ตอนที่ 14 หมดความอดทน

EP14

"แฟนเธอ ใครหรอ?" พวกเขายังไม่จบเท่านั้นคำถามจากเพื่อนผู้หญิงในกลุ่มอีกคนถามต่อ

"มันเกินหนึ่งคำถามแล้วนะ"

"กฎไม่ได้บอกว่าให้ถามแค่หนึ่งคำถามนิ แค่บอกว่าแต่ละคนถามได้แค่คนละหนึ่งคำถาม นั้นก็แปลว่าเธอต้องตอบคำถามของเพื่อนต่อ" เอมี่พูดขึ้นนี่มันกฎบ้าบออะไรกัน เป็นแบบนี้ฉันคงถูกซักถามให้จนมุมแน่

"คือ…เรายังไม่พร้อมเปิดตัว ขอโทษด้วยนะ" อยากจะลุกหนีจากสถานการณ์ตรงนี้เต็มทนแต่ก็ทำได้เพียงนั่งนิ่งเพราะข้อมือยังติดกับพี่เมฆาอยู่

"ยังไม่พร้อมเปิดตัวหรือว่าเธอกำลังโกหกเรากันแน่" เป็นเพื่อนอีกคนที่พูดขึ้น พวกนี้จะไม่ยอมหยุดคาดคั้นฉันสินะ ถ้าไม่ตอบก็คงไม่จบสักทีแล้วฉันจะบอกว่าใครเป็นแฟนฉันล่ะ ในเมื่อที่พูดออกไปคือเรื่องโกหก

"เราไม่ได้โกหกนะ"

"ก็บอกพวกเรามาสิว่าแฟนเธอคือใคร" ทุกคนเริ่มคาดคั้นฉันมากขึ้น จนต้องหลบสายตานึกคิดภายในใจ ใครที่จะพอช่วยฉันได้กันนะ จัสตินแบบนั้นหรอเขาพึ่งชมว่าฉันน่ารัก จะเป็นอะไรไหมถ้าบอกว่าเขาคือแฟนของฉัน นั้นก็เท่ากับว่าฉันกำลังโยนปัญหาให้เพื่อนหน่ะสิ แต่…ฉันไม่มีทางเลือกแล้ว ขอโทษนะจัสตินแล้วจะชดใช้ให้ทุกอย่างเลย

"จัสตินไง จัสตินเป็นแฟนเราเอง" คำตอบของฉันทำให้เพื่อนทุกคนในกลุ่มต่างงุนงงโดยเฉพาะเจ้าตัว ฉันจึงส่งสายตาให้จัสตินพยายามสื่อออกมาให้ชัดเจนที่สุดว่าให้เขายอมเออออตาม

"พึ่งรู้นะว่าคบกัน ไปกับกันตอนไหนนะ" เอมี่เหมือนพูดออกมาลอยๆแล้วเบือนสายตามองไปทางอื่น

"จริง หรือคบกันก่อนหน้านั้นหรอ?" คำถามเริ่มผุดขึ้นมามากมายจากเพื่อนผู้หญิงในกลุ่ม

"อืม เราคบกันก่อนจะเข้ามาที่นี้ เราเก็บเงียบมาตลอดไม่แปลกที่พวกเธอจะไม่รู้" จัสตินพูดขึ้นมาทำให้ทุกความสนใจหยุดอยู่ที่เขา ขอบคุณนะจัสตินที่นายยอมช่วย

"อ่อ แบบนี้นี่เอง" จินพยักหน้าตอบ

"พี่เมฆาช่วยปล่อยแฟนผมด้วยนะครับ การลงโทษคงนานเกินไปแล้ว" ไม่พูดเปล่าจัสตินยังลุกขึ้นจากที่นั่งแล้วเดินมาหยุดที่ข้างหลังเราสองคน พี่เมฆาจ้องมองจัสตินด้วยแววตายากจะคาดเดาราวสิบวิก็ยอมแกะเชือกออก

"เป็นห่วงแฟนดีนะ"

"ครับ ก็ขวัญเป็นแฟนผม" ฉันเริ่มรู้สึกว่ามันกำลังจะเกิดอะไรไม่ดีขึ้นแล้ว คิดได้แบบนั้นจึงพูดแทรกสองคนนั้นขึ้น

"หนูขอเวลาส่วนตัวสักห้านาทีนะคะ" พูดจบก็ลุกจากก้อนฟางข้าวแล้วคว้าแขนจัสตินเดินออกมาจากกลุ่ม อย่างน้อยๆมีเรื่องซุบซิบกับจัสตินยังดีกว่าเป็นข่าวกับพี่เมฆาฉันไม่อยากให้ใครรู้เรื่องอดีตของเราสองคน

"ขอโทษนะจัสติน เราไม่ได้ตั้งใจทำให้นายเดือดร้อนเมื่อกี้มันลำบากมากจริงๆ" พอห่างออกมาจากกิจกรรมรอบกองไฟพอสมควรฉันก็ปล่อยแขนจัสตินแล้วเอ่ยขอโทษ

"เธอลำบากนิ ฉันเข้าใจ"

"แต่เพื่อนในกลุ่มคงคิดว่าเราคบกันจริงๆ"

"ก็ต้องทำให้สมจริงหน่อย"

"นายยินดีช่วยเราหรอ…"

"เธอมีเรื่องอะไรกับพี่เมฆากันแน่?"

"เคยมีปัญหากันสมัยมัธยม เขาเลยเกลียดขี้หน้าเรา" ฉันบอกออกไปตามความจริงเพราะไหนๆก็ต้องให้จัสตินช่วยอยู่แล้วบอกให้ใครรู้เรื่องไปเลยดีกว่าจัสตินจะได้ไม่เข้าใจผิดเหมือนคนอื่น

"ที่ผูกแขนติดกับเธอคนเกลียดกันเขาทำแบบนี้สินะ"

"พี่เมฆาแค่ไม่อยากให้เรามีความสุขเลยกลั่นแกล้งแบบนั้น" ใช่…มันเหมือนเป็นการสร้างศัตรูให้ฉันด้วยซ้ำ ไหนๆในกลุ่มก็รู้แล้วว่าฉันชอบพี่เมฆาต่อไปนี้คงกระจายไปทั่วคณะและสาขา มากสุดอาจจะเป็นทั้งมหาลัย

"ถ้าเธอไม่พูดแบบนั้นก็คงไม่รอดจากสถานการณ์เมื่อกี้หรอก ดูเหมือนว่าพวกนั้นจะเริ่มไม่ชอบเธอแล้วนะที่ใกล้ชิดกับพี่เมฆาขนาดนั้น"

"เพราะแบบนี้ไงเราถึงต้องเอานายมาเป็นข้ออ้าง ขอโทษจริงๆนะจัสติน" ฉันรู้สึกผิดมากเลยต้องพูดคำว่าขอโทษอยู่บ่อยครั้ง การทำแบบนี้เหมือนเป็นการสร้างศัตรูให้จัสตินอีกด้วยพี่เมฆาคงต้องลามมาถึงจัสตินคนรอบข้างของฉันทั้งหมด

"ฉันเบื่อจะฟังคำขอโทษจากเธอแล้วนะ ไหนๆก็พูดออกไปแล้วฉันจะช่วยเธอต่อไปแล้วกัน" จัสตินบอกแล้วส่งยิ้มให้ก่อนจะยื่นมือมายีผม เขาดูเหมือนไม่ได้หวาดกลัวอะไรพี่เมฆาเลยนะ หรือยังไม่รู้จักพี่เมฆาดีพอ

"ถ้าเขาทำอะไรนาย ไม่ต้องปิดบังเรานะ"

"โอเคครับ"

"ขอบคุณนะจัสตินที่ยอมช่วยเรา"

"ไม่เป็นไร เพื่อนก็ต้องช่วยเพื่อน"

"…"

"ป่ะ กลับไปทำหน้าที่แฟนให้สมจริงดีกว่า" ว่าแล้วก็ยื่นมือมาคล้องบ่าแล้วพาฉันเดินกลับไปยังกิจกรรมลอบกองไฟ พอเราเดินกลับมาเท่านั้นแหละทุกสายตาก็หันกลับมามองที่เราสองคนแต่พี่เมฆากลับไม่อยู่แล้ว เขาไปไหน?

•••

"เป็นอะไรของมึงวะ ทำไมสีหน้าเหมือนอยากจะฆ่าคนขนาดนั้น" ฟีฟ่าถามเพื่อนสนิทที่เดินมาลากเขาจากกลุ่มเพื่อมานั่งคุยกันในเวลาไม่กี่นาทีนี้ สองหนุ่มกำลังนั่งอยู่บนเปลหน้าเต็นท์ของตนเอง

"อืม" น้ำเสียงเรียบนิ่งขานรับในลำคอก่อนจะบีบกระป๋องเบียร์ในมือเเน่น รอบดวงตาแดงเถือกด้วยความโกรธแววตาเคลือบไปด้วยหยาดนํ้าสีใส

"มึงอยากฆ่าใคร?"

"สองศพ"

"ไอ้เชี่ยเมด!" ฟีฟ่าสบถออกมาอย่างไม่อยากเชื่อหูตนเองพอเพ่งสายตามองเพื่อนตนเองผ่านแสงสลัวก็พบว่าเมฆาไม่ได้พูดเล่น…เขากำลังโกรธจนใกล้ถึงจุดสิ้นสุด

"…"

"ใครทำอะไรให้มึง"

"ยัยนั้นไง…"

"หมายถึงของขวัญ?"

"อืม"

"น้องมันไปทำไรให้มึง"

"ทำให้กูเกลียดมากกว่าเดิม"

"แล้วอีกศพหมายถึง?"

"กูเก็บมันแน่"

เคล้ง! ว่าแล้วก็ทิ้งกระป๋องเบียร์ลงบนพื้นด้วยความรุนแรงตามอารมณ์ของคนโกรธ สายตาตวัดมองไปยังกลุ่มของขวัญที่อยู่ไม่ไกลนัก ชายหนุ่มคิดไว้แล้วว่าจะจัดการกับสองคนนั้นยังไง ใครที่อยู่ใกล้ตัวของขวัญต้องตายหมดถ้าไม่ตายก็ต้องถอยออกไปอย่างทรมาน แฟนแบบนั้นหรอ? ในขณะที่เขายังจมอยู่กับความเจ็บปวดและเริ่มต้นใหม่กับใครไม่ได้ของขวัญก็ไม่มีสิทธิ์มีความรักกับใครทั้งนั้น

"อย่าพึ่งเก็บตอนนี้แล้วกัน ยังไม่มีใครมาเก็บกวาดช่วยมึงนะ รอกลับกรุงเทพมึงค่อยเก็บมัน" ฟีฟ่าเตือนสติ เมฆาเป็นลูกคนมีชื่อเสียงเขาทำอะไรก็ต้องระวัง กลับไปกรุงเทพจะมีคนของเอ็มเจคอยช่วยเก็บกวาดให้แบบนั้นมันจะสะดวกกว่า

"ถ้าทนไม่ไหวก็คงเก็บคืนนี้"

"คืนนี้มึงเก็บผู้หญิงดีกว่านะ" ชายหนุ่มยื่นหน้าเข้ามากระซิบเมฆา "ในป่าบรรยากาศดีด้วย กูมีเต็นท์สำรองจัดหน่อยไหม?"

"มึงพกมาทำไม" เมฆาเบือนสายตาเรียบนิ่งหันกลับมาถามเพื่อน

"เผื่ออยากเชือดไง คืนนี้กูให้มึงก่อน เดี๋ยวคืนต่อไปกูค่อยจัด" ฟีฟ่าบอกด้วยสีหน้าหื่นกามก่อนจะลุกขึ้นจากเปลเเล้วเดินกลับไปยังกลุ่มรอบกองไฟของตนเอง เมฆานั่งแน่นิ่งครุ่นคิดแล้วปรายตามองเต็นท์สำรองที่เพื่อนตนเองเตรียมมา ระบายอารมณ์หน่อยก็ดีเขาจะฟาดเธอให้หนักสมกับที่ทำให้โกรธมากขนาดนี้…

•••

00 : 00 AM.

หลังจากจบกิจกรรมรอบกองไฟนักศึกษาทุกคนก็ต่างพากันเข้าเต็นท์นอนเพื่อเริ่มกิจกรรมพรุ่งนี้

ครืด~ ครืด~

ในขณะที่ของขวัญกำลังจะข่มตานอนหลับเสียงไลน์ก็แจ้งเตือนขึ้นเป็นระบบสั่น มือบางหยิบขึ้นมาเปิดอ่านก็พบว่าเป็นเมฆาที่ส่งข้อความมากลางดึก

อันธพาล (2 )

: ส่งรูปภาพ

: ตามมา

เธอถอนหายใจออกมาแล้วอยากจะข่มตานอนต่อ แต่ก็ต้องทำตามคำสั่งของเขาเพราะคลิปที่มีอะไรกันยังอยู่กับเมฆา ปราบใดที่เขายังไม่ยอมลบของขวัญก็ไม่ต่างจากอะไรกับลูกไก่ในกำมือ

ดวงตากลมโตที่ซ่อนไปด้วยความเหนื่อยล้าเหลือบมองโยเกิร์ตที่นอนหลับสนิทจากความเหนื่อยก่อนจะย่องออกมาจากเต็นท์แล้วเดินห่างออกมาจากบริเวณที่คนเขานอนกัน ของขวัญเปิดไฟฉายในโทรศัพท์มือถือแล้วมองหาเงาของใครบางคนก็พบกับแผ่นหลังกว้างคุ้นตาที่ยืนอยู่ในความมืด

ไม่ทันจะได้เดินเข้าไปหาเมฆาก็เดินนำไปไหนสักแห่งคนตัวเล็กจึงเร่งฝีเท้าเดินตาม ยิ่งเดินเข้ามาในป่าลึกเท่าไหร่หัวใจดวงน้อยก็เต้นระรัวกลัวว่าตนเองจะโดนฆ่าหมกป่า ไกลออกมาพอสมควรก็มีแสงไฟจากตะเกียงที่ตั้งอยู่ในเต็นท์บริเวณลานหญ้าพร้อมกับกองไฟที่ให้ความสว่าง

ของขวัญยืนแน่นิ่งเธอดับไฟฉายแล้วลอบกลืนนํ้าลายลงคอ สิ่งที่หวาดกลัวตอนนี้คือเมฆาเพราะมันค่อนข้างห่างออกมาไกลแม้จะกรีดร้องก็คงไม่มีใครได้ยิน เขตปลอดสัตว์ป่าสิ่งที่ต้องระวังที่สุดคือเมฆา…

"พี่มีอะไรจะคุยกับหนูหรอคะ"

"…" ชายหนุ่มยังคงนิ่งเงียบ เขาจุดบุหรี่ขึ้นสูบระงับอารมณ์แล้วพ่นควันออกมาเป็นจำนวนมาก

"ถ้าไม่มีอะไร หนูขอตัวก่อนนะคะ"

"ถ้าไปแม้แต่ก้าวเดียว ชีวิตเธอคือจบ"

"ละ…แล้วพี่จะคุยอะไร ทำไมต้องมาที่นี้ด้วย"

"ก็ไม่ได้นัดมาคุย"

"แล้วให้หนูมาทำไม…" ถามออกไปเสียงสั่นใบหน้าหล่อก็เบือนกลับมา ร่างหนาเดินเข้ามาหยุดตรงหน้าเธอแล้วหยิบบุหรี่ออกจากปากหยักมาจี้เข้าที่แขนเรียว

"ระบายอารมณ์"

"จะ…เจ็บ"

"ทำให้ฉันโกรธก็ต้องรับผิดชอบ"

"อึก!" ว่าแล้วมือหนาก็บีบเเขนเธอแน่นพร้อมกับละเลงก้นบุหรี่รุนแรงกว่าเดิมจนเกิดรอยแดง

"มันต้องมีเสียงหน่อยเลยออกมาไกล"

"พี่จะทำอะไร หนูกลัวแล้วนะ…"

"ไม่รู้สิ ฆ่าหั่นศพดีไหม?"

"พี่เมด…"

"แต่ไม่ดีกว่า ข้อนี้ไว้ทำกับแฟนเธอ :)"

•••

#เมฆาอย่าร้าย

โอ๊ยพ่อออออ สงสารน้อง?