล้าเอื้อม เธอไม่ควรคิดจะรักเขาด้วยซ้ำต้องตัดใจให้ได้สินะ แค่นั่งมองก็ห่างมากขึ้นแถมพี่ชายตนเองก็ถูกตราหน้าว่าฆ่าแฟนเขาตายอีก คำพูดของเมฆายังคงวกวนอยู่ในสมองตลอด

'ให้ตายฉันก็ไม่มีวันรักเธอ'

'ให้ตายฉันก็ไม่มีวันรักเธอ'

'ให้ตายฉันก็ไม่มีวันรักเธอ'

ใช่…เธอควรทำเส้นแบ่งเอาไว้เพื่อถอยออกมาและหาความจริงเพื่อหยุดเรื่องนี้ก่อนที่หัวใจมันจะถลำลึกมากกว่าเดิม…

•••

#เมฆาอย่าร้าย

น้องถอยออกมาเรื่อยๆแต่คนพี่เริ่มมีอาการแล้วนะคะ?