ตอนที่ 15 ทำให้โกรธ (ฉากเรท)

EP15

[ของขวัญ]

เขาพูดออกมาด้วยสีหน้าเรียบนิ่งแต่แววตานั่นแสดงออกชัดเจนว่่ากำลังคิดอะไรอยู่

"จัสตินไม่เกี่ยวกับเรื่องนี้" ฉันบอกออกไปก่อนจะหลุบตามองแขนตนเองที่กำลังถูกก้นบุหรี่จี้อยู่

"เกี่ยวสิ"

"เกลียดหนูกับพี่ภูก็ลงแค่เราสิ ทำไมต้องลากคนอื่นเข้ามาเกี่ยว"

"มันเป็นแฟนเธอไม่ใช่" เขาเลิกคิ้วถามแล้วผละก้นบุหรี่ออกมาอัดควันเข้าปอดครั้งสุดท้ายก่อนจะทิ้งมันลงบนพื้นหญ้าแล้วใช้เท้าบดขยี้มันจนละเอียด มือหนาออกแรงบีบแขนฉันแน่นก่อนจะเลื่อนปลายนิ้วมากดรอยแผลจนมันเจ็บไปทั่วแขน

"หนูเจ็บ"

"ตอบมาสิ"

"ค่ะ"

"งั้นมันก็เกี่ยว"

"หนูบอกว่าอย่าลากเขามาเกี่ยวไง" ฉันพยายามบิดแขนออกจากพันธนาการด้วยความเจ็บแต่ก็สู้แรงของเขาไม่ได้เลยแม้แต่น้อย

"เธอหน่ะ ควรรักใครได้ด้วยหรอ"

"ทำไมหนูจะรักไม่ได้"

"เพราะฉันยังเริ่มต้นใหม่ไม่ได้ เธอก็ไม่มีวันเริ่มต้นใหม่ได้เหมือนกัน" แสดงว่าเขาเชื่อสินะว่าระหว่างฉันกับจัสตินคือเรื่องจริง แต่ถึงจะเป็นเรื่องจริงหรือโกหกเขาก็ไม่ควรลากคนอื่นมาเกี่ยวหรือไปทำร้ายใครทั้งนั้น

"พี่คงโกรธมากสินะที่หนูไม่ได้จมอยู่แค่กับอดีตเหมือนพี่"

"ใช่ แล้วฉันก็จะขวางเธอทุกทาง ไม่ให้ไปรักใคร" พี่เมฆาพูดออกมาด้วยนํ้าเสียงที่ซ่อนไปด้วยความโกรธแค้น เขาคงจะขัดขวางฉันทุกทางอย่างที่พูด การที่ฉันรักใครสักคนคงเป็นความรู้สึกที่มีความสุข พอเห็นฉันมีความสุขเขาก็คงทนไม่ได้งั้นก็แปลว่าไม่ว่าฉันจะรักใครทุกคนก็จะต้องหายไปเพื่อทำให้ฉันทรมานหัวใจอย่างที่ตนเองเป็น

"คนเลว"

"ก็ไม่เท่าเธอกับไอ้ภู"

"อ๊ะ!" ว่าแล้วเขาก็สะบัดร่างฉันเข้าไปในเต็นท์ด้วยความรุนแรงแล้วตามด้วยร่างตนเอง พี่เมฆาคร่อมร่างฉันเอาไว้แล้วรวบข้อมือแน่นก่อนจะคว้าเชือกในเต็นท์มารัดข้อมือแน่น พอพันธนาการร่างกายฉันเสร็จเขาก็ถอดเข็มขัดพร้อมกับกางเกงตนเองรวมถึงชุดนอนของฉันอย่างง่ายดาย ภายในนาทีเดียวร่างกายของฉันก็เปลือยเปล่า

"ถ้าฉันเลว พี่เธอคงชาติชั่ว"

"อึก…อื้อ!" พูดเพียงเท่านั้นริมฝีปากก็ถูกกดจูบด้วยความรุนแรง เขาจับเรียวแขนสอดคล้องลำคอตนเองแล้วใช้ลิ้นกวาดชิมทั่วโพรงปากสลับกับดูดปากฉันอย่างหนักหน่วง เอวก็เริ่มขยับเพื่อให้ท่อนเอ็นเสียดสีกับจุดกลางกายไปด้วย

ฉันพยายามดันลิ้นสากออกด้วยความรังเกียจแต่ก็ไม่เป็นผลถูกไล่ต้อนให้จนมุม แม้อากาศจะหายใจก็แทบจะไม่มี เขาไม่ปล่อยให้ฉันได้กอบโกยลมหายใจเข้าปอดเลย

สวบ!

"อื้อ!!!" ไม่ปล่อยให้เวลาผ่านไปนานกว่านี้ของแข็งที่กำลังบวมเป่งก็กระแทกเข้าตรงนั้นอย่างแรงจนต้องร้องออกมาด้วยความเจ็บทั้งที่ปากยังคงถูกจูบอยู่ พี่เมฆากดแช่ลำท่อนไว้แค่ครึ่งแล้วผละจูบออก

"…" ปากร้อนเลื่อนลงมาตามลำคอแล้วทำรอยเอาไว้หลายจุด ตํ่าลงมาก็หยุดที่หน้าอกลิ้นกวาดเลียทั่วยอดอกแล้วดูดเม้มมันราวกับกระหายนักหนา มันทำให้ร่างกายฉันกระสันไปหมดแต่ก็ต้องต่อต้านเอาไว้

"อย่าทำหนู อ๊ะ…จะ เจ็บ" ฉันเอ่ยขอร้องออกไปพร้อมกับดิ้นพล่าน ใบหน้าเริ่มเบ้เพราะเจ็บหน่วงๆที่หว่างขา ของเขามันใหญ่มากจนร่างกายฉันแทบจะฉีกขาดอยู่แล้ว

"อย่าดิ้นสิ" เขาบอกด้วยน้ำเสียงแหบพร่าก่อนจะยกใบหน้าขึ้นแล้วดันเอวเข้ามาจนสุดลำพรวดเดียว

กึก!

"อื้ออ!!" ฉันกัดปากตนเองแน่นแล้วกรีดร้องในลำคอแทน หากกรีดร้องออกมาเป็นเสียงอาจจะทำให้คนมาเห็นได้ถึงแม้มันจะห่างออกมามากก็เถอะ ถ้ามีคนรู้ว่าฉันหรือพี่เมฆาหายไปแล้วกำลังออกตามหาอยู่เสียงก็อาจจะนำพามาเจอได้ เพราะงั้นก็ต้องอดทนไว้อย่างที่สุดแม้อยากจะหลุดพ้นจากสถานการณ์ตรงนี้มากแค่ไหนก็ตาม

"ฉันรู้นะ ว่าเธอไม่ได้คบกับมัน"

"อึก…อื้อ!" เขาพูดออกมาแล้วก็กระหนํ่าเอวใส่ไม่หยุด มือหนายังรวบข้อมือฉันเอาไว้แน่น แล้วพี่เมฆารู้ได้ยังไงนะว่าฉันสร้างเรื่องขึ้นมาโกหก

"แต่ก็ยังอยากเก็บไอ้เหี้ยนั้นอยู่ดี" พอพูดถึงจัสตินพี่เมฆาก็ยิ่งโมโหเขากระแทกฉันไม่หยุดจนเต็นท์มันขยับแรงมาก หรือเขาจะแอบตามมากันนะ?

"หนูเจ็บ อ๊า…อ๊ะ!" ไม่สามารถอดกลั้นเก็บเสียงครางเอาไว้ได้อีกแล้ว จังหวะกระแทกเข้าร่างมันถี่เร็วจนแทบจะหายใจไม่ทัน จุกไปหมดทั้งร่างแล้วเหมือนจะมีคราบเปียกตามซอกขาด้วย

มันไหลออกมาตามจุดเชื่อมของเราที่กำลังสอดประสานกันอยู่จากที่เจ็บแสบก็เริ่มกลายเป็นเสียวมากขึ้น เป็นความเสียวที่มาพร้อมกับความจุกแน่น บางครั้งมันก็เจ็บจนร่างกายกระตุกแรงๆ

"รู้รึเปล่าว่ามันสนใจเธอ?" ในตอนที่อัดกระแทกเอวไม่หยุดเขาก็ถามออกมาพร้อมกับขบกรามแน่นจนเกิดเส้นเลือดปูดโปนตามท่อนแขน แล้วทำไมจู่ๆถึงมาถามเรื่องจัสตินไม่หยุดอีกแล้วนะ

"ไม่รู้ หนูไม่รู้ อ๊า!" ฉันส่ายหน้าปฏิเสธพัลวัน ไม่รู้หรอกว่าแบบไหนเรียกสนใจแต่จัสตินคงไม่ได้ชอบฉัน ที่บอกว่านายนั้นเป็นแฟนก็เพราะต้องการอยากเอาตัวรอดเท่านั้นเอง

"หรอ"

"ทำไมถึงเอาแต่ถามเรื่องจัสตินไม่หยุดสักที"

"มันชอบเธอ" พี่เมฆาบอกพร้อมกับเสียงลมหายใจเหือดหาด แววตาของเขาแทบจะฉีกฉันออกเป็นชิ้นอีกแล้ว

"ละ แล้วมันเกี่ยวอะไรกับพี่"

"รู้แล้วก็เลิกให้ท่ามันสิ"

"อ๊ะ อื้อ! หนูไม่เข้าใจ" ปากพูดเอวก็กระแทกไม่หยุด ทำไมถึงทำงานสองระบบพร้อมกันอยู่ตลอดแบบนั้นล่ะ ไปเอาแรงมาจากไหนเยอะแยะฉันเหนื่อยจะตอบคำถามแล้วยังมาจุกแทบจะขาดใจอยู่แล้ว ทำไมถึงทารุณกันได้โหดเหี้ยมมากขนาดนี้กันนะนี่มันในป่าแท้ๆTT

"ก็ห้ามยุ่งกับมันไง"

"แต่หนูบอกคนอื่นไปแล้วว่าจัสตินเป็นแฟน" ฉันพยายามรวบรวมสติบอกออกไป ร่างกายก็สั่นคลอนไม่หยุด ในสมองมีแต่เสียงเอวหนักๆของคนบนร่างนํ้าในร่างกายก็เหมือนใกล้จะแตกออกมาตลอด

"เลือกเอาแล้วกัน ฉันไม่ชอบเตือนอะไรเป็นครั้งที่สอง"

"อ๊ะ! อ๊า อื้อ!" เตือนครั้งแรกคือห้ามให้ยุ่งกับจัสตินแบบนั้นหรอ แล้วถ้าฉันไม่ยุ่ง แล้วจัสตินเป็นฝ่ายยุ่งแทนล่ะ พี่เมฆาจะทำอะไรหรือจะฆ่าเขาทิ้งอย่างที่บอก

ปึก! ปึก! ปึก!

พรวด!

"อ๊ะ! กรี๊ดดดดด"

"อ๊าส!" เอวสอบกระแทกเข้าร่องหนักๆแล้วร่างกายฉันก็เหมือนจะตอดรัดแก่นกายแน่นจนกระทั่งนํ้ากามไหลหลั่งเข้าร่างกาย พี่เมฆาปล่อยใน แล้วเขาก็ไม่ได้ใส่เครื่องป้องกัน ที่สำคัญฉันไม่ได้เอายาคุมมาด้วยควรทำยังไงดี…

"พะ…พี่แตกในทำไม หนูไม่มียาคุม" ฉันบอกเขาพร้อมกับเหงื่อที่ซึมตามกรอบหน้า ข้อมือพยายามบิดออกจากเชือก

"ท้องก็แค่เอาออก"

"พะ พอแล้ว อย่า…" ฉันเอ่ยขอร้องด้วยน้ำเสียงอ่อนเพลียแต่ก็ถูกจับพลิกกายให้เปลี่ยนท่าเพื่อเอาต่อ เหนื่อย ร่างกายของฉันมันอ่อนล้าหมดแล้วแทบจะไม่มีเวลาได้พัก

"อย่าเก็บไว้เชียวล่ะ"

"อ๊ะ! เจ็บ"

"เพราะฉันไม่รับลูกของเธอ" ว่าแล้วเขาก็อัดสะโพกสอบกระแทกต่อจากด้านหลัง ในขณะที่ฉันต้องพยุงร่างกายตนเองบนพื้นของเต็นท์ด้วยความยากลำบาก พลันน้ำตามันก็ไหลออกมาเจ็บปวดทั้งร่างกายและหัวใจไปหมดแล้ว…

•••

วันต่อมา…

"แกไปไหนมาขวัญ ทำไมตัวซีดแบบนี้" โยเกิร์ตเอ่ยถามเพื่อนสนิทในขณะที่เห็นของขวัญพึ่งเดินกลับมาที่หน้าเต็นท์ในช่วงเช้า ร่างเล็กยืนก้มหน้าแล้วลูบแขนตัวเอง

"เราออกไปเดินสูดอากาศมา โยเกิร์ตออกไปอาบนํ้าก่อนเลยนะ เดี๋ยวเราตามไป" ว่าแล้วคนตัวเล็กก็รีบมุดเข้าไปในเต็นท์เพื่อหยิบผ้าพันคอมาปิดรอย เมื่อคืนหมดไปหลายยกจนของขวัญหมดเรี่ยวแรงเดินกลับไปไหวต้องนอนอยู่กับเมฆา พอรู้สึกตัวก็รีบออกมาจากตรงนั้นก่อนที่คนอื่นจะสงสัย

"ขวัญไม่สบายรึเปล่า ยาแก้ปวดกับยาลดไข้ฉันอยู่ในกระเป๋านะหยิบมาทานได้เลย"

"อื้อ"

"แกไม่ไปพร้อมฉันจริงๆหรอ"

"ฝากบอกสตาฟกลุ่มเราให้หน่อยนะว่าเราไม่สบาย"

"พี่เมฆาใช่ไหม"

"ฝากบอกเขาที"

"เดี๋ยวฉันบอกให้ แกนอนพักเถอะ"

"…" ของขวัญไม่ได้ตอบอะไรกลับไป เธอรอฟังเสียงฝีเท้าของโยเกิร์ตก่อนจะชันเข่าขึ้นมาแล้วก้มหน้าร้องไห้กับสภาพของตนเอง เป็นแบบนี้คงไม่กล้าออกไปเจอใครจนกว่าจะหาย ทุกอย่างมันเป็นเพราะเขาแท้ๆ

หนึ่งสัปดาห์ผ่านไปการรับน้องก็จบลงของขวัญพยายามหลบหน้าเมฆาตลอดและเธอก็ไม่อยู่กับจัสตินต่อหน้าเขาอีกด้วยแต่ยังคงแกล้งเป็นแฟนกับจัสตินต่อเพราะไม่อยากให้เพื่อนในกลุ่มรู้เรื่องของตนเองกับเมฆา…

ครืด~

คุณหมี ( 2)

ในขณะที่นอนซมอยู่บนเตียงภายในห้องพักโทรศัพท์ก็มีเเจ้งเตือนเข้า มือบางจึงหยิบขึ้นมาดูก็พบว่าเป็นข้อความจากคุณหมี

: รับน้องมาเป็นยังไงบ้าง

: สนุกไหม

; แย่มากเลยค่ะ TT

: ทำไมล่ะ ไม่สนุกหรอ?

; อันธพาลคนนั้นไปด้วย เขาตามรังแกเราอยู่ตลอด

: วันนั้นก็ฝีมือเขาหรอ

; วันไหนคะ?

: ที่เธอโดนนักเลงพวกนั้นพาตัวไป

; คุณหมีรู้ได้ยังไงคะ?

; หรือคุณไม่ใช่โปรแกรมอัตโนมัติ

: เธออยากให้ฉันมีตัวตนไม่ใช่หรอ

; คุณมีตัวตนจริงๆหรอคะ…

: ไม่รู้สิ

; คุณเป็นใครกันแน่

: เป็นเพื่อนที่แสนดีของเธอไง เธอเคยบอกว่าฉันเป็นเพื่อนที่สนิทที่สุด

: ถ้าเราเจอกัน เธอยังจะให้ฉันเป็นเพื่อนสนิทเธอเหมือนเดิมใช่ไหม?

•••

ไม่อยากสปอยต้องมาลุ้น!

สปอยอีพีต่อไปในกลุ่มนะคะ❤️?